We Love Flowerssssss!!

Rustig trok Saronse naar de heide. Hij volgde zijn neus. Een zoete geur maakte Saronse dromerig. Hij hield van zoetigheid. Die verrukkelijke geur. Het maakte hem volkomen rustig. Hij klom een heuvel op. Met veel moeite kwam hij op de top. PLots keek hij verwonderd voor zich uit. Voor zich lag een prachtig uitgestrekte vlakte. Met duizenden, nee wat zeg ik? Miljoenen kleurrijke bloemen. Saronse werd betoverd door hun pracht. De zon scheen zo heerlijk. De bloemen dansten door een kleine lente bries. Hier en daar verscheen er een dier. Hij was hier nooit echt geweest. Dus was hij verast door de pracht die Dream Horses hem te bieden had. Saronse stapte rustig naar beneden en keek tevreden om zich heen. Genietend.
Saronse kreeg een vreselijke jeuk op zijn rug. Dus zat er niets anders op dan te rollen. Dan was die vervelende jeuk zo weer weg. Saronse zakte door zijn benen en rolde eens lekker ruig. Uiteindelijk zette hij zich recht en schudde zich tevreden uit. Hij merkte echter niet dat hij nu vol hing met die kleurrijke en geurige bloemen. Hij keek even treurig naar de plek waar hij had zitten rollen. De bloemen waren verpletterd. Dat was wel zonde, maar die zullen heus wel terug groeien. Saronse dook tevreden naar het eten. Hij zocht zorgvuldig de grassprieten uit en lette extra goed op dat hij geen giftige planten binnen kreeg. Af en toe keek hij behoedzaam op. Nergens was het veilig. Overal zal wel een roofdier loeren. Maar Saronse had het idee dat het veilig was. Er was geen wind die hem dingen kon wijsmaken. Zoals de geur van de roofdier van hem wegvoeren. De vogels zongen weer prettig. Ze vlogen op hem en plukte de losse haren van zijn lichaam. Dat was wel prettig.

Voor Deasha sorry, ik moet nog inkomen ha!

Vogels begonnen met hun lied te zingen. Dieren die ontwaakten want het was ochtend. Of later. Zij wist dat niet want de tijd volgde ze niet. Niemand van de paarden volgde dat want ze snapten dat niet. Voorzichtig opende de jonge merrie haar ogen. Ze knipperde ermee om aan het licht te kunnen wennen want het was lente. De zon was heel fel en vaak te vinden in de hemel. Ze briesde genietend en keek nieuwsgierig om haar heen. Ze sliep nu steeds vaker in het kudde gebied en daar hield ze nu al enorm veel van. Ze hoopte stiekem dat haar vriend genaamt Graphic ook bij hun kudde zou komen. Dan zou haar dagen niet meer stuk kunnen. Ze schudde haar kleine vacht eens uit terwijl ze begon te wandelen. Ze was op weg naar een ander gebied dan gisteren. Ze wilde elke dag wel eens wat anders bekijken. Ze snoof zacht de geuren op en een bloem lag langs de kant. Heerlijk die geur. Dat was het. Het bloemenveld.
Daar zou de jonge merrie heengaan. Rustig begon de jonge merrie in de richting van het bloemenveld te draven. Haar manen waren iets langer geworden en ze danstten vrolijk met haar passen mee. Haar staart zwiepte af en toe heen en weer om de vliegen bij haar weg te houden. Die waren er in de winter niet, maar nu terug wel. Gelukkig waren ze er niet altijd. Dat zou helemaal niet leuk zijn. De merrie keek om haar heen en verderop zag je de grote bloemen al. Allerlei kleuren van rood tot paars waren er te vinden. Het veulen werd er vrolijk van. Ze hinnikte zacht en speels en sprong tussen de bloemen door. Ze gaf een paar fijne bokkensprongen en galoppeerde door het veld. Opeens zag ze een paar vlekken en remde ze af. Haar bruine ogen gleden over het paard heen dat stond te grazen. Ze spitste haar oren en keek nieuwsgierig naar de bonte hengst. Hij leek dit gebied ook erg leuk te vinden en dat was goed. Geen slecht paard in de buurt en dus kon ze goed spelen zonder in de problemen te komen. Ze stopte bij de hengst en proefde kort ook eens van het gras. "Hallo. Ik ben Daesha! Wie ben jij?" Haar stem vrolijk en nog steeds nieuwsgierig. Haar bruine ogen glommen vrolijk en had ze duidelijk op de hengst gericht.

