It looks like a fly that flies ~

Het weer hier was koud maximum 5 graden. Hier lag wel een laag sneeuw van 1 meter, bijna dan. Je kon er wel in verdrinken, er lag hier automatisch al sneeuw. Maar nu kwam er aleen maar bij. Als je is lekker in de sneeuw wou rollen, dit was een perfecte plek. Normaal zou de merrie het doen, maar nu niet. Ze was gewoon zo saai de laatste tijd. Droevig, een soort van dip. Eclips schudde haar hoofd even uit, en stapte met moeite door de 1 meter dikke laag sneeuw. Hier vond je zeker niks om te drinken of eten. Behalfe bij een ijsgrot, daar kon je aan de pegels zuigen, niet dat ze het al had gedaan. Maar zo een slecht idee was het niet. Alee misschien bleven je lippen erin aan plekken, of je tong.. Dat zou een grappig gezicht zijn, voor de andere dan. Voor degene die eraan plakt zou dat niet zo grappig vinden. De meeste, want sommige melige mensen zouden erom lachen. Als ze dat dan kunnen. Normaal zou Eclips ook lachen, maar als dat nu gebeurd niet. Door die domme dip, ze was die zelf ok al helemaal beu, maar toch bleef ze erin. Niet dat je er zomaar uit kunt maar goed. Eclips hield even halt, ze zag voorzich een grote, super grote witte vlakte, die niet leek te eindigen. Misschien heette het daarom De Sneeuwvlakte? Het leek op eclips haar hoofd, die was ook helaam wit, leeg. Behalfe die eene vraag weer. Maar ze reageerde er niet op, ze kon geen antwoord vinden. Die stomme vraag, kwam door die stomme dag, dat ze gedekt werd, terwijl ze het niet wouw. Maar ze mocht er niet meer aan denken, zo kwam die vraag ook altijd; Wat moest ze doen? Dat was de domme vraag, waar ze geen antwoordkon op krijgen. Nog niet. Als het zover was, moet ze het weten, en dan zal ze toch het goede doen, haar hart volgen. Dat was haar motto.Follow you're heart. Daar moest ze aan denken, ze moest die vraag wegschopen en die zin daar zetten. Maar dat lukte haar niet. Maar eigenlijk als je goed in haar hoofd keek, wat ze zelf niet besefte, zag je achter de vraag die zin. Maar dat had ze zelf niet door, ze had geen zin meer om erna te kijken, want dan zag je die vraag weer. Dus nu moest ze over de vraag springen, en dan kwam ze bij die zin. Maar daar was ze nog niet klaar voor.

