Waiting for the sunrise

Met grote sterke galloppassen gallopeerde hij hard door de zee. Het water spetterde hoog en raakte zelfs zijn rug. Hij genoot van het koele water. Hij had gehoord dat zonsondergang bij zee erg mooi was. Vandaar dat hij nu niets liever wilde dan zien of het echt zo mooi was. Normaal zag hij de zon voor het laatst wanneer ze achter de bomen of bergen verdwijnt. Hij was erg benieuwt over wat hij tezien zou gaan krijgen. Hij zette zijn galloperen voort en verhoogde zijn tempo. Hij strekte zijn hals om nog meer snelheid te kunnen krijgen. Na een tijdje ging hij steeds langzamer en langzamer totdat hij stapte. Hij had zijn hoofd gebogen met zijn blik op het water gericht. Dat zoiets mooi zo vies kon smaken.. Dacht hij. Nadat hij zijn hoofd weer omhoog had gedaan keek hij rond. Hij voelde zich eenzaam. Zou er iemand in de buurt zijn? Dacht hij. Hij hinnikte hard en tijdens het hinniken steigerde hij krachtig in het water. Door de kracht die hij erachter zetten vloog het water omhoog. Hij kwam met een harde plons neer en stapte verder. Met zijn oren allen kanten opdraaiend om een eventuele reactie op te kunnen vangen.

Met rustige stappassen stapte Curlin tussen de bomen door die haar zouden brengen bij iets wat ze de zee noemde. Het was haar lievelingsplek,een van haar lievelingsplekken. Harder dan stap kon ze niet, eigelijk wel, want ze kon draven maar dat deed teveel pijn. Haar hoofd hield ze fier en oplettend in de lucht want ze moest wel opletten want ze was een makkelijke prooi voor andere dieren ookal was dat natuurlijk niet zo want zij zelf wist beter,veel beter. Haar neus verliet een tevreden bries waarbij de neusvleugels van haar neus zachtjes trilde, op en neer. Het was een grappig gevoel. Haar vacht was lichtjes bezweet door het stappen, want het kon behoorlijk zwaar zijn. Ze stapte sneller toen de geur van de zee sterker werd. De zoute geur was namelijk heerlijk en ze genoot er iedere keer weer opnieuw van. Ze stapte veder en keek vrolijk rond,toen haar oren iets opvingen wat leek op een vage bekende hinnik keek ze verbaasd en vrolijk op. Een luide hinnik liet zich horen uit haar keel en ze liep het zware zand op. Het zware strandzand. De golven rolde af en aan het zand op,aan het begin waar de zee begon. De zon,die nu nog hoog aan de horizon stond begon rustig te dalen,meestal keek ze ernaar en genoot ze ervan. Ze was er dol op,op de zee,de zon,het leven zoals het nu was. Haar leven dat ze deelde met haar droomhengst,haar zwarte prins genaamd Tales

Curlin naderde het zand waar de zee zich al een keer had bevonden want daar was het lichtere zand,donker gekleurd door het zeewater wat zich daarop had bevonden en daarna weer terug was gegaan. Haar ogen schoten om haar heen en ze lette goed op. Ze was benieuwd van waar de hinnik vandaan was gekomen en natuurlijk van wie deze was geweest want ze had hem ergens vaag herkend. Haar hoofd boog zich richting haar borst en haar oren stonden strak naar voren. Het duurde niet lang of ze gooide hem alweer omhoog. Ze kon niet eens meer galopperen of gek doen door haar dracht van inmiddels al 7 maanden. Ze moest nog 3 maanden... Haar buik was nu al zo dik als het maar kon. Ze schudde met haar hoofd en zag een schim naderen vanuit de verte

