Do not show any emotion. There was no joy, there is no joy, and there will be no joy

Visual sjokte naar de drakenberg toe. Ze ging maar al die slechte gebieden verkennen die waarschijnlijk voor haar bestemd waren ofzoiets. Ze schudde even met haar hoofd om wat sneeuw dat op haar manen was gekomen van zich af te schudden, maar er kwam ook een lok in haar ogen. Geïrriteerd schudde ze weer met haar hoofd zodat de lok weer op z'n plaats kwam. Zo, dus dit was de drakenberg dus? Of de drakenbergen. Want het was meer een gebergte dan 1 enorme berg. Want als dat wel het geval was, zag ze de top van de berg dus niet. Ze had maar geen afscheid genomen van Boots, ze had geen zin in emotioneel gedoe op het moment. Ze was immers slecht geworden, dus ze moest een hoop dingen herzien. Zou ze in een kudde gaan? Ja of nee? Hmm, misschien was het niet zo slim in een kudde te gaan, aangezien waarschijnlijk niemand haar wilde hebben, de merrie met de grote mond die het Zephyr behoorlijk maakte. Het pleegveulen van Boots, die is overgelopen naar de duistere zijde. Tja, als ze iemand echt wilde laten geloven dat ze niet sarcastisch deed, moest ze maar een nieuw imago opbouwen. Een hert trippelde vrolijk door het sneeuwige bos voor de drakenbergen. Visual zuchtte. Dat sommige slechte paarden serieus achter zo'n ding aanrenden. Daar moet je gewoon geen moeite voor doen. Het was geen bedreiging. Het doel van slechte paarden was: De wereld veroveren. Je kon of aansluiten of ophoepelen, en aangezien er nog een paar 'bedreigingen' waren zoals goede en neutrale kuddes was een hert niks vergeleken met die minibedreigingen. Ze had laatst gehoord dat Painted Black de Fire Flame had overgenomen. Ze wist wel dat het zou gebeuren, ze had hem wel gezien soms. Eindelijk stond ze aan de voet van de drakenberg. Hmm, eigenlijk moest ze haar spieren trainen. Aangezien ze eerst best hard trainde voor de oorlog, zou ze nu op een niveau van 'gemiddeld sterk' staan. Ze wilde natuurlijk wat sterker worden, snelheid kwam bij haar altijd wel. Maar verdediging en kracht, dat moest ze nog leren. Beiden waren hoofdingrediënten van een heerlijke cake genaamd overwinning. Zij kende alleen de details: Strategie, Uithoudingsvermogen, Ontwijken en Snelheid. Dat kon ze nu wel. Ze begon de berg te beklimmen. Ja hoor, helemaal stenig. Ze zou hier in de winter weer eens langs moeten komen. Dan was het ook nog eens glad. De weg was steil, maar dat was de training. Ze zou de top moeten halen zonder te vallen of uit te glijden. Ze ging verder en verder, hoger en hoger. Plotseling hoorde ze gerommel. Meteen keek ze omhoog. Er gebeurde niets. Er waren alleen donkere wolken, zou er onweer zijn? Erg benauwd was het beneden niet. Visual ging maar verder, en verder. Ze raakte bijna buiten adem maar haar uithoudingsvermogen hielp haar. Weer gerommel. Deze keer ging ze door, tot grote spijt. Een rotsblok kwam naar beneden. Ze spitste haar oren en snel dook ze weg. Alleen haar achterbenen werden geraakt door het rotsblok. Autsj, dacht Visual, maar ze moest doorzetten. Met een pijnlijk gezicht ging ze verder. Weer gerommel. Te ver weg, dat moest van een andere berg zijn. Ze ging verder en verder. Ze kon nauwelijks staan op haar achterbenen maar ze verzette zich tegen de pijn en ging verder, ook al was het zo erg langzaam, zo erg sloom. Hoe lang was ze nu al bezig? Visual draaide haar hoofd naar rechts, en ze zag de andere bergen, tussen het onweer. Ze moest de top halen voor het onweer naar deze berg kwam. Ze wilde de top halen maar niet dood! Stekende pijn in haar achterbenen, Visual werd er gek van. Maar toch ging ze verder, en een moment twijfelde Visual of dit een uithoudingsvermogen training was of een kracht training. Oh nee, nu herinnerde ze het. Bijna bovenaan stond een reus van een rotsblok, had ze ergens gehoord. Dat was haar krachttraining. Weer gerommel. Deze keer dichtbij. Visual keek snel naar boven. Stenen zo groot als zonnebloemen zonder