Yaay for tha beach!!!!

Ze gooide haar hoofd in de lucht, terwijl haar manen wild mee wapperden met de tollende wind die vandaag iedereens manen wel door de war kon gooien. Ze galoppeerde met een ontzettend snelle snelheid over het strand, vlak langs de zee, eigenlijk half galopperend in de zee. Het schuimende water stoof niet op, ze was te ondiep aan het galopperen. Maar anders zou het waarschijnlijk te zwaar worden om ook nog door het water te stuiven... Ach wat maakt het ook uit! dacht de merrie, terwijl ze dieper in de zee ging galopperen. Ze hield haar hoofd meer naar voren, om meer snelheid te maken, en zodat de zoute en brandende waterspetters niet in haar ogen zouden komen. Haar hoeven kletterden over het water dat niet opstoof en van die leuke spettertjes maakte die zo'n mooi fotoeffect maken wanneer je van een paard rennend in de zee een foto wilde maken. Maar niet dat ze daar aan dacht. Ze kon nog wat sneller, in rengalop, maar wilde haar energie er niet aan verspillen, dan was haar mooie scène van "Queen of the sea"-act weer voorbij, en ze had geen zin om buiten adem tot stilstand te komen, het was een machteloos gevoel. Bij nader inzien moest ze dan maar langzaam tot stilstand komen omdat haar galop ook automatisch haar tot ademhalen zou moeten dringen. Ze ging over op haar normale drafje. Ze hield haar hoofd trots in de lucht, maar hield dit niet lang vol omdat ze alles behalve sierlijk en bekakt wilde zijn zoals die slechtzakjes-arabieren die dan zogenaamd prachtig waren. Uiteindelijk ging ze maar door in een rustgevende stap, terwijl ze genoot van een combinatie van het ruisende geluid van de zee, en van haar ritmische stap, wat eigenlijk nauwelijks geluid maakte door het zand. Terwijl ze op het natte stevige zand bleef lopen om haar benen te drogen in de middagzon, dacht ze aan haar afgelopen week. Niet veel bijzonders, op hetgeen na dat ze bijna was geraakt door een bliksemstraal. Ja, dat was wat raar. Misschien had het lot zich weer verveeld en had het een willekeurig paard uitgekozen om het zeldzame geluk te geven een redelijk dichtbije bliksemstraal te ontwijken, toevallig bij een stuk vaste grond te zijn en daar te landen, en op een paar schaafwonden en brandwonden na niet veel op te lopen. Ja, dat was nogal vreemd... En ze had waarschijnlijk haar geluk voor de rest van de maand moeten inleveren om te blijven leven. Na, en dan had ze het geluk om weer geluk te krijgen en... Ze had eigenlijk gewoon ontzettend veel geluk in sommige situaties, maar ze wist dat er ooit een tijd zou komen dat dat geluk haar wensen niet zou kon beantwoorden, dat het een keer de rug naar haar zou keren. En als ze zich daar niet op zou voorbereiden, zou ze dat moeten betalen met haar leven. Ze zou weer moeten trainen, haar spieren, om haar te kunnen verdedigen. Ze ging weer verder in een drafje, en voelde de wind haar manen in de war laten gooien. Niet alweer, dacht ze, terwijl ze met haar hoofd schudde om geen manen in haar zicht te krijgen, zonder enig resultaat. Ach, als zij voor schut zou moeten lopen, zouden meerdere paarden dat moeten doen. Ze spitste haar oren, en wist dat er een ander paard in de buurt was. Slechtzakje? Goed paard? Beiden kon ze anders behandelen, ze was meer een spiegel dan Visual zelf. Nee, ze was een irritante spiegel, ze vergrootte zoiets tot 40 keer. Irritant? Kon ze net zo goed terug doen. Vriendelijkheid? Kon ze net zo goed terug doen. Ongekende filosofischheid waar ze helemaal niets van begreep? Dat was misschien wat lastiger, maar ze moest zich maar richten op het aankomende paard, terwijl ze haar drafje afremde tot een stilstand.

{{Saronse ;D}}

Zijn mooie ijs blauwe ogen gleden over de onbekende gebied. Die hij nooit eerder had betreed. De duinen. Saronse had geen angst om wat er hem te wachten stond. Hij bewonderde echter de omgeving die hij nooit eerder gezien had. De duinen waren zanderig en geelachtig. Het zag er nogal uitgedroogd uit. Rustig liep Saronse weer verder. De planten waren taai en niet zo smaakvol. Ze proefden zelfs wat zoutig naar zijn smaak. Saronse voelde de zachte zandkorrels, hij zakte er diep in. Saronse moest hier meer moeite doen om zich voort te bewegen. Al zijn sporen waren vaag in het zand achter gelaten. Omdat de grond zo zacht was dat het alle gaten al gauw probeerde te dichten. Hij liep nu het stuk in dat vol met stevige gras stond. Dit tot aan zijn borst gegroeid waren. Saronse keek naar de lucht. Er kwam een fijne glimlach op zijn lippen getoverd. De zon scheen fel. Hier en daar waren er witte wolkjes. Maar niet zo veel dat ze de zon konden irriteren. Zijn voorspelling was dus waar geweest. Een sterke wind was hier aan de zee aanwezig. Zijn lange zwarte manen wapperde als beukende golven. Hij had zo'n lang haar. Saronse liep nu naar beneden. Hij zat aan de laatste heuvel en stond weer eens stil. Ver voor zich was de blauwe zee te zien. De zoute geur was sterk aanwezig. Prachtige golven hesen de lucht. Ze vloog aanvallend naar het strand, alsof de zee een doel had. Dit kon nog eens zeer interessant zijn. Saronse zal hier een paar dagen rond dwalen om meer van deze gebied te leren. De zee was zo mooi, en zo krachtig. Saronse zijn ogen gleed naar beukende golven die genadig tegen enkele rotsen sloegen. Ze was zo krachtig. Een groot aantal meeuwen vlogen in het rond, zaten in de zee of het strand. Ze leken ook zo druk bezig te zijn. Saronse stond daar een tijdje te staren en voor hij het wist was hij alweer door zijn oude herinneringen gegrepen.

Een klein pluizig veulentje probeerde de andere veulens bij te houden. Hijgend probeerde hij alles te geven. Zijn vriendjes lachten uitdagend. Plots struikelde het kleine veulentje en viel. Uitgeput ging het languit in het gras liggen en staarde teleurgesteld. "Kinga, heb je je niet bezeerd?" Weerklonk de fijne stem van Saronse. Hij onderzocht bezorgd het kleine dier. Kinga schaamde zich rot en schudde zijn hoofd. ''Neen!'' snauwde hij kortaf. Maar Kinga kreeg al meteen spijt van zijn gedrag. Geduldig staarde Saronse naar Kinga. Onderzoekend naar zijn ogen. "Vertel wat je dwars zit." Kinga snoof even. ''Het is gewoon niet eerlijk! Ik ben de kleinste en de zwakste. Ik kan niet eens mijn vrienden bij houden. Ik wou dat ik groter was en ze allemaal kon verslaan!'' Zei Kinga met een dromerig blik. Verlangend dat die ooit zal uitkomen. Saronse glimlachte teder. "Groot doen is makkelijk maar groot zijn is moeilijk." Sprak hij wijs. Kinga begreep echter de woorden niet. ''Ik... snap het niet.'' Saronse wreef teder over het hoofdje van het veulen. "Dat komt nog wel dappere Kinga, wees gewoon jezelf. Dat groeien komt vanzelf." Kinga hapte speels in Saronse zijn borst.
Een paar weken later liep de stoere Kinga, die altijd de kleinste was geweest vooraan. Voor zijn vriendjes. Kinga had ineens van die hevige groeischeuten gekregen en was nu bijna even groot als zijn vriendjes. Maar de grote doet er niet aan toe. Het is de moeite die je moet doen voor je iets wil bereiken. Kinga heeft weken zitten oefenen.

Saronse opende zijn ogen. Hij besefte nu maar pas dat hij stond te dromen. Hij slikte verdrietig. Zijn lieve Kinga, waar zou hij zijn? Saronse besefte plots dat hij nu weer in de slechte mood aan het geraken is. Saronse keek naar de zee. Die leek nu dichter bij te zijn gekomen. Plots kreeg Saronse een ondeugende tintel in zijn lichaam. Hij kreeg plots zin om eens gewoon lekker te gaan galopperen. In die blauwe zee. Het was warm genoeg. Het water zal wel koud zijn, maar zijn natte lichaam zal wel gauw opdrogen door de felle zon. Saronse begon te galopperen. Hoe dichter hij bij de zee kwam, hoe steviger de grond werd. Nu liet hij duidelijke hoefafdrukken achter. Uiteindelijk arriveerde hij bij de zee en sprong de zee in en begon eens lekker te galopperen. Hij hief zijn hoofd hoog in de lucht. Want hij voelde algauw dat dit prikken'd water is. Zout water, dat niet zo lekker smaakte. Waterspetters pletsten tegen hem aan. Soepel galoppeerde Saronse. Zijn lange manen golfden mee met de zee. Zijn sterke benen versnelde steeds meer en meer.

Uiteindelijk na een goed uurtje crossen had hij het wel gehad. Hij stopte snuivend in het water en keek om zich heen. Hij zag hoe het water onder hem vandaan kroop en kort daarna terug keerde. De wind kriebelde Saronse. Saronse hoorde plots een paard. Want hij herkende die hoef gedender uit duizenden. Zoals altijd reageerde hij rustig. Hij richtte zich op het paard dat hem al ook in het oog had. Ze stond stil en keek naar hem. Saronse vond dit een zeer normale reactie. Even bleef hij gewoon rustig staan. Zodat ze hem goed kon zien. Hij wist dat hier in Dream Horses veel slechte paarden rondtrokken. Die meestal geen goede bedoelingen hadden. Na een tijde goed onderzoekend te kijken kwam hij rustig dichterbij. En stopte op voldoende afstand. Saronse keek neutraal. Als hij aankwam lopen met een brede glimlach was dat nogal vreemd. Even liet hij zijn mondhoeken vriendelijk krullen. Die hij daarna wegtrok. Misschien wou ze gewoon voorbij hem lopen of zo. "Goedemiddag juffrouw, wilde je langs hier gaan?" Vroeg hij overdreven beleefd. Hij toverde een speelse glimlach, niet uitnodigend om te gaan spelen of zo. Gewoon omdat dat perfect bij zijn prachtige aard paste :)

Eum.... inspiratiebom?

"Goedemiddag juffrouw, wilde je langs hier gaan?" Visual trok een beetje vreemd gezicht omdat ze een beleefd type paard niet gewend was. Voor haar was een hengst met opvallende vlekken en ijsblauwe ogen. Een uiterlijk die je niet zomaar elke dag zou tegenkomen. Een beetje als een dier dat mensen gebruikten om melk te halen, hoe waren ze ook al weer genoemd? Koeien. Net zoals elk slechtzakje wel Laars had genoemd: Koe. Zo niet origineel. Ze keek de hengst eens doordringend aan voordat ze antwoord gaf, ze wilde zeker weten of het niet weer zo'n overdreven goedheids-slechtzakje was. Er was geen valsheid in zijn ogen te lezen, wat haar gerust stelde, evenals een glimlach op zijn gezicht. Ze glimlachte terug, -iets wat ze al een lange tijd niet had gedaan, glimlachen-, en antwoordde mysterieus: "Waar ik heen wil hoef ik niet langs iemand te gaan." Waar ze heen wilde was overal en nergens, oftewel, ze had eigenlijk niets beters te doen en hoefde nergens heen te gaan. "De naam is Visual, en nu het mijn beurt is te vragen, heb jij een doel voor je ogen?" Andere gesprekken met paarden gingen altijd zo stroef, waarschijnlijk omdat ze geen vragen stelde. Niet dat dit zo'n geweldige vraag was om te stellen, maar het was er een uit nieuwsgierigheid, niet uit kwaad. Ze stelde de vraag niet uit nieuwsgierigheid om achter de hengst's verleden te komen, maar te kijken hoe dit de hengst zou bevallen. De wind droeg de meeuwen mee op de wind, ze waren reusachtig vergeleken met de kleine musjes in de bossen, de vissen in de rivier, de kraaien in het moeras. Ze was ook hier voor een lange tijd niet meer geweest. Ze zou wat meer deze gebieden moeten bezoeken, het zou haar goed doen om weer eens wat zon te zien in een goed gebied behalve de heuvels, of bloemenvelden, want beiden herinnerden haar van vele dingen. En het Meander, ze dacht er niet eens meer aan om daar heen te gaan, het zou te confronterend zijn voor haar. Ze wilde haar verleden wegstoppen, maar wist dat het fout was. Ze vond het eng om het tegemoet te gaan, recht erin te gaan. Jaja, paard zonder angst. Kuch kuch. Er bestonden geen paarden zonder angst, iedereen was ergens bang voor, voor welk dingetje dan ook. Ze keek weg van de hengst, en keek naar de zee. Het leek zo eindeloos, tot aan het einde der tijden zou dit ook zo zijn, dacht ze, terwijl ze voelde dat de tollende en ruisende kracht van de wind af begon te nemen. De schitterende golven werden steeds kleiner, en in de horizon waren ze nog steeds te zien, en daar kwamen ze eigenlijk ook wel vandaan. Zouden ze allemaal hier aankomen, bij de zee? Was er meer dan alleen dit? Zo veel zout water, er zou ergens een einde aan moeten komen. Misschien zou ze een keer op reis moeten, niemand zou haar immers missen. Ze had toch net gezegd dat ze ergens heen wilde waar ze niet langs iemand hoefde te gaan, daar verder weg, langs het strand, uren galopperen zonder einde. Of toch wel? Was de zee een absurd groot meer, of was het land een absurd groot eiland? Ze zou zich zulke dingen niet moeten afvragen, aangezien ze in aanwezig was in een van de meest beleefde paarden was die ze ooit had ontmoet. Je had vrienden die dan meteen vrolijk begonnen, en slechtzakjes die dan meteen begonnen te bijten, maar nooit van zulke beleefde paarden, meestal ook door slechte paarden "goedzakjes" genoemd. Ja, het was gewoon een goed paard, dat moest het zijn. Die had ze lang niet meer tegengekomen. Niet omdat zij gewoon ontweken wilde worden door haar zogenaamde 'angstige' reputatie, maar omdat ze zo weinig in normale gebieden kwam. Ze draaide weer haar hoofd naar de hengst, en wachtte op het antwoord en ook in de hoop dat de hengst zich zou voorstellen, aangezien ze dat wat fijner vond dan gewoon 'hengst' te zeggen. Ze schraapte afwezig met haar hoef tegen het modderige vaste zand, en maakte er een steeds dieper spoor in. Achter de hengst merkte Visual enkele zandopstuivingen op, die veroorzaakt waren door een klein veulen die waarschijnlijk zin had om gewoon lekker in het zand te rollen. Ah, dat fijne gevoel was nooit met te veel, het was warm zand, en zacht, en op een paar schelpen na was het pijnloos, en ook nog leuk als je nat was geweest, en dan in het zand te rollen, zodat het zand aan je vacht bleef kleven zodat je echt een 'zandkleurig' paard genoemd kon worden. Te flauwe grap, maar ach, who cares? Behalve haarzelf zou ze niemand die grap vertellen die eigenlijk geen grap was maar gewoon een grappige uitspraak, die eigenlijk niet grappig was, zodat ze gewoon door kon gaan tot het specificeren van... Haar zin werd te lang, dus ze stopte maar met tobben om haar niet-grappige uitspraak.

