Bitches and liars (iedereen welkom)

Een ijskoude snijdende wind, sneed door haar ogen. De wind rukte aan haar manen, maakte haar staart in beweging. Waardoor die als een vlag achter haar een wapperde. Kalm bracht ze haar lichaam in beweging. Opzoek naar beschutting tegen de harde sneeuwstorm. De wind sneed in haar lichaam. De wind rukte haar naar achteren, waardoor ze maar heel lastig voort kwam. Ze moest naar de ijs grotten, maar wie weet hoe lang dat nog ging duren? Op dit tempo in ieder geval erg lang. En wie weet hoe lang de sneeuwstorm nog doorging? Haar vacht was al helemaal zeik en zeik nat. Alles was doorweekt. Haar manen plakte aan haar hals vast. En haar voor pluk rukte aan haar oor. Maar ze zou niet opgeven, ze zou door gaan tot de grotten, ze was geen opgever, als het woord opgeven al in haar woordenboek stond. Langzaam heel langzaam, -ze werd tegengehouden door de wind- kwam ze voort. Haar staart klemde ze tussen haar benen, om het meeste gerukt te voorkomen. Haar benen brachten zich voort. Hier en daar zakte ze diep weg in de sneeuw, wat het nog lastiger maakte om zichzelf voort te bewegen. Haar ogen keken langs het gebied, maar door de storm zag ze niks. Ze sloot haar ogen, er was toch niks te zien. En het deed alleen maar pijn, de snijdende wind in haar ogen. Eens in de zoveel tijd opende ze haar ogen om te kijken of ze al dichterbij kwam. Maar er was nog geen spoor van grotten of iets. Door de snelle wind, die de sneeuw vlokjes langs deed racen, waren er geen enkele sporen meer. Streya was verdwaald... Verdwaald in een sneeuwstorm... Maar ze moest en zou bij de grotten komen. Streya was geen opgever. Haar oren ruste in haar manenbos. Haar kwaadaardige ogen flitsten rond. Langzaam naderde ze, dichter bij een gebied. De koude sneeuw vlokjes waren in haar snor haren en wimpers blijven vlast plakken. Langzaam aan zeker, kwam een iets. Een soort schim, van iets.. Van een ding dat daar was in de verte dichterbij. Hoopvol keek de merrie op. Maar dat had ze beter niet kunnen doen. Meteen sneed de wind weer in haar gezicht. Dus boog ze haar hoofd en hals weer. Ze zuchtte eventjes. Heel heel langzaam naderde ze. Er zaten veel sneeuw vlokjes in haar manen en in haar staart, die nu bijna wit gekleurd waren. Streya keek naar links, een kleine grot was zichtbaar. Groot genoeg voor drie paarden. Meteen schoot -nou ja, erg snel ging ze niet- Streya de grot in. Eenmaal de grot binnen gekomen, leek het erg stil. Heel erg stil. Om een of andere reden, en op een of andere manier. Miste ze het fluitende geluid in haar ogen. Streya schudde haar zelf uit. Alle sneeuw vlokjes -en geloof me, dat zijn er heel véél- vlogen van haar lichaam af. En dwarrelde zachtjes naar beneden. Haar oren ruste nog steeds in haar dikke manenbos. Haar staart zat door het natte, bevroren water vast geklemd tussen haar benen. haar manen zaten vastgeklemd aan haar hals. Haar ijskoude voor lok, hing over haar rechter oog. Een ander klein plukje hing over haar linker oog. Ze schudde haar zelf nogmaals uit, en brieste eventjes.


OOC;
Open, maar Daisy komt sowieso :3

Daisy stapte moeizaam door de harde sneeuwstorm. De wind die was op komen zetten was niet normaal hard, en had ze niet zo vaak mee gemaakt. Normaal was het weer rustig, en niet zo guur en koud. Maarja, wat verwachte je anders in de buurt van de ijsgrotten? Daar zou het geen 20 graden zijn, dan zouden ze allang gesmolten zijn. Leuk, ze had ook nog tegenwind. De witte pony viel haast niet op in de sneeuw. Van ver af, zou je alleen haar ogen, neusje en hoeven zien. Vaak moest ze knipperen met haar ogen, door de sneeuw die haar ogen belaagde. Haar benen kwamen nu moeizaam voor uit. Haar korte beentjes zakte steeds dieper in de sneeuw, en het leek wel als of de wind steeds harder ging waaien. Ze zakte een keer door haar been, waar door haar hele borst in de sneeuw terecht kwam. Zo koud. Ze had dan wel een lekkere warme winter vacht, maar sneeuwstorm bestendig was hij niet. Ze had het dan ook ijs koud, en vraagde zich af wat ze hier nu eigenlijk deed. Wat had een paard anders te doen? Ze moesten toch wat hé? "Ik kan niet meer." Mompelde ze tegen zich zelf. Even bleef ze stil staan, wachtend tot haar ondergesneeuwde lot. Die wind, die moest haar altijd hebben. Waar ze ook ging, de wind achtervolgde haar. Maar dieren die dan in de buurt waren hadden er dan ook last van, dus dan was ze gelukkig niet de enige. Nee, ze wou hier niet sterven, ze had nog een heel leven voor zich. Gadver, dat smerige sneeuw, plakte overal. Haar manen waren helemaal zeik nat, en plakte -alsof er lijm in zat- aan haar nek vast. Haar voorpluk was naar achteren gewaaid, en het zag er uit als of ze nu een kuif had. Heel fijn. Had ze nu maar handen. "Stel je niet zo aan." Riep ze tegen zich zelf. Er was toch niemand anders die haar kon horen, of kon helpen. Met al haar kracht, trok ze haar benen om de beurt uit de sneeuw, en probeerde zo snel mogelijk door te lopen, zodat haar benen niet weer vast kwamen te zitten in die dikke witte deken die de grond overlapte. Volgens haar lag hier altijd sneeuw. Daar was dit gebied om bekend. Sneller wou ze lopen, nog sneller. Toen ze in een klein galopje zat, kwam er langzaam een grot in zicht. Het zag er niet echt lekker warm uit, maar je het er tenminste beschutting. Daisy probeerde nog sneller te gaan, toen ze hoop had voor de grot, maar harder kon ze echt niet. De wind hield haar tegen, als of hij wou dat ze er niet naar toe ging. Maar op dit moment had ze scheit aan de wind. Hij kon niet zeggen wat ze wel en niet mocht doen. Half struikelend en vallend kwam ze toch binnen een paar minuten aan bij de grot. Toen ze binnen liep, besefte ze hoe koud ze het eigenlijk wel niet had. Een rilling liep over haar rug, maar ze bleef daarna stok stijf staan toen ze een ander paard zag. Een zwarte merrie op precies te zijn. "Hallo." Zei ze met een grijnsje.