I'm the only réál girl in the world?

Quiet liet haar hals in een mooie boog buigen, terwijl ze flink door het laagje ijs stapte. Een klein, guur windje gleed langs haar oren en bezorgde dat ze af en toe de kriebels kreeg. Ze genoot serieus echt van dit weer, veel beter dan de hele tijd die hete bol op je kop. Qua omgeving was dit ook 'winterachtig' en aangezien dat was het hier ook koud. Én er lag ijs. Op de grond was een heel klein laagje vorst te vinden, maar echt sneeuw lag er nog niet. Wel ijs, echt veel ijs. De rivier was er bedekt mee, maar tsja, waarom zou het anders het ijsmeer heten? Een zucht verliet haar mond en door de koude lucht verschenen er rookwolkjes uit haar neusgaten en mond. Haar witte vacht camoufleerde haar, en maakte haar een met het ijs. Een speelse grijns was op haar gezicht te zien. Er was hier echt helemaal niemand, behalve zij. Iedereen was vast te bang voor het ijs. Nou, zij echt niet hoor.. Even gooide ze haar witte, ranke hoofd de lucht in zodat haar manen weer in een mooi rijtje belandde. Ze besloot het ijs op te gaan, want het was zeker dicht genoeg. Ze schatte het zo'n vier centimeter, dus er kon als het goed was niks misgaan. Ze schudde haar staart heen en weer terwijl haar hoeven stap voor stap de ijslaag opliepen. Af en toe kwam er een klein beetje water boven het ijs uit, maar op de meeste plekken was er alleen ijs te vinden. Haar hoeven, tot ongeveer haar sokken waren al een stuk doorweekt. Het voelde koud aan, het was lekker verkoelend. Zij was tenminste een merrie die tegen zoiets kon, een merrie die niet zo'n schijtdoos was. En ofcourse dat ze daar trots op was. Met een starre blik in haar ogen liet ze zich glijden over het ijs. Langs het meer kwamen kleine -bijna witte- grasprietjes boven de grond uit. De wind was guur, wat vast kwam doordat de ijsgrotten hier ergens in de buurt lagen. Relaxed ging ze zo even door, totdat ze een soort van in het midden was van het water. Tenminste. Van het ijs. Haar blauwe ogen tuurden het gebied af, want een opeens nogal bekende geur drong haar neusgaten binnen.

[Quiet en Azacar. Verder alleen met toestemming ^^

Met zijn voorbeen sloeg hij in het ijs. Bij de eerste slag kraakte het en liet zijn hoef enkel een scheurtje achter. Azacar sloeg nog een keer, ditmaal nog harder. Het ijs kraakte onder zijn gewicht, de scheur werd breder totdat er een gat in het ijs ontstond. Ijskoud water liep uit het gat over het ijs naar zijn hoeven toe. Zijn neus stak hij in het ijkoude water, het water dat even koud was als zijn hart. Azacar nam een slok en voelde het vloeibare ijs door zijn keel glijden. Voor een moment leek het alsof de enorme zwarte hengst geen adem kon halen tot hij een grote teug lucht naar binnen zoog. Van de kou was zijn mond gevoeloos geworden, en hij had niet in de gaten dat hij op de binnenkant van zijn wang had gebeten. Bloed liep over zijn lippen en drupte op de grond. Toen hij de ijzeren smaak van bloed in zijn mond proefte schudde hij zijn hoofd. Het was lang geleden dat hij bloed had geproeft. Het liefste had hij bloed van een ander. Een zucht ontnapte uit zijn keel. Het bloed bleef uit zijn mond druppen en liet een rood spoor achter. Met ruime passen liep Aza verder. Geïrriteerd sloeg hij met zijn staart en spitste zijn oren. Een ander paard verstoorde zijn rust! De grote zwarte hengst snoof en kneep zijn ijsblauwe ogen venijnig tot spleetjes. Met zijn oren plat tegen zijn schedel gedrukt en zijn met bloed bedekte tanden ontbloot hief hij zijn hals hoog op. Een en al trots was van zijn houding van te lezen. Dominantie ook, vooral nu hij een geur had geroken. Een onbekende was het voor Azacar niet. Want ergens kwam de geur hem bekend voor. Het was misschien even geleden maar hij vergat geuren nooit. Zijn massieve, gespierde lichaam zette hij in beweging toen hij toch wel nieuwsgierig werd. Want wie het ook moge zijn het was een oude bekende van hem. Of dat goed was of niet was nog maar te bezien. Zich haasten deed hij niet. Azacar bleef op zijn gemak stappen terwijl de geur alsmaar sterker werd. Hij liep door nauwe gangen waarbij hij zijn hals bijna dubbel moest vouwen om er door te kunnen. Een grom ontsnapte uit zijn keel maar toch zette hij zijn tocht voort. Een grimmige trek rond zijn mond en zijn oren in zijn nek kwam hij tevoorschijn. Zijn ijsblauwe ogen vingen meteen het witte paard dat daar stond. Rustig stapte hij dichterbij en bleef een eindje van de merrie vandaan stilstaan. Onderzoekend nam hij de merrie op voordat hij helemaal zeker kon zijn wie het was. Maar hij had zo een vermoeden.

[Inspiratie-aanval ofzo? Dit word vast een kort flutpostje.. Sorry!]

Quiet hoorde harde bonken achter haar, maar besteedde geen aandacht aan het gedreun. Vast een of ander raar beest die ook van plan was hierop te lopen. En verder hoefde ze zich toch geen zorgen te maken, het klonk van ver én als er iemand in de buurt was: ze had ongelovelijke girl-powers. Ze grinnikte even in zichzelf over deze rare gedachte, maar het klopte toch wel. Ze was niet snel op haar teentjes getrapt, en vooral niet door een of ander mormel die haar rust kwam verstoren. Nogmaals drong er een geur haar neusgaten binnen, duidelijker dit keer. Het klonk opzeker bekend, maar het schoot maar niet te binnen. Haar oren draaide rond op haar hoofd, toen ze een zacht gegrom hoorde. Nu was het beest te dichtbij, dus ze draaide haar mooi gebouwde lichaam om. En daar, daar keek ze midden in dezelfde ogen als die van haar. Azacar. Dé hengst die omging met haar vader en broer, en hij was niet een van de liefste. Voor een fractie van een seconde bleef ze verstijfd staan, maar alsnel gooide ze haar hoofd de lucht in en stapte met luide hoefgeluiden richting de zwarte hengst. Als ze nu vijandig tegen hem ging lopen doen, dan was ze vast niet meer helemaal heel hier weg te komen. Misschien was hij trouwens wel veranderd, maar alsnel gaf ze het op. Hij was nog steeds hetzelfde en eigenlijk niks veranderd. Alleen groter en steviger gebouwd. Ze snoof even terwijl ze haar oren in haar nek had geduwd. "Zo, Azacar..?" Haar stem klonk a little bit vragend, omdat het nogal bijzonder was dat hij opeens hier was. Had haar broer hem gestuurd? Hij zag er niet uit als een nieuwelingetje hier. Dus ook deze gedachte liet ze weg varen. "What the hell doe jij hier?" Nog steeds klonk er een tikkeltje verbazing in haar stem. Ze liet haar oren weer rechtop staan maar nauwde haar ogen tot spleetjes.