My beauty is my power
My voice is my pride
Aim at me, shoot words at me
They won't reach my heart
You already know how good I am
You already know that I'm the best
I may be selfish and ignorant
But there is something that I hide
Maybe, just maybe, I have something good inside.
Your diva has arrived.
My voice is my pride
Aim at me, shoot words at me
They won't reach my heart
You already know how good I am
You already know that I'm the best
I may be selfish and ignorant
But there is something that I hide
Maybe, just maybe, I have something good inside.
Your diva has arrived.
Takken kraken in de zachte wind. De naaldbomen staan weer aan het begin van de cyclus, nu het lente is. Roofvogels cirkelen in de hemel maar zijn moeilijk te zien door het dichtgegroeide bos. Een roedel wolven zwerft rond, met hun neus schuiven ze over de grond, opzoek naar een geurspoor van hun prooi. Maar over het algemeen is het rustig. Een gewone middag. Geen oorlog, gevechten, bijna geen paard te zien. Er heerst een natuurlijk stilte. De voetstappen van dieren en het fluiten van terug gekeerde vogels is het enige wat er te horen valt.
Maar de stilte word onderbroken door zware hoefstappen in de grond, een hevig gehijg. De grond spat omhoog bij de bewegingen van de jonge merrie. Ze is slank, en lang, hele dunne benen en haar neus tilt ze op. Ze probeerd haar pas zo sierlijk en elegant mogelijk te houden, maar is duidelijk op de vlucht en heeft niet langer de tijd om daar op te letten. In haar vroeger perfecte vacht zit bloed vastgekleefd. Een litteken loopt langs haar rechter oor, een diepe wond in haar achterbeen. Ze is bij een oorlog vandaan gekomen.
Gelijk komt de taiga tot leven. Vogels slaan op de vlucht, stijgen op uit de bomen. Wolven ruiken de onheilspellende geur die de merrie met zich heeft meegebracht en keren zich van haar richting af. Nog één keer kijkt de merrie achter om. Haar donkerbruine ogen drukken angst uit. Haar donkerbruine manen zijn pluizig door de wind en door het gevecht zit het in de war, maar vroeger waren haar manen lang en glad en mooi. Ze zoomt nog een keer in op de duisternis in de verte, alle hoekjes in het bos, maar er is geen enkel teken van een ander paard in de buurt. Is ze nu veilig? Coco neemt een diepe hap adem en draait zich om, blijf stil staan. Ze slaakt een stille kreet om hulp, haar hoofd zakt naar beneden. Haar ogen knijpt ze samen tegen de prikkende tranen. Huilen is een teken van zwakte, en dat is het laatste dat ze nu mag tonen. Ze bijt haar tanden op elkaar en hijst haar hoofd weer de lucht in, maar ondanks haar trotse houding voelt ze zich gebroken. Haar hele, gesloten familie was plotseling van de aarde weggeveegd. De kudde waar ze in leefde, waar ze zich nooit ergens zorgen over hoefde te maken - behalve haar uiterlijk - ze waren allemaal dood. Uitgemoord door hun vijanden. In de hoop dat dit gebied, waarvan ze de naam vergeten is, veilig zou zijn is ze hier geen gevlucht. Maar in haar eentje zou ze het nog behoorlijk moeilijk gaan krijgen. Ze knipperde even met haar ogen en stapte door. Haar neus in de lucht, zoals het hoorde. Ze was nog steeds een schoonheid, ondanks haar oorlogswonden, ze was nog steeds beter dan de rest. Haar moeder had dat gezegd, en als haar moeder dat zei, was het waar. Ze beseft wel dat ze weinig intelligentie bezit, maar wie heeft intelligentie nodig als je haar talent, haar stem, haar uiterlijk hebt? Niemand. Voorzichtig draaft ze naar een beekje in de verte. Met afschuw staart ze een tijdje naar het troebele water. Haar lichaam schreeuwt om water maar dit ziet er niet heel aangenaam uit. In haar gebied was het water heerlijk fris en helder, je kon alle gekleurde vissen zien zwemmen. Uiteindelijk gaf ze toe aan haar dorst en boog zich over de kant van het water om wat de drinken. Maar de glibberige steentjes waar haar hoeven op stonden brachten haar uit evenwicht waardoor ze bijna het beekje in gleed. Ze wist zich nog net te herstellen, deed alsof het nooit gebeurt was en sprong naar achteren. Er kon ook niets goed gaan vandaag. Nonchalant stapte ze verder, dieper de taiga in. Negeerde wat ze achter zich liet, maar ondertussen voelde ze de stekende pijn van haar verlies. Haar moeder zei altijd: "Wat er in het verleden is gebeurt, is in het verleden gebeurt. Veeg die tranen weg en til je kont uit het gras, er is een boel te doen". Dus hield Coco zich daaraan. Maar in haar "aristocratische" familie gebeurde er nooit zoiets. Het was een gesloten kring van hetzelfde ras. Geen enkel ander paard was welkom. Iedere dag deden ze hetzelfde en er viel nooit ergens over te praten. De regels die op haar jonge leeftijd zo streng leken, werden later vanzelfsprekend en iedere vorm van rebellie werd uit haar gezogen. Ergens voelde het als een bevrijding dat ze weg was van de kudde, maar ze besloot dat dit een nare gedachte was en zette het gauw uit haar hoofd. Ze moest de tradities van haar moeder voortzetten, was dat niet haar taak? Met stromen van gedachten bleef ze doorlopen, opzoek naar niets. Zachtjes begon ze te neuriën. In de kudde mocht ze dat nooit doen, want dat vonden de anderen irritant. Maar hier in wistzijveelland, was ze vrij om te zingen wat ze wilde. "Here I am; Coco!" riep ze uit. Het galmde door de taiga. Er moest iemand zijn die het hoorde. "Your brand new star."
[I know, de ene keer is het in de tegenwoordige tijd en de andere keer in de verleden tijd :'D Ik denk dat ik weer even moest wennen, heb al een tijd niet meer geschreven. Sorry]