stengel kwamen naar beneden. Snel deed Visual een paar stappen achteruit, steigerde, en schopte de stenen van de lucht naar links. De stenen konden niet op tegen haar glanzende hoeven en ze vielen verder naar beneden. En Visual ging verder, en verder. En maar door, en maar door. Met haar halfverlamde achterbenen, die nu wel wat minder pijn deden. De eerste druppels vielen al op haar neus, de onweer was vlakbij. Het was nu of nooit, dacht Visual. Het begon eerst te druppelen, toen te miezeren, toen harder te regenen, en toen stortte het bakken regen naar beneden. Visual zag eindelijk iets dat haar weg versperde. Het was het enorme rotsblok voor haar krachttraining. Snel sleepte ze zich ernaartoe, en ze steigerde. Een paar klappen weerklonken van haar hoeven maar er gebeurde niets. Visual snoof. Ze gaf zich natuurlijk niet zomaar gewonnen! Ze wilde naar de top toe en wel nu! Desnoods gaf ze een kopstoot ertegenaan. ... Ze deed een paar stappen achteruit, en draaide zich om. Ze bokte tegen het rotsblok aan. Het enige wat gebeurde was dat ze bijna uitgleed. Tja, zoveel ruimte had ze nou ook weer niet. Wat had ze nog meer, wat nog meer? Ze snoof. Weer nam ze een afstandje van het rotsblok, maar deze keer was het een grotere afstand. Ze racete keihard op het rotsblok af en met een rake klap knalde ze tegen het rotsblok op. Het duizelde haar even en het werd even kleurig en zwart tegelijk voor haar ogen. Ze schudde even met haar hoofd en kwam weer bij. Okee, haar idiote offer-je-hoofd-op-met-een-kopstoot-plan was niet gelukt. Deze keer steigerde ze weer, maar hield haar voorhoeven op het rotsblok. Tja, wat nu? Visual ging maar weer normaal staan. Hoe moest ze dat idiote rotsblok uit de weg rammen? Ze spitste haar oren. De onweer kwam erg dichtbij, maar het maakte haar niet uit, ze was nog niet op de allerhoogste top. En ze hoorde hoeven op de zachte sneeuw die op de drakenbergen was gevallen.Wie zou dat nou weer zijn? dacht Visual geïrriteerd. Het was al nauw genoeg hier op dit verraderlijke bergpaadje.

Een grote gestalte maakte haar weg vrij langs de uitlopers van de drakenbergen, wiens grillige vormen hoog boven haar uit torenden. Toen de donkere gestalte door een plas water liep werd haar uiterlijk hierin weerspiegeld, trillend en wazig door de rimpels die erin verschenen toen ze haar hoeven erin liet neerdalen. Maar mist verhulde haar en zorgde dat haar status anoniem bleef, nam haar in zijn armen en beschermde haar tegen de nieuwsgierige ogen van anderen. Wind stak op en tilde haar krullende manen op, die welfden als een zwarte golf op een woeste zee. Een glinstering was te zien op de plek waar haar ogen zich bevonden, die als twee kleine kooltjes leken te gloeien, het enige punt waar haar ziel en beweegredenen misschien te zien zouden kunnen zijn. Het leek zo vredig en stil, de elegante en toch zwaar gebouwde merrie die door de mistbanken liep. Maar het tegendeel was waar; er ging een duistere dreiging uit van haar. Een zwarte aura, een mist die dieper ging, verder reikte dan die die haar nu leek te omhullen, onzichtbaar en ongrijpbaar. Donkere wolken leken naar beneden te golven, zich uit te spreiden op de top van de drakenbergen, en haar gevoelige gehoor pikte al snel het geluid van een aanzwellende regenbui op. Storm. De merrie grimlachte, een sinister aanzien voor menig buitenstaander, een gevreesde uitdrukking voor degenen die al met haar kennis hadden gemaakt. Haar ogen leken op te lichten als de donder en bliksem die op ditzelfde moment de eeuwenoude rotspartijen en bergen teisterde. Direct spande zij haar spieren aan en ging in een krachtige galop de strijd met de berg en diens verborgen gevaren aan. Haar hoeven leken bij elke stap vastgezet te worden tegen de rotsen, als een bergbeklimmer die zijn pikhouweel in de wand slaat voor houvast. Dit was misschien niet het geval, maar de merrie had een goed evenwichtsgevoel, en ze spande al haar spieren om niet te wankelen of te vallen.