Open voor iedereen! kreeg inspi aanval =O

Nojin was niet zoals de paarden van hier, hij was anders. Hij was in een lekker warme stal geboren met mensen om hem heen. Hij had een zadel op zijn rug gehad, mensen hadden op hem gereden. Hij had een geweldig leven. Hij wist niet beter dan in de winter heerlijk warm op stal te staan, rustig op hooi knabbelen, brokken krijgen als ontbijt en avondmaal. Af en toe eens buiten mogen rennen in de sneeuw en al je energie kwijt raken maar daarna weer lekker warm binnen mogen staan. Hij was nooit iets tekort gekomen. Hij was de ster van de fokstal geweest. Nojin, stallion from the golden sands. Ja zo noemden ze hem. Zijn vacht was een prachtige regenboog. Je kon het moeilijk beschrijven hoe hij eruit zag. Hij was een pracht. Zijn grote amandelvormige ogen spraken boekdelen. Nu kon je zien dat hij uitgeput was. Hoe lang was hij al van huis sinds die brand? Hij had maandenlang rond getrokken. Hij was al eens in DH geweest maar nu was hij dus terug. Het rode touwtje hong nog steeds rond zijn hals, het beschermde hem nog steeds. Het was een wonder dat hij dit allemaal had overleeft. Hij was al meer als een jaar weg uit zijn heerlijk warme stal. Zijn warme stal die was afgebrand. Een zachte zucht verliet zijn keel. Toch bleef hij zweven in zijn gangen. Bleef dat showbeest in hem zitten. Ooit zou hij terug in zijn stal staan en zouden ze hem weer aanbidden. Nojin keek in de verte, zag een ander paard. Een wit paard. Hij versnelde even zijn passen. Hij wou nog eens gezelschap hebben want dat was al een lange tijd geleden. Hij had zijn lange slanke oren naar voren gespitst. Hij vertraagde weer toen hij dichter kwam. Hij merkte dat het een merrie was. Een drachtige merrie. Nojin knikte eens en glimlachte. Hij was heus geen hoogsnuit. Je moest gewoon weten hoe hij in elkaar zat en je had de meest geweldige hengst aan je zijde. Eens je zijn hart had gewonnen zou hij voor je door het vuur gaan. Dat had hij voor Sheridan ook ooit gedaan. Een pijnlijke gedachte schoot door zijn hoofd heen. Hij wou niet meer aan haar denken. Hij had haar al zo'n lange tijd niet meer gezien, ze had zijn hart gebroken. Hij had zijn leven voor haar gegeven. Als hij haar niet had gered uit de brand was dit hem nooit overkomen. Hij keek de witte merrie aan. "Hallo" Sprak hij rustig met zijn charmante stem. Hij hield zijn slanke oren gespitst en zijn amandelvormige ogen op de merrie gericht. Zijn staart had hij trots in de hoogte gehezen. Zijn voorbenen had hij mooi langs elkaar staan. Zijn achterbenen een beetje schuin. Zijn hals had hij keurig gekruld. Zoals altijd liet hij zich van zijn beste kant zien. Je kon het hem niet kwalijk nemen. Hij was zo eenmaal opgeleerd.

Eclips had een goede raad gehad van een andere drachtige merrie. Ze moest positief denken. Ze krijgt een veulen! Zo moest het zien. Ze zette een hoef vooruit, en begon zich weer iets sterker te voelen. Het begon weer zachtjes te sneeuwen. En stilaan ging het harder sneeuwen. Eclips keek rond, Mar kon zowat niks zien door de sneeuw. Eclips zag zich weer als vroeger. Zij in de stal als klein veulentje. Ze kon het niet goed, ze werd het geslagen.. Daar moest je meewerken anders werd je geslagen. Of erger. Net zoals haar vader. Hij is naar de slacht gebracht. Hij maakte alles kapot, hij beet.. En zij en haar moeder. Haar moeder was met haar zus wegerend. En zij was kunnen ontsnappen onder het hek. Alleen. Zo dacht ze dat het gegaan was. Ze wist het eigenlijk niet precies. Eigenlijk wist ze haar verleden niet zo goed. Dit ei haar zus allemaal. Maar of het zo was.. Toen het weer stopte met sneeuwen had Eclips pas door dat er nog een paard was. Die naar haar stapte. Zo te ruiken een hengst. Ze zette zich een beetje oplettend. Met hengsten wist ze het even niet meer. De hengst keek haar aan en zei rustig met een charmante stem "Hallo" de hengst hield zijn slanke oren gespitst en zijn amandelvormige ogen op de haar gericht. Zijn staart had hij trots in de hoogte gehezen. Zijn voorbenen had hij mooi langs elkaar staan. Zijn achterbenen een beetje schuin. Zijn hals had hij keurig gekruld. Eclips zette haar benen zodat ze ook als het nodig was ko weg springen. De hengst had een rood toutje aan zijn nek. Hoi,ik ben Eclips zei ze rustig. De hengst leek niet slecht. Eclips zette zich weer zoals ervoor.

