Everywhere were i look i see love <3

Summer Storm draafde met sierlijke lange passen door het woud. Hij draafde en draafde tot hij een ander paard rook. Hij stopte onder een treurwilg en stak zijn sierlijke pientere hoofdje de lucht in. Hij keek over het groene gras wat zachtjes op een neer deinde in de lichte wind. De vrolijke middagzon verwarmde zijn lange benen. Hij keek even van links naar rechts en stapte toen door. Hij voelde hoe de wind speels zijn manen mee trok. Hij keek tussen de bomen door waar het zonlicht door heen scheen. Het gaf een groenige gloed, het woud was prachtig, zonder twijfel.

Hij keek verder en verder en stapte verder. Hij begon zijn stappen te verruimen en draafde aan. Hij draafde met zijn benen hoog op getrokken. Hij schudde zijn manen en draafde verder. Hij snoof en rook het naderende paard weer. Hij dacht eraan of hij stoppen en zou wachten tot het hem vond. Maar daar was hij te lui voor. Hij draafde gewoon verder. Zijn hartslag versnelde toen hij met een sprong aan galoppeerde.

Hij galoppeerde door tot hij aan kwam bij een prachtig rond meer. Hij stopte vlak voor het zachtjes op en neer deinende water. Hij stak zijn hoofd omlaag en rook aan het water. Hij begon te drinken en dronk met gulzige teugen het water op. Hij stak zijn hoofd weer in de lucht en van zijn neus kwamen druppels naar beneden vallen. De perfect ronde druppels vielen allemaal tegelijk op de grond, waar ze uit een knapten. Hij keek weer rond wachtend op het naderende paard....

[& Mistral <3]

Kwam aan haar hoofd hoog opgeheven en trots op hem af.
Haar lange spierwitte haar golfde op de wind.
Ze keek hem aan en stond stil een meter of 2 voor hem,
en keek hem met haar grote bruine ogen aan.
Ze brieste en deed een stapje vooruit.

Summer Storm keek haar aan. Het water liep nog uit zijn mond. Het leken net kleien kristalletjes van het water. Hij bleef kijken en stapten daarna in een keer op haar af. Hij snoof haar geur op en keek haar fronsend aan. Hij brieste, hij was het niet gewend contact te hebben met andere paarden. Hij bleef even kijken n sprak toen met vaste stem: ,,Wie ben jij? Ik ben Summer Storm..."

,,Ik ben Mistral." keek hem onderzoekend aan. ,,wat doe jij hier?" vroeg ze uit eindelijk. Ze liep wat dichter naar hem toe. nadat ze haar halfbroer verloren had had ze nooit veel contact gehad ze schaamde zich er voor. Maarc toch was ze op haar gemak bij andere paarden.

Hij keek haar aan en zuchtte zacht hij sprak toen met vaste stem,,Weg gegaan van de drukte...op zoek naar rust...jij?" Weer keek hij haar met een onderzoekende blik aan. Hij leek haar te kennen, maar hij herinnerde zichzelf eraan dat ze alleen leek op zijn overleden moeder. Er weerspiegelde een schim van haar leek wel, elke keer als hij met een merrie sprak, dacht hij aan haar. Het verdriet kwam altijd weer terug. Hij wilde er niks over kwijt tegen wie dan ook, maar toch had hij een knagende drang het te vertellen tegen wie dan ook. Hij was er helemaal klaar en weer zuchtte hij diep. Hij schudde zich even uit en keek naar het gras onder hem. Hij stak zijn elegante hoofd naar de grond en trok er wat pollen gras uit

,,Ik heb een drang om te trekken, ik kan niet lang op één plek blijven, dan krijg ik een vervelend gevoel dat alleen weg gaat als ik verder ga. Sinds ik mijn halfbroer heb gevonden voel ik me doelloos." ze nam heel voorzichtig een hapjes gras en hield daarna haar hoofd omhoog, ze droeg haar hoofd van zichzelf al erg hoog. ,je bent iemand verloren he?" ziet het aan zijn gezicht.

Hij stikte bijna in zijn gras door de conclusie die ze trok -ook al was hij dan waar-. Hij keek haar aan en zuchtte zacht. Wat moest hij hierop zeggen? Ja ik ben iemand verloren maar wil er niet over praten? Integendeel....hij wilde het wel ,maar kon het niet... ,,Euh...Ja..je halfbroer? Hoe ziet hij eruit?" Hij probeerde het op een ander onderwerp te krijgen, en probeerde het niet op te laten vallen. Weet zakte hij met zijn hoofd naar de grond en trok er wat gras uit. Vervolgens gooide hij zijn pientere hoofdje in de lucht en sperde zijn neusgaten wijder open. Hij bekeek de omgeving eens goed

raakte met haar neus de zijne aan ,, er niet om heen draaien vertel. het is moeilijk dat weet ik, zeker als je denkt dat het allemaal door je zelf komt" kijkt hem met medelijde an maar als snel kijkt ze weer trots zoals meestal.

Hij knipperde verwoed met zijn ogen er was nog nooit iemand die het iets kon schelen hoe hij zich voelde de meeste namen genoegen met alleen 'Ja' of simpel weg geen antwoord. Hij was...onder de indruk. Hij keek haar even met een schuin hoofd aan en staarde naar haar. Langzaam en zachtjes begon hij te praten, er zat een brok in zijn keel en dat kon je merken ook : ,,Ik..ik..ben op.." Hij brieste ven en begon opnieuw: ,,Ik ben beide..mijn ouders verloren...2maanden terug....en ja het is mijn schuld..." hij keek haar niet eens aan toen hij het zei. Hij schaamde zzich voor zijn gedachtes

,,Wat deed je dan?" ze keek hem vriendelijk aan.
Ze wist niet hoe maar was erg goed in het overhalen van andere paarden.
Terwijl ze nooit echte bewuste druk op ze uitvoerde.
,,Twee maanden terug, dan moet je verdriet nog erg vers zijn."

