ViJF JAAR.

'Tsh' de zwarte hengst was terug, zonder ook maar enig idee over de reden daarvoor. Agh, die kleine onnodige details konden hem geen barst schelen. Eén ding wist hij zeker; zijn leven was saai. Oérsaai. Ohja, hij had vele waardige tegenstanders de mond gesnoerd en ze vervolgens van het leven berooft. Maar nergens was iemand waardig genoeg om naast zijn zijde te staan, liefde, daar dacht je vast aan nu. Maar nee, dát nooit meer. Een geïriteerde grom verliet zijn mond, Pain en Nanami waren genoeg. Meerdere nakomelingen zag hij niet zitten, bovendien was Nanami een té goed paard geworden. Ze was een gefaald veulen, desondanks dat was hij een bondgenoot van haar kudde geworden. Maar ja, wat moest hij anders doen? Zijn leven bestond enkel uit saaie dingen en hij zou graag, maar al té graag meevechten in een oorlog. Tegen goedzakken of de slechterikken, het kan hem niéts schelen. Zolang hij maar een middel tegen zijn verveling had, de smaak van bloed deed hem bijna walgen tegenwoordig. Het smaakte allemaal hetzelfde, bitter. Hij had geen paard gezien die trots gestorven was, met een lach of een grijns. Nee, ze vergingen allemaal van de pijn, ze schreeuwden en hoopten op medeleven. Al die nutteloze gevoelens, ze stierven niet eens met een klein sprankje trots. Hun nakomelingen zouden niet trots over hun ouders kunnen vertellen, ze zouden die verhalen in een kist smijten, diep verborgen in hun hart. Wat zijn nakomelingen betreft, hij wist in geen godsnaam waar Pain uithing en Nanami was gewoon een grote fout. Vroeger was hij nog trots op haar geweest, maar dat was alweer vijf lange jaren geleden. Toch leek ze op hem, haar houding en sóms haar manier van praten, wie weet zou iemand het opgevallen zijn. Hij dacht er maar niet aan, ze zou toch nooit meer zo worden. Ze mocht haar eigen gang gaan hier, ze mocht het allemaal zelf uitzoeken en ze mocht alleen sterven zonder ook maar een sprankje medelijden van hem. Het was zonde dat ze zo geworden was, ze had een goed slecht paard kunnen worden. Een zucht verliet zijn mond.

De hengst keek uit over een deel van Dream Horses, het gebied waar hij zo ongeveer de eerste vijf jaar van zijn leven had geleefd. De wind deed zijn manen meewaaien op de wind, zijn zwarte hoofd was trots en hoog in de lucht geheven. De hengst draaide zich om en begon te stappen, in Dream Horses had hij meer waardige tegenstanders gezien dan in vele andere gebieden. Wie weet hoeveel er nog van over zijn, waarschijnlijk waren ze allemaal dood of vertrokken. Eén ding wist hij zeker, álles is veranderdt en hij zou waarschijnlijk geen oude bekende meer zien. O nee, dat kon hem ook geen reet schelen, hij was dan ook niet hier gekomen om hun op te zoeken. Misschien was hij zelfs blij dat ze er niet meer waren, hij had geen rivalen hier. Azacar, Unreal, Cobrazarao. Hij vroeg zich af wat van hen geworden was, het had niets met hem te maken. Helemaal niets en die paarden konden hem ook helemaal niets schelen, Zephyr was de zoon van Cobra, als hij het goed onthouden had. Voorderest kende hij geen nakomelingen van die drie. Er was iemand dichtbij, de geur waaide mee op de wind. Ongeïnteresseerd stapte hij verder, het zou vast niets speciaals zijn.

[ Fether ]

