Found you

Met grote stappen baande een merrie zich een weg door de sneeuw. De merrie had het niet zo op sneeuw. Op het begin was het wel leuk maar daarna verlangde je toch weer naar de jonge sprietjes gras. Aan de witte benen van de merrie kleefde sneeuw wat toch best wel hinderlijk was.
Het gezicht van de merrie zat vol met groene strepen. Van haar mensen stam die was omgekomen door andere mensen. Ze mistte haar vrouwtje die voor haar zorgde maar zou voor geen goud meer teruggaan. Drain was haar naam. Het vrouwtje gaf haar die naam. Nu waren die strepen het vrouwtje zelf had Drain het gevoel. Zij had ze gemaakt en nu droeg -?- ze het vrouwtje bij zich.
Van haar verleden wist ze niets meer. Wie haar ouders waren en of ze nog ergens broers of zussen had. Drain dacht er 1 te hebben. Een jong veulen en de naam begon met de S. Verder wist ze het niet.
De jonge merrie sperde haar neusvleugels open en snoof de geur van gezelschap op. Met haar oren gespitst liep ze verder. Haar ogen gleden naar een jong paardje en daar zette ze koers naar. Eenmaal aangekomen bij de kleine merrie knikte ze even. ’Hallo.’ Zei ze vriendelijk.


Savoja

Savoja kreeg het nogal moeilijk om de hele tijd haar hoeven goed op te heffen zodat ze nog verder zou kunnen geraken. Het is nu eenmaal niet simpel om klein en jong te zijn wist Savie. Daarom wilt ze later groot en sterk zijn. Niet overdreven natuurlijk anders zouden andere paarden haar aanstaren. Maar juist genoeg om alles alleen aan te kunnen. Even sprong ze over het sneeuw mar viel er pardoes recht in omdat ze even struikelde. Zo snel ze maar kon stond ze weer recht, Savie schudde vlug nog al het sneeuw vanuit haar manen en van haar rug. Het voelde lekker zacht aan. Jammer genoeg dat het warm sneeuw was dan zou ze er met gemaak in gaan liggen en waarschijnlijk wel dagen lang in kunnen slapen. Even sloot ze haar ogen maar uiteindelijk moest ze toch weer door gaan. De bomen leken nogal kaal en als er een hele boom nog in bloei zou staan-wat raar is in deze koude- Dan lag die vol met sneeuw. Een geur van een merrie drong haar neusgaten binnen. Op een of andere manier maakte deze geur iets bekends in haar gedachten op. Zou ze deze merrie kennen? Ze snapte het niet dat kon toch niet? Haar verleden had ze achter gelaten. Savie keek de merrie recht aan, en staarde bijna naar haar tekens op dat hoofd. Hoe zou zij daar aan zijn gekomen? ’Hallo.’ Zei ze vriendelijk. Savoja grijnsde "Hallo, Ik ben Savoja, maar anderen noemen me Savie, wie ben jij?" Ze kende deze merrie niet maar toch had ze iets bekends."Hoe kom je aan die tekeningen op je hoofd" Vroeg ze nieuwsgierig. Niet direct beleefd maar Savie was er gewoon te nieuwsgierig voor.

De kleine merrie keek naar haar hoofd en even glimlachte ze. De merrie had zich voorgesteld als Savoja en vroeg om haar naam. ’Hoi Savie, ik ben Drain.’ Antwoordde ze vriendelijk. Savie had een vaag bekende geur maar Drain kon het niet plaatsen. Drain draaide haar oren naar Savie en grijnsde. ’Ik kom van een mensen stam en een vrouwtje gaf mij die leuke strepen op mijn hoofd. Vind je ze mooi?’ Vroeg ze grijnzend. Haar blauwe ogen observeerden Savoja. Rond de negen of tien maanden schatte ze. ’Wat doe je hier helemaal alleen? Waar zijn je ouders?’ Vroeg ze aan Savoja. Drain zwiepte eens met haar iets korte staart. De staart was helemaal gelijk en haar manen waren ook minder lang dan het gemiddelde wilde paard. Sneeuw stapelde zich op op haar rug. Door een keer goed te schudde viel het van haar rug af. Drain was een tinker x iets onbekends. Eigenlijk leek ze niet zo op een tinker. Ze was kleiner en was helemaal wit behalve haar benen. Ze was een medicine hat pony. Met alleen bruine oren. En in Drains geval ook bruine benen. Doordat ze ook een halve tinker was had ze kleine sokjes.
Drain richtte haar ogen weer op Savie en wachtte geduldig op antwoord.

Savoja had de hele tijd haar ogen op de strepen van de merrie gekeken. Niet dat het eng ofzo was maar Savie had dat nog nooit gezien en keek er daarom zo raar naar.’Hoi Savie, ik ben Drain.’ Sprak ze. Die naam deed iets met Savoja, waar heeft ze die naam toch eerder gehoord. Kon het niet zijn dat er een vriendin van haar ofzo verdwenen was, en af en toe eens iets had laten horen van haar? Had Savie niet eens gehord dat ze die naam had gekregen. Savoja moest haar hersens echt doen kraken. Het knagende gevoel zorgde ervoor dat ze dit moest herrineren. Dat het belangrijk was. Maar het was neit zo simpel als men zegt.’Ik kom van een mensen stam en een vrouwtje gaf mij die leuke strepen op mijn hoofd. Vind je ze mooi?’ Weer keek Savoja naar de strepen terwijl ze verder nadacht."Ja het is speciaal" Sprak Savie rustig terwijl ze weer even haar oren naar alle kanten draaide en toen weer lichtjes liet hangen. ’Wat doe je hier helemaal alleen? Waar zijn je ouders?’ Ze keek de merrie aan."Die hebben, me achter gelaten. En het kan me niets schelen." Die stem van Drain. Beelden duwde zich voor haar ogen. Haar verleden speelde zich voor haar af. Haar oudere zus maar ook haar jongere. In een fractie van een seconde sprong Savoja even opgewonden en haar oren waren direct gericht naar de merrie."Ben jij het echt? Drain...." even zocht Savoja bijna opgewonde naar woorden."Mijn verloren zusie?" De opgewondenheid kon Savoja niet meer inhouden. Gespannen met zenuwen keek ze Drain aan." Je herrinert me toch nog wel. Je zorgte altijd voor mij en de jongste zusje toen mama en papa even wegmoesten, je moet het je herinneren" beval Savoja half.

Drain beaamde het dat het speciaal was door te knikken. Drain schrok toen ze hoorde dat haar ouders Savie hadden achtergelaten. ’Mijn ouders ook hoor.’ Suste ze Savoja. Opeens verstrakte ze. Savoja vroeg of zij het was. Drain snapte de link niet. ’Ja. Ik ben Drain.’ Zei ze. Het niet begrijpend. Vragend luisterde ze naar de volgende zin. Zusje? Had ze een zusje? Weer luisterde ze naar de woorden van het veulen. Wat moest ze zich herrinneren? Verward stapte ze achteruit. ’Savie. Ik kan je zus niet zijn. Ik bedoel. Ik weet het niet meer. Ik weet niets meer behalve het feit dat ik werd achtergelaten.’ Drain stapte verward nog een stapje achteruit. Savoja kon haar zusje niet zijn. Verdomd. Waarom kon ze het zich niet meer herrinneren? ’Savoja, haal niets in je hoofd alsjeblieft.’ Drain schudde haar hoofd en smeekte met haar ogen naar Savie om erover op te houden. Drain was geschokt. Ze wist het even niet meer. Nogmaals zette ze een stap naar achteren. Haar blauwe ogen verward en wazig.


laat i know