I'm going to show how to dance like crime~

,,Mam... Ben ik ongewenst? Ben ik dat ooit geweest, ik bedoel het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik er zou zijn toch?'' Dat was de stem van Padeau. ’Waarom denk je dat nou weer? Je bent nooit ongewenst geweest, je bent ónze dochter, net als Aamir onze zoon is.’ En dat was Amani. ’Beloof me dat je nooit meer zo zal denken.’ Dat ook... Padeau kon de warme aanraking van de neus van haar blinde moeder nog voelen. ’Want wij houden van je.’ Die grijns... Padeau wist het nog zo goed. 'Je was gewoon een aangename verrassing.'

Padeau snoof heel eventjes, als je er eens goed over nadacht hoorde ze er inderdaad niet te zijn. Immers als die verdomde hengst er niet geweest was, was zij er ook niet geweest. Als er niet zoiets onnatuurlijks en slechts als dekken tegen de wil in van een ander bestond was zij er niet geweest. Als die hengst haar moeder niet had verleidt was zij er niet geweest. Er hoefde maar een kleine schrapping in het schema geweest zijn en ze was er niet. Toch vervloekte ze de hengst die haar moeder toen gedekt had niet, ze haatte hem niet, ze zou hem niet straffen voor zijn daden. Want als ze hem strafte, dan strafte ze zichzelf. Als ze hem zou vervloeken, wenste ze zichzelf eigenlijk weg en dat zou ze niet of nooit doen. Ooit had ze geweten hoe die hengst heette, maar ach wat deed het er ook nog toe? Ze zou hem toch niet meer zien, ze wist niet eens of haar echte vader nog wel in DH was. Ergens voelde ze een band met de hengst, hoe graag ze ook wou dat het niet zo was, het was en bleef haar echte vader, zij was zijn afstamming en dat zou ze altijd blijven. Over ouders gesproken, ze had laatst gehoord dat haar vader de Utopia had overgenomen en aangezien haar ouders weer bij elkaar waren was haar moeder Bèta geworden. Een kleine grinnik verliet haar mond toen ze terug dacht aan de tijden in de Fire Flame. Ja, haar ouders waren gemaakt om leiders te zijn en zij was trots op haar ouders. Nu prikte de naalden van de Taiga weer in haar rug en wist ze gewoon dat het tijd was om te hinniken, om te roepen naar haar ouders. Ze zocht een open plekje op en ging daar staan. Toen gooide ze haar hoofd omhoog, haar manen wapperde sierlijk in de wind een luide, licht schelle hinnik was te horen. Ze riep naar haar vader of moeder, maar als het even kon dan moesten ze allebei komen, ze was immers nog altijd hun dochter en verdiende het gewoon om allebei haar ouders te zien te krijgen als ze naar de kudde riep, al zei ze het zelf...

~Lijkt me duidelijk, maar voor de gekko's onder ons

Amani en Painted Black~

Zachtjes streken de naalden van de naaldbomen over haar rug, om vervolgens van haar af te glijden naarmate ze verder liep. De bladeren ritselden onder haar hoeven. Door het bladerdek scheen de zon, ze voelde hoe de zonnestralen op haar huid vielen en haar rug verwarmde.
Hmm, zometeen ging ze nog sentimenteel doen over lieveheerstbeestjes en bloemetjes. Ach, in beide gevallen kon ze ze toch niet meer zien. Het was al te laat om daar sentimenteel over te doen.
Hoewel ze af en toe verlangde om dingen weer te kunnen zien moest ze toegeven dat blind zijn een grote uitdaging was, een grotere uitdaging dan het leven zelf. Bovendien hoefde ze niet naar haar eigen lichaam te kijken als een of andere ijdeltuit die alles perfect wilde hebben. Het enige nadeel was wel dat ze haar eigen kinderen nooit had kunnen zien, zelfs haar eigen partner niet. Slechts enkele paarden en gebieden had ze nog kunnen zien. Gelukkig allemaal de moeite waard om in haar geheugen te printen en af en toe tevoorschijn te halen. Steeds ging dat weer een beetje stroever, de kleuren waren waarschijnlijk niet de goede kleur, eigenlijk was het zwart-wit, veelal zwart. Slechts lichte contouren van de bomen, struiken of stenen. Ook van paarden trouwens.
Amani zuchtte en gooide haar hoofd omhoog, geen zin om te mijmeren over wat ze wel en niet allemaal had gezien. Je kon ook gelukkig zijn zonder zicht.
Een hinnik verjoeg haar zorgen, gelijk herkende ze het paard. Haar oren sprongen naar voren en haar hoofd lichtte op. ’Padeau!’ Haar dochter.
In een voorzichtige draf probeerde ze zich een weg te banen door het bos. Het ging stroef want keer op keer remde ze af voor een boom en enkele keren was een botsing onvermijdelijk.
’Padeau!’ riep ze weer voordat ze haar neus in haar vacht had gedrukt toen ze eenmaal was aangekomen. ’Wat kan ik voor je doen?’ Amani grinnikte, ’maar laten we hiermee beginnen. Ik heb je gemist.’ Ergens vreesde Amani echter dat Padeau meer vragen had over haar biologische vader, de hengst die haar tegen haar wil in had gedekt. Door hem was Padeau hier, maar ze bleef de dochter van haar en van Painted. No matter what.

arrive á la Amani [klinkt als rum :'D]
10. vrees