Well beauty, how do they baptized you?
Just call me Danaë.
And your age, Danaë?
6 zomers heeft ze zien komen en gaan.
Do you have got any relatives?
Ze heeft een complete familie, ver weg waar ze nu ben is. Haar ouders, Orion en Echo, hoort ze niks meer van, even als haar broertje Kronos. Haar veulen, Vertige, heeft ze achtergelaten bij zijn vader. Vraag niks over hen. Zij zijn verleden tijd.
Poor beauty, and a description of your appearance, please?
De basiskleur van haar vacht is wit, gemengd op sommige plekken met grijze haren. Ze heeft grijze plekken rond haar neus en ogen, en op plekken zoals onder haar achterbenen etc. Ook op haar knieën en onderbenen is veel grijs te vinden. Haar manen rijken tot over haar hals, en zijn grijs van kleur, even als haar staart. Ze heeft een stel, smalle, puntige hoeven. Twee honing gekleurde ogen sieren haar gezicht. Ze heeft een slanke en sierlijke bouw, waardoor ze erg lenig is. Haar ras, Arabier, helpt hier natuurlijk ook bij. Maar dan moet je de merrie niet onderschatten, ze heeft een aantal dikke spieren onder haar huid rollen, waar ze gebruik van maakt zo nodig. Maar ondanks vinden velen haar een uitzonderlijk prachtig wezen.
Thank you, honey. How do you act, miss?
Danaë lijkt op het eerste oog poeslief, maar in haar hoofd bedenkt ze al hoe ze het beste van je plezier kunt hebben. Ze houdt ervan om anderen te manipuleren, of naar haar pijpen te laten dansen. Ze houdt ervan om het bloed van anderen zien te lopen. Ze houdt ervan om anderen te irriteren, zo mateloos dat ze zichzelf in de problemen weten te krijgen, en dan kijkt ze lachend toe. Haar mooiste vermaak is leedvermaak. Ze is slecht, door en door. Haar ouders waren het, evenals haar broer. Ze heeft haar veulen de eerste maanden zo opgevoed. Ze heeft zeker een brein die ze benut, maar soms kan ze soms er iets spontaan uitflappen. Ze zegt altijd haar mening, laat niks achter. Geen geheim bij haar is veilig.
Well, beauty. Tell your story, please?
Just call me Danaë.
And your age, Danaë?
6 zomers heeft ze zien komen en gaan.
Do you have got any relatives?
Ze heeft een complete familie, ver weg waar ze nu ben is. Haar ouders, Orion en Echo, hoort ze niks meer van, even als haar broertje Kronos. Haar veulen, Vertige, heeft ze achtergelaten bij zijn vader. Vraag niks over hen. Zij zijn verleden tijd.
Poor beauty, and a description of your appearance, please?
De basiskleur van haar vacht is wit, gemengd op sommige plekken met grijze haren. Ze heeft grijze plekken rond haar neus en ogen, en op plekken zoals onder haar achterbenen etc. Ook op haar knieën en onderbenen is veel grijs te vinden. Haar manen rijken tot over haar hals, en zijn grijs van kleur, even als haar staart. Ze heeft een stel, smalle, puntige hoeven. Twee honing gekleurde ogen sieren haar gezicht. Ze heeft een slanke en sierlijke bouw, waardoor ze erg lenig is. Haar ras, Arabier, helpt hier natuurlijk ook bij. Maar dan moet je de merrie niet onderschatten, ze heeft een aantal dikke spieren onder haar huid rollen, waar ze gebruik van maakt zo nodig. Maar ondanks vinden velen haar een uitzonderlijk prachtig wezen.
Thank you, honey. How do you act, miss?
Danaë lijkt op het eerste oog poeslief, maar in haar hoofd bedenkt ze al hoe ze het beste van je plezier kunt hebben. Ze houdt ervan om anderen te manipuleren, of naar haar pijpen te laten dansen. Ze houdt ervan om het bloed van anderen zien te lopen. Ze houdt ervan om anderen te irriteren, zo mateloos dat ze zichzelf in de problemen weten te krijgen, en dan kijkt ze lachend toe. Haar mooiste vermaak is leedvermaak. Ze is slecht, door en door. Haar ouders waren het, evenals haar broer. Ze heeft haar veulen de eerste maanden zo opgevoed. Ze heeft zeker een brein die ze benut, maar soms kan ze soms er iets spontaan uitflappen. Ze zegt altijd haar mening, laat niks achter. Geen geheim bij haar is veilig.
Well, beauty. Tell your story, please?