{{lawl XD}}

Saronse zijn fijne ogen rusten een tijdje rustig op de vreemde merrie. Die hij nooit eerder ontmoet had. Elk paard droeg geheimen met zich mee. Geheimen die gedeeld konden worden, of opgesloten konden worden. Hij keek haar onderzoekend aan. Zijn wijze hersens leken iets op te merken. Maar hij wilde haar gewoon met rust laten. Hij wilde haar geheimen en verleden niet ontcijferen van haar gezicht. Saronse zijn ogen gleden rustig weg. Hij staarde naar de prachtige zee. Het had zo veel geheimen. Hij vroeg zich echter ook af of de zee eindeloos was. Waarschijnlijk wel. Want hij heeft meerdere keren over de zee gehoord in verschillende plaatsen. Hij zou het eens zelf kunnen testen. Door diep in de zee te zwemen. Om zelf uit te maken of er een eind aan kwam. Saronse trok een peinsend wenkbrauw op. Dat was waarschijnlijk niet zo'n verstandig idee. Hij zal waarschijnlijk verdrinken in de diepe zee. Of verslonden worden door de wolven van de zee. Neen, hij zal maar met vaste benen op het land blijven en zelf iets verzinnen of zo. Saronse vond het altijd heerlijk om grote raadsel op te lossen. Misschien werden zijn grootste vragen beantwoord als hij overlijd. Zijn ogen flitsten naar de merrie en keek haar aandachtig aan. "Waar ik heen wil hoef ik niet langs iemand te gaan." Vreemd genoeg begreep Saronse wat ze wilde zeggen. Er sierde een lichte glimlach op zijn ruwe lippen. Hij keek nog steeds vriendelijk naar haar. En geduldig. Hij wist dat sommige paarden nogal moeilijk deden. Maar daar deinsde Saronse heus niet voor terug. Hij was bereid om een gezellige cameraat te worden. Voor heel het leven. Eentje die altijd naar je zal luisteren en je de weg zal wijzen, eentje die je spontaan laat glimlachen, eentje die je hart vervuld met heerlijkheid. Kort na haar eerste antwoord vulde ze er gauw nog iets aan toe. Saronse luisterde aandachtig naar haar. "De naam is Visual, en nu het mijn beurt is te vragen, heb jij een doel voor je ogen?" Zijn ogen gleden even weg. Natuurlijk had zij recht op antwoord. En die was hij bereid haar te geven. "Mijn naam is Saronse, Ik heb een onmogelijke doel voor ogen. Die met mijn voeten speelt. Het scheid me van mijn doel. Een verschrikkelijk gevoel." Weerklonk hij raadselachtig. Hij keek even triest weg. De pijn in zijn hart was sterk aanwezig. Zijn mondhoeken stonden even strak. Maar uiteindelijk wist hij zijn aardig gezicht te tonen.

Fluterdeflut!!

De hengst stelde zich voor als Saronse, en begon ook in raadselachtige woorden te praten, maar keek daarna triest weg. Visual merkte het op, en voelde zich een moment schuldig. Raadselachtig praten was soms voor haar ook pijnlijk, ook al deed ze het nauwelijks. Ze wilde er niet verder over beginnen, een sein van respect in haar ogen was te lezen. Er waren veel paarden in Dreamhorses met een verschrikkelijk verleden, en zij was er niet een van. Haar verleden heeft ze zelf veroorzaakt, in Dreamhorses, in tegenstelling tot de andere paarden hier die er niets aan konden doen, geen keus hadden maar dat te laten gebeuren. Zij had verschillende keuzes gehad, maar kon niet beslissen welke. Ze was zwak, dat wist ze. Het was niet leuk om de waarheid onder ogen te zien. Maar ze was niet hier om haarzelf te deprimeren met haar depressieve gedachten over dat ze er wel iets aan kon doen dat Boots niet gestorven was. Bah, ze praatte nergens anders over de laatste tijd. Het had ook wel ingeslagen als een bom. Ze kon niet terug naar het verleden, het was gebeurd, het was vervaagd. Ze trok een moeilijk gezicht. Ook dat wat niet leuk om te weten. Ze zou nog de hengst moeten beantwoorden, dus ze begon weer met haar heldere stem te praten. "Verleden hoeft niet altijd heden te zijn." sprak ze weer eens in raadsels. Wat ze ermee bedoelde kon ze eigenlijk zelf ook niet precies bepalen, maar waarschijnlijk kwam het op iets neer als 'niet terugkijken in het verleden, het maakt je depressief, je kan het verleden niet veranderen, maar het heden wel'. Al die belangrijke filosofische lessen van heden en verleden in een pakketje met een strikje erop. Jups, dat moest het wel betekenen. Maar ze wilde er een klein spelletje van maken, kijken wie het langste het zou volhouden in raadsels te antwoorden en te praten, en wie het als eerste zou opgeven. Ze draaide haar hoofd naar de palmbomen, tweede keer dat ze zich van de hengst afwendde. Ze kon haar gedachten er maar niet bijhouden, ze was te snel afgeleid vandaag. Ze zag de palmbladeren op de palmbomen die werden bewogen door de tollende wind die minder tollerig werd. Als dat een woord was. Maar enfin, ze moest stoppen met staren naar blaadjes en de zee en zich richten op de hengst aangezien dat dan beleefd was uiteraard. Ze keek weer in de hengst zijn ijsblauwe ogen, zich afvragend wat voor een verleden hij had gehad. Het moest vast niet zo erg zijn geweest als dat hij zijn familie vermoordde, en toen later spijt had. Nee, het was een goede hengst, en zo'n paard zou dat niet doen. "In mijn verleden had ik nog een keus." voegde ze aan haar vorige bewering toe, om toch maar terug te gaan naar het verleden. Dat stimuleerde gespreksvooruitgang zeg... Naja, in ieder geval konden ze het spelletje 'Praat in raadsels' voortzetten. En misschien moest ze toch maar stoppen aan denken in het verleden aangezien ze haarzelf zielig begon te maken, waar ze geen zin in had. Zij was de dader immers. Zij had het haarzelf aangedaan, en die last zou ze dan moeten dragen.

Saronse zijn zacht uitgedrukte ogen gleden naar de zee. Hij had er zo veel verhalen van gehoord. Waar hij geleefd had was er geen zee. Maar enkele leden die hij opgenomen hadden hadden ze wel gezien. Prachtige verhalen over deze krachtige ziel van de aarde. Algauw werd Saronse zijn interesse voor de zee al overspoeld met vage verhalen die hij gehoord had.
Apalotish, een prachtige lippizaner hengst. Zijn vacht was sneeuwwit en zijn uitstraling was trots. Saronse keek nadenkend naar de machtige zee. Die nog steeds glinsterde. Verzonken in haar magie. Apalotish was een zeer goeie vriend van Saronse. Misschien vroeg je je wel af hoe ze elkaar ontmoet hadden? Nou, Saronse was vredig aan het grazen in de prachtige groene vallei. Zijn favoriete plaats. Hij werd omringt door zijn groeiende kudde. Het was zeer zeldzaam dat Saronse zich mengde in de kudde. Meestal zat hij op afstand om zijn gehele kudde te kunnen bezichtigen. Maar hij had eens zin om eens gewoon gezellig mee te grazen. Saronse zijn ogen gleden plots naar een grote heuvel. Hij hoorde hoefgetrappel. Zijn kudde leek het ook te hebben opgevangen en keken hem bezorgd aan. Zoals altijd glimlachte hij geruststellend naar ze en dacht helder na. "Arontay, wil je alstublieft de kudde wat verder door het vallei leiden?" Hij keek vriendelijk naar Arantay, zijn pleegmoeder zeg maar was altijd in de buurt. Ze keek hem verbaast aan. Ze liet Saronse niet zo graag achter. Maar ze volgde de bevelen van de leider gehoorzaam op. De kudde keek verbaast op toen Saronse niet met ze meegingen. Ze werden niet graag gescheiden van hun beschermende leider. Maar Saronse moedigde ze rustig aan. Zijn kudde was net op tijd weg toen er plots een witte schim hulpeloos op Saronse afstormde. Saronse keek verbaast op. Hij stond alert toe te kijken. Het was een prachtige merrie, tenminste dat was ze. Haar ribben staken uit en ze had hier en daar lelijke wonden. Ze leek zeer angstig en keek steeds achter zich om alsof iemand haar achtervolgde. Misschien had hij beter zijn krijgers bij zich gehouden. Maar dat was nu te laat. Ze galoppeerde achter Saronse en dook angstig weg. Saronse keek haar bezorgd aan. Maar voor hij nog maar een woord kon uitspreken verschenen er nog meer schimmen. Drie vos kleurige hengsten. Ze stoven woest op Saronse af. Saronse trok een wenkbrauw op. Waarom geraakte hij altijd toch in de problemen? Maar Saronse toonde geen angst. Hij spande zijn spieren op en bleef kalm. Ze omsingelde Saronse en de hulpeloze merrie. Saronse vroeg zich af wat ze had uitgespookt. Maar Saronse had zo'n groot vermoeden dat ze volkomen onschuldig is. En Saronse zijn kant was altijd bij de onschuldige. ''Overhandig haar nu meteen!!'' Brulde één van die hengsten woest. Zijn ogen leken wel te vlamen. Hij blies woest en krachtig en kon zijn ogen niet van de merrie afhouden. Saronse bekeek de hengst nauwkeurig. Nog steeds rustig van aard. Maar zijn warme glimlach die hij steeds had. Die was deze keer niet aanwezig. Hij keek de hengsten neutraal aan. Saronse wist dat deze hengsten geen respect of zijn vriendelijk verdienen. "Woede is een gemoedstoestand die je maakt dat je mond sneller werkt dan je verstand." Sprak Saronse met diezelfde kalme stem. De hengst voelde zich kennelijk beledigd. Terwijl Saronse hem alleen maar wijze woorden had geschonken. ''Wat?! Waar heb jij het over dwaze knol? Geef me dat beest of ik vertrappel je.'' Riep de hengst woest. Die leek wel het verstand te hebben van een kip. Alhoewel, een kip was slimmer. Saronse keek verbaast toen hij de hulpeloze merrie zich tegen hem aan voelde drukken. Puur uit angst. Saronse vroeg zich af wat ze met haar gedaan hadden. Saronse zijn ogen vlogen strak naar de hengsten gericht. Die niet zo blij waren. Ze vielen woest in de aanval. Saronse duwde haar naar achteren en ontweek net op het nippertje een hoef. Nu was het vechten op leven en dood. En voor wat? Hij beschermde een merrie die hij niet kende, hij weet niet waarom ze zo woest zijn. Maar aan de andere kant. Ze had hem hard nodig. Saronse zou haar van zijn leven niet achter kunnen laten. Hij vocht tegen drie paarden. Het was echter niet eerlijk, maar zo kende hij ze. Paarden die geen eer hadden. Het was echter niet gemakkelijk. Hij kreeg van alle kanten goeie lappen. En tanden die snijden door zijn vacht drongen. Saronse deed zijn best om ze van zich af te schudden. Zijn hart klopte wild. Zijn kalme hard werd gek en de adrenaline werd in zijn aderen gepompt. Hij liet nu zijn niet zo aardige kanten zien. Die hij alleen maar gebruikte om te overleven. Saronse greep één van de hengsten bij de nek en gaf ook een paar klappen uit aan een paard dat hem langs van achteren aanviel. Hij smeed de hengst die hij vast had tegen een boom die daar toevallig stond. De hengst verstijfde van schrik door die plotselinge kracht. Saronse hoorde de hulpeloze kreet. Hij draaide zich om en zag hoe die twee hengsten haar probeerde mee te slepen. Goeie god, dit ging allemaal veel te snel. Saronse wilde erop af gaan maar werd tegen gehouden met de hengst waar hij mee gevochten had. Saronse vloog onverwacht tegen zijn borst en hij hees zich snel in de lucht. Zijn krachtige hoeven klauwend naar de hengst en gaf hem rake klappen. De hengst zakte door zijn hoeven. Saronse zag zijn kans en vloog op de andere twee af. Hij sprong tussen de twee hengsten en de merrie in. Saronse hijgde vermoeid. Maar nog altijd in staat om alles te geven. Plots keken de hengsten van schrik over Saronse heen. 'Wat nu weer?' ging er door zijn gedachten heen. Hij draaide zijn hoofd om. Tot zijn grote genoegen waren het zijn trouwe krijgers die zich verzamelde. Woest bliezen ze en schraapten met hun hoeven. Kwaad omdat hun leider zwaar werd toegetakkeld. Saronse was echter opgelucht dat ze zijn bevel niet hadden gehoorzaamd. Woest volgen de paarden in de aanval. De hengsten vluchten voor hun leven. ''We krijgen je nog wel Alensia!'' Schreeuw één van de hengsten woest. Uiteindelijk verdwenen ze. Saronse was nat van het zweet en was uitgeput. Maar zoals hij was liet hij dit echter niet zien. Hij stapte richting de merrie alsof hij niet eens voor zijn leven had gevochten. Angstig dook ze ineen. Saronse zijn vurige ogen doofden uit. Zijn warme lieve ogen keken haar nu geruststellend aan. Het leek of hij haar kon betoveren met zijn ogen. Ze keek diep in zijn ogen en ontspande. Hij glimlachte zachtjes. "Wees maar niet bang Alensia, je bent goed terecht gekomen. Ik doe je niets. Mijn naam is alfa Saronse." Saronse klemden zijn kaken toen hij een onverwachtse pijnscheut voelde aan zijn been. Het koste hem verschrikkelijk moeite om die pijn te verbergen. En al gauw had één van zijn trouwe krijgers hem in de gaten. Bezorgd liep hij naar Saronse toe. ''Alfa Saronse? Gaat het?'' Saronse zoog naar adem. "Ja, het gaat wel. Maak je maar geen zorgen om mij Bredo." Mompelde Saronse zachtjes. Onzeker liep Bredo weg. Wetend dat zijn leider met rust wilde gelaten worden. Hij richtte zijn rustige ogen weer op de onschuldige merrie. Die hem plots bezorgd aankeek. Hij keek haar glimlachend aan. "Het gaat prima met me. Kom met me mee. Dan dan je rustig herstellen..." Mompelde hij zachtjes.

