When you break my hart, I wish I never been born. [&Tessa]

Elke vezel in zijn lichaam bewoog gracieus en deinde mee op zijn verende bewegingen. De wind trok aan zijn staart en pikzwarte manenbos, liet zijn donkergrijze huid tintelen en fluisterde hem woorden in. Woorden die onplaatsbaar waren, evenals het krakter van de merrie naar wie hij op zoek was. Hoog tilde hij zijn knieën op, een ploffend geluid werd hoorbaar toen hij ze weer liet vallen. De drassige, natte grond onder zijn hoeven verdween naar beneden toen hij zijn hoeven erin plantte. Adem werd hard uit zijn neusgaten gesnoven, die daardoor als twee witte dampwolkjes verdween in de vroege morgen. Witte mistflarden zweefden als roerloze geesten rond het gebied, en gaven het een sinister en duitser tintje. De tijd was langzaam als een schildpad verstreken, en het was weer tijd om haar op te zoeken. Zíj, zij die hij per toeval had ontmoet in het moeras. Het begin van een tijd was geboren. Een tijd die hij koesterde en streelde, net zoals de merrie zelf. Met haar donkerbruine huid en vlasblonde manen was ze een aparte verschijning en was ze dus redelijk makkelijk te vinden. Vele gebieden had hij afgezocht naar haar, en hij had het spoor van bloed en vernielde lijken gevolgd. Hij wist dat ze zoveel van jagen hield, en hij betrapte zichzelf erop dat het een hele lange tijd geleden was dat hij gejaagd had. De smaak van bloed, die hemelse rode materie die je tong streelde en warm door je slokdarm gleed, was niet te overtreffen. De angstzweet van de vele slachtoffers die hij gemaakt had leek hij weer even te ruiken, leek weer even zijn neusvleugels te strelen. Hij wendde zijn arabische hoofd op en keek in de richting van de zon, die als een grote oranje bol de horizon verlichtte. Het zou niet lang meer duren of het was helemaal licht. En daar stond ze, bovenaan de top van een van de vele bergen die het gebied bevolkten. Haar vacht werd verlicht door het fletse zonnetje, haar blonde manen werden eveneens als de zijne geteistert door de wind. Hij snoof langzaam. Hij bewoog zzich naar haar toe in een langzame draf, boog zijn hals en fluisterde met een rauwe stem in haar naar achter gerichte oorschelp: "Hallo, m'n beste" Hij wist dat ze hem al had opgemertk, haar nbeus ontign niets.

