Found you?

Hij hoorde iets, iets zachts in zijn oor. Raigan kneep zijn ogen dicht en negeerde het geluid. Diep haalde hij adem en zakte weer wat dieper weg in slaap. Het fijne rustige gevoel dat hij had duurde maar kort. Opnieuw hoorde hij geluid, met tegenzin tilde hij zijn oogleden op. Door zijn wimpers heen keek het veulen om zich heen. Alles was nog wat wittig van sneeuw maar het leek niet meer zo erg te zijn zoals midden in de winter. De slaap die als een mist in zijn hoofd hing loste na een minuutje op. Langzaam tilde Raigan zijn hoofd op, hoorde opnieuw dat geluid. Al snel spotte hij zijn wekker, een kleine vogel zong uit volle borst. Grinnikend krabbelde hij op en schudde de verse sneeuw uit zijn manen. Dat was waar ook, twee dagen geleden was hij eindelijk klaar met reizen. Eindelijk, na al die tijd gelopen te hebben zonder één keer goed te slapen was deze nacht zalig geweest. Het liefste wilde hij nog wat extra bijslapen en dan opzoek naar drinken en eten. Ook iets waar hij nauwelijks naar om had gekeken, te druk met rennen, te druk om de stemmen en nachtmerries uit zijn hoofd te bannen. Opnieuw schudde raigan zijn hoofd, nee hij kon nog niet rustig aan doen. Niet totdat hij degene had gevonden over wie zijn vader sprak. Iemand die hem zou helpen, iemand die hij kon vertrouwen. Maar hij wist niet eens hoe diegene eruit zag. Al denken liep hij verder weg van de zingende vogel, dieper het bos in. Hoe zou hij moeten beginnen? Hij had al gezien vanaf de bergen dat dit geen klein gebied was, het nieuws dat er een nieuw iemand vanuit de bergen is gekomen zal hier wel geen groot nieuws zijn zoals bij kleine afgelegen landjes.
Zijn hoeven schraapten de zachte sneeuw aan de kant. Vers gras stak zijn kop op, opgelucht plukte hij het groen tussen zijn tanden en maalde het nog een paar keer voordat hij het wegslikte. Misschien dat hij op de een of andere manier kon zorgen dat paarden wisten dat hij hier was? Maar zou dat niet betekenen dat de kudde hem dan ook zou vinden door geruchten? Raigan voelde zijn hart samenknijpen, nu pas leek hij te beseffen dat hij nooit meer terug kon. Zijn vader en moeder, hoe zou het nu met ze zijn? Wat zou de kudde doen? Hij hoopte natuurlijk dat zijn ouders nog leefden, maar stel dat ze nog leefde dan nog kon hij niet terug. Raigan wist zeker dat al zijn vrienden hem zouden vermijdden omdat zijn vader de leider had ''vermoord.'' Raigan kneep zijn ogen stijf dicht op elkaar tot hij witte vlekjes zag. Zijn vader was geen moordenaar!
Opeens spotte hij iets bewegends in de verte. Geschrokken maar zo stil mogelijk verstopte hij zich achter een boom. Glurend langs de bast keek hij wie eraan kwam.

[Pearl]

De sneeuw begon lichtelijk te verdwijnen, maar resten van het witte goedje waren nog overal te vinden. Een dunne laag zorgde voor een gladde bodem, wat uitermate voorzichtigheid vereiste. Daardoor stapte ze in plaats van in een snellere fase op pad te gaan. Ze genoot van het uitzicht: alle bomen die bedekt waren met een glinsterend laagje zorgde voor een mooi sprookjesachtig geheel. Wel was de koelte zo nu en dan wat vervelend, maar dat deerde haar op het moment niet. Ze schudde haar bonte hoofd even heen en weer en liet haar groene ogen tot in de verste verte blikken. Ze brieste, wat gevolgd werd door een iets snellere pas. De oorlog stond nog fris in haar geheugen, liet haar normaal vrolijke stemming iets indeuken. De glinstering in haar ogen was wat gedoofd, wat meteen voor een sombere uitstraling bij het gevlekte paard zorgde. Maar gepaard met de vriendelijke blik op haar gezicht en de verder zo goed als sociale stemming viel het aanzicht nog wel mee. Voor kort gingen haar gedachten naar haar ouders, haar moeder vooral. De tijd vroeger met hen was geweldig geweest, maar was voor altijd gedaan. Ook door een oorlog. Ze zuchtte, liet haar ogen even afdwalen naar de grond en besloot dat het beter was over optimistische dingen na te denken. Zoals de kudde bijvoorbeeld, en het feit dat ze drachtig was.
De plek werd steeds minder bezeten door bomen. Een grote V-vormige groep vogels trok voor even haar aandacht. Dit zorgde ervoor dat niet gezien had dat ze bijna tegen een boom aanliep. In een pijlsnelle reactietijd van een seconde wist ze de boom op te merken en stopte hierbij abrupt. Het veulen dat daarachter verscholen was, trok pas haar zichtsveld nadat ze weer wat bijgekomen was van de plotselinge schrikreactie. Ze zette een stapje opzij en keek het bruine hengstje aan. Haar mondhoeken krulden wat om in een vriendelijke, warme grijns en haar groene kijkers richtten zich sociaal op het dier. "Wat ben ik toch weer een domkop." merkte ze lachend op tegen het veulen, doelend op haar bijna onaangename kennismaking met de boom. "Mijn naam is Pearl. Alles goed, lieverd?" vroeg ze toen aan het veulentje. Het dier was alleen, maar hier maakte ze zich voor nu nog even geen zorgen over. Zo veel veulens gingen tegenwoordig op pad zonder ouders. Pas als het veulen er iets over zou opmerken, zou ze er wel naar vragen.