Een nieuw leven, gekomen uit twee jonge ouders. Een zwarte hengst, en een witte merrie hadden samen een veulen op de wereld gezet. Een klein, witgrijs merrietje krabbelde al snel overeind. Ze werd gedoopt als Danaë.
Orion was een waardige vader, hij wilde er alles aan doen dat Danaë het goed kreeg. Hij voedde haar streng op, waardoor ze hard van werd. Haar leven was niet bijzonder, totdat ze één jaar werd.
Een kudde kwam op het land. Altijd hadden zij drieën nooit in een kudde gezeten, en hadden ze altijd hier rondgezworven om de merrie eerst goed op te voeden. De kudde wilde het land tot hun eigenen, om hun rijk uit te breidden. Het was in de kudde komen, of je ging dood. Dat was de deal. Danaë kon wel over die leider heen spugen.
‘Wat moeten jullie hier,’ bromde haar vader met zijn oren in zijn nek naar de vos hengst die uit de groep naar voren kwam stappen. Een paar uit de groep lachten hardop, hun hoofden hoog in de lucht.
‘Mannetje, dat moet ik eerder aan jou vragen,’ zei de hengst, een grijns op zijn gezicht alsof hij grappig was. Danaë stond achter haar vader, haar moeder aan haar zijde.
‘Ik leef hier, dit hier is mijn gebied, sodemieter op met je hachje,’ snauwde Orion naar de hengst. Weer bulderden sommige paarden het uit.
De hengst schudde zijn hoofd. ‘Ik beleger dit gebied. Hengst, ik maak een deal, jij komt met je gezin in de kudde, en we laten je verder met rust. Zo niet, dan zie je het daglicht niet weer.’ Een valse grijns stond op zijn gezicht getekend.
‘Vader!’ schreeuwde de jonge merrie terwijl ze naar voren stapte. ‘Doe het niet!’ Danaë keek Orion aan, waarna ze in de donkere ogen van de vos keek.
‘Zie zijn vuile kop. Die beloftes komt hij niet na. Als we in de kudde gaan, zullen we speeltjes zijn, slaafjes,’ opperde ze. Weer gelach uit het publiek.
Haar vader keek de merrie in haar honing gekleurde ogen, waarna hij zijne sloot en de vos zeker aankeek.
‘Ik zeg het nog één keer, verdwijn,’ zei hij op een kalme toon.
‘En anders?’ vroeg de vos ongelovig.
Orion werd stil, en toen ging alles heel snel..
De vos greep haar in haar manenkam, al snel mengde een donkerrode vloeistof tussen haar grijze manen. De merrie gilde naar haar vader en trapte in het rond. Maar de zwarte hengst had het al veel te druk. Rondom hem waren verscheidene paarden op hem in aan het slaan. De vos duwde haar naar twee andere paarden, waar ze tussenin werd geklemd. Ze wilde wegrennen, maar één had haar alweer in zijn greep. De twee leidden haar weg van het gevecht, waar ze niks meer van te zien kreeg.
Ze werd wakker in de kudde, een pijnlijk gevoel aan haar hoofd. Ze lag in een soort boog van opgestapelde zware takken. Voor haar stonden twee paarden, die kennelijk de wacht hielden. Danaë rolde op haar buik, een kreunend geluid van de pijn in haar benen. Opgedroogd bloed op haar hals en haar manen kleefden aan elkaar. Op haar knieën zaten schaafwonden. Het beeld was gewoon, alsof het dagelijks was. De geur rook naar het bos, en zag er familiair uit. Maar dan graasden allemaal paarden op de open plek.
Ze keek naar de paarden voor zich, vaag bekend kwamen ze voor. De rest niet.
Waar waren haar ouders? Haar ogen vlogen over alle paarden, stuk voor stuk. Nergens zag ze hen.
Toen kwam een grote vos tevoorschijn. Direct herkende ze hen. Haar ogen schoten naar achter, en ze probeerde overeind te klimmen, maar alles deed pijn en al snel zakte ze weer hulpeloos in.
‘Wat wil je van me?’ Nog nooit had ze zo gebibberd van angst. Ze wilde weg vluchten, maar die mogelijkheid was niet aanwezig.
Hij grinnikte wat, en wenkte aan de twee paarden dat ze konden vertrekken.
‘Hallo meisje.’ Zijn stem klonk vies, alsof hij haar iets wilde aandoen. ‘Je vraagt je vast af wat je hier doet. Je had waar, de beloftes waren schijn. Je vader was er bijna ingetrapt. Jammer, zo'n hengst had ik kunnen gebruiken.’ Hij leek even in gedachten verzonken te zijn.
