Hé! Hallo daar.

Ritmisch zwaaide een palomino hoofd heen en weer. Neuriede iets, soms brabbelde ze wat onverstaanbare woorden om daarna weer in heldere taal te praten. Nu ze een melodie in haar hoofd had en de tekst wat kende was het in haar hoofd blijven zitten. Nou daar kan je mee zitten of je maakt er profijt van en zong hyperactief mee met het melodietje. In haar geval, de tweede. Haar manen klapperden op haar hals en dan in de lucht en dan weer op haar hals. Met haar smalle hoofd maar lange hoofd maakte ze rare bewegingen. Haar bruin / zwarte ogen flitsten over de ruggen van de bomen. Sommige bomen overleefden deze winter niet en waren dood en koud. Andere bomen zouden het overleven, ze stonden nog fier overeind, takken omhoog. Nog heel even en alles zou in bloei staan, nadat het had gedooid. Modder zou er komen, je zou wegzakken, uitglijden en glibberen. Nog even en het nieuwe leven kwam eraan. Kleine vogeltjes, eekhoorntjes, poema’s, bergleeuwen en die zooi. Wolven zouden nesten vol pups krijgen. Zwanen met die grijze grote kinderen. Gezellig. Met een lage hinnik schoten twee voorhoeven omhoog, zo’n kleine dertig centimeter. Na een tijdje gelopen te hebben kwam er een grot in gezichtsveld. Ze kon daar best even naar toe gaan, misschien was daar nog wat mos. Al was het moeilijk te eten met het overactieve beest naast zich. Dat zwaaide met zijn grote gewei heen en weer. De ene iets langer dan de andere, er was wat afgebroken. Tot grote teleurstelling van Eyes. Aaliyah betrad de grot en probeerde naar mos te zoeken. Eyes werd wat rustiger. Een gemene ondeugende grijns betrad haar gezicht. ’White lips, pale face. Breathing in snowflakes. Burnt lungs, sour taste. Light’s gone, day’s end. Struggling to pay rent. Long nights, strange men.’ Begon ze plagerig te zingen, onder luid protest van Eyes. Haar houding was rustig en ze stond wat van Eyes afgekeerd. Ze kon hem in haar ooghoeken in de gaten houden. Plagerig opende ze weer haar mond. ’And they say, she’s in the Class A Team. Stuck in her daydream, been this way since eighteen. But lately her face seems, slowly sinking, wasting. Crumbling like pastries.’ Ze zong zuiver, met die plagerige aanblik op haar gezicht. Ze voelde de boze beet in haar kont van Eyes. Ze zwiepte pestend met haar staart zodat Eyes hem vol in zijn gezicht kreeg. ’It’s too cold outside.’ Pestte ze hem. Eyes wierp zich omhoog en liet zijn voorhoeven op haar achterhand knallen. Ze liet haar eigen achterbenen hetzelfde doen. Ze raakte zijn schouder. Aaliyah hoefde haar niet in te houden met vechten, Eyes had meer spieren dan zij en kon alles hebben. Zoniet dan moest ze eraan geloven. Hij had niets voor niets een gewei. Ze draaide zich om. ’Een ander liedje misschien?’ Stelde ze voor met een gezicht van . Plots hoorde ze geritsel in de verte. Ze liep rustig de grot uit met een grote pluk mos tussen haar tanden. Ze bleef lopen tot ze op minder dan één meter voor het paard stond. Haar ogen waren strak in die van de ander terwijl ze luidruchtig het mos opat. Ze slikte het daarna door, smakte met haar lippen en kantelde haar hoofd ietsjes. ’Hallo daar.’ Zei ze met een scheve grijns.

RAAF.