Hij stapte door. Hij verwachtte niet dat er nog iemand zou reageren. Totdat hij ineens een bekende hinnik zijn oren binnendrong. Hij hinnikte gelijk hard en vrolijk en galoppeerde in volle rengalop in de richting van het geluid. Hij had haar meteen herkent. De enige merrie die ooit zo diep zijn hart was binnengekomen. Hij ging naar het iets ondieperen zodat hij sneller kon. Het water vloog alle kanten op. Om de halve minuut ongeveer liet hij weer een hinnik horen. Na een tijdje was hij er dan. Met een sliding kwam hij tot stilstand en stapte de laatste paar meter naar haar toe. Haar ogen, haar geur.. Alles.. Hij keek naar haar maar wist niks te zeggen of te doen. Een beetje onwennig stond hij daar. Voor haar neus. Niet wetend wat te doen.

Rustig bleef Curlin stilstaan toen de schim naderde en dichterbij kwam. Haar ogen volgde hem, want het was een hengst en op het allerlaast herkende ze hem. Het was de hengst waar ze ooit van had gehouden maar er waren dingen gebeurd waar ze niet meer aan wilde denken. En ze wilde niks meer met een andere hengst want ze had Tales,haar droomhengst. Chanche O' Baico dacht ze rustig en ze schudde lichtjes met haar hoofd. Hij was ook een tijd weggegaan en alles was veranderd, Ze had een hengst gevonden van haar dromen,ze was gedekt en zou spoedig gaan bevallen van een veulen. Nog 3 maanden. Maar toch,toch kon een deel van haar hem niet vergeten,hij was aardig geweest en ze hadden veel lol gehad. Ze wilde hem niet kwijt als een vriend. ' Heeej, Baico' sprak haar stem helder en vrolijk. Ze brieste zacht en schudde met haar hoofd terwijl haar staart als een regelmatig stokje heen en weer sloeg, links,rechts weer links en natuurlijk weer rechts wat zich van keer tot keer herhaalde. Het zweet droogde lichtjes op maar de sporen daarvan waren nog zichtbaar,de sporen van waar het zweet had gezeten en waar nog enkele zweet plekken zaten.

Haar ogen schoten over het gespierde lijf van de hengst, ze kwam tot de conclusie dat hij geen steek was veranderd in zijn uiterlijk,behalve dan. Hij was nog iets gespierder geworden maar meer niet. Beter dan zichzelf,dacht curlin. Ze was zo dik als het maar kon en ze was er aan de ene kant ook echt helemaal niet blij mee dat ze zo dik was. Zo dik als een pad,olifant of noem maar op bedacht ze zich. Ze snoof de geur van de zee diep op maar stiekem ook de geur van de hengst voor haar neus. de hengst die ze nieuwsgierig aankeek,om zijn reactie af te wachten

Hij bekeek haar eens goed. Haar buik.. Ze had dus een ander gevonden in de tijd dat hij niet terug kon naar haar. Vanwege de breuk in zijn been had hij er lang over gedaan om terug te komen. Nu was hij weer volledig genezen. De tijd zou vast vreselijk voor haar zijn geweest. Ze dacht vast dat hij zomaar weg was gegaan. Logisch.. Dacht hij. 'Heey' Zei hij zo vrolijk mogelijk. Hij had dagen gedroomt en gefantaseert over hoe het zou zijn als hij haar weer zou zien. Maar in zijn dromen was het niet zo moeilijk om te praten en daar had hij niet gezien wat hij nu wel had gezien. Hij keek haar aan. Verward. Zoekend naar woorden. Maar hoe diep hij ook nadacht, hij vond maar niet de juiste woorden om te zeggen. Hoe moest hij nou uitleggen wat er allemaal was gebeurd? Totaal van de kaart keek hij even naar de grond waarna hij weer naar haar keek. Hij wist niet meer waar hij moest kijken. Het verliefde gevoel kwam terug maar het zou nooit meer iets kunnen worden want ze had tenslotte nu blijkbaar een hengst gevonden en ze was drachtig. Hij had zelfs al helemaal niet meer in de gaten dat de zon al onder aan het gaan was. De wereld om hem heen werd steeds donkerder en donkerder maar hij had er niks van door. Uiteindelijk kwam er maar één woordje in hem op en besloot het dan ook maar te zeggen. 'Sorry..' Zei hij na een tijdje. Hij wist niet wat hij verder nog kon of moest zeggen. Hij keek naar haar en moest zich inhouden niet in tranen uit te barsten. Hij moest zich hoe dan ook groot houden.

