Break it down.

De gele en oranje kleuren mengden zich samen tot een prachtige zonsondergang die de horizon elke dag weer kon sieren, tot genot van alle dieren die het konden bewonderen. Het was een teken dat het nacht zou worden. De wezens die zich het zich in de nacht comfortabel maakte, ontwaakten zodra het ligt die de zon de aarde verschafte was gedoofd. De dieren die genoten van het zonlicht gingen een plek zoeken waar ze konden slapen. Een plek die je beschutte tegen het 'onheil' van buitenaf. Een zachte wind waaide door de witte manen van de hengst die naar de vertoning van de zon te beschouwen. En op een andere manier bestudeerde hij het. Hoe was het mogelijk dat de kleuren zich zo door de hele lucht konden verspreiden, maar je kon ze nooit aanraken. Hoe dichter bij je kwam, hoe verder weg de zon leek te gaan. Waarom? Als de zon onder ging, wat gebeurde er dan met de aarde zelf. Die draaide weg, hij keerde zijn kont naar de zon. Maar waarom leek het alsof je niet dichterbij de zon kon komen. Als je verder liep, draaide de aarde intussen zo hard dat je het gewoon niet kon? Hoe hard je ook galoppeerde, de aarde zou dan als een gek gaan tollen? Dat was onmogelijk, de aarde zou je niet op je aan kunnen passen. Hij besloot er niet verder over na te denken, en enkel te kijken naar de illustratie van de zon, waar hij - afgezien de gedachten van zojuist - dol op was.
De zwarte tongen des duisternis likten om hem heen. Er was enkel nog wat vaags oranje aan de horizon te zien wat van de zonsondergang over was. Zijn oren draaiden wat in het rond bij het geluid van de nachtdieren die zo langzamerhand ontwaakten. Zijn staart werd met weinig kracht tegen zijn flank aan geworpen. Langzaam kwam zijn ranke lichaam weer in beweging. Hij was veel te iel voor zijn leeftijd, maar hij bekommerde zich er niet over. Hij had hoge benen en een tenger postuur. Zijn hals was daar in tegen wel wat dikker. Hij was niet zeer gespierd, maar trainingen zouden dan nog wel komen. Hij was ook klein voor zijn leeftijd, maar hij was dacht hij, zo bijna uitgegroeid. Maar toch werd hij toch vaak als 'knap' ervaren door de merries.
Zijn tred was lichtvoetig, zijn hoeven hoorde je nauwelijks tegen de grond aan komen. Zijn smalle, en redelijk puntige hoeven maakte ondiepe afdrukken in het mulle, zachte strandzand. De sterke geur van het zeewater, gemengd met verrotte vis drong zijn neusgaten binnen. Een geur die hij als walgelijk beleefde. Hij was hier enkel geweest omdat je dan een prachtig uitzicht had voor de zonsondergang. Hij versnelde zijn pas naar een vlot drafje. Zijn staart werd licht omhoog gelift en zijn oren draaiden zich naar voren. Hij zwiepte eens met zijn staart, nu krachtiger dan de vorige keer, en sprong aan in een proper galopje. Zijn hoeven kwamen met doffe ploffen weer terug in het zand. Het was wel zwaar galopperen, door het zand was het zeker moeilijker dan op gewone harde grond, die je bijvoorbeeld in het bos vond. Hij hield zijn hals op borsthoogte, zijn passen moesten nu wel krachtiger worden. Al prefereerde hij het galop waarbij hij lichtvoetig en vlot tussen de bomen kon zigzaggen. Hij was lenig, door zijn tengere postuur kon hij zich alle kanten op bewegen. Daarom wilde hij nu liever hier vandaan. De volgende keer zou hij een andere plek zoeken om de zonsondergang te aanschouwen. De heuvels was vast ook een goede plek. Maar het kon niet tippen aan de schittering die het opleverde in het zeewater. Dus waarschijnlijk zou hij zich niet aan die uitspraak houden en gewoon de volgende avond - als het helder zou zijn - weer op deze plek terugkomen.
Het leek steeds donkerder te worden. Een heldere maan, die je deed denken aan de vorm van een banaan, schitterde aan de hemel, met de duizenden sterren eromheen. Het waren de lichtjes in de duisternis. Degene die je naar huis leidden als je de weg kwijt was. Het enige geluid dat hij kon horen was het geplof was zijn hoeven, zijn ademhaling, de krekels, en als hij heel goed luisterde, kon hij zijn eigen hart onder zijn borstkas horen kloppen. Hij voelde hoe de wind frisser werd na mater het later werd. De temperatuur daalde langzaam. Zijn pas bleef in een regelmatig tempo doorgaan. Tot hij bijna de boomgrens had bereikt, leek hem iets te horen wat niet bij het tafereel hoorde van de voorgaande minuten. Hij remde af, draaide zijn oren in het rond. Waren dat zijn eigen hoeven, of die van een ander. Hij stopte, om er zeker van te weten dat het geluid niet afkomstig van hem was. Hij concentreerde zich op de geluiden van buitenaf. En hij wist het zeker, hij hoorde andere hoeven. Hij schudde zijn hoofd, waardoor het omhoogkwam. Zijn staart was nu hoog omhoog. Zijn oren strak naar voren gericht. Toen kwam er een schel gehinnik uit zijn mond rollen. Wat waarschijnlijk voor bijna iedereen onbekend was. Hij was immers nieuw in het gebied genaamd Dream Horses. De gene die dat aan hem had verteld, had het verklaard als het 'paradijs voor de paarden'. En hij was het met hem eens naarmate hij verder de boel had verkend.