Hij keek weg van haar en stak zijn neus in de lucht. Hij hield echt nooit van deze gesprekken, maar er was een kracht die hem overhaalde door te gaan. Hij keek haar toch weer aan en zuchtte zacht hij vertelde weer verder: ,,Ik...ik...Mijn.. hij kon het niet opbrengen en keek toen naar de grond. Wat moest hij haar vertellen? ,,Als ik niet zo stom geweest was om...om...mijn moeder alleen te laten was zij niet verslonden door die verschrikkelijke wolven" zei hij uiteindelijk na 5minuten te hebben gewacht. Over zijn vader wilde hij het liefste niks zeggen

voelde dat er nog iets was maar vroeg er maar niet naar. ,,Jij kon dat niet weten, ik heb mijn halfbroer ook voor mijn gevoel in de steek gelaten, maar diep van binnen wist ik dat ik het ook niet kon weten." brieste en dronk een slokje water

Hij keek haar aan. Misschien was het niet slim om naar haar halfbroer te vragen? Hij nam een hapje gras en brieste. Hij hinnikte zachtjes. Hij nam ook een slokje water en zuchtte. Hij keek haar aan en wist niks meer om te zeggen, om dit gesprek levend te houden. Hij wist niks meer. Hij schudde zich even uit. Hij schraapte met zijn hoef over de grond. En maakte het gras wat los. Hij nam het losse gras in zijn mond en kauwde erop

Nam ook een hapje, keek daarna naar de lucht, geen wolkje aan de lucht ze liep ietsjes verder, en zag een open plek. waar de zon precies op scheen de grond was van mos en het was een klein plekje, waar waarschijnlijk maar 4 of 4 paarden konden staan. de zonnestralen schenen als een gordijn naar beneden, en liep er naar toe.

Hij volgde haar gewoon om niet alleen te hoeven zijn. Hij keek haar en vroeg ,,Vind je toch niet erg he?" hij keek haar weer aan en glimlachte vriendelijk. Hij zuchtte en liep de open plek op. Ineens had hij de drang om keihard te galopperen en te bokken en al die zooi. Maar dat deed hij toch maar niet. Hij keek van haar naar een grote wilg en weer terug

,,Nee ik vind het niet erg, ik haat het om alleen te zijn." ze sloot haar ogen en genoot van de zonnestralen op haar vacht.
ze wilde eigenlijk gaan liggen maar deed het niet.
,,het is hier prachtig!"

Hij deed het wel, hij zakte door zijn voorbenen en vervolgens zijn achterbenen. Hij knikte en zuchtte. Hij sloot zijn ogen en liet de zon zijn chocolade bruine vacht verwarmen. Hij genoot ervan. Hij legde ook zijn hoofd op de grond en hield zijn ogen gesloten. Hij zuchtte nogmaals en rolde om op zijn zij. Hij opende zijn ogen en keek Mistral glimlachend aan. Hij voelde zich erg..tsja...klein en kwetsbaar zo op de grond

Mistral ging ook liggen en genoot, vond het heerlijk zo klein was. dan leek ze net weer een veulen. als toen haar moeder nog leefde.
ze sloot haar ogen ze lag nu recht tegenover hem neus aan neus.
als ze haar hals zou strekken zou ze hem aan kunnen raken.

Hij rolde om op zijn rug en rolde weer terug; irritante jeuk
Hij keek haar aan en lachte zachtjes.
Hij zuchtte toen weer, hij keek haar nog aan en sloot toen zijn ogen.
Wat moest hij nu?
Hij kende haar nauwelijks, maar mocht haar wel...
Hij genoot van de zon die zijn hals verwarmde, zijn vacht, zijn lichaam, zijn benen, zijn alles

glimlacht. zij mocht hem ook.
ze wist niet echt waarom, maar iets deed haar knagend gevoel waar voor ze steeds weg trok iets afnemen. ze hapte naar adem dat kan niet! dacht ze boos. ik denk gewoon verkeerd, wees gewoon blij dat het niet zo erg is. ,,Waar kom je vandaan?" vroeg ze.

Hij keek haar aan ,,Overal en nergens...en jij?" hij keek haar vriendelijk aan en brieste zachtjes

,,de bloemenweide dar werd ik geboren." zei ze. ,,maar het laatst was ik bij de geisers." ze nam een hapje gras.

Hij brieste ,,Aha..ik weet niet meer waar ik geboren ben..maar voor het laatste was ik..uhm...ik geloof..ik weet het niet eens meer" hij grijnsde en kon er echt niet meer op komen

grinnikt ,,ik had een groter geheugen verwacht" ze stond op en liep naar het meer en dronk wat.

Hij lachte en zag haar weg lopen.
Hm..dacht hij een aardige merrie. Hij keek nog naar haar
Hij zuchtte..het was lang geleden dat hij het woord 'vriendschap' gekend had. Hij was altijd alone. Hij was forever alone...
Hij haatte het als hij zo dacht hij keek weer naar Mistral
Ze was best mooi...
Hij stond op en schudde zich heel elegant *kuch* uit. Hij brieste en liep haar achterna