Het geklapwiek van vleugels was snel achter elkaar te horen, de zon stond hoog in de lucht. En verwarmde de witte vacht van de merrie, even als de zwarte raaf met zijn mysterieuze witte randje. De merrie lied een luide hinnik horen, ze schudde haar hoofd. Het zand stoof alle kanten op. Uiteindelijk maakte ze een sliding stop. Gleed door op haar kont. Kwam tot stilstand. Gooide haar voorhand in de lucht. Gaf nog een luide hinnik, en kwam toen met een zachte plof weer terecht. Ze schudde haar hoofd, schraapte even met haar hoef. En merkte hoe de raaf tussen haar oren landen. Haar oren die ze neutraal had hangen, bewoog ze even op haar eigen manier. Haar mondhoeken trokken lichtjes op. Langzaam liep ze door, hier en daar kraaide een vogel. Waar op Amenia weer antwoordde, ook door te kraaien. Het was toch speciaal, om een vogel te hebben, een roos op je kop, en een veer tussen je manen. Speciaal, wat betekende dat woord eigenlijk? Wat was nou echt speciaal? Iedereen was speciaal. Iedereen was uniek. Iedereen had wel iets speciaals in zich. De ene had het geweldige recht om kudde leider te zijn. De ander had zo’n speciale karakter trek, of een speciaal uiterlijk. Iedereen had wel iets speciaals. Toch moest de witte merrie toegeven, dat zij wel heel erg speciaal was. Als eerste kon ze niet goed horen en zien. Ten tweede kon ze enorm goed ruiken. Ten derde had ze een roos op haar kop, die onder alle omstandigheden bleef zitten, net als de veer achter haar oren. Ten vierde koos ze geen kant. Niet neutraal, niet goed, niet slecht. De witte merrie schudde haar hoofd, ze stopte en keek trots rond. Trots op het feit dat zij kudde leider was. Dat ze een zo’n trouwe raaf voor zich had. Die nu tussen haar oren zat, en ook een beetje rond keek. Een dier kwam in haar gezichtsveld. Iets wat best wel zeldzaam was. Al snel naderde het dier. Ravena bleef stug staan. ''Goedendag. Ravena is de naam. Dit is Amenia.'' Ze knikte eventjes naar haar raaf die inmiddels tevreden op het gewei van het hertje was gaan zitten, met het idee dat dit een tak was of iets in die richting.

Wowow. De merrie stelde zich voor als Ravena en haar leuke raven vriend heette Amenia. Het dier ging op Eyes’ gewei zitten. Om een onwillekeurige reden moest Aaliyah lachen. Ze tilde een van haar voeten op en zette hem weer stampend naar. In haar ooghoek zag ze beweging. Eyes kantelde zijn hoofd en schudde zijn gewei woest heen en weer. Aaliyah grijnsde scheef en kantelde haar hoofd extreem. Dat werd ook langzamerhand een tick. Eyes keek strak uit zijn ogen. Die begon nu te leren wat Aaliyah had geleerd. Die nam natuurlijk haar gedrag over en dat vond Aaliyah best wel geinig. Ze keek de witte merrie voor zich even aan. Aaliyah sloeg met haar staart. Ze dacht terug aan haar kuddeleden. Wannabe. Wan-na-be. Vooral die éíkel van een Deamon. Ze snoof woedend toen ze eraan terug dacht. Nee die zou haar wraak ondergaan. Zodanig sterven als hij het nog niet begreep. Al was het nog altijd niet haar principe om te moorden. Ze was geen moordenaar. Ze had nu bij elkaar één iemand vermoord en daar zat ze niet eens meer over in. Het had niet geluisterd en Aaliyah was zichzelf niet geweest.
Haar aandacht vestigde ze weer op Ravena met de raaf aan haar zijde. Raven of andere dieren zag ze wel vaker paarden volgen. Maar een hert. Wow ze was spectaculair. ’Yo. Ik besef me dat ik zéér onbeleefd ben. Want eah. Ik heb me naam nog nie gezegd. Maar wil je mijn naam wel? Want misschien hoef je me naam niet. Maar okeej. Houd je vast hoor. Ik ben Aaliyah en mijn soulmate hiero heet Eyes. Vraag maar niet waarom want dat is een láng verhaal.’ Waarbij ze haar ogen tot spleetjes kneep.