Alensia bleef lange tijden bij Saronse. Saronse leerde haar kennen. En ze vertelde haar verhaal. Dat met de zee te maken had. :) Saronse stond op zijn grote heuvel. Rustig naar zijn kudde aan het kijken. Aarzelend naderde Alensia Saronse. Saronse zijn scherpe oren hadden haar al meteen opgemerkt. Zonder zich nog maar te hoeven omdraaien wist hij dat het Alensia was. "Hallo mooie Alensia, je ziet er al stukken beter uit." Mompelde Saronse met een rustige stem. Ze keek hem verbaast op.''Dank je Saronse.'' Alensia aarzelde. En dat merkte Saronse op. Met nog een laatste blik op zijn kudde richtte hij zich op Alensia. Hij keek haar vragend maar geduldig aan. "Wil je me iets vertellen." Ze knikte rustig. ''Ja, ik wil je vertellen wat er allemaal aan de hand was. Je hebt mijn leven gered en verdiend deze uitleg.'' Ze zweeg even. Saronse keek haar aandachtig en onderzoekend aan. ''Ik ben geboren in The Blue Souls Sea. Geboren op het strand. Mijn moeder heeft een hoge rang en mijn lot werd al meteen beslist. Ik zou partner worden van prins Apalotish.'' Saronse moest glimlachen toen ze verliefd keek. ''Wij zijn raszuivere lippizaners. We mogen ons niet mengen met andere rassen. We hebben ook een zeer prachtige legende. Volgens de ouden is ons ras ontstaan uit de zee. Reuzengolven vormden zich tot waterpaarden. Wit van het schuim. Ontstaan door de zilveren maanlicht. Zo werd ons ras ontstaan. Krachtige wezens, krachtig gevormd met stevige spieren. En witte vacht zo uniek. Ze vormden zich tot echte paarden. Ziehier het levend bewijs! Ik ben ontstaan van de zee.'' Saronse moest lachen. Dat was een merkwaardige legende. En zeer speciaal. ''We hebben respect voor de zee en eren haar met al haal glorie. Natuurlijk hadden we regels die we moesten opvolgen. Als we die verbreken zou er een vloek op ons rusten.''......

"Verleden hoeft niet altijd heden te zijn." Saronse werd uit zijn gedachten gerukt. Door Visual, hij keek eventjes op en knikte glimlachend. Iedereen bleek hem steeds maar te zegen, vergeet het verleden. Maar daar was Saronse er nog niet aan toe. Het verleden was zijn leven. En een waardevol stuk van zijn leven. Nooit meer aan al die dierbaren denken? Neen, dat was echter onmogelijk. "In mijn verleden had ik nog een keus." Hij keek haar onderzoekend aan. Alsof hij het kon aanvoelen hoe zij zich nu zou voelen. "Soms maken we eens fouten Visual. Helaas moeten wij die aannemen. We kunnen het niet altijd terug draaien... We leren van onze fouten. Maar genezen er niet altijd van." Weerklonk zijn rustige stem. Een krachtige windruk speelde met zijn manen. Saronse was anders.... heel anders dan vroeger. Hij was niet 100% zichzelf. Zijn geluk was weg. Maar zijn grote hart was nog steeds aanwezig.

Jaaa sorry ik liet me weer gaan, ik maak veel zinnen over zijn verleden. Dat maakt het lekker langer en spannender :)

[hoezo sorry? Ik lieft verleden-postjuhs van een paard Be proud of jouw lange postjuhs ]

"Soms maken we eens fouten Visual. Helaas moeten wij die aannemen. We kunnen het niet altijd terug draaien... We leren van onze fouten. Maar genezen er niet altijd van." "Boots is er inderdaad niet van genezen..." zei ze grimmig. Natuurlijk was de kans dat Saronse van Boots had gehoord 1 op 4000 aangezien hij niet echt leek op een hengst die al bijna zijn hele leven in Dreamhorses heeft verbleven. Maar toch gaf het toch een hint hoe belangrijk Boots voor haar wel niet was geweest. Ze was hier niet om te treuren om te doden, ze was Visual. Ze was da grijnzende merrie die slechtzakjes doodirriteerde, en daarna met haar uitermate grote hoeveelheid geluk er nog heelhuids vanaf kwam ook met een glanzende vacht er bovenop. Ze kon haar verleden misschien niet loslaten, ook al wist ze van haar echte verleden, haar echte familie, zelfs na een dagenlange zoektocht zonder enig succes. Ze wist alleen, dat meerdere vijanden en bondgenoten, en paarden die een gloeiende hekel aan haar hadden, of ruzie met haar hadden, altijd zeiden: Je komt uit een slechte familie, je hebt een slechte vader. Ze konden het in haar ogen lezen, haar valse blik. Niet dat ze slecht wilde zijn, ze had een afschuw aan slechtheid, maar tegelijkertijd een gloeiende interesse in het slechte. Waarom waren paarden slecht, met sommige standpunten was ze het zelfs eens. Maar ze probeerde er zo veel mogelijk afstand er van te houden, hoe vaak ze ook een slechtzakjesgebied betrad, in de hoop een van de paarden op haar lijstje tegen te komen op wie ze nog wraak zou moeten/willen nemen. En Rival, degene die de laatste keer het durfde haar te overtuigen naar het slechte, de neutrale overloper, zodat ze uiteindelijk Boots vermoordde, stond op nummer 1. Ze zou haar wraak hebben, dat zwoer ze op het dode lichaam van Boots bij het meander. Dan zou ze hem eerst moeten vinden, trainen, en hopelijk ook nog zo'n gevecht winnen. Ze had haar snelheid, maar hij had zijn snelheid en sterkheid, tegenover haar soepelheid, en dat was een nogal grammaticale foute zin. Het was oog om oog, tand om tand. Ook al was hij 2x zo groot waarschijnlijk, en was zij meer mond dan lichaam. Bluffen kon ze, maar uitvoeren, daar zou ze nog aan moeten werken. Maar ze was niet tegen de hengst aan het praten om haar oorlogsstatistieken voor te bereiden. Over oorlog gedacht, ze had gehoord over een oorlog tussen de Quiet Sparkle en de Horcrux. En nog schokkender, Mischa was vermoord, een van de meest fanatieke leden van de Quiet Sparkle, vanaf het allereerste begin, toen Pearl nog aan de macht was. Aah, kuddepolitiek, altijd leuk. En nog schokkender was, maar ze geloofde het niet. Nar was leider geworden van de Horcrux en had Deina van de troon gestoten. Hoe zou het dan met Aaliyah gaan, het zusje van Deina? Zou ze de andere kudde, de Valkyrie hadden gejoind? Zou ze nu solitair haar eigen soort 'slecht' zijn gaan uitbreiden? Visual zou graag alles willen weten, ze had zoveel vragen zonder antwoorden. Zonder paarden om ze te beantwoorden. En Nar, ze had niet verwacht dat dat schedelkopje een alfaleidster zou worden van een nota bene slechte kudde. De Horcrux. Niet dat ze Nar geen goede leidster vond, en ze waarschijnlijk beter voor de kudde zou zorgen dan voor Deina. Ze vond Deina een beetje wreed, een beetje cru. Ze had een gloeiende hekel aan die trut en was eigenlijk blij dat Nar nu de leiding had. Maar toch had ze niet verwacht dat Nar een neutrale overloper zou zijn. Kuddepolitiek was zo leuk om over te discussiëren. Toch wilde ze trouw blijven aan Boots' kudde, de Fire Flame, die een lange tijd geleden nog de neutrale kudde was. Ze wilde niemand anders dienen dan Boots, en nu Boots er niet meer was, was ze haar eigen leider. De Princess of the Fire Flame, zo werd ze genoemd. Ah, mooie tijden, mooie tijden. Maar, alweer. Niet terugdenken aan het verleden. Richten op het heden, op de toekomst. Ze keek naar de hengst, en probeerde zijn gedachten te achterhalen, zonder enig resultaat. Haar eerdere opvattingen over het niet terugkijken naar het verleden, ze voelde dat ze niet de enige was geweest. Hoe kon het ook anders, het leek zo'n hengst die elke seconde aan het gruwelijke verleden dacht. Ze moest iets verzinnen. Daar ging haar 'Praat in raadsels'-spelletje. "Luister, ik weet niet wat jouw verleden was, en welke dierbaren jouw aandacht verdienen. Maar jouw dierbaren willen alleen een toekomst voor je. Ik bedoel, kijk naar mij: Ik had alles, mijn leven was compleet, mijn hart werd gebroken en door mijn eigen schuld verloor ik alles wat ik liefhad, door mijn eigen hoeven. De enige die mij niet haten zijn twee paarden aan wie ik nog niet eens verteld heb wat ik gedaan heb. Degene die hier al een hele lange tijd zijn, weten van de Fire Flame, en dat de Queen vermoord is door de Princess. Maar dat betekent niet dat ik me depressief moet gaan filosoferen, -misschien doe ik dat soms-, maar jij moet dat zeker niet gaan doen ja? Je bent pas vijf jaren oud, je hebt niets gezondigd en je zorgt ervoor dat je klaar staat voor de toekomst. Want je zondigt als je niet op tijd bij een gebeurtenis bent, omdat jij over je verleden zat te filosoferen." Harde maar rechtvaardige preek. Yaay voor da filosofischheid! Visual keek de hengst doordringend aan, nog steeds afvragend wat Saronse aan het denken was. Ze wachtte op een antwoord, hopelijk zou zo'n preek wel iets doen. Ze wilde niet echt een paard onder zo'n preek laten lijden, misschien had het hem niet eens geraakt, maar dat was juist wat ze wilde weten. Game over voor haar, maar een nieuwe Challenge lag klaar.


[*hijgt* nooit... zo'n... lange... post... gemaakt... zonder... directe... flashbacks XD]

Saronse keek verbaast op toen hij Visual hoorde mompelen. "Boots is er inderdaad niet van genezen..." Hij keek haar onderzoekend aan en ging er niet op in. Hij wist niet wie Boots is. Maar hij had zo'n sterk vermoeden dat Boots heel veel betekend had voor Visual. Saronse kon al raden dat Boots niet meer leefde.

