{TWC} She dreamt of Paradise

Saronse was in zijn gedachtes verzonken en Ravena liet hem verzonken zijn, ze liet hem denken, terwijl ze zelf ook dacht. Waarschijnlijk aan iets heel anders dan aan het gene waar Saronse aandacht. Soms werkten gedachtes als een soort drank, hoe meer je dacht, hoe meer je wou. Het was precies hetzelfde bij macht, hoe meer je had, hoe meer je wou, maar enkele konden hun macht echt goed gebruiken. Enkele wolken gleden door de lucht, hoe zou het zijn in die wolken? Enkele bloemetjes dansten in de plukjes gras die her en daar te zien waren, het gekletter van de watervallen was luid te horen. Ravena had wel eens grotten ontdekt achter die watervallen, prachtige grotten, ruim, het was speciaal om in die grotten te staan, wetend dat niemand je zou zien. Het was haast onmogelijk om door een vrij vallende waterval heen te kijken, je moest er langsop kijken wou je de grotten zien. Soms had ze het gevoel dat de grot glinsterde en dat er kristallen in zaten, maar meestal was het enkel het licht van de zon dat door het water de grot in viel. Het licht van dezelfde zon die haar witte huid nu liet stralen. Ze mepte haar staart tegen haar flanken aan wat voor een zachte ‘klets’ zorgde. Die zachte klets was echter wel hard genoeg haar ruw uit haar gedachte te wekken, zachtjes bromde ze eventjes waarna ze stil was, ze keek naar Saronse, zich afvragend of hij nog in gedachte was, het leek van wel. Ze zag de verbitterde uitdrukking in zijn ogen maar negeerder het, ze bleef kalm en zelfverzekerd kijken. Ze snapte zijn reactie ook wel. Ze wist hoe makkelijker het leek, hoe moeilijker het was. Net als dat het zo makkelijk leek van iemand te houden, maar hoe meer je van iemand hield, hoe meer je bang was dat er iets met diegene zou gebeuren… Ze had echter geen tijd er lang over te piekeren aangezien Saronse al weer begon te praten. Hij zei dat hij het wist, Ravena brieste eventjes om te zorgen dat ze niet zuchtte, het was dan ook niet te merken dat ze zojuist op het punt gestaan had te zuchten, zelfs niet voor Saronse. Ja natuurlijk wist hij het… Toch kwam er een kleine fijne glimlach rond haar gezicht toen ze de volgende woorden van Saronse hoorde, een glimlach die je verwarmde, want als zij gemeend glimlachte, dan lachte haar ogen altijd mee, het gaf je een warm gevoel. Ze wipte heel eventjes van haar ene voorbeen op het andere, haar manier om onverschillig haar schouders op te trekken alsof ze zeggen wou; ‘Wat jij wilt.’ Ze brieste eventjes en schudde zichzelf uitgebreid uit. Ze werd een beetje ongemakkelijk van zijn aandachtige ogen, ze wist dat hij het niet expres deed, maar ze hield er gewoon niet van als mensen haar een langere tijd aankijken, ze wende haar blik af, hopend dat Saronse zou volgen, ze keek naar de watervallen, naar de vogels die er langsop vlogen tot ze weer naar Saronse keek, haar blik was langzaam over het gebied gegleden, ze had alles gevolgd, ze had de kleinste bewegingen gezien en bij iedere beweging was ze eventjes blijven kijken of er nog een beweging volgde, heel eventjes maar, niet meer dan twee á drie seconden. Ze zag zijn verbaasde blik na haar woorden, plots hoorde ze gekrijs en geklapwiek van vleugels en na één blik op de adelaar naast haar wist ze wat het beest wou zeggen. Tja, zelfs Ravena kan soms wijs zijn. Met één vernietigende blik werd al duidelijk wat Ravena zeggen wou. Hou jij nou je mond maar, als er een iemand niet wijs is hier dan ben jij het. Eventjes