Nojin bekeek de merrie eens. Ze leek schrik te hebben. Had ze angst voor hengsten? Hij bekeek haar beter, ze was drachtig! Zachtjes schudde hij zijn hoofd even. Ergens begreep hij hoe de merrie zich moest voelen. Sheridan had zich ook zo gevoeld in het begin toen ze een veulen zouden krijgen. Maar mensen waren vreemd wezens. Die kozen gewoon paarden uit. Hengsten werden erop getraind. Nojin had het altijd vreemd gevonden maar hij was verliefd. Hij had altijd al een zwak gehad voor Sheridan. Haar prachtige valkkleurige vacht leek wel goud te zijn. Haar zijdezachte staart wapperde achter haar aan als een vlag. Haar licht wigvormige hoofd accentueerde haar gigantische amandelvormige ogen perfect. Great, daar ging hij weer. Hij moest eens stoppen met af te dwalen naar haar. Ze was verdwenen uit zijn leven en ze zou nooit meer terugkeren. Hij moest verder gaan. Misschien zou hij zelfs moeten accepteren dat hij nooit meer terug naar de mensen zou kunnen gaan. Oké, hij moest zijn gedachten verzetten, waar moest hij dan aan denken? Misschien een schuilplaats voor de nacht? Maar hij kende hier amper de weg. Hij wist dat hij gewoon zijn neus moest volgen maar dat was niet makkelijk voor een tam paard. Hij had nooit op zijn neus moeten vertrouwen, dat hadden de mensen altijd voor hem gedaan. Enkel die ene keer toen er brand was had hij zijn neus vertrouwd. De mensen waren nooit gekomen. Nojin was het enige paard geweest dat de staldeuren kon openmaken. Hij had alle paarden bevrijd. Hij zuchtte eens zachtjes. De trotse stem van zijn vader drong door tot in zijn oren. 'Wat er ook van je terecht komt, wees altijd je eigen trotse ik en geef de moed niet op' Nee, hij zou nooit opgeven, hij was een vechter. De merrie stelde haar voor. Nojin glimlachtte even. "Aangenaam Eclips, mijn naam is Nojijn, stallion from the golden sands. Maar zeg gewooon Nojin." Zijn hij met een grijns. Ze kon hem nu een hoogsnuit gaan vinden of het gewoon heel vreemd vinden. Hem maakte het niet uit. Ze moest zelf maar oordelen wat ze van hem vond. Toch vond hij het nog steeds vreemd dat de merrie eerst schrik leek te hebben. Kon hij het haar vragen. Hij besloot van wel, erger falen zou dan toch niet meer mogelijk zijn. "Daarnet, toen leek het of je schrok, dat je klaar stond om weg te lopen..." Hij wist even niet hoe hij het moest verwoorden. Hij wou niet zo zijn. Hij walgde van zulke hengsten. Hij wou niet op hen lijken. "Lijk ik echt zo'n hengst?" Maakte hij zijn zin een beetje onzeker af. Hij keek de merrie iets of wat nieuwschierig aan. Toch zag je ook de onzekerheid in zijn kastanjebruine ogen. Nojin was op elk vlak een prachtig paard, een kampioen in de ring. Een gewilde dekhengst bij de mensen. Zoiets wou hij niet zijn. Tuurlijk wou hij stralen in de ring, hij hielt van aandacht. Maar een dekhengst zijn vond hij maar niets. Hij was er misschien voor opgeleerd en hij deed het dan wel maar dat was ook alles. Hij voelde zich altijd schuldig. Tuurlijk wist hij hoe hij de merrie moest verlijden en haar gek maken. Maar het was gewoon een job. Er waren geen gevoelens, van geen een van de twee. Nu zou het anders worden. Hij zou een echt veulen krijgen en van de merrie houden.