Ze bleef naar de zon kijken die langzaam en zeker naar beneden begon te zakken, beetje bij beetje ging deze naar beneden. Het was een prachtig gezicht. De golven die op en aan het strand oprolde,de zon die naar beneden ging,ookwel een zonsondergang genoemd. En hoe de zon weerspiegelde op het glisterende zeewater. De zoute geur was heerlijk en ze vergat even dat ze naast een hengst stond. Ze brieste zacht en haar neusvleugels trilde lichtjes. Haar hoofd fier in de lucht, haar ogen oplettend,haar manen lieten zich daarbij meevoeren door de wind die er lichtjes hing. Haar staart fier en sierlijk gedragen,haar buik die op en neer ging van het hijgen. Het was allemaal wat er speelde en de merrie genoot ervan. Voor de tweede keer in haar leven was ze drachtig,de eerste keer leek alles normaal te zijn geweest, het was ergens anders geweest met de hengst die ze toen kende en totaal in love mee was. Sultan. Haar zoon Django liep hier nog steeds ergens rond en Sultan natuurlijk ook.

Het was allemaal lang,lang en heel erg lang geleden gebeurt,het waren nu nog slechts herinningen,vage gedachtes over het verleden maar ook over het heden en wat de toekomst haar zou gaan brengen. Vragen die door haar voskleurige hoofd spookte en hier en daar rond dwaalde op zoek naar een antwoord, naar een antwoord van een paard wat meer wist van haar, van een persoon van wie ze hield en meer wist. Ze schudde lichtjes en bijna onmerkbaar of eerder nietzichtbaar,bijna niet zichtbaar. Ze luisterde naar de stem van Baico toen hij begon met spreken. Oud en vertrouwd klonk deze, het was een hele geschiedenis geweest, hij was er geweest voor haar,een poosje,waarna hij haar ineens had verlaten. Vertrokken. Vertrokken,haar verlaten zonder iets te zeggen of iets achter te laten. Haar achter telaten met een raar gevoel wat ze niet had gekend. Toen hij sorry zei kreeg ze tranen in haar donkere ogen,haar best deed ze om niet te huilen,geen traan te laten. Geen emotie te laten tonen aan hem,sterk en hard te blijven. Laten zien dat ze geen mietje was,dat het haar niks kon boeien.. Maar hij kon haar en wist natuurlijk wel beter,beter dat ze wist. Hoe ze was en al die dingen. 'Het geeft niet...' zei ze zo helder mogelijk terwijl ze naar de zee keek. Inmiddels alles om hun heen donker gekleurd keek ze veder en sprak ze veder. Haar stem stopte bij niet... en ze bleef de andere kant op kijken...