Saronse kon het steeds niet laten om in zijn verleden te graven. Goede verleden dan. Hij vocht tegen de nare horror. Maar liet het toe om naar de heerlijke herinnering te zien. Waar was hij ook al weer aan het denken? Peinzend gleden zijn knappe blauwe ogen naar de blauwe zee. En toen wist hij het ook alweer.
Alensia keek nieuwsgierig naar Saronse. ''Geloof jij in vloeken Saronse?'' Ze keek zoetig naar hem. Saronse bekeek rustig. "Soms. Niet altijd. Soms vindt ik het pure onzin en soms... tja dan twijfel ik wel eens." Gaf hij haar als antwoord. Ze glimlachte nadenkend en keek weg. ''Nou, ik geloof er niet in. Ze proberen me wel altijd te overtuigen. Maar mijn besluit staat vast! Ik geloof er niet in!'' Saronse keek haar bewonderd aan. "En dat is je grootste recht Alensia." Sprak hij nu op een veel zachtere toon. ''Toen ik 3 werd... werd mijn lot al snel bezegeld. Ik moest de trouwe partner zijn van Apalotish. Zo koppig als ik ben weigerde ik. Ik wilde dit niet. Gedwongen worden. Mijn familie had uiteindelijk een fantastische plan! Ik zou Apalotish ontmoeten bij de zonsondergang bij de ''Zee Der Liefde''.'' Saronse keek haar nieuwsgierig aan. Benieuwd naar het vervolg. Saronse merkte een verliefde glimlach op van Alensia. '' Het was de mooiste dag van mijn leven! '' Zee Der Liefde'' was een zeer bijzondere plek. Daar hebben vele paarden hun liefde geklaard of gevonden. Het was een magische en een mooie plek! Ik stribbelde tegen. Maar toen ik eenmaal die prachtige kleurrijke zee en hemel zag was ik betoverd. En plots zag ik hem, Apalotish. Hij danse in het kleurrijke water. Hij danste de dans dat al een eeuwen oude traditie was. Hij was groot en sterk. Zijn hoofd was zo knap. Hij had zwarte ogen waarin je in kon verdrinken. Zijn lange witte manen dansten zo prachtig. En de golven dansten met hem mee. Alsof de zee hem zegende mijn hart te veroveren. En dat had hij gedaan. Hij liep naar me toe en keek me verliefd aan. Alsof hij mij al jaren kende. En voor dat ik het wist hadden we ons verbonden.'' Saronse merkte dat ze verlegen keek. ''We zijn eigenlijk niet zo lang partners. Alles was zo heerlijk. We ontmoeten elkaar keer op keer. Ons lot was bezegeld. En daar was ik blij om. Maar op een dag, drongen de vijanden onze territorium binnen. Fire Of Lava Hearts. Vuurpaarden, ze waren al eeuwen onze vijanden en ontvoerde wel vaker paarden van onze kudde. En deze keer was ik slachtoffer. Mijn geliefde Apalotish deed zijn best me te beschermen. Maar het waren er te veel. Ze scheiden me van mijn kudde...'' Even was ze stil en staarde angstig naar de grond. ''Wat ze toen met me allemaal gedaan hebben wil je niet weten. één van de prinsen van de kudde koos mij uit om zichzelf te plezieren. Het was een smerig beest dat alleen maar aan één ding dacht. Natuurlijk vocht ik er tegen. Maar zoals altijd speelden ze vals. Hij kon het niet aan en hield een paar hengsten om mij op mijn knieën te dwingen. Ik voelde me vies. En ik heb zo'n angst dat mijn veulen... dat er iets mee gaat gebeuren.
Ze hebben me lange tijden gevangen gehouden. Samen met andere paarden van mijn kudde. Ik was uitgehongerd. Zodat hij me aankon. Ik zag gelukkig een kans om te ontsnappen. Natuurlijk waren ze niet van plan om mij de vrijheid te gunnen en gingen me achteraan. Want ik wist hun geheimen. Gelukkig was jij er Saronse. Als ik jou niet had... dan was ik er niet meer.'' Saronse glimlachte geruststellend naar haar. "Ik ben blij dat ik nu weet wat er in jou schuilde. Jij bent een sterke merrie Arontay. En ik zal ervoor zorgen dat die vieze hengsten hun poten van je kostbare lichaam afblijven! Ik zal zorgen dat je veilig thuis geraakt." En ze kwam ook veilig thuis. Apolotish en een sterke troep legers kwamen haar halen. En er wachtte hem nog een prachtig geschenk! Apolotish en Alensia hadden een veulen. Saronse had haar bij gestaan bij de bevalling. Zijn tedere neus die haar zachtjes streelde. En zijn zachte woorden die haar aanmoedigend in haar oren fluisterden. Dat had Alensia haar pijn verzacht. Een spring levend veulen werd geboren. Een zeepaard. Alensia was hem zo dankbaar geweest dat ze haar hengsten veulen Saron doopte. Saronse keek toe hoe het jonge gezin herenigt werd. Apalotish was zo opgelucht en zo ontroerd. Apalotish en Saronse werden goede vrienden. ''Bedankt mijn vriend. Ik zou het fijn vinden dat je eens een bezoekje gaat nemen in mijn prachtige territorium. Bond Genoten voor eeuwig.'' Vertelde Apalotish. Saronse kreeg nog vaak van Apalotish en Alensia te horen. Ze stuurden regelmatig hun post op pad. Dan kreeg Saronse vele verhalen te horen. Vooral over de kleine Saron.
Saronse vroeg zich af hoe het met ze ging. Hoe zouden ze reageren als hun post terug keert en hen moet vertellen dat Saronse's koninkrijk verwoest was en dat er geen spoor van hem en van zijn kudde te vinden is? Het zal misschien voor eeuwig een raadsel blijven. Saronse keek op toen Visual hem aansprak.
"Luister, ik weet niet wat jouw verleden was, en welke dierbaren jouw aandacht verdienen. Maar jouw dierbaren willen alleen een toekomst voor je. Ik bedoel, kijk naar mij: Ik had alles, mijn leven was compleet, mijn hart werd gebroken en door mijn eigen schuld verloor ik alles wat ik liefhad, door mijn eigen hoeven. De enige die mij niet haten zijn twee paarden aan wie ik nog niet eens verteld heb wat ik gedaan heb. Degene die hier al een hele lange tijd zijn, weten van de Fire Flame, en dat de Queen vermoord is door de Princess. Maar dat betekent niet dat ik me depressief moet gaan filosoferen, -misschien doe ik dat soms-, maar jij moet dat zeker niet gaan doen ja? Je bent pas vijf jaren oud, je hebt niets gezondigd en je zorgt ervoor dat je klaar staat voor de toekomst. Want je zondigt als je niet op tijd bij een gebeurtenis bent, omdat jij over je verleden zat te filosoferen." Saronse bekeek haar even en nam de woorden op zich. Saronse glimlachte zacht naar haar. "Je hebt gelijk Visual. Bedankt." Sprak hij zacht. Saronse bekeek haar even. Wat was haar karakter eigenlijk? Saronse twijfelde een beetje. Hij wist dat Visual een moord had begaan. Dat kon hij zien, horen en voelen. Hij keek haar rustig aan. "Het is nooit te laat om terug naar het goede te gaan Visual. Als dit allemaal niet de bedoeling was geweest is het vergeven en vergeten. Ik durf voor wedden dat als je tijd zover is. Haar terug zult ontmoeten. En ze zal trots op je zijn. Je bent een bijzonder figuur. Wat voor daden je ook hebt begaan." Sprak hij zacht en rustig. Alsof hij bijna al haar geheimen wist.

"Het is nooit te laat om terug naar het goede te gaan Visual. Als dit allemaal niet de bedoeling was geweest is het vergeven en vergeten. Ik durf voor wedden dat als je tijd zover is. Haar terug zult ontmoeten. En ze zal trots op je zijn. Je bent een bijzonder figuur. Wat voor daden je ook hebt begaan." "Deze keer moet ik jou gelijk geven," zei Visual, terwijl ze glimlachte, en zich de grote grijns van Boots probeerde voor te stellen, met haar zwartwitte vlekken, die lieve ogen, en de aparte manier van praten. Het was niet echt apart, maar je kon zeggen dat het een Boots-stijl van praten was. Het was meestal haar voorbeeld geweest, om er naar te streven, zoveel vertrouwen te hebben. Misschien had ze het een beetje overdreven, maar Saronse had gelijk. Terug te gaan naar het goede, het neutrale eigenlijk voor haar. Ja. Haar ogen reflecteerden de schitterende zee, en ze knipperde een paar keer om wat aangevlogen zandkorreltjes weg te knipperen. Ze voelde zich een stukke beter nadat ze met Saronse had gepraat. Het was fijn om een paard tegen te komen met een lief karakter, en ze wist dat ze al in al haar talen heeft verklapt dat ze een moord had begaan, maar het was geen oppervlakkig paard dat dan meteen angstig weg zou galopperen. Buiten Dreamhorses was dat meestal het geval. Binnen Dreamhorses was het wat minder. Ze zuchtte. "Bedankt, niet veel paarden begrijpen het, wanneer je weer eens verteld dat door een slechte vader, het slechte bloed, je je interesseert voor het slechte, je bezeten raakt en uiteindelijk doordraait. Zonder dat het je bedoeling is." zei ze, op een zachtere toon. "Bedankt om het te laten beseffen." voegde ze er afwezig aan toe, geen eens wetend wat ze daarmee bedoelde. Ze was alweer haar plannen aan het organiseren, wat kon ze doen wanneer ze zin had om iets te doen? Ze had niet echt vrienden om mee op te schieten, die hadden het te druk. Ze wilde zich niet aansluiten bij een kuddefamilie, ze had het gehad met paarden die haar leven beïnvloedden. Ze zou weer op zoek kunnen gaan naar haar echte familie, maar ze wilde het niet. Waarom niet? Het was een ongemakkelijk gevoel dat ze erbij had, ze was bang om haar echte verleden te onderzoeken tot het uiterste. Het was maar een week, voordat ze Dreamhorses had bereikt als veulen van een week oud. Ze kon zich niets meer van daarvoor herinneren. Wel had ze ervan gedroomd. Maar ze geloofde niet dat dromen diep begraven herinneringen konden ophalen. Het waren allemaal paarden die in haar hoofd rondspookten, elke droom kon een herinnering of gewoon een random beeld zijn geweest. Ze voelde de wind door haar manen glijden, en vroeg zich af of ze echt niets te doen had. Ze had paarden nodig om haar heen. Ze keek naar Saronse, en keek eerst een beetje twijfelend, maar toen zei ze, met een lichte onzekerheid in haar stem, totaal out of her character: "Saronse, zou ik misschien je vriend kunnen zijn? Ik heb verloren familie, mijn vrienden hebben het te druk met kuddes en zaken buiten Dreamhorses, en ik ben bang, dat wanneer ik terug kom in Dreamhorses, het gemiddelde paard me liever kwijt is dan rijk." zei ze. Ow, dat klonk zielig. Was dat haar zielige kant, haar out-of-character-kant. Meestal stel je geen vraag om te vragen of iemand een vriend kon zijn, maar het was fijn om er toch eentje te hebben. Hoe anders? Ze probeerde de gedachten van Saronse te lezen, zonder succes. Wanneer ze in een vrolijkere bui was, was ze waarschijnlijk wat aardiger om tegenaan te praten. Maar enfin. Een beetje gespannen wachtte ze af op een antwoord, terwijl ze haar ogen sloot, genietend van het rustgevende ruisende geluid van de zee.

Saronse zijn warmte straalde van zijn lichaam af. Zijn gezicht was rustig uitgedrukt met een lichte glimlach. Hij keek tevreden naar de zee. Zijn oren waren gericht op Visual. Zijn lange zwarte manen schitterde in de zon. Ze leken net woeste golven van de machtige zee. Zijn gevoelige neus stak trots in de lucht en ving de zoute geur op van de zee. Meeuwen schreeuwden en vlogen alle kanten op. Hij moest denken aan een flauwe grap. "Visual, weet je eigenlijk waarom dat de meeuwen schreeuwen?... Omdat de zoute zeewater in hun ogen vliegen." Saronse grijnsde schijnheilig. Hij richtte uiteindelijk al zijn aandacht op de merrie. "Deze keer moet ik jou gelijk geven," Saronse knikte hierbij. Met een rustige glimlach. Uiteindelijk vervolgde Visual. "Bedankt, niet veel paarden begrijpen het, wanneer je weer eens verteld dat door een slechte vader, het slechte bloed, je je interesseert voor het slechte, je bezeten raakt en uiteindelijk doordraait. Zonder dat het je bedoeling is." Saronse keek nu neutraal en knikte hierbij en antwoordde. "Ik begrijp wat je bedoeld Visual. Het is niet eerlijk dat paarden zo reageren. Ik heb ook een niet zo'n vader kwa goede aard. Hij heeft ook duistere kanten. Maar je ouders of voorouders beslissen niet wat je word. Ondanks dat je ook hun bloed in je aderen draagt. Jij kiest je aard. En dat mag niemand van je afnemen Visual. Je bent een bijzonder dier die het nog kan maken in de wereld." Saronse keek diep in haar ogen en glimlachte zachtjes. Saronse zijn ogen gleden rustig naar het gezicht van de merrie. Toen zij een onzekere uitdrukking toonde. Hij keek haar aan met die tedere glimlach. "Saronse, zou ik misschien je vriend kunnen zijn? Ik heb verloren familie, mijn vrienden hebben het te druk met kuddes en zaken buiten Dreamhorses, en ik ben bang, dat wanneer ik terug kom in Dreamhorses, het gemiddelde paard me liever kwijt is dan rijk." Saronse onderzocht haar. Nog steeds met die vertrouwde glimlach. Hij merkte aan haar gezicht dat ze zich onzeker en stom voelde bij die vraag die ze hem stelde. Maar Saronse vond het helemaal geen stomme vraag. Die bestonden eigenlijk niet in zijn ogen. Elke vraag was waardevol en had het recht om beantwoord te worden. Saronse zijn ijs blauwe ogen keken haar warm aan. " Maar natuurlijk Visual, ik zal proberen een zeer goede vriend voor je te zijn. Ik zal naar je luisteren, ik zal je beantwoorden, ik zal plezier met je maken, ik zal met je geheimen delen. Ik zal proberen alles te bieden die ik te bieden heb." Saronse zijn ogen gleden lichtjes weg. Een grote golf vloog hun kant op. Saronse zijn ogen vlogen wijd open toen de woeste grote golf dreigend naar Visual en hijzelf vloog. Deze golf zou beiden paarden met gemak meesleuren. "Visual!" Door haar grote kon hij haar makkelijk meesleuren. Voorzichtig drukte hij zijn tanden behoedzaam in haar huid en trok haar ruw weg. Hij had net op tijd actie genomen. Vlak voor hun smakte de golf hard tegen het zand en keerde daarna terug naar de zee. Saronse keek verbaast naar de zee die eerst zo rustig was, maar nu zich zeer woest gedroeg. Saronse fronste, verbaast door de verandering in de zee. Hij keek bezorgd naar Visual. "Ik heb je toch niet bezeerd?" Saronse wachtte op antwoord. Zijn aandacht werd even gericht naar de hemel. Die donker grijs werd door wolken. Wolken die de blauwe hemel verstopten. Die heerlijke warme lente zon verdween in no time. Hevige ruk winden waren aanwezig. "De natuur zit vol met verassingen zeg!!" Mompelde Saronse. Hij had het wel vaker gezien hoe snel weer kon veranderen. Maar een woeste zee? Dat had hij nog nooit gezien. De golven werden immens groot. De meeuwen werden meegesleurd in de lucht. En in de zee. De golven waren immens groot. De rotsen die in de zee zaten kregen zware klappen van de woeste golven. Alles om de twee paarden heen begon hevig te flippen.