Eclips ontspande zich meer, ze keek naar de hengst. Een bruine hengst, met een bles, bruine amandelvormige ogen en een touwtje rond zijn nek. Van waar dat touwtje toch? Ze ging het niet vragen, ze liet zich niet graag als idioot zien. Ze zwiepte even met haar staart. En de hengst voor haar zei "Aangenaam Eclips, mijn naam is Nojin, stallion from the golden sands. Maar zeg gewoon Nojin." Ze knikte als een soort van antwoord. Nojin, aparte naam. Maar ze kende die naam. Het moest zijn van de mensen. Die hadden misschien vroeger ook een Nojin in hun stal staan. Alles kan toch? Eclips draaide haar hoofd even naar de andere kant. Ze kon niet veel meer zien dan sneeuw en lucht. De hengst zei ineens "Daarnet, toen leek het of je schrok, dat je klaar stond om weg te lopen..." hij maakte het niet af.. Ja ze schrok inderdaad. Zag je het dan zo hard bij haar. Nu vond ze zichzelf best falen.. "Lijk ik echt zo'n hengst?" zei Nojin ineens. Eclips keek de hengst aan en zei “Nee, helemaal niet. Eerder een.. Aardige. Ik.. Ik ben er niet helemaal overheen gewoon.” Ze keek nog steeds naar de hengst. En zei stil “Dit klinkt dom maar.. Vanwaar dat rode touwtje aan je nek?“ Nu voelde zich dom, want zo klonk die vraag echt. Ze liet haar ogen rollen tot de grond. Wat een domme vraag. Waarschijnlijk vond de hengst haar nu dom. En hij zou haar misschien uitlachen. Ze slikte even en schudde haar hoofd. Ze moest er niet zo aan denken, ze moest niet denken aan wat de andere van haar vonden. Maar wat ze van haar zelf vond. Nou ze vond zich dom. Nee! Ze moest er echt mee stoppen. Ze liet haar ogen weer terug gaan naar de hengst. Waarom zou de hengst haar echt dom vinden? Nou omdat ze een domme vraag stelde. Ze schudde haar hoofd. Stop toch met eraan te denken. Ze ging met haar neus terug naar de grond. Ze kreeg wel wat honger. Maar hier vond je nooit eten. Ze zuchtte ervan. Misschien moet ze stoppen met wat rond te zwerven? Ze keek de hengst aan. Wachtend op een antwoord..

Enorme flut..

Nojin bleef de merrie nieuwschierig aankijken. Hij leerde graag en kwam graag dingen te weten. Vroeger als veulen was hij altijd enorm nieuwschierig geweest. Toch was hij vrijgevochten geweest en had hij altijd al een wild paard willen zijn. Maar hij groeide op, werd sterker, groter en werd de hengst met de hoogste functie. Hij raakte gehecht aan de mensen en er ontstond een band met zijn verzorgster. De enige mens die ooit op zijn rug zou zitten. Andere tweevoeters verafschuwde hij. Ze konden hem niet kiezen, hij koos hen. Nojin was een kanjer in springen, dressuur vond hij maar niets. Maar het liefst van alles verkocht hij zichzelf in de ring door te stralen. Zijn manen keurig getrokken, zijn staart zo zacht als dons. Zijn vacht glanzend in de spotlights. Niemand vertelde hem hoe hij een show moest brengen, dat deed hij altijd zelf. Hij keek de merrie weer aan. Hij leek aardig? De eerste keer dat hij dat hoorde. De meeste paarden vonden hem arrogant door zijn verleden. Even liet hij zijn oren zakken, keek hij de merrie rustig aan. "Sorry." Sprak hij zachtjes. Hij hoopte dat ze er nu niet terug teveel aan zou denken door zijn vraag. Nu stelde zij op haar beurt een vraag. Hij glimlachte even. Nee ze klonk helemaal niet dom. "Het is helemaal geen domme vraag hoor. Het stamt af van een ver geloof. De meeste akhal teke paarden hebben zo'n touwtje rond hun hals. Waar mijn ras vandaan komt doen ze het vuur hun geloof. Het zou de kwade geesten moeten tegenhouden en je beschermen. Ergens geloof ik er wel in." Zei hij rustig. Het voelde veilig om ergens in te geloven dat je beschermde.

De hengst liet even zijn oren zakken en zei "Sorry." Eclips antwoordde rustig "Het is jouw schuld helemaal niet. Ik was zo dom om erin te trappen" En dat vond ze echt. Ze vond zich daardoor heel dom. Maar nu stelde zij de vraag. En de hengst antwoordde "Het is helemaal geen domme vraag hoor. Het stamt af van een ver geloof. De meeste akhal teke paarden hebben zo'n touwtje rond hun hals. Waar mijn ras vandaan komt doen ze het vuur hun geloof. Het zou de kwade geesten moeten tegenhouden en je beschermen. Ergens geloof ik er wel in." Toch bleef het best een domme vraag. “Ow.. Oke.” Zei Eclips. Eclips keek naar de grond. Ze deed een stap dichter. Zo deed zij dat als ze iemand vertouwde. Zo liet zij dat zien. Ze sloot haar ogen, en dacht aan die ene dag. Daar had ze het ook gedaan. Hem vertrouwd. Waarom toch. Ze slikte even met die gedachten. En nu kreeg ze een veulen. Je zag het zelfs aan haar. Ze zuchtte waarom moest dit haar overkomen? Eclips keek de hengst aan, kon ze hem vertrouwen? Hopelijk. Maar ze was nu toch zwanger dus ze kon moeilijk nu opnieuw gedekt worden. Het zou dan toch niet werken..

