Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » M I D D E N » De Taiga » Verhalen over Raven en Lange Nachten

Verhalen over Raven en Lange Nachten

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Fawn

Fawn



De sluwe nacht viel en ze streek als een raaf neer in het warme web van schaduwen. Ondanks dat haar maag rammelde van de honger voelde ze zich vol van de heerlijkheden nostalgie en herinnering. De zomermaan verschuilde zich achter de bomen en zij deed dat ook.

Er was niets wat anders voelde, behalve wanneer ze naar haar benen zou kijken; ouder en gehavender. Gepolijst met de rotsen van een rivier aan ruw verleden. Het weerkaatste in haar wezen, in het monster binnenin haar, tot zover bevroren in tijd, maar de nostalgie die haar vervulde met smacht was warmer dan ze ooit had voorzien en een glimlach spreidde zich over haar gebroken lippen.

Een schaduw viel als een kroon over haar pisgele irissen. Glimmend in de schaduwrijke nacht. De honger voor méér overspoelde haar gedachten en verlangen. De bomen vormden een labyrinth met het sneeuw, maar ze wist de weg.

Fawn was wakker, alsof ze nooit was weggeweest.






gasp, volgens mij is ze wel in een verhaal-vertel bui

Kyanos

Kyanos
VIP

Rusteloos. De beste manier om de zwarte hengst momenteel te beschrijven. Slenterend bewoog hij zich voort, niet nadenkend over de manier waarop zijn hoeven de grond stuk voor stuk raakten. Een ruisende wind gleed door het bos, leek hem te achtervolgen in alles wat hij deed. Geen moment rust, geen moment even stil staan. Desondanks was hij verbazingwekkend genoeg nog altijd op de grenzeloze gebieden van dreamhorses te vinden. Jaren waren verstreken, het ene jaar leek zo voorbij te zijn, het andere jaar leek geen einde aan te komen. Zo kwam hij hier aan als jonge hengst, voor de duvel niet bang en behoren tot een kudde? Daar was geen sprake van. Echter had hij zich toch bij de Horcrux gevoegd, en later tot een van de leden van de Valkyrie. Het leven kon raar lopen.

Zijn donkere ogen gleden rond, het gevoel in zijn lijf viel niet te omschrijven. Alsof iets hem aanstaarde, maar wat? De maan deed zijn uiterste best het pad voor hem te verlichte, echter in combinatie met zijn afwezigheid stapte de hengst mis. Een misstap die hem hielp herinneren beter op zijn hoede te zijn. Datzelfde moment viel zijn blik op een zwarte schim, en liet hem stoppen in zijn beweging. Hij kneep zijn ogen half dicht om een beter beeld te creëren. En langzaam drong het dan toch tot hem door, de ravenzwarte vacht, de bekende geur en een glimp van een paar oplichtende gele ogen. Een scheve grijns gleed over zijn lippen en met een hernieuwde energie draaide hij zijn slanke lijf haar richting op. “weledele vrouwe Fawn” de koele woorden gleden over zijn lippen. Toch kon enige vorm van ironie niet ontbreken. De enige merrie die hij ooit vol willens en wetens had gevolgd.

tijd voor een nieuw begin, of doorstart van een duister verleden?

Fawn

Fawn



Haar gebarsten lippen parten zich als haar schaduwrijke hals zich omhoog kromt. Een spiegeleling, dat is het eerst. Dan duwt er iets van herkenning tegen haar herinneringen. Hoe zij eromheen had bewogen, de schim die ze ziet tussen de silhouetten van de dennen beweegt onhandig in het speelse maanlicht. Er was een stil genot vanbinnen drukkend, vragend; om zich te mogen uiten - terwijl ze hem gadesloeg, het plezier in de schaduw van haar mondhoeken groeide. En toen glimlachte ze terug.

