My Fair Lady ♫

Soms lijkt het onmogelijk om verder te leven, zoveel pijn en verdriet ben je ondergaan. Toch, wáárom vind je dan altijd je weg terug? Als een verloren kat die altijd zijn weg naar huis weet te vinden. De weg naar geluk. Er zijn ook van die straatkatten, de paarden die nog steeds verdwaald zijn ergens, érgens ver weg in de duisternis. Misschien hebben ze hun hart verloren of weten ze niet wie ze zijn, iedereen is wie die is. Dat is gewoon zo, je kan veranderen misschien heeft dat wel met hét lot te maken. Ze gelooft niet in het lot, misschien ook wel maar ze gelooft ook dat ze de kracht heeft haar lot te veranderen door andere paden in het leven te nemen en al die paden samen zouden naar je lot toeleiden. Toch zal het niet altijd als verwacht en gekozen gaan.

Een grimas vormde rond haar mond toen ze de geur van een ander paard opving, misschien wel van nóg een paard maar ze zou geen moeite doen een andere geur te ontvogelen. Toch was die éne geur dichtbij, een hengst, waarschijnlijk. Ze rook wél een paard maar de geur was zeker niet van bloemen en rozen afkomstig. Misschien was het een 'Roofdier' of was het dier aangevallen, paard dan. Wie weet, wie weet, zij wist het niet. Ze zag het dier in de verte aankomen. Ze huppelde vrolijk naar de hengst toe 'Haaaajjj' riep ze en dansde voor hem ze zag het al voor zich.. Like hell, dat zou niet gebeuren, zelfs in haar dromen was dat zeer zeldzaam. Ze zuchte.
'En, wie is het slachttoffer?'

De witte merrie bewoog zich kalm tussen de metershoge bomen. Deze plaats voelde statig aan, zoals altijd. Het was háár gebied. Tenminste, sinds ze haar kudde had. Er verscheen een vage glimlach op het gezicht van de merrie. Het was dan wel een kleine kudde, maar ze was er trots op. Het was iets waardoor ze eindelijk over het vertrek van Cio heen kon komen. Paarden kwamen, paarden gingen weer weg - maar ze had nooit gedacht dat Cio één van die paarden zou zijn. Helaas. Maar, god zij gedankt, haar dochter Ithilwen wás teruggekomen. Ze kon nergens dankbaarder voor zijn voor dat. Time to move on, zoals ze zeggen.
Plotseling drong een vage geur haar neusgaten binnen. Vaag, maar onmiskenbaar. De merrie hield halt, en hief haar hoofd, om de lucht nog eens goed in te ademen. Ze had gelijk. Er wás iemand anders. Wacht, nee.. Twéé anderen! Haar kaken verstrakten. Het feit dat hier anderen waren; oké. Maar niét twee geuren die ze nooit had geroken. Dit was háár gebied, ophoepelen! Nirvana galoppeerde aan, haar passen werden met de seconde langer en sneller. Ze zigzagde behendig tussen de dunne bomen door. Al vrij snel kwam ze zo dichtbij, dat ze de anderen bijna kon horen. Ze vertraagde weer naar een stap, waardoor ze niet zo uitgeput aan zou komen. Nog even liep ze door. En ja hoor, dan stonden ze. De grote zwarte hengst en de kleinere witte merrie. Wat een feest; duo-penotti. Haar tanden ontblootten zich, en ze was klaar om de ander te gebieden weg te gaan, en snél. Toen herkende ze de zwarte hengst. Het duurde even, twee seconden, waarin ze hem met een ietwat domme blik aanstaarde. "Azacar?" vroeg ze, in de war gebracht. Het leek op Azacar, maar het kón niet. Hij was weg gegaan. En hij leek er ook weer niet op. Ze schudde kort haar hoofd. Azacar of niet, die twee moesten weg. Of anders ten minste op hun knieën toestemming vragen om hier te zijn. Háár gebied, verdomme. Ze stond trots; haar hoofd geheven, zeker van zichzelf. Niet bang voor de anderen, die zo te zien niet de minsten waren. "Wel wel, ik vind het verschrikkelijk gezellig, zo'n theekransje, maar zouden mevrouw en mijnheer dat wellicht ergens anders kunnen doen?" Haar woorden klonken extreem beleefd, maar het werd op een dusdanig kille toon uitgesproken, dat de werkelijke betekenis hen niet kon ontgaan. Langzaam liet ze haar blik van de hengst naar de merrie glijden.