Sorry flutjee :O

Nojin keek de merrie aan. Hij keek berbaasd op bij haar antwoord. Hij schudde zijn hoofd. "Dat is niet waar. Sommige hengsten leven voor het verleiden en scheppen op met hun veulens. Zulke beesten zijn zwak. Ze kennen de betekenis van liefde niet en missen iets in hun leven." Sprak hij nogal zelfzeker. Nojin had haat een zulke beesten. Het waren leeghoofdige wezens die niet beter wisten. Hij verafschuwde hen. Nojin zag dat de merrie een stap dichter zette. Ze leek hem te vertrouwen. Zacht duwde hij even zijn neus tegen haar hals aan. Hem kon ze vertrouwen. Hij was geen playboy. Hij respecteerde merries. Hij briestte eens zachtjes en haalde daarna zijn neus weer weg. Een briesje waaide door zijn manen heen. Hij vond het hier koud. "Zullen we niets warmers opzoeken?" Vroeg hij aan haar terwijl hij al een paar passen voort zette. Eigenlijk wou hij nog eens de zee zien of door het wilgenwoud heen rennen. Hij had best mooie herinneringen hier aan DH. Misschien moest hij dan maar echt hier blijven. Een echte nieuwe start maken. Hij richtte zijn kastanje bruine ogen weer op de merrie en glimlachtte even. Hij vond haar aardig. Ze zouden vrienden kunnen worden. Dan kende hij tenminste iemand hier. Iemand die hij ook kon vertrouwen.

Nojin keek Eclips verbaasd aan en zei; "Dat is niet waar. Sommige hengsten leven voor het verleiden en scheppen op met hun veulens. Zulke beesten zijn zwak. Ze kennen de betekenis van liefde niet en missen iets in hun leven." Eclips zei als antwoord stil; "Maar ik ben helemaal niet makkelijk te verleiden normaal.." ze zuchte erna. Dit was haar eigen fout dacht ze. "Dit is mijn eigen fout" zei ze. Want dat dacht ze echt. En ze vertouwde de hengst echt, daarom zei ze diet ook. De waarheid. De hengst duwde zacht zijn neus tegen haar aan. Normaal zou ze nu denken dat het ook een playboy was. Maar iets zorgde dat ze het vertouwde. Niet zoals bij hem maar anders. Goed. Ze vertouwde hem wel. Hij was ook goed. Toch? Ja dacht ze zelfzekerd. Hij haalde zijn neus weg. Een briesje wappere door de manen van Eclips en van de hengst. De hengst stapte voort, en zei ondertussen "Zullen we niets warmers opzoeken?" Eclips knikte en stapte door tot naast hem. Rustig stapte ze door, Eclips stapte redelijk dicht bij hem. Bij hem was ze veilig, zo had ze een gevoel. De hengst glimlachtte even. "Brr, het is hier inderaad ijskoud" Ze rilde even. Haar bruine oogjes richten zich naar voor, echt een groote sneeuwvlakte. Geen enkele boom ofzo. Ze stapte traag, en begon moest steeds meer moeite gebruiken om vooruit te geraken door de laag sneeuw. Ze was ook zo moe de laatste tijd, ze wist niet of ze dit lang volhield.

