Real or not real?

Met één ruk en ik beland terug in het heden. De nacht was gevallen. ‘Altijd·’
In het schemerland van mijn nachtmerries hoor ik Titus fluisteren en ga naar hem op zoek. Het is een nevelige, paarsgetinte wereld zonder scherpe randen en met een heleboel schuilplaatsen. Ik duw mezelf door wolkenbanken, volg vage sporen, vang de geur op van dille en kaneel. Eén keer voel ik zijn snuit tegen m'n wang en ik probeer hem te pakken, maar hij glijd als mist door mijn vingers. Als ik weer bovenkom in de echte wereld weet ik het weer. Ik was verlamd en verdoofd na een lange wandeling door de bergen. Ik had mijn enkel verwond toen ik over een hobbelig weggetje naar boven klom en hard naar beneden was gedonderd. Titus had me naar een verlaten berghutje gebracht waar een oud vrouwtje tussen wat kruiden en potten geknield zat. En toen ik wegzakte had ik aan Titus gevraagd om bij me te blijven. Hij had iets terug gefluisterd wat ik niet kon verstaan. Maar een deel van mijn hersenen heeft dat woord opgevangen en laat het nu in mijn dromen omhoogdrijven om mij te kwellen. ‘Altijd.’
Eens mijn ogen terug open zijn weet ik dat er geen ontsnappen meer mogelijk is. Een hevige steek doorheen mijn buik brengt mij weer bij mijn positieven. Ik moest kost wat kost nog deze laatste tocht alleen afleggen. Hoewel ik zo kans had om mijn veulen of mijzelf binnenuit te beschadigen. Ik had wat ruimte nodig. Na wat discussies liet hij mij eindelijk gaan. Maar niet zonder begeleiding. Ongemerkt volgde hij me vijf mijl achter. Toen ik het wist van de achtervolging ging er een steek van woede door me heen. Maar al snel was ik hem dankbaar. Want zonder hem had ik het nooit gered. Al zou ik nog gehinnikt hebben, zelfs de oude berg vrouw zou me nog niet eens gehoord hebben. Maar daardoor ben ik nou wel lekker mijn partner kwijt. Mijn ongehoorzaamheid. Ik vertrek van pijn en verdriet bij de volgende pijnscheut. Ik begon alvast wat door mijn neusgaten te ademen en alvast wat lichtjes te drukken. Was het niet raar? Om mijn eerste veulen(s) zonder vader op de wereld te zetten? Ik vraag me af of hij op het moment zelf ook aanwezig zou geweest zijn. Waarschijnlijk wel. Een derde pijnscheut verdrong zich door mijn lichaam heen. Ik wist dat het veulen weldra zou komen. Maar wanneer was de vraag. Toch putte ik nog een deel van mijn laatste krachten uit in een hopeloze hinnik. Dit kon niet werken. Zelf al zou iemand in de buurt geweest zijn, de vraag bleef of hij of zij me wel zal gehoord hebben.

Een vredige nacht. Althans een vredige nacht voor hoelang dit mocht duren. Alleen het kleine wezentje dat al een heel aantal weken lang geen foetus meer genoemd mocht worden wist er niet van. Hij wist niet dat het nacht was. Hij wist ook niet eens dat er een nacht was. Of een dag. Hij wist nog niets van de gevaarlijke wereld buiten de veilige wanden van de baarmoeder van zijn moeder. Hij had er nog niets van gezien, geroken of gevoeld. Maar weldra zou het komen. Hij voelde het gewoon. Hij het kleine veulentje dat nog geen naam toegewezen had gekregen. Hij voelde hoe zijn moeder ging verliggen en onrustiger adem ging halen. Hij nam al die dingen waar, iedere kleine verandering die zich per aantal seconden voordeed in de baarmoeder. Maar echt doordringen tot hem deed het nog niet echt. Heel de wereld om hem heen was nog een wazige vlek. Hij kon al wel goed zien opzich, maar in zijn gedachten was het een wazige vlek. Er kwamen op dit moment te veel dingen op hem af om alles goed op te nemen, en zo was de chaos die nu heerste in zijn hoofd veroorzaakt. Suffig had hij zijn ogen half dicht laten zakken, waardoor hij nog maar de helft van de dingen zag. Hij lag nu met zijn volle gewicht tegen de wand die hem al die tijd had gedragen aan. Waarom wist hij alleen niet. Het leek wel of een of ander magnetisch krachtveld hem ertegen aan drukte. Maar hij verzette zich niet. Hij wist dat hij het niet kon, en dat als hij zich wel zou verzetten alles alleen nog maar een grotere chaos zou worden. In zijn hoofd, maar ook zeker daarbuiten. Ineens leek de wand waar hij nu steeds sterker tegen aan lag zwakker te worden. Weer drong de gebeurtenis niet tot hem door. Totdat ineens de wand brak. Zo onverwachts als het gebeurde traden er ineens nog een milnoental andere veranderingen op per minuut. Zijn versufte houding was nu totaal verdwenen. Zijn huis was weg! Alles wat vertrouwd was zou verdwijnen! Hij begon zich toch wel lichtelijk een beetje paniekerig te voelen toen hij merkte dat zijn lichaam zich ook nog eens begon te verplaatsen. Niet snel weliswaar, maar bewegen was bewegen. Hij probeerde te spartelen, maar zijn benen lagen opgevouwen. Zo opgevouwen dat hij ze met zijn neus aan kon tikken. Hij had niet erg veel ruimte, maar toch begon hij dan maar met zijn achterbenen te trappen. Goed lukte het niet echt. Eigenlijk werd de chaos in zijn hoofd maar ook in zijn moeder groter, veel groter. Uitgeput kwamen zijn achterbenen tot stilstand na nog een paar trappen waarna iedere trap minder krachtig werd. Doodstil bleef hij liggen. Hij had hier nog de kracht helemaal niet voor. Hij kon zich niet verzetten tegen dit proces, hoe graag hij dat ook wilde. Hij wist niet welk proces het eigenlijk lijk was, en hij wilde het ook niet weten. Deze verandering was te groot! Het was hem in de baarmoeder hartstikke prima bevallen, en het kon vast en zeker daar waar hij naartoe ging niet beter zijn als in de baarmoeder!