Het deed hem verdriet om in haar ogen de tranen te zien. Hij wist dat hij haar veel pijn had gedaan. Maar al die tijd kon hij haar niet zoeken. Weken kon hij niks vanwege die breuk. En toen hij eindelijk weer kon lopen, kon hij haar nergens vinden. Hij had uren aan haar gedacht.. Dagen.. Weken.. Maanden.. Al die tijd met pijn rondgelopen. Maar de meeste pijn die hij voelde, kwam niet van zijn been, het kwam van zijn hart. Hij had haar vreselijk gemist. Omdat hij wist dat de tijd voor haar moeilijk zou zijn geweest. Mischien zelfs moeilijker dan voor hem. Met steken in zijn hart besloot hij het haar toch te vertellen.. Zodat ze zou weten dat hij haar niet zomaar had verlaten.. Dat hij al die tijd nog aan haar gedacht had. 'Het spijt me zo.. Dat ik zomaar ineens weg was.. Het was echt niet mijn bedoeling. Maar ik was gevallen waardoor mijn been was gebroken. Weken kon ik niks.. Maar toen ik eindelijk weer wat kon lopen was ik opzoek naar je gegaan maar kon je nergens vinden.. Het is hier ook zo groot.. Ik wil dat je weet dat ik het niet expres had gedaan.. Je was echt alles voor me.. Maar zo te zien heb je nu de ware gevonden.. Ik hoop dat je gelukkig met hem wordt.. En dat je veulens gezond zullen zijn..' Zei hij. Het deed hem pijn om te zeggen. Maar hij was nu wel van het rotgevoel af. Het gevoel waar hij al zolang mee zat. Het zorgen maken om haar. Omdat hij haar niet kon beschermen toen hij weg was. Ookal wist hij dat ze zelf erg sterk was. Hij keek op en merkte nu pas dat ineens alles donker was. Hij keek naar de zee. Hij had het helemaal niet meegekregen. Hij had de kleuren niet gezien waar zij het over hadden. Hij keek naar de grond. Hij had het gewoon gemist.. Maar Curlin was belangrijker dan wat dan ook voor hem. Hij keek haar even kort aan. Lang kon hij het niet omdat hij anders echt in tranen uit zou barsten. En dat wilde hij koste wat het kost voorkomen

Ze merkte aan zijn houding dat hij er spijt van had,dat hij tranen in zijn ogen had gekregen. In zijn sprankelende ogen die nu treurig en hard stonden. Hard omdat ze niet wilde Haar oren strak naar voren luisterend naar de hengst,de hengst die ooit haar hart had gewonnen... Ze merkte dat hij spijt had, dat hij het niet zo had bedoeld,niet op die manier die zij had gedacht,of eerder gezegt had verwacht. 'Ik vind het aardig,maar vooral lief. Lief van je dat je me nog een kans wilt geven,om gewoon vrienden te zijn. Ik wil namelijk vrienden zijn met je en ik denk dat er niks anders meer is. Er zal altijd een deel in mij blijven houden van je. Maar het grootste deel wilt vrienden blijven met je...' Sprak haar stem helder en zacht. Ze wilde hem geen pijn doen. Ze liep naar hem toe en bracht haar neus naar zijn schouder toe. Om hem te troosten want ze wist hoe moeilijk hij het had,maar hij natuurlijk niet alleen,zij zelf had het ook moeilijk. Moeilijk met zichzelf,problemen en fouten. Maar ook om hem zo te zien lijden,om hem te zien lijden door haar. Haar neus hield ze fier omhoog en ze ademde de geur van de zee diep in. Ze deed dat zodat ze even aan iets anders dacht dan aan Baico,en haar gedachtes zich lieten meevoeren door de bewegingen van het water van de zee,haar ogen volgde de patronen die zich daar in vormde zodat ze enkele ogenblikken werd afgeleid erdoor. Een zachte bries verliet haar fuwele sierlijke neus waarbij haar neusvleugels zich zachtjes lieten trillen.

[srry had verkeerde ding ingelogt en nu kan ik nie verwijderen]