[kirsten & anderen als die willen]

De fijngebouwde merrie genoot met volle teugen van de ondergaande zon. De fijnste tijd van het kwartaal oftewel dag. Haar leven was goed en rooskleurig. Ze had een fijne jeugd gehad. Beter dan sommige paarden. Je hoorde dan soms dat ze hun hele leven wees waren geweest. Kristen had medelijden met zulk soort paarden, al konden sommige gevallen wel een beetje overdrijven. De merrie richtte haar blik op de kalm op-en-neer deinende golven. Het had een rustgevend effect op haar. Kristen dacht aan haar moeder, Kai, en aan haar onbekende vader die ze niet kende. Kai had het nooit willen zeggen tegen haar. Kristen had het er toen bij neergelegd dat ze het ook nooit te weten zou komen. Dat was het enige wat ze haar moeder echt kwalijk had genomen. Lang was ze eigenlijk niet boos geweest op Kai, want Kristen hield teveel van haar om te lang kwaad te blijven op haar. Ze was er trots op dat haar moeder één van de leidsters was van Dénali. Alleen sinds Kai leidster was, had Kristen haar niet meer gezien. Ze begreep wel dat haar moeder het heel druk had, maar toch..

De merrie ontwaakte uit haar gedachten. Het overkwam haar vaak dat ze zomaar ineens wegdroomde. Dat had ze vast van haar vader, want haar moeder dagdroomde bijna nooit. Kristen had eigenlijk best wel veel van haar onbekende vader geërfd. Kai was altijd onhandig en leed aan een concentratiestoornis. Kristen niet., ze was juist zeer evenwichtig en had een sterke eigen wil. Ze liet zich niet zomaar kleinmaken door een ander paard. Zeker niet door hengsten die dachten dat ze makkelijk te manipuleren was. Ze hadden het dan goed fout. Kristen brieste een keer luid. Ze was ondertussen in beweging gekomen en dus al een eindje gevorderd. Ze versnelde haar passen en schakelde over naar een vloeiende galop. Kristen was erg sierlijk. Haar moeder zei altijd tegen haar dat ze erg knap was om te zien. Ze smetteloos wit en had prachtige bruine ogen, die altijd warmte uit leken te stralen. De merrie pronkte er niet zo mee. Als ze ooit een hengst zou tegenkomen en die leuk zou vinden, dan zou ze niet haar uiterlijk gebruiken om indruk op hem te maken. Kristen verbande de gedachtes over hengsten uit haar hoofd, ze was er nog niet aan toe.