Flutjeeuuu

"Ik begrijp wat je bedoeld Visual. Het is niet eerlijk dat paarden zo reageren. Ik heb ook een niet zo'n vader kwa goede aard. Hij heeft ook duistere kanten. Maar je ouders of voorouders beslissen niet wat je word. Ondanks dat je ook hun bloed in je aderen draagt. Jij kiest je aard. En dat mag niemand van je afnemen Visual. Je bent een bijzonder dier die het nog kan maken in de wereld." Dat was waar, maar ze wist dat de meeste paarden er niet zo over dachten. Het gaf een zware last van haar schouders toen Saronse vertelde dat ook hij een slechte vader had. Op haar laatste vraag antwoordde hij: " Maar natuurlijk Visual, ik zal proberen een zeer goede vriend voor je te zijn. Ik zal naar je luisteren, ik zal je beantwoorden, ik zal plezier met je maken, ik zal met je geheimen delen. Ik zal proberen alles te bieden die ik te bieden heb." Ze glimlachte, blij om een nieuwe vriend gemaakt te hebben. Ze had een warm gevoel van binnen, om iemand te hebben om op te rekenen, die nog in de buurt was ook. Het was bijna zoals vroeger, toen ze ook andere paarden had om op te rekenen. De helft van haar verleden was echter weggevaren met de wind mee, uit Dreamhorses. Haar gedachten werden verstoord door een roep, een roep die haar naam inhield. Wacht, wat? Ze voelde een paar tanden in haar nek en voelde zich meegesleurd worden, machteloos. Wat was het? Wat was het? Werden ze aangevallen? Ze hoorde een klap. Van een golf? Ze voelde geen pijn in haar nek en de beet werd losgelaten. Wat was er precies gebeurd? "Ik heb je toch niet bezeerd?" hoorde ze, de normaal warme stem van Saronse tegen haar zeggen. "Nee, helemaal niet, je hebt me alleen gered." zei ze, nog steeds een beetje beduusd van wat er gebeurd was. Regendruppels begonnen uit de lucht te vallen, en niet zo'n beetje ook. Plotseling wist ze meteen weer wat er gebeurd was. Een golf was bijna tegen hen beiden opgeslagen. Fijn om te weten dat ze kleiner was dan het gemiddelde paard. Misschien niet handig in gevechten, maar uiteraard geweldig voor reddingen zoals deze. De zee was uit op slachtoffers, en ze keek vlak achter Saronse, waar de laatste blauwe plekken lucht werden vervangen door donkere wolken. Hevige rukwinden sleurden de meeuwen mee hun graf in, of het liefst veilig op de grond. Meerdere golven spatten hevig op, terwijl het zand het niet zou overleven. Ze hoorde Saronse iets mompelen, maar meer dan 'natuur' kon ze er niet uit opmaken door het enorme geruis van de wind en de zee. Ze voelde de koude wind tegen haar benen aanslaan, het leek wel de rivier, maar dan in zee-formaat. Het zo rustige middagweertje dat een poosje geleden nog aanwezig was geweest, was veranderd in een ware nachtmerrie. Water was niet haar element, dat was het zeker niet. Ze was niet voor niets Princess of the Fire Flame geweest, aangezien ze met water alles behalve goede ervaringen had gehad. Toch niet gedacht van een Vis. De ironie. Ze keek naar de palmbomen, alhoewel dat met de seconde lastiger werd omdat haar manen overal heen vlogen, inclusief haar oogzicht, en zag dat enkele takken afbraken. "We moeten hier weg!" riep ze naar Saronse, aangezien het geruis nu zo sterk was geworden dat het onmogelijk was normaal te praten en elkaar nog te verstaan ook. Was dit toeval? Was dit noodlot? Was dit gepland door een macht boven hen? Wat het kon zijn, wist ze niet, maar wat het ook was, ze moesten snel weg. Ze hield de bomen en de golven goed in de gaten, terwijl het wolkendek zich steeds donkerder opstapelden. Lenteweer, tss. Als dit lenteweer was kon ze niet wachten op de zomer. Ze nam een paar stappen verder naar het strand, ze merkte dat de golven heviger werden. Plotseling hoorde ze gekraak. Ze draaide haar hoofd naar links, en zag dat er een boom op het punt stond om te vallen. Welke kant? Welke kant? Het was te laat random rondjes te gaan rennen uit paniek en te hopen op geluk, en bovendien ook veel te gevaarlijk. In haar ooghoeken de machtige golven uitgezonden door de oneindige zee, vlak voor haar de wankelende boom. Toen begon deze langzaam om te vallen, het was gestopt met kraken en had geen houvast meer. Toen zag ze waar het zou vallen. Op de plek waar nu Saronse zijn nek had gepositioneerd. "Kijk uit!" riep ze, terwijl ze haar spieren strak spande, en zo snel als ze kon naar voren schoot. Ze ging met een snelheid van een rustig drafje tegen de borstkas van Saronse aan met haar hoofd, om hem naar achteren te duwen. Ze voelde de regen tegen haar donkere vacht aan druppelen, overal behalve bij de voorkant van haar nek. Nu mijn super awesome manoeuvre, dacht ze, terwijl ze soepel haar nek nog iets uitrekte, hem boog naar boven, zodat de eigenlijk redelijk smalle stam op haar nek als een glijbaan op haar rug landde. De klap liet haar ogen samenknijpen tot pijnlijke spleetjes. Ze voelde het zware geval rollen, en toen liet ze haar hoofd zakken, om het ding op de grond te laten rollen. Een nekpijn deed haar beseffen dat het geen slim ding was om te doen, maar het was beter half de klap op te vangen die je zag aankomen, dan iets totaal niet zien aankomen en een klap krijgen van een palmboom. Correctie, een vriend een klap zien krijgen van een palmboom die het totaal niet zag aankomen. Ze had pijn in haar nek en rug, en een deel van haar energie was verspilt aan een palmboom, maar ergens was ze wel blij met haarzelf, wat ze eigenlijk niet al te vaak was na een typische Vis-actie. Uiteraard was deze actie dan ook voor herhaling vatbaar.


[ Super awesome Vis-manoeuvre ]

Saronse was zeer verbaast met dat noodweer. Hij hoorde de rukwinden, de woeste zee, de golven die de grond op klapte bomen die heen en weer zwaaide, tikkende regen en zelfs af en toe hagel, donder en bliksem. Ze zee kroop steeds dichterbij en het werd echt donker. Saronse bestudeerde verbaast de omgeving. Totaal verast wat er allemaal rond hem heen gebeurde. "Nee, helemaal niet, je hebt me alleen gered." Weerklonk de stem zwak in zijn oren. Hij kon haar maar amper horen. Door al die luide geluiden en dat geblaas in zijn ogen verdorie! Saronse was echter opgelucht dat hij Visual niet pijn had gedaan bij de redding. Saronse bleef strak om zich heen kijken. Hij besefte echter maar laat dat ze eigenlijk hier zo snel mogelijk weg moesten gaan. Maar Saronse was zo gefascineerd. "We moeten hier weg!" Hoorde hij de stem van Visual vaag. Saronse knikte. Maar toen hij een poging deed gebeurde er zo veel dingen plotseling. Hij hoorde hoe een boom gevaarlijk begon te kraken. Hij werd verblind door een tak dat in zijn gezicht sloeg. Hij sprong in de lucht en schudde met zijn hoofd om een poging te doen om die tak weg te krijgen. Maar het had zich in zijn manentop gewikkeld. Saronse was druk bezig met die tak die zijn zicht hinderde, hij kreeg het niet in de gaten dat een boom recht op hem zou vallen. Hij hoorde en voelde echter wel dat er iets goed mis was. "Kijk uit!" Hoorde hij. Saronse probeerde iets te kunnen zien. Plots voelde hij een hoofd tegen zijn sterke borst drukken dat hem naar achter duwde. Saronse stapte zo snel hij kon naar achteren. Terwijl kreeg hij de tak te pakken en rukte die los. Hij verloor wel een plukje manen. Hij gooide het met een ruk weg en sprong sneller naar achteren. Plots zag hij Visual haar hoofd wat in de lucht gehofen. Hij keek haar nogal verbaast aan. Plots viel voor zijn ogen een boom dat op Visual viel. Visual ving het met een zware klap op en liet het van haar af rollen. Even was Saronse zwaar onder de indruk van haar stunt. Maar hij had nu geen tijd. Ze moesten weg nu! "Kom mee Visual!! We moeten een schuilplaats vinden!" Riep Saronse zijn longen uit zijn kasten. Hij tikte haar op de hals om haar aandacht te trekken en hij draaide zich met een ruk om. Hij hoopte maar dat Visual nog voldoende kon lopen. Saronse sprong aan in een rengalop. Zijn hoofd hoog gedragen en hield Visual in de gaten. Hij kon amper zien met die Gietende regen en takken en bladeren die tegen hem aan sloegen. Hij liep vlak voor Visual om toch de meeste fatale klappen op te vangen. Saronse kon er wel tegen. Saronse hijgde, het was zwaar om tegen de wind aan te galopperen. Zijn vacht begon te schuimen. Zijn lichaam werd verschrikkelijk heet. Plots kreeg Saronse de duinen in de gaten. Hij herinnerde zich dat daar ergens een opening zat in de duinen. Misschien konden ze daar schuilen. En ja hoor! Iets verder was een grote zandheuvel. Met daar een grote boom op. Die het zand stevig hield. Waardoor de opening niet inzakte. Saronse liep er haastig naar en liet Visual eerst ingaan. Er was helaas niet genoeg plek voor twee. Saronse ging er half instaan. Hij schuilde met zijn hoofd. Saronse hijgde vermoeid en trilde een beetje door de zware inspanningen. Hier en daar had hij sneeën. Zijn hoofd was eventjes laag naar de grond gericht. Uiteindelijk keek hij op naar Visual en grijnsde rustig. "Lekker weertje he??" Hij grijnsde een beetje. Het gaf niet dat Saronse zijn kont in de regen stond. Die overleefde het wel. Hij was wel erg ongerust om Visual. "Gaat het Visual?" De donkere opening waar Visual zich normaal bevond werd een paar keer verlicht door de bliksem en donder.

YAAAAAAAAAAH actieeee :p Visual und Saronse are heroessssss!!!

"Kom mee Gemuteerde Teddybeer!! We moeten een schuilplaats vinden!" Hoorde ze de stem van Saronse. Hij was maar een paar meter van haar vandaan, maar het voelde alsof hij meters ver van haar afstond. Haar zicht werd verminderd door de regen en het opwaaiende zand. Saronse tikte tegen haar hals aan, waarschijnlijk om aan te geven dat ze hem moest volgen. Ze knikte, en begon achter hem aan te lopen, in een rengalop. Tegen de wind nota bene. Toen ze haar benen in beweging bracht, merkte ze pas hoe erg de stam haar had geraakt. Hier zou ze nog last van krijgen. Ze moest meer energie dan normaal gebruiken om zo hard mogelijk te gaan, zover dat mogelijk was. Soms tripte ze een beetje over haar hoeven, omdat de pijn haar afleidde van het ritme van de rengalop dat ze wilde aanhouden. Ze voelde haar rug branden, en kon toen wel goed raden waar haar spieren die haar benen bewogen zaten. De takken van palmbomen vlogen door de lucht heen, zand versperde haar zicht, maar ze achtervolgde nog steeds Saronse, die intussen een schim was geworden, ondanks dat hij vlak voor haar was. Ze zag de takken als gekken door de lucht vliegen. Als de wereld op een dag ten onder zou gaan, zou dit het voorgerecht zijn. Nee, niet eens. Een voorproevertje, die dingen in chique restaurants die tweevoeters dan klaar moeten maken voor de sfeer, die met 1 hap weg zijn. Alleen was dit nogal heftig. Ze merkte uiteindelijk op dat de schim voor haar afnam in snelheid. Wat was het? Ze zag iets donkers. Een hol? Snel kroop ze naar binnen. Door de onhandige houding die ze moest aanhouden kreunde ze zachtjes, aangezien haar rug weer protesteerde. Toen ze in het hol was, merkte ze dat Saronse er maar half in kon staan. Het was niet groot genoeg voor twee. Ook zij hijgde van vermoeidheid, totdat ze uiteindelijk slikte en weer op adem was gekomen, en zich niet probeerde te concentreren op de afnemende pijn van haar rug. "Lekker weertje he??" zei Saronse met een grijns, nadat beide paarden op adem waren gekomen. "Zeg dat wel." grijnsde Gemuteerde Teddybeer terug. Ze keek achter Saronse, waar donder en bliksem goed bezig waren het mooie gebied van de zee te verwoesten. En eerst was het nog zo'n rustige plek, en morgenochtend zou alles verwoest zijn. Palmbomen zouden verwoest zijn tot de laatste splinter, sommige meeuwen zouden deze storm misschien niet hebben zien aankomen. Nee, dat hadden ze wel. Hopelijk. Overal zouden verdwaalde takken liggen, en zeewier rechtstreeks vanuit de zee. Er zouden bergen en kuilen zand aanwezig zijn. En het hele strand zou bestaan uit modder, en er even charmant uitzien als het moeras: niet dus. "Gaat het Gemuteerde Teddybeer?" vroeg Saronse. Ze merkte nu pas dat de wind nu niet meer zoveel effect had op het geluid. Ze vroeg zich af waarom Saronse zo bezorgd om haar was. Oh ja, bijna vergeten. Er viel een palmboom op haar, met behulp van de epic Teddybeer manoeuvre had ze het tenminste weten te overleven, en er niet al te pijnlijk vanaf te komen. "Nou, ik heb niets gebroken, maar ik denk dat ik er niet pijnloos vanaf kwam." zei ze op een licht pijnlijke manier. "Maar anders was jij geraakt door die stam, en als je niet over een epic Teddybeer manoeuvre beschikt zoals ik, zou het misschien wel erger zijn geweest." Ze glimlachte bij 'epic Teddybeer manoeuvre', aangezien het helemaal nergens op sloeg. Niet dat dat heel onduidelijk was te bevestigen, maar enfin. Het stormde buiten, maar binnen in het hol, in de duisternis was het veilig. Ze kreeg er de kriebels van. Buiten in het licht, -niet dat je het echt licht kon noemen-, was het onveilig, en binnen in het duisternis onveilig. Bah, zo gauw het opklaarde ging ze zo snel mogelijk naar buiten. Ze werd angstig van haar eigen filosofische gedachten. Ze wist wel hoe het ging, ze constateerde dat het duisternis veilig was, en kon zo weer iemand om wie ze gaf vermoorden. Maar dat waren haar eigen onbewuste gedachten die haar probeerde te lokken naar de duisternis, het slechte. Mooi niet dat ze daar weer eens een keer in trapte. Ze keek naar Saronse, maar hield tegelijkertijd het weer achter hem in de gaten, hopend dat het opklaarde. Ze keek naar de rest van het hol, voor zover dat mogelijk was. Kon dit niet instorten? Het was gemaakt van zand, en met zo'n storm...