‘Waar is hij.. Waar is mijn vader?! Mijn moeder!?’ Danaë werd bijna hysterisch. Nog steeds geen teken van haar ouders. Waren ze dood? ‘WAAR IS MIJN VADER!’ schreeuwde ze toen. Ze probeerde opnieuw overeind te komen, tevergeefs.
‘Sorry liefje. Je vader is dood, helaas.’ Het sarcasme droop van zijn stem. ‘NEE!’ schreeuwde ze hysterisch. Door de kracht van haar woede kwam ze overeind. Ze vloog op de vos af. ‘Klootzak! Jij gore klootzak!’ Ze probeerde hem te raken waar ze kom, maar naar een paar klappen van zijn grote lichaam, stortte ze weer bewusteloos tegen de grond.
De merrie leefde er een paar jaren. Het bleek dat haar moeder ook nog leefde, en dat zij twee als slavinnen in de kudde werden gehouden. Ze moesten de leider en de hoge rangen van hun genot dienen. Ze moesten doen wat ze zeiden, anders kon je een paar klappen verwachten. De haat in Danaë groeide verschrikkelijk. Ze was een nors en koppig wezen, ze deed niet wat de leider zei. Ze negeerde hem, en daarmee deed ze hem alleen maar plezier. Toen ze drie was dekte hij haar tegen haar wil in, vreselijk vond ze het. Zo kreeg ze haar zoontje Vertige. Ze heeft hem opgedragen om alles te doen om zijn vader te doden. Hij was immers altijd bij hem. Zij was er alleen om hem te voeden en regels aan te leren. Al de tijd die ze daarin kreeg vertelde ze het hem altijd opnieuw. Een half jaar later wist ze eindelijk te vluchten. Ze had spijt dat ze haar moeder en haar zoon achter liet.
Ze zwierf een paar jaar rond, ze sterkte aan en dacht na over alles wat was gebeurt. Ze was gevlucht, en kwam ermee weg. Ze was nu veilig. Ze kwam anderen tegen, reisde een tijdje met anderen en verliet ze weer. Ze deed ervaring op in die jaren. Na twee en een half jaar kwam ze uit in Dream Horses, waar ze een nieuwe start kon maken. Een schone lei had. Paarden die niks van haar of haar geschiedenis wisten. En dat hoefde ook niet. Ze was nu haar eigen baas.
Orion was een waardige vader, hij wilde er alles aan doen dat Danaë het goed kreeg. Hij voedde haar streng op, waardoor ze hard van werd. Haar leven was niet bijzonder, totdat ze één jaar werd.
Een kudde kwam op het land. Altijd hadden zij drieën nooit in een kudde gezeten, en hadden ze altijd hier rondgezworven om de merrie eerst goed op te voeden. De kudde wilde het land tot hun eigenen, om hun rijk uit te breidden. Het was in de kudde komen, of je ging dood. Dat was de deal. Danaë kon wel over die leider heen spugen.
‘Wat moeten jullie hier,’ bromde haar vader met zijn oren in zijn nek naar de vos hengst die uit de groep naar voren kwam stappen. Een paar uit de groep lachten hardop, hun hoofden hoog in de lucht.
‘Mannetje, dat moet ik eerder aan jou vragen,’ zei de hengst, een grijns op zijn gezicht alsof hij grappig was. Danaë stond achter haar vader, haar moeder aan haar zijde.
‘Ik leef hier, dit hier is mijn gebied, sodemieter op met je hachje,’ snauwde Orion naar de hengst. Weer bulderden sommige paarden het uit.
De hengst schudde zijn hoofd. ‘Ik beleger dit gebied. Hengst, ik maak een deal, jij komt met je gezin in de kudde, en we laten je verder met rust. Zo niet, dan zie je het daglicht niet weer.’ Een valse grijns stond op zijn gezicht getekend.
‘Vader!’ schreeuwde de jonge merrie terwijl ze naar voren stapte. ‘Doe het niet!’ Danaë keek Orion aan, waarna ze in de donkere ogen van de vos keek.
‘Zie zijn vuile kop. Die beloftes komt hij niet na. Als we in de kudde gaan, zullen we speeltjes zijn, slaafjes,’ opperde ze. Weer gelach uit het publiek.
Haar vader keek de merrie in haar honing gekleurde ogen, waarna hij zijne sloot en de vos zeker aankeek.
‘Ik zeg het nog één keer, verdwijn,’ zei hij op een kalme toon.
‘En anders?’ vroeg de vos ongelovig.