---

Een zoektocht naar het onbekende. Een zoektocht naar het onvindbare. Het onvindbare dat gevonden wilde worden. En zij zocht het. Al dagenlang. Hopeloos lek haar tocht te zijn. Maar iedere dag wíst ze dat ze dichterbij kwam. De wind vertelde het. Fluisterde het in haar oren. Communiceerde met haar op een wijze die haast niemand begreep. Alleen zíj kon er blindelings op vertrouwen. Wetend dat híj haar niet misleiden zou. Een glimlach brak door op haar bewolkte gezicht toen nieuwe woorden in haar oren werden gefluisterd. Ze hoefde niet meer te zoeken. Híj had háár gevonden. Met gesloten ogen bewoog ze zich naar de top ~ halverwege haar tocht beëindigen was niet iets wat ze graag deed. Met haar neus in de wind en wervelende manen rondom haar als een gouden lichtkrans. Wáchtend op hém. Voor de eerste en hoogst waarschijnlijk ook de laatste keer. Niet omwille van het feit dat ze niet graag in zijn buurt was, maar omdat het moest gaan zoals zíj het wilde. Zíj had de regie en het toneelspel zou lopen zoals zíj dat wilde.
~ Het waren zijn zwarte ogen die ze had kunnen zien in het weerspiegelende waren. Zijn donkergrijze vacht die ze kon voelen wanneer het regende. En het was bovenal zijn donkere stem die haar liet huiveren van genoegen als de wind in haar oren woei. Vreemd waren deze ervaringen. Eigenaardig was het dat ze dit kón ervaren. Haar geest kon normaliter álles, behalve liefhebben. Het was een bewijs dat ze geen hart van steen had; het was gemaakt van vlees en bloed en leefde voor háár. En wellicht enig ander om willekeurige redenen. Liefde was een gevoel. Je kon het niet onderdrukken. Zelfs wanneer iemand beweerde niet te kúnnen liefhebben, waren dat onware woorden. Het was namelijk zo dat iedereen opzoek was naar zijn of haar wederhelft. De zoektocht naar het onvindbare. Onbewust maakte eenieder deze tocht. Versloeg en trotseerde hij elk obstakel. Met , of zonder succes. En zij, Celebrían, had succes gehad. Keer op keer. Omdat zij wist wat ze wilde. En vertrouwde op haar eigen geest. Zonder zich druk te maken om andere dingen die er niet toededen. Wetend dat hij op haar zou wachtten. Wáár dan ook.
En toen stond hij achter haar. Kon ze zijn geur weer inademen, zijn aanwezigheid voelen. Zacht rolden zijn woorden over zijn tong, kwamen terecht in haar oren en lieten bíjna kippenvel ontstaan. De schaduw van zijn lichaam, viel voor een deel over haar heen. Ze was lichamelijk niet groot. Psychisch en qua persoonlijkheid, was ze groter dan menig ander man. Toch ontweek ze zijn blik. Bleef ze strak naar de horizon kijken. Alsof ze wachtte op iets of iemand anders. ’Je hebt me laten wachten... Vooral jij zou moeten weten dat ik dat niet wil.’ koeltjes kwamen haar woorden haar stembanden uit. De kilte die ze erin had willen mengen, bleef steken in haar keel. ’De zon is vaak alleen onder gegaan…’ fluisterde ze toen op zachte, haast wárme toon en ze draaide haar hoofd in zijn richting om het vervolgens in zijn manen te verstoppen. Het was niet haar bedoeling dat ze elkaar vaak tegenkwamen. Maar een lange tijd was verstreken na hun laatste ontmoeting.

~Aaahw, awt is Celebje lief

Behoedzaam, goed doordacht perste hij de lucht uit zijn longen en schoof zijn neus, die wit afstak tegen de donkerbruine vacht van de hemelse merrie over wie hij heenboog. Ze was niet al te groot- maar toch was ze groter dan iedereen op deze mieterige wereld. Alles leek kleiner bij haar, ze boog over de wereld heen alsof alles wegvaagde onder haar schaduw; en hij hield ervan. Hij gleed met zijn neus heen en weer over haar rug, die ietwat hol was. Hij snoof haar geur op, probeerde het te drinken... Dit was een hemels moment. Langzaam verdween zijn adem uit zijn neusgaten, en hij zag hoe het haar rillingen bezorgde. Toch bleef ze naar de ondergaande zon kijken, alsof haar blik eraan bleef plakken. Hij wendd zijn hoofd er heen, langzaam. De mist benam de meeste zicht, toch was de gorte oranje bol aan de horizon goed te zien. ’Je hebt me laten wachten... Vooral jij zou moeten weten dat ik dat niet wil.’ Hij kon er niks aan doen, toch verscheen er een glimlachje rond zijn lippen. Hij snoof, opnieuw. "Mijn spijt is groot, m'n lief. Ik hoop dat je het me kan vergeven, ik heb echt overal naar je gezocht. Je weet niet hoe erg ik naar je verlangde, Celebrían..." De wind trok aan zijn manen en staart. Alles aan haar was verukkelijk, werkelijk alles aan haar. ’De zon is vaak alleen onder gegaan…’ Een haast onhoorbare zucht verliet zijn keelgat toen haar neus zijn manenbos bereikte. Hij loeg zijn hals over die van haar, en fluisterde met zachte toon terug. "Maar nu zijn de sterren er om de zon te vergezellen...." Hij snoof zijn adem uit over haar nek, en sloot zijn oogleden. Even verdween de Duivelse sfeer die zijn hart omsloot, zijn hersenen aantastte. En daar voor in de plaats verscheen even wat wartme, een gevoel dat hij nog nooit gevoeld had.... Zijn doel was behaald. Hij wilde wel eeuwig blijven staan, maar hij wist dat het niet kon. Na een lange zoektocht en een lange tijd had hij eindelijk degene voor wie hij de diepste respect had gevonden.

Sorry voor de korte post, mijn inspiratie is diep gezakt.0.o Maar dat komt vast wel goed als ze gaan 'jagen'