I'm getting bored..

De hoeven van de witte hengst kletterden op de harde ondergrond, Warrior galoppeerde tussen de geisers door. Hij had niks te doen, verveelde zich en had voor de verandering geen zin in een gevecht. Het enige wat hij wou was zich níet vervelen, hij kon een ander paard vervelen, maar daar had hij geen zin in. Warrior was al volop in de weer met het helpen van Anaïs met haar plan, hij grinnikte, vandaag was hij toegelaten tot Blood Horses en hij wou ook naar Horcrux om Anaïs van binnenuit te helpen met haar geweldige plan. Het duurde nog een paar maanden, Warrior kon niet wachten, iets om naar uit te kijken. Maar nu had Warrior even niets te doen, hij was vandaag druk geweest met de Blood Horses, maar daar had hij nu even niets te doen. Ook kon hij even niets doen bij Horcrux, er stond Deina een verrassing te wachten die niet zo aangenaam was. Er ontsnapte een vals lachje uit Warrior's mond. Hij stopte even bij een geiser om te kijken naar het spul wat eruit spoot en daarna ging hij gewoon verder in galop. Tot hij achter zich hoeven van een ander paard hoorde, nee, daar had Warrior geen zin in. "Kom te voorschijn, ik hoorde je wel." Snauwde hij, Warrior had echt geen zin in een stalker op dit moment. Hij zuchtte en draaide zich om, hij zag geen paard staan. "Ik weet dat je er bent, ik hoorde je!"

Twee ogen schoten van links naar rechts. Er was geen enkele reden voor om rond te kijken. Ze was blind. Ze was helemaal niet blind geboren, maar het was vanaf haar tweede levensjaar dat ze deze had. Haar ene oog was doorboort door een hard voorwerp en had alleen een witte kleur. Haar andere oog was donker en werd bedekt door een scherp litteken. Ze kon al jaren niets meer zien. Haar gevoel was dan ook sterker dan ooit. Ze voelde iets dat anderen niet voelden.
De merrie snoof luid terwijl ze door het gebied heenging. Trillingen waren makkelijk te voelen. Ze wist precies waar en wanneer die ene geiser open zou springen. Ze was slim. Ze had enorm goede zintuigen en was soms sneller dan een ander paard met twee werkende ogen. Bliksem was niet bang voor iemand die wél kon zien. Nee, ze hoefde het niet. Ze wist wat er was rondom haar en ze kende alles. Haar oren draaiden opzij om geluiden op te vangen. Alles hoorde ze. Alles voelde ze. De merrie schudde haar manen uit en liep rustig verder. Ze ontweek de omhoog spuitende geisers en liep stevig door. Duidelijk in de richting van een hengst. Zijn geur had haar sterke reukorgaan al bereikt. Een kleine grijns sierde haar lippen. Haar ogen waren open, maar toch zag ze niets. Soms was het eng als haar ogen licht leken te geven. Alsof het leek dat ze toch zag, maar het was immers een illusie. Bliksem sloeg met haar fijne staart heen en weer terwijl ze naar de stem van de hengst luisterde. Hij riep dat ze tevoorschijn moest komen omdat hij wist dat ze er was. Rustig aan liep ze in de richting van de geur en de harde stem. Ze liep stevig door en na een paar meter rook ze hem sterker. De merrie stopte en staarde strak voor haar uit. Haar ogen strak naar voren gericht ook al kon ze niet zien. Ze voelde de ademhaling van de hengst tegen haar aan, maar toch was ze nog wel een aantal meters van hem verwijdert en dat wist ze.
"Boe."

Langzaam trok er een lichte waas voor haar ogen. De bergen gehuld in de mist kon ze niet zien. Kalm liep ze door de mist, alsof ze er al jaren doorheen liep. Alsof zee er altijd was, en er in leefde. Alsof ze er dwars doorheen kon kijken, zoals sommige dwars door je ziel staarde. Naar iets achter je. Zoals dit al een legende. Een sprookje was. Niemand kon door je heen kijken. Sprookjes en legendes. Ze kenden er duizenden van. Legendes en historische verhalen over haar land, hoe het daar vroeger was. Verhalen die met de generaties mee versterkt waren. En met onzin gevuld. Waardoor het uiteindelijk enkel een legende en soms een sprookje was. Soms werden ze gevormd door spookverhalen. Net als dat er ooit later een verhaal over haar zal zijn. Over haar leven, gevuld en gemengd met onzin. Want er waren enkele die haar leven kende. En er later pagina’s van zouden vullen. Tot er alleen nog maar lege pagina’s over waren. Versleten door de vele dieren die ze gelezen hadden. Gemaakt tot onzin dingen, dingen die niet echt konden. En dan zou Lalona vanuit de hemel lachend toe kijken, wetende hoe het eerst was. Lachend zou ze toekijken en mee luisteren naar de verhalen zoals ze dan waren. Naar verhalen over haar, over haar familie. Dan zou ze weer lachend kunnen gaan slapen, om de volgende dag nog meer verhalen aan te horen. Weer te kunnen lachen wetende dat het allemaal onzin was. Onzin die verziekt was door de jaren heen. Zoals leerlingen het leven van hun leerkrachten verziekte. Lalona had geen tijd voor zulke ongein. Het enige wat ze wou was haar familie terug. Een stem werd hoorbaar. Lalona spitste haar oren. Ze schudde eventjes haar hoofd. Grinnikte wat toen ze een andere stem hoorde. Langzaam kwam ze tevoorschijn, niet al te snel omdat ze de laatste tijd veel op haar botten moest teren. ’’Ik hoop niet dat we hiervan moeten schrikken.’’ Merkte ze droogjes op. Ondanks haar leeftijd, wou ze altijd het laatste woord hebben en had altijd wat scherpe opmerkingen klaar liggen.