keek Amenia haar aan op een minachtende en hooghartige manier, maar ze hield het niet lang vol dus besloot ze Ravena’s ogen te ontwijken door tussen haar oren te gaan zitten. Ravena snoof eventjes minachtend en keek Saronse aan, toen haar voeten het water bereikte vloog Amenia verschikt op en ging ze op een hoge tak zitten, ze had geen zin in water! Langzamer hand begon Ravena een ongemakkelijke energie te voelen tussen de twee paarden, Saronse bleef haar maar aanstaren en Ravena staarde terug, ergens diep in haar was er een wil, eentje die wou dat ze haar ogen op die van Saronse zou richten en dat ze hem zou blijven aankijken en die wil was zo sterk dat hij het won van al Ravena’s andere krachten… Saronse kwam dichter bij terwijl Ravena onwillekeurig achteruit bleef lopen uiteindelijk bleef ze stil staan, een andere wil had het haar beveelt en ook deze wil was te sterk voor haar. Ze bleef staan, onwillekeurig van het ene naar het andere been wippend, maar ze vermande zichzelf en bleef stil staan, stok stijf stil, ze kon niet meer doen. Ze wou iets zeggen, maar toen een warme gloed ook door haar lichaam trok hield ze wijs haar mond, ze had het idee dat ze toch niets uit haar keel kon krijgen, zo’n onprettig gevoel had ze op het moment. Ze was dan ook opgelucht dat een jonge wolven pup vrolijk aangerend kwam, het was een zwarte pup met pisgele oogjes die twinkelde, Ravena wist niet wat hij zei of wat hij bedoelde te zeggen dus wachtte ze rustig af. Plots hoorde ze een schel gekrijs gevolgd door geklap wiek van vleugels, ze zag hoe een gelige flits door de lucht schoot. Snel vermande ze zichzelf van de schrik. ,,AMENIAAAA!’’ bulderde ze zo hard als ze kon. De gele flits remde af in de lucht en draaide ze zich naar haar om. Je verstoort me van de jacht ja! Wat is er? Merkte ze op uit de kleine priemende oogjes van de vogel met zijn goudachtige kleur. Ravena snoof eventjes. ,,Luister die wolf is een vriend van Saronse, ik wil niet dat je die wolf kwaad doet, ik wil gewoon niet dat je wolven pups als maaltijd gebruikt, je zoekt maar iets anders, des nood eet je meer muizen, maar van wolven pups blijf je af, begrepen?’’ Ondanks dat Iki aardig groot was al, was de spanwijdte van de ene punt van Amenia’s vleugel tot de andere punt groter dan Iki in de lengte. Het was dus weerloos tegen Amenia. Je ontneemt me mijn lunch, waarom blijf ik nog bij je? Eventjes schrok Ravena van deze woorden, maar ze vermande zichzelf, kalmer en zelfverzekerde dan eerst. ,,Luister Amenia, of je gaat ergens anders op jagen, of je blijft hier, maar als ik ooit merk dat je met één poot of veer aan het wolven jong daar hebt gezeten hoef ik jou niet eens meer te zien.[/i] En daar had ze hem, met dit onderwerp raakte ze Amenia, hoe gemeen het ook was en misschien was het niet echt de waarheid, Amenia trok zich terug in de bomen, daar waar Ravena haar nog wel kon zien. Ondertussen had ze de hele discussie gemist tussen Saronse en Iki, ze was ook een beetje verbaasd ze allebei plotseling in het water te zien, spelend. Een kleine glimlach sierde haar gezicht, een glimlach die snel weer weg trok. Ze zakte door haar achter knieën en zette zich af, ze sprong door het water naar Iki toe. Ze haalde haar neus onder water en schepte wat naar de wolven pup en Saronse, niet te veel, dat was nooit prettig, immers zou zij het ook niet fijn vinden om een enorme laag water over zich heen te krijgen.

~Af

1.200 nog wat, ben vergeten wat na die 1.2 kwam ~