Luck comes from everywhere ~ Sunrise

Met zijn hoofd nog steeds laag naar beneden hangen strompelde hij langs de rivier op. Ze was dood... Zijn moeder was dood... Hupsakee dood... Hij was bij haar langs geweest. Als een klein bezoekje, ze woonde in het gebied naast Dream Horses. Toen hij haar gevonden had, was ze half dood. Ze vertelde over een zwarte merrie. Een duistere merrie, de merrie die daar ooit de macht had gehad. Toen was er een vreselijk virus uitgebroken. Empire was gevlucht. Hij had eerder moeten vluchten, niemand mocht hem daar. Alleen omdat hij goed was, en dat zal hij altijd blijven. Streya had de merrie geheten. En heette ze nu nog steeds. En hij wist dat Streya Stitch meegenomen had. Dat ze hem nu slecht aan het opvoeden was. Én dat hij én zij in DH waren. Empire zou wraak nemen op de merrie, maar deze was veel sterker. Hij kon er niks op tegen brengen. Een geur bereek zijn neusgaten. Hij snoof eventjes. En draafde er kalm op af. Alle emoties uit zijn lichaam verbannen. En de vrolijkheid terug liet keren.

Goud kleurige oren bewogen zich schigtig heen en weer, leken geen moment stil te staan. Haar hals bloedde en ze liep mank. Sunrise was een badass tegen gekomen, die dacht dat ze onder dwang wel zou praten. Niet dus. En nu zag ze er zo uit. Ze strompelde naar de rivier en trapte hard op het ijs, zodat het brak. Ze spetterde met haar neus water op de wond, zodat die niet vies werdt. Maar ze had iets nodig om het bloedden te stoppen. Ze was al niet in hele goede staat. Door de lange reis van het gebied waar ze vandaan kwam naar hier, was ze uitgeput. En door de winter was het eten nergens meer te vinden, dus was ze steeds magerder geworden, tot nu, nu ze echt angstaanjagend mager was. Sunrise's benen trilden en ze liet zich op de sneeuw vallen. Ze haalde piepend adem terweil ze angstig met haar benen heen en weer ging. Toen ze de kracht weer had gevonden stond ze op. Een andere geur vulde haar neus. Ze wilde weg gaan, maar na de eerste stap viel ze weer, en vond de kracht niet om op te staan. Shit, ze zag de hengst al komen. Hij zou haar willen helpen, als het geen slechtje was. Nerveus voelde ze haar vacht trillen, haar hele lichaam trillen, van de kou. En de wond prikte van de sneeuw.

-Succes met haar ;D-

Nog steeds met het knagende gevoel dat zijn broertje hier ergens werd opgeleid door een of andere duistere merrie. Die hij maar al te goed kende, was vreselijk. Kalm draafde hij op de duidelijk verwonde merrie af. Hij had een bezorgde uitdrukking, immers vond hij het niet fijn zoiets te zien. Maar goed. Soms moest je dingen zien die je niet wou zien. En Empire geloofde dat alles met een reden was. Zijn staart zwaaide eventjes, en hij stopte voor de merrie. ''Gaat het?'' Vroeg hij met zijn vriendelijke en nu ook bezorgde stem. ''Ik ben Empire.'' Zei hij daarna snel. Hij pakte een beetje sneeuw. ''Pijn doen kunnen.'' Mompelde hij, maar wel zo dat het verstaanbaar was voor de merrie. Hij liet de sneeuw op de wonden van de merrie vallen. ''Sorry.'' Zei hij zachtjes...

De hengst kwam inderdaad naar haar toe. Uit angst spande Sunrise haar spieren in haar nek aan, waardoor het bloed harder ging stromen. De hengst keek haar bezorgt aan. ''Gaat het?'' Vroeg hij met zijn vriendelijke en nu ook bezorgde stem. ''Ik ben Empire.'' Zei hij daarna snel. Sunrise bekeek hem snel, maar zonder dat het opviel. Ze trilde nog hevig van de kou. De hengst pakte ene beetje sneeuw. "Het kan pijn doen" zei hij en hij liet het op haar wonden vallen. Sunrise kneep haar ogen dicht van de pijn, het stak in haar wonden. of zo voelde het. "Sorry" zei de hengst zachtjes. Sunrise opende haar ogen weer en keek hem bang aan. Daarna probeerde ze op te staan, maar de blijvende pijn in haar hals dwong haar te blijven liggen.

-Flutje, ik hoop dat je er wat mee kan.-