[TUM TUM TUUUUUUUUUUUUM O______O nee, eigenlijk geen cliffhanger, maar toch

EDIT: LAARS IK WEET DAT JE HIERACHTER ZIT XD

Voor de duidelijkheid: Gemuteerde Teddybeer = V isual
Teddybeer = V is]

Saronse hijgde zwaar van de inspanningen die hij daarjuist had gedaan. Zijn gevlekte vacht was kletsnat en hier en daar was er wat schuim te zien van het zweet. Saronse trilde een beetje. Zijn lange zwarte maantop plakte voor zijn ogen. Die een beetje begonnen te krullen. Zijn manen waren volledig in de knoop. Er zaten zelfs takken in zijn manen vast. Die zou hij er later wel uitkrijgen. De wind blies woest tegen zijn billen. Je hoorde haar geblaas, en gerukt. Saronse zijn hoofd gleed even naar buiten. Het leek erop dat dit nog wel even kon duren. Hier en daar storten er bomen naar beneden. Ondanks de situatie is Saronse zeer rustig. Zijn ogen straalde rust uit. Even bestudeerde hij het gedrag van de natuur. De hemel was bijna zwart, in plaats van donker grijs. De wolken werden in een snel tempo weggevoerd. Hier en daar scheurde er een bliksem door de hemel heen. Met een zwaar geluid achterna. Eigenlijk was het best mooi om te zien. Moest Saronse toegeven. Maar als het aan hem lag koos hij voor dat lekkere zonnetje.
Hij richtte zijn aandacht weer op Visual en onderzocht haar nogmaals eens goed. Visual reageerde op zijn flauw grapje. "Zeg dat wel." Hij grijnsde hierbij. Zijn warme lichaam begon te dampen. Het leek wel of zijn ziel naar de hemel werd gezogen. Maar dat kon natuurlijk niet. Zijn ziel bleef hier in dit lichaam. Hij had nog doelen voor het oog. En die zou hij eerst vervullen. Saronse zijn glimlach sierde zijn knappe jonge hoofd. Saronse keek weer op toen Visual nog enkele vragen die hij had gesteld beantwoorde. "Nou, ik heb niets gebroken, maar ik denk dat ik er niet pijnloos vanaf kwam." Saronse grijnsde weer eens ondeugend. "Het komt vast wel goed met je Visual. Laat me je eens bekijken. Misschien dat ik er wel iets op vindt om de genezing wat te versnellen." Zonder nog maar op haar antwoord te wachten ging hij wat dichterbij staan en duwde Visual zeer rustig opzei. Saronse had wel eerder paarden behandeld. Met behulp van kruiden of een massage. Saronse wist veel van genezende kruiden. Met zijn ruwe lippen gleed hij heel zachtjes over Visual haar rugje. Zijn neusgaten bliezen warme adem uit. Saronse fronste. Hij vond enkele splinters in haar rug. Vreemd dat ze dat niet opgemerkt had. "Zet je schrap Visual. Dit kan nog eens pijn gaan doen." Waarschuwde hij het kleinere paard. Hij gleed met zijn lippen over de splinter. Met een zachte ruk trok hij het er uit. Het was best een aardig stukje dat onder het bloed zat. Saronse gooide het naar buiten. Hij keek bezorgd naar Visual. Daarna onderzocht hij verder nog naar meerdere verwondingen. Hij stapte terug naar achteren weer half buiten met zijn dikke, strakke billen :') "Nou, je hebt wel lelijke diepe wonden. Als de storm gaan liggen is ga ik wat kruiden verzamelen. Dat tegen de ontsteking aangaat en je wat fitter maakt." Oké nu leek hij wel een dierenarts, hij had dit eigenlijk allemaal van Arontay geleerd. Maar het had zijn voordelen. Saronse kon veel paarden genezen. Maar niet altijd. Gelukkig had hij die oude wijze gestoorde Quinzk. Die kon alles genezen. Hij was wel gestoord. Saronse grijnsde bij die gedachte. Saronse keek op toen ze nog iets aan haar zinnen bijvulde. "Maar anders was jij geraakt door die stam, en als je niet over een epic Teddybeer manoeuvre beschikt zoals ik, zou het misschien wel erger zijn geweest." Saronse grijnsde aardig naar haar. "Ja dat is waar. Nu staan we gelijk. En dat was een zeer speciale actie van je Visual. Ik had waarschijnlijk je weg getrokken. Maar zo kon het natuurlijk ook." Hij keek nog steeds zeer bezorgd. Maar uiteindelijk verdween die blik toen hij dacht aan haar grappige onderneming. Zijn ogen werden warm. Gevuld met liefde. Vriendschapliefde dan.

Lange uren daarna...

Saronse keek verbaast op. Zijn oren gleden alle kanten op en draaide zich daarna om. De storm was gaan liggen. Er was nog wel een zachte wind te voelen. Saronse was nog steeds nat en die bries deed er niet goed aan. Hij draaide zijn hoofd even om naar Visual. "Volgens mij is de storm gedaan. Blij jij nog maar veilig hier. Deze hol gaat zeker niet storten. Want de boom houd alles stevig vast." Verzekerde Saronse haar. "Ik ga proberen kruiden te vinden. Ik kan wel eventjes wegblijven. Maar ik kom terug." Zonder te aarzelen liep Saronse in het onbetrouwbare gebied in. De storm kon nog altijd aanwezig zijn. Maar ach, Saronse nam het risico maar. Visual had dringend wat kruiden nodig. Saronse draafde in een goede tempo door en liet zijn hoofd zakken naar de grond. Zoekend naar overgebleven kruiden. Het koste hem echt uren. Hier en daar vond hij wel een kruid. Hij verzamelde het. De wind blies hem bijna steeds omver. Een zwakke regenbui probeerde ver het gebied te heersen. Het was nu pikdonker. Het was waarschijnlijk nacht. Nee, daar was hij zeker van. Na lange uren ging Saronse weer terug met een bos vol kruiden die hielpen om te genezen. Saronse was nu weer natter dan ervoor. Hij wist de weg met gemak. Ondanks dat hij slecht zich had.
Saronse kreeg het holletje in de gaten en liep naar binnen met de kruiden in zijn mond.......

Saronse begon zich druk te maken over haar wonden door de palmboom. Het prikte inderdaad wel, en was zeker niet fijn. Na dat was een leugen het was een verschrikkelijke helse pijn en ze kon nog steeds de druk voelen die die paar seconden was gelegd op haar rug waar nu wonden op zaten. Saronse begon haar rug te onderzoeken, zonder ook maar te wachten op toestemming. Maakte haar niet uit, ze had wel ja gezegd. "Zet je schrap Gemuteerde Teddybeer. Dit kan nog eens pijn gaan doen." Ze begreep er een momentje niets van, hoe kon het meer pijn doen? En een paar seconden later begreep ze inderdaad dat het verschrikkelijk veel meer pijn kon doen. Ze kneep haar ogen dicht om de pijn minder te laten worden. Grr, het hielp niet. Ze snoof op een niet al te veel opvallende manier, terwijl ze luisterde naar Saronse, een van de weinig acties die haar geen pijn deden. "Nou, je hebt wel lelijke diepe wonden. Als de storm gaan liggen is ga ik wat kruiden verzamelen. Dat tegen de ontsteking aangaat en je wat fitter maakt." Ze hoorde het, maar verdere woorden drongen niet al te ver tot haar door. Ze kwijnde weg, doezelde af. Ze had rust nodig om te slapen. Ze sloot haar ogen, en luisterde naar de regen plenzend op de grond, terwijl het geluid langzamerhand begon af te nemen, totdat het in de verste verte niet meer te horen was.

PAAR UURTJUHS LATER

Ze opende haar ogen, ze hoorde het geluid van de regen niet meer. Ook niet van het onweer. Ze hoorde alleen haar eigen adem, en dat van Saronse. Ze waren nog steeds in het hol. "Volgens mij is de storm gedaan. Blij jij nog maar veilig hier. Deze hol gaat zeker niet storten. Want de boom houd alles stevig vast." Aah, stevig hol dus. Ze vroeg zich af waar Saronse heen wilde gaan, maar haar vraag werd al spoedig beantwoord met een mededeling dat hij zou gaan vertrekken om kruiden te zoeken. Dat zou wel een paar uur kunnen duren, aangezien het een enorm gebied was en de zee niet bekend stond om haar kruiden. Ze zweeg, en keek Saronse na terwijl hij uit het hol stapte. Ze had geen zin om niets te doen, maar ze moest wel, haar rug deed net iets te veel pijn. Ze hield haar blik gericht op de opening van het hol, waar een mooie zonsondergang te zien was. Mooie rij voor de bioscoop, right? Ze zuchtte terwijl ze voor een moment weer haar ogen sloot. Ze opende even later haar ogen weer, toen ze stappen hoorde. Wat, wat was het? Ze hief haar hoofd op, terwijl ze keek naar de opening, ze zag schaduwen. Er was ondertussen een zwakke regenbui aanwezig, en regendruppeltjes vielen dit maal in een normaal tempo naar beneden. Ze keek naar de steeds dichterbij komende schaduwen, het waren lange schaduwen, maar binnen een fractie van een seconde zou ze wel zien wat het was. Er stonden een paar wolven voor de opening van het hol, en vroegen zich af waarom er een merrie in stond. Gemuteerde Teddybeer keek een beetje verbaasd, wat deden wolven hier? Ze leken niet hongerig, en ook niet in een agressieve status. Nee, ze leken eerder bang. Misschien als ze intimiderend over kwam dat ze hier zonder problemen vanaf zou komen. Ondertussen was het donker geworden. Ze keek naar de wolven, en maakte haarzelf langzaam groter, ze zag de wolven licht naar achteren schieten, voorzichtig, maar het zou niet lang duren totdat hun moed en vertrouwen in de anderen genoeg zou zijn om aan te vallen. Het waren drie wolven. Ze moest snel weg. Ze zette een paar stappen, terwijl ze gespannen het hol probeerde te verlaten. Bang? Nee, ze wilde gewoon niet dood. Toen ze volledig uit het hol was gestapt, wist ze dat het niet genoeg was. Ze keek neer op de wolven, haast afwachtend, maar uiteindelijk liet ze haar hoofd zakken, en gooide het in het rond, om de flank van een van de wolven flink te raken, zodat deze in het hol knalde. Een kort gejank was te horen maar de wolf stond gehaast op. Ze keek afkeurend en bevelend naar de wolven tegelijk, om te dreigen dat als ze zouden aanvallen ze problemen zouden krijgen. Ze waren niet meer in topvorm zag ze, ze twijfelde er niet aan of de wolven problemen wilde, ze twijfelde er aan of ze wel een gevecht van hen kon winnen. De wolven liepen verder, en Gemuteerde Teddybeer zag dat ze daar niet eens in woonden. Ze begon maar verder te stappen, niet nadenkend over Saronse die op zoek was naar kruiden. Haar hoofd was daar nog net iets te duf voor. Ze struinde door het zwerfhout, gestrand op uiteraard...het strand. Hout, schelpen, alles lag door elkaar. Er waren soms kuilen en hopen, ze zou goed moeten uitkijken, vooral in de nacht. Na een kwartiertje verder besloot ze haar hoofd maar te draaien, en zag ze iets vaags. Ze was nieuwsgierig, en liep er op af, het bleek een groter hol te zijn. Om zeker te weten dat niemand het zou ontdekken, pakte ze met haar mond een palmtak. Het ding sleurde haar tanden er bijna uit, maar afijn. Ze sleurde het naar de ingang van het hol, en legde het daar zo neer dat alleen van de kant waar ze juist niet vandaan kwam enigszins zichtbaar was, en klom toen zelf door de overgebleven vrije ingang. Ze zuchtte, en legde zich erbij neer dat ze even moest uitrusten om haar rug voldoende te laten herstellen zodat ze weer verder kon reizen. Ze voelde het overal prikken, de storm was hevig. Ze sloot haar ogen, en luisterde naar de wind, en de regen die ondertussen was opgehouden. Morgen zou ze wel verder gaan, wanneer het niet meer nacht was. Ze viel weer in slaap.

[lawl :') ]

Saronse trok verbaast een wenkbrauw op. "Wel VERDOME!!" Vloekte hij hardop. Het hol was leeg. Waar is die nou weer naartoe gegaan? Hij liep naar binnen. Hopend dat ze er nog wel in zat. Maar ze was verdwenen. Saronse legde de kruiden even op de grond. "Gemuteerde Teddybeer, waar ben je in godsnaam?" Mompelde hij tegen zichzelf. Hij liep naar buiten en probeerde de geur van Gemuteerde Teddybeer op te pikken. De regen viel nu zachtjes naar beneden. Zo af en toe hoorde je gedonder en zag je de omgeving om je heen flitsen. Zijn hard bonsde wild. Hij ving gemengde geuren op. Gemuteerde Teddybeer en... zijn ogen vlogen wijd open en snoof onrustig. Wolven, en ze leken nog sterk aanwezig te zijn. Als Gemuteerde Teddybeer maar in orde is. Saronse was nu zeer alert. Hij hoorde gegrom. Een normaal paard zou compleet op hol slaan. Diep van binnen raakte hij ook wel in paniek. Zijn instinct. Om te vluchten. Maar hij beheerste het. Hij gebruikte zijn verstand. Dat was nou het doel van de roofdieren. Je opjagen en in een val lokken. Saronse moest staan waar hij stond en blijven vechten tot hij niet meer kon. Eigenlijk was het misschien een dwaas idee. Hij werd omsingeld door hongerige wolven. Hun ogen lichten duister op. Verlangend naar zijn vlees. Het was donker en zo moeilijk ze allemaal te kunnen zien. Hij zag alleen maar de duistere glinstering in de ogen van de wolven. Saronse snoof onrustig en schraapte met zijn hoef. Hij deed zijn best om de wolven op afstand te houden. Maar uiteindelijk begon de aanval. Wolven ontblote hun tanden. Witte tanden die door zijn vlees zouden scheuren. Het lukte Saronse een paar wolven te ontwijken. Maar het waren er te veel. En dat maakte het voor hem moeilijk. En wolf sprong al snel naar zijn rug. Zich vast bijtend. En terwijl Saronse zijn best deed om dat verrekte beest van zich af te schudden grepen al gauw naar zijn borst en benen. Saronse voelde zich zwak en hulpeloos. Hij spartelde even tegen en uiteindelijk verstijfde hij bijna. Omdat hij wist dat dit geen zin had. Hij voelde de verse sneeën die werden open gescheurd. Plots leek hij nieuwe kracht te hebben gevonden. Zijn ogen begonnen gevaarlijk te fonkelen. Alsof er nieuwe wilskracht door zijn aderen stroomden. De wolven waren verast door zijn onverwachte herstel. Hij schoot de lucht in en vertrappelde twee wolven onder hem. Die daar ongelukkig terecht kwamen. Daarna vloog hij woest tegen de boom en verpletterde de wolf genadeloos. Saronse leek wel bezeten. Zijn eens zo kalme ogen waren nu woest en duisteren. Saronse snoof uitdagend en keek de wolven duister aan met zijn ijzige ogen. Hij keek ZO woest dat de wolven opeens van gedachte veranderde en met hun staarten tussen hun poten ervandoor gingen. Ze lieten het gewonde paard achter. Saronse hijgde vermoeid en woest. Zijn oren waren in zijn nek gedrukt. Over zijn gehele lichaam stroomde er wat bloed over zijn vacht. Zijn witte vlekken kregen donker rode sporen. Saronse probeerde zichzelf te kalmeren. En uiteindelijk lukte het hem ook. Hij voelde die vergiftigde woede in zijn aderen oplossen. Saronse knipperde eventjes met zijn ogen en vermande zich uiteindelijk. Hij had het deze keer overleefd. En hij had geluk gehad. Heel veel geluk. Toen Saronse zich weer volledig onder controle had richtte hij zich nu op zijn vermiste vriendin. Gemuteerde Teddybeer. Ze was vast ergens gaan schuilen. Verstopt. Hij liep mankte naar het hol en pakte de bos kruiden op en hinkte toen sloom naar buiten. Hij volgde de vage geurspoor. Dat stilaan weggeveegd werd door de regen en de koude wind. Moeder natuur leek deze woeste kracht onder controle te hebben. Het werd weer rustig. Het regende nog fel. En de golven vlogen nog genadeloos over het strand. Maar de hevige rukwinden waren weggedreven. De omgeving was totaal verwoest. Het zal wel weer jaren kosten voordat het terug zal herstellen. Maar Saronse was er zeker van dat deze plek weer snel zijn evenwicht weer oppikt. Zijn wonden branden fel. Maar ze waren niet dodelijk. Zijn aderen waren nog intact. Gelukkig maar. Maar hij negeerde de pijn die hij voelde. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zijn doel was de gewonde Gemuteerde Teddybeer te vinden. En haar deze genezende kruiden brengen. Saronse kende haar nog maar enkele uren. En toch was hij bereid alles voor haar te doen. Hij was verschrikkelijk bezorgd en hoopte maar dat ze veilig was. De geur werd sterker. Gemuteerde Teddybeer was hier ergens. Maar waar? Hij zag alleen maar brokken. En hij kon niet zo goed zien vanwege de pikdonkere omgeving. De maan was niet aanwezig om zijn pad te verlichten. Hij stond er alleen voor. Saronse keek gespannen om zich heen. Hij legde de kruiden op de grond en begon regel matig te roepen. "Gemuteerde Teddybeer? Visuaaaal!!" Brulde hij zo luid hij maar kon. Hopend op antwoord. Een teken van leven. Hij haalde zijn adem in en luisterde scherp naar elk geluidje.