Fether moest al haar spieren aanspannen om in een hoog tempo galop een ontzettend steile berg op te komen. Ze hield van de drakenberg. Als ze een lievelings gebied moest kiezen zou dat zeker de drakenberg zijn. Geen irritante goodies die dit gebied zouden betreden. Die k. beesten begonnen haar de laatste tijd steeds vaker de keel uit te hangen. Maar het leek ook of er de laatste tijd steeds meer waren. Of de badasses werden steeds minder waardoor er meer goodies leken te zijn. Dh had weer nieuwe badassen nodig. Of eigenlijk betere, actieve badassen. Maar daar kon ze ook niets aan mee helpen. Alleen door nakomelingen te krijgen, maar ze had geen hengst om daar voor te zorgen. En dan moest ze ook nog maar een zien dat de nakomelingen slecht werden. Fether zou ze dan natuurlijk wel de opvoeding gaan geven dat de kans heel klein was dat ze mislukkelingen oftewel goodies werden, maar je wist het natuurlijk nooit. Ze wist niet of ze haar kinderen in leven zou laten als ze van die vreselijke goodies waren. Dat zou er waarschijnlijk aan liggen wat voor goodie. Als het neutraal zou zijn zou Fether het misschien nog een leven geven, maar als het een echte goodie zou zijn zou ze dat zeker niet doen. Haar nakomelingen zouden haar trots moeten maken. Of in ieder geval een mooie bloedlijn schapen. En dat konden goodies niet. Hun bloedvaten waren alleen goed om leeg te zuigen, maar zeker niet om mooie nakomelingen te krijgen.
Haar vacht was al begonnen zweetvlekken te vertonen toen Fether een overgang maakte naar een alsnog redelijk actieve stap. Ze had een ontzettend goede conditie, maar zelfs dan kan je niet voor altijd blijven galopperen. Fether hield van een goede conditie. Ze vond dat gevoel dat je niet lang kan galopperen werkelijk vreselijk. Ze kon er echt niet tegen als ze ergens de kracht niet voor had. Dan voelde ze zich net zo'n jong veulen dat net te klein was om bij die ene lekkere appel te komen.
Na nog een tijdje stappen begon het Fether toch te vervelen, dus maakte ze een overgang naar draf. Ze naderde een bocht maar minderde geen vaart. De bocht was niet zo scherp dat ze er uit zou vliegen met een beetje vaart. Ineens kwam ze toch slippend tot stilstand. Zenrook de geur van een ander paard ontzettend dichtbij. Hij moest een paar meter van haar af staan, maar waarschijnlijk had ze hem niet gezien door de bocht die in de berg gekerfd zat. De wind stond juist van haar af waardoor geuren haar niet zo makkelijk zouden bereiken. Waarschijnlijk had het paard haar dus al wel geroken, maar Fether dit paard dus nog niet. Ze stond nog op een paar meter afstand van de zwarte hengst, dus hij had nóg geen reden om op haar te gaan zeiken. "Sorry, de wind stond verkeerd dus ik had je nog niet geroken." Waarom verontschuldigde ze zichzelf eigenlijk? Het was goed gegaan en ze had er ook niks aan kunnen doen. Soms snapte ze echt niets van de woorden die uit haar mond kwamen.

Hij likte langs zijn lippen bij de gedachte van bloed, het bloed van de paarden die hier tijden geleden rondzwierven en vochten. Die waren het waard, echter was er al een nieuwe generatie in Dream Horses. Eén waar ze hem niet kende, één waar hij niet gevreesd werd. Een geïriteerde grom verliet zijn mond, zolang ze maar niet dachten dat ze hem nu makkelijk konden vloeren. Oh nee, hij zal die idioten nog wel een lesje leren. Wie zou het eerste slachttoffer zijn? Wie zal er dom genoeg zijn om op hem af te stappen? Dan nog had hij niet verwacht dat hij terug zou keren, iets, al was het maar een voorgevoel vertelde hem dat ze hier was. Dat ze teruggekeerd was naar Dream Horses, zij was ook de reden dat hij het gebied verliet maar ook de reden dat hij terug keerde. Wie weet was ze dood, hij wist niets. Hij wist enkel dat ze vijf jaar geleden plotseling spoorloos verdwenen was. Hij had gezocht en gezocht in vele gebieden, nu vijf jaar later had hij nog geen spoor van haar gevonden. Hij dacht nog regelmatig aan haar, maar de gevoelens werden hem nooit de baas. Zwakker zou hij niet worden, maar sterker ook niet. Hij was echter wel sterker geworden de afgelopen jaren, reizen deed hem geen kwaad, alleen maar goed. Er hing niet al teveel paardengeur rond dit gebied, zullen de goedzakken Dream Horses overheersen? Wie weet was dat gebeurd, de paarden die ooit bekend waren hier waren allemaal weg. Op hem na. Maar niemand zou hem herinneren, helemaal niemand. Dát wist hij zeker. "Sorry, de wind stond verkeerd dus ik had je nog niet geroken." een nog geïriteerdere grom dan eerst verliet zijn mond, wie o wie durft hem te storen op deze beeldige dag? Hij richte zijn gevoelloze blik op de witte merrie. 'Wat erg. Het was fijner als je me helemaal niét geroken had.' hij wierp even een neppe glimlach naar haar, maar ondanks de nepheid zat er geen sprankje vriendelijkheid in. De wind deed zijn manen naar voren waaien, waardoor hij er nog enger uit zag. Op zijn nek had hij een lang litteken lopen en op zijn hoofd was een x. Echter werd die verborgen door zijn dikke geklitte voorpluk. 'Wat is de naam van mevrouw?' minachtend keek hij haar aan, ze zag er niet goed uit. Maar die details maakte niets uit, totaal niet. Ze leken toch allemaal op elkaar. Hij respecteerde enkel sterke paarden, goed of slecht, de geaardheid speelt daar geen rol bij. Zolang ze maar sterk waren.

Het paard dat voor haar stond was een iets grotere zwarte hengst. Hij leek niet al te blij te zijn met haar bezoek. 'Wat erg. Het was fijner als je me helemaal niét geroken had.' Sprak de hengst terwijl hij een neppe glimlach op Fether wierp. Een beetje arrogant om de opmerking van de hengst trok ze haar wenkbrauwen op. Ze liet ze al bijna gelijk weer zakken en keek met haar normale ijzig koude blik de hengst aan. Geen greintje emotie was van haar gezicht af te lezen. Toen de wind de manen van de hengst naar voren deed waaien werd er een litteken geplaatst op de hals van de hengst zichtbaar. Zelf had Fether er geen. Nog geen. Ze was er van overtuigd dat ze die vast nog wel eentje zou krijgen, ze vocht immers zeer regelmatig. Ze was eigenlijk best wel van haar huid onder de indruk, dat die na elk gevecht weer iedere wond wist te herstellen. 'Wat is de naam van mevrouw?' Sprak de hengst op een minachtende toon. Fether mocht deze hengst niet. Hij leek gelijk een vooroordeel te hebben, ook al kende hij haar niet. Maar dat was eigenlijk zo bij ieder paard. De slechte paarden deden dat allemaal op de manier hoe deze hengst ook gelijk een vooroordeel had, en de goodies hadden gewoon vooroordelen omdat ze zagen dat Fether slecht was. Al die wannabes hadden de reputatie van badassen naar de kloten geholpen. Je moest goed zoeken naar een goodie die gelijk bij het zien van een badass in elkaar kromp. Vroeger was dat wel anders geweest. Toen hoefde je maar 'boe' te zeggen en ze scheten hun broek al vol van angst.
Fether richtte haar duistere blik weer terug op de zwarte hengst. "Fether is de naam. En wie wil dat weten?" Als de hengst een beetje intelligentie in zijn hoofd zou hebben zou hij moeten begrijpen dat ze daarmee bedoelde te vragen naar zijn naam. Als hij echt zo dom zou zijn dat niet te begrijpen dan zou Fether gelijk weten wat voor iemand ze voor zich had.

-flut-

Argh, hij had zo'n voorgevoel dat er weinig slechte paarden over waren in Dream Horses. Ze moesten ook allemaal vluchten, of zwak zijn en sterven. Hij was niet een standaard basass die alle goede paarden haate, of zich schaamde als hij normaal met ze om ging. Het kon hem geen reet schelen, maar meestal vond hij ze irritant. Daarbij kende ze meestal geen manieren en waren ze bijna nooit meer bang voor de duistere kracht. Zucht. Hij moest toegeven dat de paarden van tegenwoordig steeds zwakker en dommer waren, dát gold voor de slechte paarden. Die goede paarden werden alsmaar sterker en vonden steeds meer bondgenoten, maar het gevecht tussen het goede en kwade irriteerde hem enkel. Het had geen nut, daarbij kon hij niet rustig ergens stappen. Het had wel een voordeel, hij hoefde zich niet meer te vervelen, alhoewel, minder snel. Er waren echter geen roddels over een oorlog, helaas. Hij verwachtte echter niet dat Utopia snel betrokken was bij een oorlog, als een Warlord zou hij aan hun zijde moeten vechten. Prima. Goed of slecht, kom maar op. Er zouden waarschijnlijk wel wat waardige tegenstanders op het slachtveld te vinden zijn. Hij vond het niet erg om een 'verrader' genoemd te worden, bovendine is dat onzin. Hij is alleen en zal dat ook zijn, iets als 'verraad' is voorlopig onmogelijk voor hem. Al is hij wel verraden door een rotmerrie, rot wou hij haar eigenlijk niet noemen, evenals het feit dat ze hem verraden had. Zó was het in zijn ogen, ze verdween spoorloos. "Fether is de naam. En wie wil dat weten?" hij keek op naar de witte merrie, ze kende iniedergeval manieren. Echter hadden de paarden die hij respecteerde een grote mond, maar agh. Dat is het verleden. 'Hikaru' het woord rolde moeiteloos over zijn zwarte lippen, vroeger waren er o zo veel paarden die niemand waardig genoeg vonden om iemand hun naam te vertellen. Hij had er altijd anders over gedacht; vrees mij en huiver als gij mijn naam hoort. Zo denkt hij nog steeds, maar er waren geen paarden hiér die zo over hem dachten. Hij liet zijn blik over de merrie glijden, stilte. Rotstilte, hij haatte het in de meeste gevallen. Dit was er één van. 'Inderdaad. Dream Horses heeft veel nieuwe paarden erbij.' de hengst sprak meer tegen zichzelf dan tegen de merrie, maar het was wel hardop en duidelijk te verstaan. Hij herkende haar niet en kon ook geen paard in haar zien dat hem bekend voor kwam. Er zijn zeker veel nieuwe paarden hier, waarvan hij waarschijnlijk niemand kent en de kans om een bekende tegentekomen is zeer klein. Bovendien wachtte hij daar niet op. Geduldig, maar toch geïrriteerd wachtte hij af op haar reactie.