Where is you're friend?

‘’Volg me. Hou me bij.’’ Klonk haar strenge stemgeluid. Daarna draaide ze haarzelf om en draafde met een stevig tempo aan. Soms keek ze eventjes of haar ‘volgeling’ haar bij hield. Het was pas een veulen van vijf maanden. Dus zou Streya niet op haar hardst gaan. Maar ze zou de pas erin houden. Streya haar staart wapperde achter haar aan. En het veulentje kwam na een kort galopje naast haar galopperen, met precies dezelfde houding. Het was grappig om te zien hoe erg het veulen alles van haar overnam. Maar dan op zijn eigen manier. Stitch was zijn naam. Streya versnelde haar pas. Het veulentje moest galopperen om haar bij te houden, en begon al licht te hijgen. Maar Streya negeerde het. Zelf galopeerde ze nu ook aan. Steeds sneller, maar wel goed opbouwend. Stitch kwam achter te liggen. Streya snoof eventjes. Zette toen een kleine sprint in. En zette toen de remmen in. Ze stopte precies voor de rivier de enige plek die niet bevroren was, naast de zee. Stitch stopte soepeltjes naast haar. Nog steeds zonder iets te zeggen stapte Streya voort. Ze keek Stitch eventjes aan. Bij hem kwam het stoom al van zijn lijf. Maar als ze dit iedere dag deden had hij binnen de kortste keren een top conditie net als Streya. Voor wie dit partijtje rennen een makkie was geweest. Haar spieren rolde soepeltjes onder haar huid. Ook Stitch had al aardig wat kleine spiertjes gekweekt. Een al te bekende geur drong tot haar neusgaten door. Stitch wou al weg gaan. Maar Streya schudde haar hoofd. ‘’Blijf.’’ Beval ze de jonge hengst. In een stevige draf naderde ze de geur. Aaliyah. Streya knikte eventjes naar de merrie. Het was duidelijk dat er iets aan de hand was. ’’Waar is je vriend?’’ Merkte Streya toen droogjes op.

Voor het eerst in een kleine tijd was ze weer gewoon rustig. Zwaar wanhopig aan het zoeken maar ze was weer eens echt Aaliyah. Voor zover dan het deel dat niet ontbrak en anders vulde ze alle gaten heel even aan. Een klein orkest liet haar een ritme hummen. Al leek het nergens op, het ritme moest een heel vrolijk en snel ritme hebben maar het leek bij haar meer iets depressiefs, al deed ze haar best om zich niet zo aan te stellen. Ze wist niet hoe ze aan dit lied kwam. Ze was er een keer op gekomen nadat ze wakker werd van een nachtmerrie waarbij ze had gedroomd van het bruine paard. In alle opzichten anders dan Aaliyah. Recht voor haar raap, dat wel en zelfverzekerd maar verder heel lief en warm. Haar ogen sprankelden als ze sprak. Het paard had haar toegesproken in haar slaap. Dat ze Azacar kende maar dat ze niet verplichtingen had. Ook niet om slecht te zijn. Daarna had ze dit zangerig gezongen, voor zover Aaliyah zich kon herinneren. Meestal zong Aaliyah het ritme voor Eyes als hij bang was. Nu verjoeg ze haar eigen angsten. Angsten over Eyes. Angsten voor de ziekte depressie.
Het ritme gaf haar rust en liet haar alles om haar heen vergeten. Ze voelde even een warme bang om haar hart en kwam losser te zitten. ‘Aaliyah.’ Hoorde ze plots zacht maar opdringend. De stem was raar van klank met een raar accent. Nauwelijks te verstaan. Verbaast stond ze stil en spitste ze haar oren. ‘Aaliyah.’ Hoorde ze weer. ‘Aaliyah. E- En Eyes.’ Het leek alsof de stem moeite had met spreken. De stem moest zijn best doen en hakkelde flink. Alleen haar naam en die van hem waren helder uitgesproken. Dan was die “En” een probleem.
Plots ging er een belletje rinkelen. De stem was intussen weg. Maar het gaf haar innerlijke rust. Echte rust. Het was Eyes. Dat wist ze opeens zeker. Een traan welde op. Een traan van opluchting. Een glimlach kwam op haar lippen.
Nu kwam er een ander gevoel opwellen. Het ritme werd harder en luider. Nu voelde ze zich eens eenzaam. Het verdomme ook nooit goed. Eerst was ze loom en wanhopig. Daarna eens rustig. Daarna opgelucht en blij en nu weer eenzaam. Kon God niet één keertje tevreden zijn? Aaliyah snoof eens. De geur van bekendheid drong haar neusgaten binnen. Streya. De duistere merrie. Ze zag de merrie al naar haar toe komen. Aaliyah volgde de merrie haar bewegingen en luisterde naar de woorden. Ze dacht diep na over haar antwoord. Ze had nog even geen zin om iets te zeggen en liet haar hals zakken om door de sneeuw te snuffelen. Ze liet haar hals weer omhoog komen en keek strak in de ogen van de merrie voor haar. ’Weg.’ Luidde haar kortaffe antwoord. Het was zo half gesist en half respectvol. ’God vond het niet leuk dat ik meedeed met de oorlog en strafte de duistere kracht in mij door Eyes van mij te scheiden. Een week geleden.’ Zei ze neutraal.