Haar ogen gesloten, bewegingsloos sliep ze in het hol, beschut voor alles wat leefde, maar niet van belevenis. De buitenwereld was afgesloten en een nieuwe poort naar de fantasiewereld opende zich. (*knakt vingers* Ik ga Vis' verleden half uittypen ) Verward knipperde ze met haar ogen, starend naar die van haar moeder. Het waren zachte ogen, niet dwingend, maar zeker niet van plan om ver gelopen te worden. Een teddybeer met een baksteen erin, de beste manier om haar ogen te omschrijven. Het waren bruine ogen, precies zoals die van haar, maar dan groter. Ze had ze wel gezien. In de reflectie van het water. Ze was verplicht van water te houden, spoedig zou ze moeten leren zwemmen. Wanneer ze er groot genoeg voor was. Het was haar derde dag dat ze op vier klungelige poten stond, haar wollige vacht beschermde haar tegen de ijzingwekkende kou. Het was altijd al aanwezig geweest, die kou. Ze verlangde ernaar warmte te voelen op haar vacht, in de zon te kijken. De zon. Verhalen over de zon. Het was er eigenlijk maar een, die ze gisteravond nota bene had gehoord. Het was altijd bewolkt in het gebied waar zij was. Waarom kon een veulen zoveel opmerken? Probably omdat het een droom was. De zon verscholen achter de wolken, verblindde je ogen zodra je erin keek. Een lichtbron zo fel, feller dan de maan. Nee, de zon gaf maar een klein beetje kracht aan de maan om te stralen, en de sterren stonden daar maar aan de hemel, om bij te lichten. Ze spitste haar oren, terwijl ze haar hoofd laag bij de grond hield, tussen de grassprietjes voer ze haar weg, op zoek naar iets interessants te vinden. Gefocust op haar ongeplande zoektocht, liep ze richting een boom, totdat een hoofd haar een zetje aan de kant duwde. Verward en een beetje verontwaardigd keek ze op. Ze was net bezig met een van haar hondsdolle zoektochten op zoek naar minicoyotes en ander gevaar waarvan zij de wereld kon redden. Uhuh, niemand had ze nog ontdekt, maar zij alleen wist dat er minicoyotes waren die een plan hadden de wereld te vernietigen zoals zij dat kenden. Toch hief ze haar hoofd op, en keek ze naar de twee paarden die een paar meter verderop aan het overleggen waren. Ze hield haar hoofd schuin, ze verstond er geen woord van, maar ze waren het duidelijk niet met elkaar eens. "Focus...geschikt" Het andere paard, -ze meende haar moeder erin te herkennen-, leek de niet overeenkomst te verliezen. Ze deed een aantal stappen naar voren, en hield haar hoofdje zo omhoog, dat de twee paarden haar snuit duidelijk voor hun blikveld konden zien. Haar moeder stopte met praten, gaf een blik aan het andere paard van... kon ze niet goed zien, en het andere paard snoof, op een toon van 'You were lucky', en draaide zich om. Haar moeder leidde haar meteen naar een andere plaats om daar maar te gaan spelen. Onbegrijpelijk was het voor haar. Onbegrijpelijk nu.
"Visuaaaal!!" Het eerdere beeld vervaagde, en een nieuw beeld verscheen. Bomen, de zon. Vrij! Waarom deed de schreeuw om haar naam zoveel verdriet? Ze herkende de stem, ze wist wie haar riep, maar ze kon er niet verder over nadenken. Wilde er niet verder over nadenken. Waarom voelde ze zich zo gehaast? Ze kon toch stoppen? Haar benen wilden niet stoppen. Waah, ze kon haar eigen lichaam niet meer besturen. Het veulentje kon niet stoppen met galopperen of waar het ook op mocht lijken. Boom, boom, tak, tak. Autsj, die was raak. Een snee in haar oor. Boeide niet. Verder rennen. Ze leefde zich maar in in de situatie, en terwijl ze dat deed, voelde ze steeds vaker haar evenwicht verliezen, maar snel herstelde ze dat, en zette voort. Waarheen? Hoe lang was ze al aan het rennen? Aan de schreeuw te horen nog geen 2 minuten. Ze moest doorgaan, rennen. Takken, het werden er steeds meer. De zon hielp op het moment ook niet echt mee. Ze voelde zich moe, had ze niet goed geslapen de afgelopen nacht? Ze keek naar de lucht, en zag dat deze een blauworanje gloed had. Wacht, avond? Nee, ochtend. De zon was niet boven haar, het was recht voor haar, aan de horizon. De dauwdruppels kregen twee keuzes onder haar paniekerige zet van hoeven. Blijven plakken aan haar hoeven, of uit elkaar gespat worden zoals de rivier. De rivier? Ze hoorde geruis, wat was het? Een rivier, dat moest het zijn. Daar kon ze oversteken. Een gevoel van blijheid trad in haar op, maar dat koste haar concentratie op de wegligging, en ze zette haar hoef in een te diep gat, waardoor ze voorover viel. Ze zag de eerste stenen vlakbij de rivier, en de snel tegemoetkomende grond, voordat ze haar bewustzijn verloor.

Vis opende haar ogen, en werd meteen ontvangen door de pijn in haar rug. Ze bleek niet lang geslapen te hebben. Gemuteerde Teddybeer snoof, een beetje chagrijnig en vermoeid, omdat ze eindelijk van die pijn af wilde, maar dat nog niet kon. Ze hoorde donder en bliksem, de storm was nog bezig. Zulke stormen duurden nooit lang, maar hoe lang duurde deze ook al weer? Nee, het was geen donder en bliksem. Het waren haar oren die nasuisden van het kabaal. Dat duurde wel een paar uur, en toen ging Saronse... Saronse! Gemuteerde Teddybeer stoof overeind, ten koste van haar rug, keek het hol rond. Oh nee. Ze stootte haar hoofd expres tegen de wand van het hol aan. Hoe kon ze zo stom zijn van hol te verhuizen? Ze zocht bijna blind de ingang van het hol, en gooide een palmboomblad weg. Bijna meteen zag ze een schim staan. Gelukkig het was Saronse. Op een paar tien meter afstand. "Saronse!" riep ze blij, terwijl ze rustig naar de hengst toe stapte. "Het spijt me, die wolven kwamen en..." Ze merkte de verse wonden van Saronse op. Duidelijk aangebracht door wolven. "Is het heel erg?" vroeg ze, ietwat bezorgd om Saronse, terwijl haar rug prikkend antwoordde: IK IS ERGER IK IS ERGER. Maar dat liet ze maar even achterwege. Wolvenwonden konden heel wat pijnlijker zijn. Ze wist dat wel. Met Zephyr in de Ash Valley(haha ) MOOIE TIJDEN mooie tijden... Neh, eigenlijk niet, maar toch. Ergens waren het leuke herinneringen. Of tenminste herinneringen om niet snel te vergeten. Ze zwiepte, wat meer op haar gemak, met haar staart, om toch maar iets te doen terwijl ze op antwoord wachtte.

[Vis verdient een flashback uit het verleden van een week, voordat ze in DH was ]

Saronse schudde geërgerd zich uit. God wat een weer. Hopeloos keek hij om zich heen. Hopend de kleine pluizige merrie in het oog te krijgen. Maar het enige wat hij zag was een heuvelachtig zandberg. Maar hij kon niet zo goed zien wat het precies was. Saronse zijn ijs blauwe ogen keken ongerust om zich heen. Hij hoopte alleen maar dat Gemuteerde Teddybeer in orde was. Hij rilde een beetje van de kou en zijn verse vleeswonden deden verschrikkelijk pijn. Maar dat deerde hem niet. Hij klemde zijn tanden op elkaar en negeerde het gewoon. Plots hoorde hij een bonk. Verbaast staarde hij naar de heuvel. Hij vermoede dat het daarvandaan kwam. Plots schoot er iets uit de heuvel. Hij staarde er nieuwsgierig naar. Nee maar!! Het was godzijdank Gemuteerde Teddybeer!! Saronse grijnsde opgelucht. Ze had hem uiteindelijk ook opgemerkt en riep. "Saronse!" Riep ze blij. Ze stapte naar hem toe. En hij deed hetzelfde. "Gemuteerde Teddybeer, o gelukkig. Ik was zo verschrikkelijk bezorgd. Maar diep van binnen wist ik wel dat je je gewoon veilig hebt verstopt." Hij keek blij naar haar. "Het spijt me, die wolven kwamen en..." Begon ze aan haar verhaal maar viel stil. Ze leek zijn wonden hebben opgemerkt en ze leek ook al het vermoeden te hebben wie hem dat geflikt heeft. "Is het heel erg?" vroeg ze hem een beetje bezorgd. Saronse verborg zijn pijn prima. Ze moest zich geen zorgen maken om hem. Hij red zich prima. Hij keek haar glimlachend aan. Met een tedere blik. " Het geeft niet Gemuteerde Teddybeer. Het is maar goed dat je je veilig hebt verstopt. Helaas liep ik je vrienden tegen het lijf... maar het gaat best. Kom we gaan naar binnen. Anders vat je nog een kou." Hij pakte het bosje kruiden op en duwde Gemuteerde Teddybeer in de richting van het hol. Hij hield zijn hoofd trots omhoog en toonde geen zwakte. Hij was wel doodop en snakte er echt naar om toch te gaan rusten. Zijn gehele lichaam deed zeer. Ze hadden verdomd ook opeens zoveel meegemaakt. Die woeste storm, ze werden eerst bijna meegesleurd door de overdreven grote golven, en ze werden geslagen door de wind die van alles naar ze gooide, en dan wolven die het lef hadden om uit hun schuilplaats te komen en te gaan jagen. Saronse dacht dat wolven bang waren van donder en bliksem. Maar deze duidelijk niet. Saronse hoopte maar dat ze nu voor een langere tijd veilig waren. Saronse liet eerst Gemuteerde Teddybeer binnen. En als ze eenmaal binnen was. Ging hij ook naar binnen. Hij deed haar voorbeeld. Vergrendelde het hol met palmbladeren. Afgezonderd van de huilende wind en de woeste golven. Die alles die ze te pakken kregen meesleurde. Saronse wierp nog een laatste blik achter zich en volgde Gemuteerde Teddybeer (die waarschijnlijk meer naar binnen kroop) Uiteindelijk legde hij vermoeid het bosje kruiden voor haar. "Hier Gemuteerde Teddybeer, deze planten zullen je weer gauw op de been laten. Eet wel alles op oké?" Hij keek haar een beetje streng aan. Hij wilde ook duidelijk maken dat ze heus niet naar hem moest kijken en twijfelen of ze moest delen of niet. Saronse had het niet nodig. Zij had het meer nodig dan hem.

Hier een rare droom. Lekker spanned

Na een paar uren viel Saronse in een diepe slaap. Hij ging half liggen. Hij liet zijn neus op de koude grond steunen. Met zijn billen naar Gemuteerde Teddybeer gericht. Het voelde zo goed om zijn gewicht voor een tijdje kwijt te zijn. Want hij was echt bijna kapot geweest. Hij zuchtte tevreden. Het lijkt dat hij helemaal weg is. Maar hij was nog zeer alert. Voor het minste geluid schiet hij meteen in actie.