Sorry, ook flutje. Hoop dat je er iets mee kan. En sorry voor laatheid =O

Nojin keek de merrie weer aan. Hij glimlachtte spijtig. Hoe moest hij het haar vertellen? Hij wist de trucjes van het verleiden, hij kende ze allemaal. Als hij wou was ze nu al als een blok voor hem gevallen. Hij had enkel haar ego moeten strelen. Zachtjes briessen, nog meer lieve woordjes. Hij wist perfect hoe het moest maar hij deed het niet. Nojin was geen hengst die daar gebruik van maakte. Tuurlijk kon hij het doen bij een merrie dat een gevaar kon zijn. Bij slechte paarden gebruikte hij het wel eens. Hij had al een paar merries zo geveld. Hij zou nooit vechten maar woorden waren meer als genoeg. Hij kon zo aan een gevecht ontkomen. Weer schudde hij zachtjes zijn hoofd. "Dit is helemaal niet jouw fout. Zulke hengsten zijn gevaarlijker als wat dan ook, ze kennen alle smerige trucjes. Zelfs de meest koppige, slechte merrie krijgen ze op hun knieën. Geloof mij, ze kiezen gewoon een merrie en die krijgen ze." Sprak hij zachtjes. Hij glimlachtte even naar haar. Hij vond het erg. Maar toch, ze kreeg iets wat hem ontnomen was, een veulen. Zijn veulen was dood. De moeder van zijn dochter was haar verloren. Door de brand waren er dingen mis gegaan. Hij liet zijn oren even hangen toen hij er aan dacht. Het deed hem nog steeds pijn dat hij zoveel verloren was. "Bekijk het positief, ze krijgt het meest prachtige wonder dat er maar bestaat." Zei hij met een glimlach. "Een wonder dat ik niet meer heb." Fluisterde hij zachtjes er achter aan. Hij staarde wat voor zich uit terwijl ze wandelden. Hij merkte dat ze kort bij hem kwam wandelen. Hij vond het zeker en vast niet erg. Hij vond haar aardig, en mooi. Zonder dat hij erbij nadacht ging hij ook wat dichter bij haar lopen. Nojin merkte dat ze moe was. Speels duwde hij zijn neus even tegen haar hals aan. Hij wou haar wat opvrolijken. Hij maakte een gek geluid en grinikte eens. Als veulen had hij wel vaker gekke dingen uitgehaald. Hij barstte eigenlijk van de nieuwe energie. Als een dartel veulen liep hij in een trippelpasje langs de merrie. Toch kalmeerde hij weer. "Als het niet meer gaat help ik wel." Zei hij terug serieuser. Hij zou haar niet laten neer vallen. Hij zou haar opvagen moest ze door haar benen zakken. Hij kende haar nog maar net maar het leek alsof ze elkaar al jaren kenden. Het voelde eigenlijk goed om bij haar te zijn. Ze leek zoveel op Sheridan en was toch zo anders. Hij begreep het niet goed.

Eclips luisterde naar wat de hengst zei "Dit is helemaal niet jouw fout. Zulke hengsten zijn gevaarlijker als wat dan ook, ze kennen alle smerige trucjes. Zelfs de meest koppige, slechte merrie krijgen ze op hun knieën. Geloof mij, ze kiezen gewoon een merrie en die krijgen ze." ze antwoorde 'Het voelt als mijn fout' Rustig waren ze nu aan het stappen. Door de dikke laag sneeuw. de hengst zei met een glimlach "Bekijk het positief, je krijgt het meest prachtige wonder dat er maar bestaat." en daarna fluistere hij zachtjes "Een wonder dat ik niet meer heb." Eclips keek op, naar de hengst. 'Hoe dan?' Meer kon ze niet zeggen misschien maakte hem dat droevig. Maar Eclips was nou wel nieuwschierig, en zou het wel willen weten. BEhalfe, als hij het niet wou zeggen, of als hij er niet wil over praten. Dat is begrijpelijk. De hengst loopte nog dichter, en duwde speels zijn neus tegen haar hals, maakte een raar geluid en grinnekte. Eclips grinnekte ook, hij vrolijkte haar echt op alsof ze elkaar eht lang kennen. Ze kende elkaar eigenlijk maar een dag. Maar het voelde vele langer. Hij was ook echt super aardig tegen haar enzo, en niet zo als een hengst die haar wou verleiden. De hengst liep met een trappelpasje naast haar. Eclips lachte. De hengst midrde weer en vroeg serieuser "Als het niet meer gaat help ik wel." Eclips moest wel glimlachen en zei "Het gaat wel" Ze keek daarna weer even vooruit, aleen nog maar wit. Eclips duwde ook evenhaar hoofd tegen de hengst zijn hals.

