Nog steeds zwaaide haar staart door de lucht, de twee leeuwinnen waren vreselijk zwaar en sterk. Hun scherpe nagels prikte in de huid van Streya. Streya snoof. Nog steeds vlogen haar achterbenen de hele tijd de lucht in. Haar hals gekruld, zodat de leeuwen die moeilijker konden pakken. Haar voorbenen vlogen soms in de lucht, en maalde dan wat. Zodat ze leeuwinnen raakte die op haar af vlogen van achteren. Eens in de zoveel tijd knalde er iets met volle kracht tegen haar achterbenen. Dan wist Streya dat het de leeuwinnen waren die werden tegengehouden door haar krachtige, woeste hoeven. Streya was net als Zephyr bijzonder sterk en groot gebouwd. Ze snoof woest. Een voor een vlogen. Nee, wacht sprongen de leeuwinnen van haar af. Het waren er maar twee maar het was duidelijk te merken dat die twee vreselijk zwaar waren. En Streya steeds bijna op het punt had gestaan om neer te zakken, en te bezwijken onder het zware gewicht. Maar nu moest ze samenwerken. Iets wat ze niet vaak deed. Samenwerken om te overleven. Maar het maakte haar niet uit, zolang het werk eerlijk verdeeld werd. Ze schudde haarzelf uit. Haar staart zwaaide nog steeds door de lucht. Soms gleden haar ogen eventjes naar Zephyr. En merkte ze wat van zijn krachtige technieken op. De tand in haar rug prikte pijnlijk. Het bloed liep als een klein riviertje over de buik van Streya. En kleine druppeltjes bloed vielen toen vanaf haar buik naar de witte sneeuw. Het was alsof er gif in de tand zat, - wat natuurlijk niet zo was - dat langzaam door haar lichaam gleed. En haar verzwakte, het was vreselijk, en de tand moest er gauw uit. Ze schoot op de leeuwin af, haar tanden grepen haar nekvel, het beest was vreselijk zwaar. Streya gooide haar met een sierlijke zwiep tegen een andere leeuwin samen brulde ze woest, dat langzaam weg stierf in de afgrond. Streya ging naast Zephyr staan. En bekeek de twee vrouwtjes die naar beneden waren gevallen. Met een snel tempo klommen ze omhoog. Streya steigerde woest, haar hoeven belande op de kop van een van de vrouwtjes. Die nogmaals met een gebrul naar beneden viel, en dit keer niet op haar poten belande. Een luide bonk was hoorbaar. Streya snoof. Ze draaide haar zelf om. Twee mannetjes, en vier vrouwtjes stonden voor hun. En dreven de paarden de afgrond in. Nouja, dat probeerde ze. Maar Streya kende geen angst. Ze bleef strak staan. Keek Zephyr eventjes aan. Knikte. En schoot toen naar voren toe. Haar hoeven beukte tegen een van de mannetjes, haar doelwit. Haar sprong op haar, en het was duidelijk dat hij een stuk zwaarder was dan de vrouwtjes. Hij weegde nog meer dan twee vrouwtjes samen. Streya snoof woest. Bokte een keer hoog, waardoor ze bijna over de kop vloog. De leeuw werd van haar af gegooid. Lande met een dreun op zijn poten. En zette de aanval weer in. Dit keer sprong Streya opzij. Haar tanden gleden over de buik van de leeuw. Die over de afgrond vloog, door de ferme pijn die hij had door de grote snee van haar tanden. Streya snoof, richtte zich op een vrouwtje. Dat zich ook op haar richtte. Vloog op haar af, het vrouwtje vloog ook op haar af. Streya steigerde woest, het vrouwtje vloog op een van haar benen af. Beet er woest in. Streya greep het wezen aan zijn oor, rukte die er af. En pakte het dier dat nog steeds krampachtig haar been vasthield, alsof dat haar leven zou redden. En dat ze hoe dan ook niet los mocht laten. Streya pakte haar nekvel. Rukte met volle kracht aan haar, en liet toen los. De leeuwin vloog weg. Met een dreun lande ze op een andere leeuwin, die bezweek. Streya stampte op allebei de wezens hun hoofden. Ze keek toe hoe Zephyr met de andere leeuwen vocht. Geen enkele leeuwin of leeuw was vrij.