In de verte dook plotseling een witte schim op. Een ander paard, gokte de merrie. Ze was zeker van haar zaak toen er een luide hinnik te horen was, afkomstig van het de schimmel. Kristen ging over in een rustige stap. Ze naderde het paard neutraal. Je wist nooit of hij goede of slechte bedoelingen had. Vandaar haar neutrale houding, zo liet ze zien dat ze geen gevaar voor hem vormde. Toen ze wat dichterbij was, zag ze dat het een kleine, slanke hengst was. Hij was niet overbespierd, maar zag er wel gezond en sterk uit. ''Mooi weertje, hè?'' Die zin faalde. De merrie was slecht in openingszinnen. Ze keek de hengst warm aan. ''Mijn naam is Kristen, maar iedereen noemt me Krissy.'' Haar stem klonk rustig en vriendelijk. Kristen wachtte geduldig op een antwoord van de hengst.

Zijn oren stonden strak naar voren. Zijn ogen speurden het gebied voor hem als een gek af. Hij wilde perse weten wie er was. Hij kon het wezen ruiken, horen, maar nog net niet zien. Toen kwam er plots een witte merrie tevoorschijn. Sneeuwwit, smetteloos wit. Geen vuiltje was op haar lichaam te bekennen. Een klein beetje werd het hoofd van de hengst gekanteld. Hij hinnikte nogmaals zachtjes, als een soort van begroeting voor de merrie. Ze deed hem denken aan zijn moeder. Toen hij werd geboren, zat er nog wat grijs door haar vacht gemengd, maar toen hij ouder werd, was ze net zo wit als deze merrie. Hij was zwart geboren, en moest je hem nu zien. Hij veranderde zo snel vond hij zelf. Hij was veel eerder dan zijn moeder begonnen met verkleuren. Zijn vader was gewoon bruin gebleven. Hij was sterk, breed gebouwd. Een echte PRE, zoals men dacht dat ze waren. Was hij nou een uitzondering, of zou hij meer moeten trainen om zo'n beest als zijn vader was geweest te worden?
Waar zouden zijn ouders nu zijn? Hij had zelf besloten dat hij meer van de wereld wilde zien dan het gebiedje waar hun kudde zich in bevond. Waar ze al generaties lang waren geweest. Zijn ouders respecteerden deze keuze. Hij had beloofd ooit weer eens terug te komen, als het tijd zou worden. Maar toch miste hij ze wel heel erg, en daarbij miste hij zijn kleine broertje ook vreselijk. Hoe zou het met kleine Cortés gaan? Hij was bijna een jaar oud toen hij vertrok. En hij was nog pikzwart. Waarschijnlijk zou hij ook zo langzamerhand verkleuren. In hun kudde was het héél zeldzaam als een veulen ook echt zijn hele leven zwart zou blijven. Opeens verlangde hij weer heel erg naar zijn familie. Die gedachte schudde hij weg. Hij was hier om een reden, hij voelde zich daar opgesloten. Hij wilde vrijheid, daarom ging hij weg. Hij zou wel eens terugkomen, dan zouden ze kunnen smullen van zijn avonturen die nog beleefd zouden worden.
''Mooi weertje, hè?'' Opeens werd hij opgeschud uit zijn gedachten. Eerst was hij nog vreselijk geconcentreerd geweest op zijn gedachten, nu enkel, omdat de merrie een beetje op zijn moeder leek, kwamen alle gedachten weer opborrelen. Hij keek even deels verward naar de merrie, maar toen realiseerde hij dat hij haar wel degelijk goed had verstaan. ‘Uh ja, dat klopt. Al begint het nu wel wat frisser te worden,’ antwoordde hij zo kalm als hij kon. De merrie keek op een manier, die hem deels aanstond, maar aan de andere kant ook zenuwachtig maakte, aan. De merrie stelde zich voor. Hij keek even vriendelijk de merrie aan. ‘Aangenaam Kristen, of zal ik je ook Krissy noemen?’ Hij grapte een beetje bij het laatste zinnetje. Hij glimlachte even. ‘Mijn naam is Encantador, wel een mond vol vind je niet?’ Hij lachte een beetje ongemakkelijk. Waarom had hij geen leuke afgekorte naam. Alleen zijn broertje noemde hem toen hij klein was "Dor", hij vond het nooit leuk, omdat het zo stom klonk. Maar hij vergaf hem, omdat hij nog klein was, en zijn naam zo lang was. Het was nu aan de merrie om te beslissen of ze iets anders van zijn naam zou maken. Niemand anders had dat ooit gedaan. Best stom nu hij erover nadacht. Het was wel een hele mond vol.