Stap voor stap baande de merrie haar langs de bomen heen. Ze stak haar neusje in de wind en rook op een afstandje een beekje. Ze had dorst. En dat is zeker ook niet gek naar zo'n lange wandeling door niemandsland. Ze was blij eindelijk weer water te kunnen drinken.
Ze zette haar witte lichaam in een slordige draf, en draafde naar de waterkant van de rivier die daar stroomde. Ze keek even de rivier na, waar het vandaan kwam en haar ogen vielen meteen op de waterval. Het maakte veek geluid, maar het was rustgevend.
Tysha liet even haar hoofd zakken en raakte langzaam met haar lippen het oppervlakte van het water. Ze begon flink te slurpen. Even sloot ze haar ogen en genoot hoe het frisse water haar dorst deed verdwijnen.
Eenmaal haar dorst was verdwenen, verscheen er de honger. De merrie keek om haar heen opzoek naar iets eetbaars. Ze speurde het stukje land af met haar ogen. En het wierp zijn vruchten af, want nog geen paar meter verder stond een klein groen plantje, maar wat er erg verlijdelijk uitzag.
Tyshja zette haar lichaam in een stap erheen, en eenmaal aangekomen begon ze heerlijk van het plantje te eten. Natuurlijk stonden haar zintuigen op deze plek alert. Haar oortjes bleven draaien, om te horen voor vreemde geluiden. Haar ogen keken alle kanten op, om alles in de gaten te houden, waardoor ze voor de rest kon richten op het eten.
Ze zette haar witte lichaam in een slordige draf, en draafde naar de waterkant van de rivier die daar stroomde. Ze keek even de rivier na, waar het vandaan kwam en haar ogen vielen meteen op de waterval. Het maakte veek geluid, maar het was rustgevend.
Tysha liet even haar hoofd zakken en raakte langzaam met haar lippen het oppervlakte van het water. Ze begon flink te slurpen. Even sloot ze haar ogen en genoot hoe het frisse water haar dorst deed verdwijnen.
Eenmaal haar dorst was verdwenen, verscheen er de honger. De merrie keek om haar heen opzoek naar iets eetbaars. Ze speurde het stukje land af met haar ogen. En het wierp zijn vruchten af, want nog geen paar meter verder stond een klein groen plantje, maar wat er erg verlijdelijk uitzag.
Tyshja zette haar lichaam in een stap erheen, en eenmaal aangekomen begon ze heerlijk van het plantje te eten. Natuurlijk stonden haar zintuigen op deze plek alert. Haar oortjes bleven draaien, om te horen voor vreemde geluiden. Haar ogen keken alle kanten op, om alles in de gaten te houden, waardoor ze voor de rest kon richten op het eten.