Een zachte wind bries streelde zijn warme wangen. Saronse staarde rustig voor zich uit. Zijn oren stonden tevreden naar voren gericht. Hij stond op een hoge heuvel. De heuvel was bezaaid met paardenbloemen en pluisjes. De pluizen zweefden rond het gebied. Het was zeer prachtig, nou ja dat vond Saronse tenminste. Het gras bewoog zich voor als een rustige zee. Ze schitterden net als een zee. Hier en daar waren er prachtig bomen. Vooral Magnolias. (Boom die in de lente wit/roze of paarse bloemen krijgen.) Hij zuchtte tevreden. Hier vond hij rust en vrede. Het was lekker stil. Ondanks het geluid van de huilende wind. Hij keek op toen hij achter zich hoefgetrappel hoorde. Zijn mooie ijs blauwe ogen werden op een sneeuwwitte merrie gericht. Een merrie die hij al heel lang niet gezien had. Hij glimlachte spontaan naar haar. Fenia. Haar koolzwarte ogen staarden warm naar hem. Haar lange zilveren manen dansten als witte vlammen in de lucht. Haar uitstraling was pure schoonheid. Saronse had haar altijd bewonderd. Ze was een mooie jonge en dappere merrie. Dat gevochten had voor het leven van haar zoon. Kinga. Die nu een jaarling is.... of beter gezegd was. Fenia vond vrede bij Saronse's liefdevolle kudde. Ze stierf een paar weken na haar redding. (Als je meer wil weten van het verhaal moet je klikken onder het onderschrift op SARONSE.) En nou was ze er opeens. Dit was vast een rare droom. Saronse draaide zich weer rustig om en wenkte naar haar om hem te vergezellen. En dat deed ze ook. Ze stapte heel sierlijk en ging gezellig naast hem zitten. Ze staarde net als hij voor zich uit. Genietend van deze prachtige plek. ''Je thuis was prachtig Saronse. Je hebt dat knap gedaan.'' Weerklonk haar zachte/zoete stem. Saronse trok een wenkbrauw op. Hij had haar nooit verteld van zijn daden. Dus hoe wist zij hiervan? Ze keek hem mysterieus aan. ''Ik ken je gehele verhaal Saronse. Vanaf het begin en tot het einde.'' Ze keek zacht naar hem en keek uiteindelijk tevreden voor zich uit. Saronse begreep haar echter niet. Waar had ze het nou over? Ze wenkte met haar hoofd naar iets. Saronse keek op en zag toen een grote groep paarden voor zich. Vredig aan het grazen. Hij herkende ze allemaal. Ze behoorden toe aan zijn kudde. Hij keek er aandachtig naar en was in gedachten verzonken. ''Saronse?'' Weerklonk haar zachte stem alweer in zijn oren. Hij keek lichtjes op en mompelde afwezig. "Hmm?" Haar ogen gleden onderzoekend naar hem. ''Wij blijven altijd bij jou... En wij wachten geduldig op jou. Alstublieft, ga niet snel heen. Want er zullen nog veel paarden jouw hulp nodig hebben. Heel veel.'' Saronse keek haar aan. Wat bedoelde ze daar nu weer mee? Wat een verdomd rare droom. Er spookten allerlei vragen door zijn hoofd. Maar die verdwenen al gauw wanneer ze er nog iets aan toevoegde. ''En laat duisternis jouw goedaardige geest niet vergiftigen. Want je zult ze tegen komen en je verleiden. Maar je hebt een groot hart. Je overwint haar.'' Saronse wilde allerlei vragen aan haar stellen. Maar ze toonde aan dat ze hem ging verlaten. Ze keek hem moeizaam aan. ''Al je vragen die je nu in je hoofd hebben zullen spoedig beantwoorden Saronse. Maar nu nog niet. We ontmoeten elkaar nog een keer.'' Ze liep voor hem uit en galoppeerde naar zijn klein groepje kudde.

Saronse opende moeizaam zijn ogen. Uiteindelijk hief hij rustig zijn hoofd op en keek om zich heen.

Saronse had haar kruiden gegeven, hij stond erop dat ze alles op at. Ze at maar alles op, niet alleen voor Saronse, maar omdat ze wel wist dat hij gelijk had. Ze herkende een paar van de planten. Geneeskrachtig inderdaad. Ze waren terug naar het hol gegaan, en Saronse was in slaap gevallen. Vis vond dat hij dat wel verdiend had. Misschien moest ze op wacht staan? Waarschijnlijk niet, dit hol was zo afgeschermd. Ze sloot haar ogen, en vond dat ze zelf ook nog wel wat extra slaap had verdiend. Ze luisterde naar geluiden van buiten. De wind, de laatste regendruppeltjes die toch nog naar beneden wilden vallen, ze klonken zo bekend en fijn. Ze probeerde zich te herinneren wat ze gedroomd had. Maar kon dat niet. Het was te vaag, ze herinnerde alleen nog maar dat ze viel op een paar stenen. Tch, het was te moeilijk. Misschien moest ze proberen te slapen, dan droomde ze het misschien weer. Of niet. Ze gaf zich over aan de slaap die elke nacht weer om slachtoffers zat te loeren (wauw XD).

Toen ze wakker werd, werd ze meteen overeind geholpen door een neus van haar moeder. Ze keek halfslaperig naar haar moeder, en vroeg wat er aan de hand was. Maar haar moeder keek alleen bezorgd naar een bepaalde richting. Ook zij keek die richting op. Watte? Wacht, het was haar vader! Meteen rende ze naar hem toe, alleen om te zien dat hij tegenover een ander paard stond, zelfs groter dan hem, en naast het paard, stond een veulen, ouder dan haar, maar ze zag niet echt een heldere blik in zijn ogen. Ze vroeg zich af hoeveel het veulen wist. Misschien was het zwakbegaafd. Ze voelde medelijden. Haar vader had haar opgemerkt, maar keurde haar geen blik waardig. Ze voelde zich nooit gewaardeerd. Ze wilde een keertje gerespecteerd worden door haar vader. "Het blijft zoals het is." zei haar vader uiteindelijk streng tegen de hengst. Dit leek hem niet te bevallen. Vis snoof, terwijl ze toch gehoorzaam naast haar vader bleef staan. De hengst begon te praten, met een zware lompe stem. "Zal het niet zo zijn, met dat veulen." V,isual wist meteen dat het over haar ging. Haar vader kon er niets anders op terugzeggen dan wat gemompel dat het gewoon zo bleef, waar ze ook over aan het praten waren. Ze voelde zich nutteloos. "Maar..." Haar vader keek naar haar. "Jij hebt genoeg gezegd. Aan het einde van de week begint je training." Wat had ze fout gedaan? Ze kon het zich niet herinneren. Ze kon alleen maar blijven staan, haar vader liep weg, evenals de andere hengst en het veulen dat daarnaast stond. Ze hoorde een stem 'waardeloos' zeggen, en ze legde haar oren naar achteren, en kroop met haar houding in elkaar. De andere paarden vertrokken ook, en ze bleef achter. Waarom was zij nou weer de nutteloze? Niet wetend dat dit bedoeld was voor motivatie voor trainingen, en uiteindelijk de opvoeding van haar, vroeg ze zichzelf dat af.
Rennen, rennen. De zon scheen in haar ogen. Wacht, dit alweer? VRIJ, vrijheid was voor haar hoeven. Maar ze kon niets anders dan vluchten. Ze vluchtte voor haar leven. Grote fout, grote fout. Waarvan? Die stem, die schreeuw. Mam! schoot er door haar heen, maar ze kon niet omkijken, ze dwong haarzelf door te gaan. Een traan rolde over haar wang, tussen haar zachte vacht door. Ze begon te hijgen, haar vermogen om te sporten was sterk gedaald. Niet dat het ooit was gestegen, maar afijn. Ze rende, ze zag een beeld voor haar. Haar vader, die valse blik in zijn ogen. Ze had er nachtmerries van gekregen, BOOM! Nog maar net ontweek ze de boom die op haar weg lag. Blijven opletten. Nee, ze..wilde niet... ze kneep haar ogen dicht, maar het was geen nachtmerrie. Vrijheid, het trok aan haar, het trok haar uit duisternis, dat als teer rondom haar bleef kleven. Ze moest eruit, voordat het te laat was. Ze opende haar ogen, een rivier! Ze was eindelijk bij haar vrijheid. Het licht in de duisternis, haar bevrijdiihiiiiing! Ze viel voorover, ze voelde dat ze in een te diep gat was gestapt. Noes, stenen! Ze voelde haarzelf stribbelen met haar benen, terwijl ze wist dat het geen zin had. Ze zou het niet halen, ze zou falen, waardeloos. Ze was niet nuttig. Ze zag haar moeders teleurgestelde blik, de afkeurende blikken van de andere paarden, stuk voor stuk kon ze de namen bij de gezichten plaatsen. Alsof het moment zo lang duurde. En uiteindelijk die valse blik van haar vader, die ze met haar meesleurde de duisternis in.

Haar ogen schoten wijdopen. Daarna knipperde ze een paar keer goed. Wat had ze gedroomd? Ze wist een paar delen, die dacht ze te weten. Maar per seconde slipte het uit haar hersenen. Oh my, vergeetachtigheid in seconden. Maar het enige dat groot genoeg was om te onthouden was die valse blik van haar vader. Ze keek afwezig naar buiten. Saronse was nog niet wakker. Die valse blik was niet alleen van haar vader, maar ook van haar, wanneer ze Boots vermoordde, of Satan aanviel. Die onverklaarbare dingen. Ze wist het wel, maar wist eigenlijk nooit wat haar er tot dreef. Ze stopte met denken, en genoot van de stilte. Na een korte tijd merkte ze dat Saronse wakker werd. Het was licht, het was ochtend, een nieuwe dag. Alsof de storm nooit geweest was. "Ken je dat? Dromen die mysteries blijven." zei Gemuteerde Teddybeer, meer tegen haarzelf dan tegen Saronse, diep in gedachten. "Je denkt het te herinneren, maar het slipt weg uit je geheugen, en blijft achter met het onverklaarbare, een gevoel van: Oh ja, maar het blijft altijd begraven in je onderbewustzijn voor een reden onbekend. En wanneer je gaat slapen, krijg je telkens zo'n gevoel, zonder erachter te komen waarom. Alweer." Ze keek naar Saronse met haar bruine ogen, en wachtte op een antwoord, terwijl ze luisterde naar de wind, die weer normaal waaide. Zoals hij hoorde te waaien.

[noes, dat heb ik heel vaak wat Vis heeft XD ]

Saronse bleef nog even liggen. Hij voelde op enkele plaatsen iets bonken. Hij keek eerst naar de zijkant van zijn buik. Waar een grote schram plaatsvond. Het werd omsingeld door donker rood bloed dan ondertussen opgedroogd was. Hij keek daarna naar zijn benen waar nog enkele wonden zijn vacht ontsierde. Maar het waren niet zo'n erge verwondingen en ze waren al volop aan het genezen. Saronse voelde zich nog moe en zwak. Hij voelde zich nogal beroerd en verward. Zeker vanwege die bizarre droom over de merrie die hij al een jaar en een paar maanden niet meer gezien had. Ze was dood, dat wist hij. Maar wat deed zijn kudde daar? Nou ja hij miste nog zeker een groot deel. Saronse dacht diep na. Proberend een idee op te doen. Een verklaring. Saronse keek toen op toen hij merkte dat Gemuteerde Teddybeer nu ook wakker was en hem aansprak. Zijn gedachten verdwenen gouw en hij probeerde ze ook gewoon te vergeten. 'Het was alleen maar een verrekte droom. Meer niet.' Dacht hij grommend. Hij ergerde er zich nogal aan. Hij wilde weten of zijn droom iets betekende... of het hem iets wilde vertellen. 'VERDOMME!' Vloekte Saronse gefrustreerd tegen zich zelf in gedachten. Hij hees zich recht. Hij wilde gewoon vergeten wat hij gedroomd had. Het had zo echt geleken... Saronse gooide de palmblaren weg en brak uit naar buiten. Even op adem komen. Hij stond voor de opening en kneep zijn ijs blauwe ogen tot spleetjes. Ze deden pijn vanwege deze felle licht. Verbaast keek hij om zich heen. De zon scheen fel, geen duistere wolk te zien dat dit gebied wil terroriseerden. Saronse hoorde de golven over het strand glijden. Het weerklonk zo aangenaam rustig. Een wind zuchtje streelde geruststellend over zijn hoofd. Hij rook de zoute zee. Dat zijn reukorgaan een beetje prikte. En toch rook het heerlijk. Saronse zijn vermoeiende gedachten trokken langzaam weg. Zijn ogen gleden over het verwoeste gebied. Alles lag in puin. Enkele palmbomen wisten zich te redden en grote rotsblokken zaten nog stevig in de grond. Saronse zijn ogen gleden naar de heldere zee. Dicht aan het strand hadden enkele rotsblokken zich in het water genesteld. Het water klotste tegen de gladde rotsen. Die er nogal puntig uit zagen. De zee had er enkele vormen in gesneden in de loop der jaren. Saronse ontspande zich uiteindelijk. Zijn gespannen spieren verdwenen langzaam. Zijn ogen wierpen even naar de hemel toen hij geschreeuw hoorde. Witte vogels vlogen regelmatige rondjes. De meeuwen waren weer terug in de hemel. Het leek alsof er helemaal niets gebeurt was. Plots zag Saronse een kudde paarden langs het strand galopperen. Enkele paarden merkten hem op en hinnikte vrolijk. Daarna gingen ze weer verder. Die leken zeer tevreden vandaag. Saronse besloot terug naar binnen te gaan. Hij wierp nog een laatste blik naar de paarden en stapte weer rustig naar binnen. Saronse had zijn rust gevonden en richten zich nu naar Gemuteerde Teddybeer. "Ken je dat? Dromen die mysteries blijven." Saronse fronste naar haar. Zo te horen had ze ook een eigenaardige droom gehad. Saronse knikte. "Ja, en die krijg ik zo vaak in mijn dromen." Antwoordde hij rustig. Hij liep naar haar toe en onderzocht haar eventjes. "Hoe voel je je Gemuteerde Teddybeer?" Vroeg Saronse met een bezorgde ondertoon. Hij keek diep in haar ogen. Gemuteerde Teddybeer voegde er nog iets aan toe. En hij luisterde aandachtig naar haar. "Je denkt het te herinneren, maar het slipt weg uit je geheugen, en blijft achter met het onverklaarbare, een gevoel van: Oh ja, maar het blijft altijd begraven in je onderbewustzijn voor een reden onbekend. En wanneer je gaat slapen, krijg je telkens zo'n gevoel, zonder erachter te komen waarom. Alweer." Hij trok een wenkbrauw op. "Nou, dat heb ik ook vaak. Het frustreerde me ook verschrikkelijk. Dromen zijn nu eenmaal raar. Ze bieden je iets extra's om over na te denken. Meestal probeer ik het gewoon te vergeten. De vragen worden ooit beantwoord Gemuteerde Teddybeer. Misschien nu niet, maar het komt wel." Zijn ogen gleden onderzoekend naar haar. Hij kon haar helaas niet zelf die antwoord geven. Maar misschien vinden ze ooit wel hun antwoord. Misschien als ze overlijden. Maar dat was nu niet. Ze hebben nog een heel toekomst voor zich. Saronse voelde zich nu wat meer opgewekt.