Rustig at Saronse weer verder. Het was zo rustig en vredig. Af en toe schudde Saronse zich uit om een poging te doen van enkele bloemen af te komen. Die vast zaten in zijn haren en manen. Algauw was Saronse zoals altijd weer aan het dromen. Gelukkig kreeg hij alleen maar nare dromen in de nacht. Als hij echt gaat slapen.
Deze keer dacht hij weer terug aan die mooie tijden. Zijn geliefde kudde. Altijd zo vrolijk en hadden altijd respect gehad voor hun geliefde leider Saronse. Maar dat leidergedoe was niet zijn grootste liefde geweest. Het waren zijn leden. Die allemaal wel narrige dingen hadden meegemaakt. Sommigen werden uit hun kudde verbannen omdat ze nutteloos waren, of zo anders waren. Vaak waren de lage rang paarden zwaar getroffen. Hij zag hoe ieder paard dat het zo zwaar had gehad begonnen op te bloeien. Ze kregen weer hun zelfvertrouwen terug. Iedereen genas geestelijk.
Saronse dacht terug aan Mishoe, een zwarte merrie, met overdreven lange benen en een hoofd dat verschrikkelijk smal was. Haar kudde liet haar in de steek. Omdat ze er zo vreemd uitzag. En van de hengsten hadden haar misbruikt om zichzelf te 'plezieren' en had haar daarna weggejaagd. Saronse zou die hengst een paar klappen willen verkopen. Maar goed, Mishoe was zo angstig. Haar moeder die overleden was had haar verteld over Saronse's bijzondere kudde. Beetje bij beetje voelde Mishoe zich thuis en gelukkig. Iedereen behandelde haar normaal. Want ze was normaal, alleen haar uiterlijk misleide je soms. "Je bent niet meer en je bent niet minder, je bent gelijk op een andere manier..." Weerklonk zijn warme zachte stem. Mishoe knikte begrijpend. ''Ik denk dat ik het begrijp''
Ze baarde een prachtig veulen, een pittige merrieveulen. Minty. Ze was zo stoer en dapper. Ze hield van uitdagingen. De meesten hengstenveulens behandelde haar als een hengst. Ze vochten ruw met haar. Eerder Minty vocht ruw met hen. Maar ze had ook een klein hartje, die Minty. Ze verdedigde altijd de zwakkere. En dat vond Saronse heel goed. Hij had dat liever dan dat ze een gemene pestkop werd. Minty was altijd dol geweest op Saronse. Als Saronse een tijdje weg was geweest en terug keerde werd dat ding gek.
Saronse liep voorbij een heuvel. Hij keek tevreden om zich heen. Alles was heel normaal, iedereen was in orde en was rustig aan het grazen. Saronse keek op toen er een schaduw over hem heen ging. Saronse kneep zijn ogen fijn omdat hij hoog naar de heuvel moest kijken. De zon scheen fel in zijn ogen. Hij zag een gedaante. Hij kon niet zien wie het was. ''Saronse!!!'' Riep een merrie gillend uit en croste naar beneden. Saronse schrok zich een ongeluk. Hij deinsde naar achteren en keek bang toe hoe dat gestoorde veulen over de steile helling af galoppeerde. Gillend. Dat verdomd veulen gaat nog één van deze dagen haar 'poten' breken. Dacht Saronse gromend en ongerust. Hij bad dat er een wonder zou gebeuren dat ze niet zou vallen. Hij beet bezorgd op zijn lip. Wonder boven wonder ze had het gehaald. Ze stoof op Saronse af en vloog tegen zijn borst en knuffelde hem liefkozend. Ze drukte haar hoofdje tegen zijn ruwe vacht. Saronse zuchtte. " Minty, laat me toch verdomme niet schrikken... Wanneer gedraag je je nu als een nette merrie?" Mompelde Saronse chagrijnig. Minty keek schijnheilig. ''Nooit, Ik ben wie ik ben.'' Saronse grijnsde. "Dat is waar, maar wees eens wat voorzichtig. Ik wil niet dat je iets erg's overkomt." Weerklonk zijn stem zacht.

Saronse zijn ogen flitsten open toen hij plots iets hoorde. Hij keek op. Plot stond een veulen lekker naast hem te grazen alsof dat de normaalste zaak was. Hij keek verast op. Hoe lang had ze daar al niet gestaan? Het veulen graasde tevreden. Ze leek het de normaalste zaak te vinden om naast een vreemd paard te grazen. Maar ach, hij vond het niet erg om gezelschap te krijgen van dit diertje. Het was altijd gezellig om samen te grazen. Het jonge dier stelde zich algauw voor. "Hallo. Ik ben Daesha! Wie ben jij?" Saronse glimlachte vriendelijk naar haar. "Een goedendag Deasha, mijn naam is Saronse." Weerklonk zijn fijne, vriendelijke stem. Hij keek even om zich heen om te zien of haar familie hier niet toevallig in de buurt was. Maar ze was alleen. "Zo, jij bent toch niet weggelopen van je kudde hmm?" Vroeg Saronse met een ondeugende knipoog.