Perfectly annoying~

Ze grinnikte eventjes bij haarzelf om de reden die je Jan klierekoek mocht weten. Waarna ze haarzelf op de meest idiote manier die ze ooit bedacht had omdraaide. En weg draafde op een rustig schommel gangetje. De raaf die tussen haar oren heen en weer wiegde boorde zijn scherpe nagels in haar hoofd huid. Waardoor ze onverwachts stopte, en haar hoofd voorover gooide. De raaf die net weg dommelde in een slaapje schrok wakker en duikelde voorover, zijn scherpe nagels gleden soepel uit haar hoofdvacht. En het beest viel met een zachte gedempte plof op de grond. Ze maakte een geërgerd en geïrriteerd geluidje tegen Ravena. Ze had een vreselijke hekel aan de onverwachte acties van Ravena gekregen in de loop der jaren. Ravena die het dier droogjes aan keek, kon een grijns niet onderdrukken. Dus keek ze naar de andere kant alsof er een roze olifant liep, zodat ze eventjes kon grijnzen. Toen dat over was boog ze haar hoofd weer, Amenia die dit keer echt wel uitkeek klom voorzichtig tussen haar oren. En zorgde ervoor dat haar nagels niet meer in de vacht van Ravena prikte. Ravena knikte tevreden waardoor het dier weer bijna viel. Blijkbaar had het dier nu toch echt besloten dat ze ook best wel zelf kon vliegen/lopen/doen. Dus vloog het geërgerd weg en ging maar op jacht. Ravena zuchtte eventjes. Wat was haar leven ook saai, het enige wat haar bezighield was het feit dat ze Amenia lekker kon pesten met haar onverwachte acties. En haar een egomassage te geven in hun eigen gebarentaal, om haar vervolgens weer keihard onderuit te halen. En toch bleef het wezen altijd bij haar. Zo maakte Ravena haar hard voor het leven, dat deed ze bij ieder dier die zich bij haar voegde. Ze had zo al verscheidene pleegveulens gehad die allemaal zo stuk voor stuk harder werden gemaakt. Meestal praten ze haar na, iets wat het er nog beter op maakte. En gek genoeg wouden ze haar later allemaal te pakken nemen. Nou ja, gek genoeg was overdreven. Ravena kon het haarzelf wel voorstellen hoe geweldig het was om je pleeg ouders te grazen te nemen, als ze dat telkens bij jou deden. Maar de merrie was ze altijd te slim af. Immers had ze altijd een goede verrassing in petto. Toch lachte ze iemand dan nooit uit. Je kon ze beter te vriend houden, dan ze uit te lachen. Een geur kwam in haar neusgaten terecht, Amenia die nog steeds aan het jagen was, was nergens te bekennen. Dus ging Ravena er maar alleen op af. Toch leek ze nu veel eenzamer dan ooit tevoren zo zonder Amenia tussen haar oren of naast haar of boven haar.

~Open~

Galopperend over duinen hoorde Nervi de golven omslaan. Het was lang geleden dat hij bij de zee was geweest dus een duik sloeg hij niet af. Langzaam minderde hij vaart en dribbelde naar beneden. Langzaam draafde hij de zee in. Opeens stopte hij. Hij wist niet meer dat de zee zou koud was, dus draafde verder met alleen zijn voetjes in de zee. Hij ging steeds harder draven en voelde iedere keer dat hij zijn voetje neerzette wat spetters tegen zijn buik opvliegen. In de verte zag hij iets maar hij wist niet wat. Dus hij galoppeerde de duinen weer op. Het was een paard. Het was al even geleden dat hij iemand had gezien. Zacht hinnikte hij op hoop met antwoord.