LALALAAAAA WIEGENLIED RITME XD

Langzaam naderde ze. Het kleine hengstje achter haar stond daar nog steeds. Streya knikte, en toen stoof hij weg. Ging hij aan zijn conditie werken. Dat was wat hij moest doen als Streya met een ander praatte. De merrie voor haar begon te praten. Maar Streya weigerde weg te gaan. Ze wou eerst weten wat er met de kleine merrie aan de hand was. Streya zou het weten. Uiteindelijk zei ze wat er was. Streya trok haar wenkbrauw eventjes op. Zelf was ze niet gelovig genoeg om zoiets echt te geloven. Of ze was te slim om te weten dat herten bang worden van oorlogen. Maar goed. ’’Satan zorgt voor je kleine vriendje.’’ Sprak ze kil, ze moest toch iets zeggen? Streya haar tong gleed eventjes langs haar ruwe mond. Ze had net ook de rare stem gehoord. ’’Hij is in de buurt.’’ Sprak ze kalm. Streya wist gewoon dat Eyes op haar af zou komen. Ze wist alleen niet hoe snel hij zou komen. Waarschijnlijk was hij toegetakeld door wolven of andere roofdieren. Zo niet, dan had Aaliyah mazzel. Maar Streya wist dat het hert niet dood zou gaan. En Aaliyah wist het ook. Ze wisten het allemaal.. Aangezien het hertje sterk naar Aaliyah rook, zou het nog best lastig worden het te vinden. Maar Aaliyah zou hem vinden. Streya wist het gewoon. Ze mepte met haar staart. En boorde haar ogen in die van de merrie. Haar ziel hoefde ze niet meer te zoeken, die had ze al een s gezien. De merrie had hem voor haar opengesteld. Niet iedereen deed dat.

~Zal voor je zorgen, kleine man merrie~

Even keek ze verbaast in de ogen van de zwarte merrie. Zou Hij echt voor Eyes zorgen? Aaliyah kreeg het voor elkaar om dankbaar te glimlachen. Haar ogen lieten die van Streya weer los om naar de grond te kijken. Het was Aaliyahs aard om op alles een antwoord te geven, of de ander er nou op zat te wachten of niet dus het was vrij logisch dat Streya nog een antwoord zou horen of in iedergeval een reactie over haar woorden. Aaliyah snoof zachtjes en haar staart sloeg drie maal tegen dezelfde flank. Nog voordat Aaliyah het perfecte antwoord had gevonden zei Streya weer iets. Aaliyah knikte eventjes kort. Nog altijd waren haar ogen strak op de grond gericht. Koortsachtig zocht ze naar een antwoord. ’Tja. De Satan kan over Eyes waken maar God zal ook alles doen om mij te weerhouden om Eyes te vinden. Ik heb een van hen vermoord. Een goede jaarling die slachtoffer is geworden van een van mijn paniekaanvallen. Het klinkt gek als ‘slecht’ iemand maar ik moord niet. Dat is tegen de regels van de natuur. Onze natuur. Ik heb een van God’s mensen gedood. Niet expres. Ik was doorgedraaid maar toch.’ Betwijfeld ging haar tong even langs haar lippen. Dat was antwoord één. Nu nog de andere. Aaliyah keek langs Streya heen naar de rivier. Het stroomde snel en sloeg af en toe tegen een van de vele rotsen aan.
Weer functioneerde haar staart als zweep en ze bestriemde haar gehavende lijf nog meer. ’Ja dat denk ik ook. Ik denk dat ik hem gehoord heb. Ik weet het niet zeker. Nu weet ik niets meer zeker. Soms kan ik mezelf niet vertrouwen, mijn hoofd niet. Want als ik dat wel doe draai ik misschien weer zo door. Je was er niet bij Streya. Toen ik bij de jaarling was. Ik was eng en in paniek. Die merrie wou niet aan de kant en toen nam het kleine stukje van De Satan in mij het over.’ Weer liet ze haar woorden eruit. Dat had ze drie keer eerder gedaan. Alleen bij bondgenoten en vrienden. Degenen die haar al hadden ontmoet toen Eyes er nog was. Aaliyah had het drie keer verteld nu. Aan Anais, Deamon en nu ook Streya. Misschien meerderen maar dat zou ze zich niet meer kunnen herinneren. Wel hadden de paarden op hun eigen manier een stukje vriendschappelijkheid naar haar toe getoond in het verleden zodat Aaliyah hen vertrouwde.
Alles binnen in haar verkeerde in een grote chaos dat zo nu en dan wat opklaarde en daarna weer terug viel in een grote rommel.

Aaliyah krulde haar hals op en luisterde naar Streya. Zij begreep Aaliyah dus beter dan dat ze dacht. ’Ja.’ Zei ze. Onnodig antwoord maargoed. Aaliyah snoof luid en tilde een voorbeen op om een kriebel te doden. Ze snoof weer eventjes en schudde haar hoofd. Tussen haar oren zat een kleine voorpluk. Minuscuul, net als haar manen. Die waren ook niet lang. Maar dat maakte niets uit. In de zomer zou ze groeien en groeien en zouden haar haren mee groeien. Net als haar staart dan.
Streya had het over vertrouwen. Vertrouwen in jezelf. Aaliyah keek even op de grond naar haar hoeven voordat ze naar Streya keek. ’Ja. Inderdaad.’ Ze was niet zo spraakzaam nu. Na haar woordenvloed van net waren haar woorden op. Had niets te vertellen. Streya ook niet echt merkte ze. Of misschien wel. In iedergeval moest Aaliyah hem zoeken. Nee, dat had ze niet verwacht. Ze was deze week lui op haar donder gaan liggen. Nee deed zichzelf niet echt goed omdat ze zo ijverig zocht. Toch bracht ze er niets tegenin. Paarden als Streya moest je te vriend hebben. Aaliyah knikte en zette zichzelf in beweging toen Streya haar pad openbaarde.

flut