Orion werd stil, en toen ging alles heel snel..
De vos greep haar in haar manenkam, al snel mengde een donkerrode vloeistof tussen haar grijze manen. De merrie gilde naar haar vader en trapte in het rond. Maar de zwarte hengst had het al veel te druk. Rondom hem waren verscheidene paarden op hem in aan het slaan. De vos duwde haar naar twee andere paarden, waar ze tussenin werd geklemd. Ze wilde wegrennen, maar één had haar alweer in zijn greep. De twee leidden haar weg van het gevecht, waar ze niks meer van te zien kreeg.
Ze werd wakker in de kudde, een pijnlijk gevoel aan haar hoofd. Ze lag in een soort boog van opgestapelde zware takken. Voor haar stonden twee paarden, die kennelijk de wacht hielden. Danaë rolde op haar buik, een kreunend geluid van de pijn in haar benen. Opgedroogd bloed op haar hals en haar manen kleefden aan elkaar. Op haar knieën zaten schaafwonden. Het beeld was gewoon, alsof het dagelijks was. De geur rook naar het bos, en zag er familiair uit. Maar dan graasden allemaal paarden op de open plek.
Ze keek naar de paarden voor zich, vaag bekend kwamen ze voor. De rest niet.
Waar waren haar ouders? Haar ogen vlogen over alle paarden, stuk voor stuk. Nergens zag ze hen.
Toen kwam een grote vos tevoorschijn. Direct herkende ze hen. Haar ogen schoten naar achter, en ze probeerde overeind te klimmen, maar alles deed pijn en al snel zakte ze weer hulpeloos in.
‘Wat wil je van me?’ Nog nooit had ze zo gebibberd van angst. Ze wilde weg vluchten, maar die mogelijkheid was niet aanwezig.
Hij grinnikte wat, en wenkte aan de twee paarden dat ze konden vertrekken.
‘Hallo meisje.’ Zijn stem klonk vies, alsof hij haar iets wilde aandoen. ‘Je vraagt je vast af wat je hier doet. Je had waar, de beloftes waren schijn. Je vader was er bijna ingetrapt. Jammer, zo'n hengst had ik kunnen gebruiken.’ Hij leek even in gedachten verzonken te zijn.
‘Waar is hij.. Waar is mijn vader?! Mijn moeder!?’ Danaë werd bijna hysterisch. Nog steeds geen teken van haar ouders. Waren ze dood? ‘WAAR IS MIJN VADER!’ schreeuwde ze toen. Ze probeerde opnieuw overeind te komen, tevergeefs.
‘Sorry liefje. Je vader is dood, helaas.’ Het sarcasme droop van zijn stem. ‘NEE!’ schreeuwde ze hysterisch. Door de kracht van haar woede kwam ze overeind. Ze vloog op de vos af. ‘Klootzak! Jij gore klootzak!’ Ze probeerde hem te raken waar ze kom, maar naar een paar klappen van zijn grote lichaam, stortte ze weer bewusteloos tegen de grond.
De merrie leefde er een paar jaren. Het bleek dat haar moeder ook nog leefde, en dat zij twee als slavinnen in de kudde werden gehouden. Ze moesten de leider en de hoge rangen van hun genot dienen. Ze moesten doen wat ze zeiden, anders kon je een paar klappen verwachten. De haat in Danaë groeide verschrikkelijk. Ze was een nors en koppig wezen, ze deed niet wat de leider zei. Ze negeerde hem, en daarmee deed ze hem alleen maar plezier. Toen ze drie was dekte hij haar tegen haar wil in, vreselijk vond ze het. Zo kreeg ze haar zoontje Vertige. Ze heeft hem opgedragen om alles te doen om zijn vader te doden. Hij was immers altijd bij hem. Zij was er alleen om hem te voeden en regels aan te leren. Al de tijd die ze daarin kreeg vertelde ze het hem altijd opnieuw. Een half jaar later wist ze eindelijk te vluchten. Ze had spijt dat ze haar moeder en haar zoon achter liet.
Ze zwierf een paar jaar rond, ze sterkte aan en dacht na over alles wat was gebeurt. Ze was gevlucht, en kwam ermee weg. Ze was nu veilig. Ze kwam anderen tegen, reisde een tijdje met anderen en verliet ze weer. Ze deed ervaring op in die jaren. Na twee en een half jaar kwam ze uit in Dream Horses, waar ze een nieuwe start kon maken. Een schone lei had. Paarden die niks van haar of haar geschiedenis wisten. En dat hoefde ook niet. Ze was nu haar eigen baas.