Met zijn oren naar achtere hangend en zijn blik naar de grond gericht luisterde hij naar haar. Hij besefte dat het echt over zou zijn tussen hun. Hij dacht na, mischien had het wel zo moeten zijn. Mischien was zij gewoon niet de ware voor hem. Ookal had hij zo gehoopt dat zij samen oud konden worden. Dat het zijn veulens waren die in haar buik groeide. Hij wist niet hoe hij op haar woorden moest reageren. Het deed hem pijn diep van binnen, hoe zacht ze het ook bracht. Het was zo heftig voor hem dat het hem niet meer lukte om sterk te blijven. Een traan rolde langs zijn hoofd naar benede en viel uiteindelijk op de grond. Hij kon het allemaal niet meer aan. 'I.. Ik moet gaan..' Zei hij. Hij wilde weg. Hier niet meer zijn. Hij wilde gewoon dat het over was. Een nieuw leven beginnen. Fris en jong. Een leven vol spelen en gek doen. 'Sorry voor alles' Zei hij nog zacht waarna hij zich omdraaide en wegstapte met zijn hoofd hangend. Hij voelde de kracht niet meer om hem omhoog te houden. Normaal was hij zo energiek, maar nu lukte het hem gewoon niet. Hij wilde vlug weg hier. Hij dacht na. Ze was hoogzwanger.. En helemaal alleen terwijl het donker wacht. Hij stopte. De bezorgdheid om haar was sterker dan de pijn die hij voelde. Hij keek om. 'Waar is die hengst eigenlijk..? Kan hij je beschermen als er nu iets zou gebeuren..?' Vroeg hij. Zolang die hengst haar goed zou beschermen en goed voor haar zou zorgen kon hij wel over zijn verdriet heenkomen. Maar als ze echt helemaal alleen was..

De voskleurige merrie zag dat de hengst pijn had,dat ze hem pijn had gedaan met haar woorden,de woorden die ze zacht had willen laten over komen,de woorden die niet zacht over gekomen waren, ze had hem gewoon pijn gedaan, het deed haar ook pijn,pijn om hem zo te zien... Een zachte bries verliet haar neus en ze schudde met haar hoofd, ze zag hem snikken,een traan lopen,deze vallen. Allemaal haar schuld, HAAR schuld dacht ze... Ze wilde zichzelf het allerliefst nog neer knallen ofzo... Maar dat deed ze maar niet,toen hij sprak luisterde ze,naar zijn stem,ademhaling en zijn hartslag die ze hoorde,ze keek naar zijn houding en lette op zijn reactie.. 'Hij is ergens heen en niet hier,' zei haar stem rustig. 'Ik kan wel voor mezelf op komen,, denk ik' zei haar stem rustig en ze draaide zich kort om naar hem en keek hem rustig aan...

Liet die hengst haar hier zomaar in haar eentje rondlopen terwijl ze drachtig was? Dacht hij verward maar tegelijkertijd ook wel verbaast. Hij zou er kapot van zijn als haar iets zou overkomen. Hij draaide zich om. 'Ik blijf wel bij je.. Voor het geval dat er gevaar zou komen.. Met die veulens in je buik kan je maar beter niet teveel vechten' Zei hij. Het was moeilijk voor hem om over zijn verdriet heen te komen. Maar zijn voorantwoordelijksheidsgevoel was erg hoog. Vooral voor Curlin. Hij keek naar de merrie. Ookal zou het nooit meer iets kunnen worden tussen hen, een deel van zijn hart zou altijd haar met zich meedragen en van haar houden. Hij zou zijn leven voor haar geven mocht hij haar daarmee kunnen helpen. Hij keek naar haar. Door de afleidingdie hij nu wel een beetje had, kon hij zijn pijn en het verdriet even vergeten. Even ergens anders aan denken en niet zijn gebroken hart. Een sterke wind kwam opzetten. Hij keek naar de wolken en bestudeerde het kort. Het zou niet lang meer duren voordat er storm kwam. Ze konden beter zorgen dat ze hier weggingen. Want vooral aan de bosrand konden de bomen snel omvallen en een gevaarlijke situatie maken. En omdat het water wild zou gaan worden konden ze hier beter ver vandaan. 'Het zal niet lang duren voordat er storm komt hier. We kunnen beter ergens gaan schuilen of een ander gebied opzoeken' Zei hij tegen haar. Naar een ander gebied zou wel niet zo makkelijk voor haar zijn aangezien haar buik al zo dik was en lopen dan erg zwaar was.