“weledele vrouwe Fawn”

"Kyanos." Het was jaren geleden dat zij hier samen hadden gestaan, dezelfde boslucht opsnuivden. Wat dit kon betekenen hoefde geen ziel die zich de naam Valkyrie herinnerde lang over na te denken. Waar de oud-alfa was, daar was geen zonlicht. Alleen het heerlijke spel van verdrijf en macht, een schijnspel van leven en dood. Regels, rangen... Het waren ketens en een wereld van oppresie waar zij boven stond. Ze was een vrije ziel (maar zou het niet geweldig zijn als zij de enige was-), zoekend - bouwend aan een nieuwe wereld. Eén die niet van het concept van licht en warmte hield.  Eén helemaal van mij. In plaats daarvan, om het zonlicht te verjagen, was ze als een donkere wolk waar hij zich onder kon verschuilen. Langzaam groeiend. Een zaad van chaos ontkiemde zich alleen tussen de begerige handen van de hoeder.  

Maar vrouwe? In geen jaren had ze zich vrouw gevoeld. Sythka, zij was de ware godin. De oer-valkyrie. "Hoe zijn je ogen, oude vriend?" Ze humde geamuseerd. De gitzwarte merrie liet een warme adem onstappen wanneer haar glimlach verbreedde. "Waar ben je geweest - nee,.." ze lachte  - een polijst, gaaf geluid, vreemd klinkend in de weerkaatsing van de nacht - voordat ze zich verbeterde (want het maakte niet uit waar hij vandaan kwam. Niet voor haar). "Waar gaat het heen?"




Kyanos

Kyanos
VIP

Bijzonder, het idee dat hij de scherpe tong van de zwarte merrie moest aanhoren stond hem niet bijster tegen, in tegenstelling tot vroeger. Maar het hield hem momenteel dan ook genoeg afgeleid om het rusteloze gevoel tegen te gaan. De gevallen stilte maakte dat zijn herinneringen een loopje met hem namen. Korte beelden wisselde elkaar af, de ene beter als de ander. Echter waren het de grote gaten die domineerde in zijn geheugen, delen die vergeten of weggedrukt waren. Welke van de twee het om ging, hij had geen idee. Maar de momenten dat er met alle hevigheid een van zijn herinneringen terug kwam, of maar een topje van de ijsberg ontsluiert werd knapte er iets in zijn hoofd. Niet dat het veel vooruitgang bracht, want eindstand zorgde het alleen maar voor nieuwe missende stukken. Ach.. een nadeel van ouder worden, of misschien juist wel een voordeel?

Zijn aandacht gleed terug naar de merrie voor hem door zijn naam die uitgesproken werd. Een moment was hij bijna oprecht verbaasd, na de toch behoorlijk tijd verstreken was in ieder geval zijn naam onthouden. De scheve grijns bleef hangen bij het aanhoren van haar lach, een aparte gewaarwording in de stilte van de nacht. ” Kon beter, de jaren hebben hun werk gedaan ” echter was de flikkering in zijn ogen niet te missen. Kort dacht hij na over haar vraag, waar ging hij heen. Na enig overleg met zichzelf besefte hij dat hij geen vast doel had. “ momenteel? “ hij pauzeerde kort “nergens bewust, maar voorlopig een eind uit het westen vandaan.   met het uitspreken van de woorden werd zijn stem steeds snauweriger (bestaat dat?) en draaiden zijn oren richting zijn nek. Het leek alsof de rust was verdwenen, en misschien veroorzaakte dat ook wel de rusteloosheid in zijn lijf. Na jaren van rond kunnen zwerven zonder iemand tegen te komen leek de omgeving nu volgelopen. Elke dag leken er meer en meer nieuwe onderkruipsels de gebieden in te kruipen, zwierven rond alsof ze heer en meester waren. De meeste vergezeld door een ego zo groot als 3 kuddes samen.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » M I D D E N » De Taiga » Verhalen over Raven en Lange Nachten

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum