Een lange weg te gaan

Rustig liep ze over het bergpaadje. Met de wind in haar prachtige witte manen. Ze keek om zich heen. Prachtig uitzicht toch altijd. Het begon al te schemeren. Ze moest maar eens een slaapplaats opzoeken. Nogmaals keek ze om zich heen. Niet ver van haar vandaan zag ze een soort grot. De perfecte slaapplaats dus. Rustig stapte over het bergpad richting de grot, maar opeens hield het pad op en werd het een diep gat. Superlove keek naar het gat. Ze dacht dat ze daar wel overheen kon, maar toen ging het helemaal mis. Ze hinnikte nog een laatste keer hard, voordat ze haar bewustzijn verloor...

De kleine hengst hoorde een hinnik, een zielig hinnikje, maar toch een hinnik om hulp. Hij zette een galopje in, hij wist niet wat hij deed, maar hij vond toch dat hij dit paard moest helpen. De hele galopstocht vroeg hij zich af waarom hij dit deed, hij was toch in en in slecht? Hij ging over in een drafje omdat hij langs een redelijk smalle richel moest en in galop kon hij nog wel eens vallen. Hij zag een gat en keek naar beneden. Daar lag een prachtig witte merrie, die hij leek te kennen. 'Waar ken ik haar van? mompelde hij in zichzelf maar omdat hij zag dat ze helemaal stil lag liep hij rustig naar beneden, via een pat wat hij had gezien.
Hallo, hallo? vroeg hij aan de merrie. Toen hij merkte dat ze niet reageerde liet hij zijn halsje zakken en boog het naar haar neus en duwde haar zachtjes een paar keer. Daarna riep hij weer Hallo, hallooo. En bleef bij de merrie staan tot ze een reactie gaf, hij kon haar hier niet zo achter laten, ze leek op zijn moeder, en hij had geleerd om tegen oudere maar vooral sterkere paarden beleefd te zijn en ze niet boos te maken, nog niet tot hij net zo sterk was of sterker, pas dan mocht hij ze gaan uitdagen. Het begon al donker te worden en hij begon te rillen, hij viel op met zijn stippen en witte gedeelte in het donker, maar de merrie al helemaal!