Nojin glimlachtte naar haar. Zijn grote amandelvormige ogen glimlachtten met hem mee. Zijn oren had hij weer voor zich uit gespitst. "Geloof mij nu maar. Dat was het niet." Zei hij. ja, Nojin was een koppig paard. Soms kon dat in zijn nadeel spelen maar soms ook in zijn voordeel. Maar Nojin ging zichzelf niet veranderen, voor niemand niet. Ze moesten hem maar accepteren hoe hij was. Hij keek de merrie aan en zuchtte even zachtjes. "Het is al bijna een jaar geleden. Ik woonde bij de mensen. Sheridan, mijn partner, verwachtte een veulen. We hadden geluk dat de mensen ons een goede match vonden, anders was ze niet drachtig geweest. Alles ging perfect, het veulen zou bijna komen en de hele stal keek er naar uit. Maar op een nacht brak er brand uit. Ik heb alle paarden uit hun stallen gehaald maar het was te laat voor het veulen. Een paar weken later kwam ik haar tegen, ze was ontsnapt. Ze vertelde mij dat het veulen dood was geboren. Vanaf toen heb ik haar nooit meer gezien." Vertelde hij rustig. Hij staarde voor zich uit terwijl hij het vertelde. Ondanks dat hij op een toonhoogte sprak merkte je toch wel dat het hem ergens pijn deed. Niet zozeer dat hij Sheridan kwijt was maar het feit dat zijn leven zo veranderd was. Hoe voelde de neus van de merrie tegen zijn hals en keek haar glimlachend aan. Ook hij was veranderd, van uiterlijk vooral. Zijn vacht glansde dan nog wel maar minder als eerst. Zijn manen waren nu lang en hongen in sierlijke slierten langs zijn hals. Hij had zelfs een wintervacht. Ze zei dat het wel ging en Nojin knikte even. De sneeuw verminderde, een goed teken. Waarschijnlijk als ze de heuvel over waren zouden ze in warmere gebieden aankomen. Nojin leek bij elke pas te zweven die hij zette. hij was op zijn gangen getraind geweest en dat merkte je. Geen enkel normaal wild paard liep op deze manier. boven op de heuvel hield Nojin even halt. Het wilgenwoud lag voor hen.

"Geloof mij nu maar. Dat was het niet." Eclips knikte. Ze wauw het geloven. Maar toch nog een beetje dacht ze van wel. Noijn zei rustig met zijn charmante stem "Het is al bijna een jaar geleden. Ik woonde bij de mensen. Sheridan, mijn partner, verwachtte een veulen. We hadden geluk dat de mensen ons een goede match vonden, anders was ze niet drachtig geweest. Alles ging perfect, het veulen zou bijna komen en de hele stal keek er naar uit. Maar op een nacht brak er brand uit. Ik heb alle paarden uit hun stallen gehaald maar het was te laat voor het veulen. Een paar weken later kwam ik haar tegen, ze was ontsnapt. Ze vertelde mij dat het veulen dood was geboren. Vanaf toen heb ik haar nooit meer gezien." Wat erg voor hem. Eclis fluisterde zachtjes ´Wat erg voor je....´ Ze duwde even meeleefend haar neus tegen zijn neus. Vooral omdat waneer hij dit zei merkte je dat het hem pijn deed.. De merrie keek naar de grond, de sneeuw verminderde aardig snel. Als ze op de heuvel waren, zouen ze in een ander gebied komen. Een iets warmer gebied. Even later hielden ze hald, op de heuvel. Het wilgenwoud wlag voor de 2 paarden. Eclips zei zacht "Het wilgenwoud.." Eclips keek de hengst aan, ze begon hem echt lief te vinden. Ze glimlachtte.
~Maak jij een nieuw topic aan in het Wilgenwoudd dan?~