Eigenlijk was hoe zij de berg beklom niet echt galop te noemen. Ze maakte meer grote sprongen, van steen naar steen waar het steil was, en waar smalle, kronkelende paadjes liepen kon ze wat harder. Haar ogen flitsten alert heen en weer, ze dacht een strategie uit nog voor ze bij de volgende steen was, bij het volgende steunpunt dat haar zou helpen op haar weg naar boven. Twijfel was dodelijk, een misstap kon haar de kop kosten. Dus hield ze al haar focus bij de rotsige grond onder haar, die soms glibberig was en soms ruw als een vijl. Ze herstelde kleine foutjes, was het gevaar voor, vermeed loszittende stenen en kiezels die haar de afgrond in konden sleuren. Zo kwam ze hoger en hoger, en eveneens dichter bij het onweer dat zich boven haar afspeelde, als een gevangen, grommend dier dat snakt naar zijn vrijheid. Regen begon op haar gitzwarte vacht neer te dalen, zacht, maar steeds harder en sneller kwam het water uit de hemel vallen. Eerst bleven de druppels liggen, glansden op haar vacht als minuscule juweeltjes die haar sierden. Hoe hoger ze kwam, hoe kouder de lucht, en hoe meer regen haar bedolf en haar vacht doorweekte. De merrie blies haar natte voorlok opzij, uit haar ogen, en vervolgde haar weg. Waarom ze naar de top wilde? Ze hield van storm. Ze hield van onweer, van ‘slecht’ weer, zoals velen het noemden. Waarom dat dan? Ze hield van de woeste pracht van de bliksem, het gevaar waar ze zich in waagde, het gevoel van macht en de kick die je kreeg als je zoiets overleefde, en vanaf dichtbij het natuurgeweld mee kon maken. Plus, goedzakjes waren niet snel te vinden met dit weer.
Het begon nu ook stenen te regenen, ze boog haar neus wat meer naar haar borst en maakte soms een gewaagde sprong opzij om grote exemplaren te vermijden. Toch kon ze niet voorkomen dat er wat gesteente op haar rug landde, gelukkig niet op de ruggengraat. Een grote steen schampte langs haar zij en een bloederige kras was te zien, maar ze maalde er niet om. Dit hoorde erbij, dit hoorde bij het gevaar. Grimmig snoof ze en vervolgde haar pad, dat zo af en toe fel verlicht werd door een flits, waarna de donder weer rolde en rommelde in de hemel. Haar ogen vernauwden zich toen ze het silhouet van een ander paard opmerkte, dat voor een grote steen stond en probeerde die steen opzij te bokken. Ze kon niet zien wie het was, maar een nieuwe manier van tijdverdrijf had ze nu wel gevonden. Ze stapte over het glibberige paadje naar het paard toe en bleef zwijgend naast de steen staan. Ze keek haar met twee vernauwde ogen aan. “Dan vraag ik me af, wat je van plan bent met deze steen?” sprak een zachte, koele stem. Haar donkerglinsterende ogen keken haar aan. Er viel niet met de merrie te spotten, en het zou het beste zijn voor beide partijen als de bruine merrie voor haar dat ook snel door had. Een gevecht in deze omstandigheden was niet bepaald verstandig.

{{ Mag ik zeggen dat jij een übermooie post hebt O.O }}

“Dan vraag ik me af, wat je van plan bent met deze steen?” sprak een zachte, koele stem. Visual draaide zich om. Een gitzwarte merrie stond voor haar, en ze wist zeker dat het geen goedzakje was. Ze dacht even na over haar woorden, ze wist niet echt te handelen zo. "Misschien probeer ik hem van het pad af te rollen. Omdat het rotsblok de weg naar de top blokkeert." zei ze koeltjes, maar niet erg vriendelijk, op z'n zachts gezegd. "Ik heb geen zin in ruzie, merrie." Ze zuchtte kort en draaide zich weer om naar het rotsblok. Flitsen weerspiegelden in haar vreemd genoeg redelijk grote ogen. Donder zorgde voor het toepasselijke geluid wat je in zo'n situatie wel zou moeten hebben. Regen tikte tegen de stenen en het rotsblok aan. Het was een vrolijke boel hopeloosheid die elk moment helemaal kon inzakken van verwaarlozing en pijn. Maar steen was hard, bleef hard en werd nooit zacht, zoals een slecht paard zich moest gedragen. Er was geen plaats voor blijdschap, er was alleen maar een harde steen, onder grote druk, die wel bleef overleven, vreemd genoeg. Visual beet op haar lip en schatte in hoe groot en hoe zwaar dat rotsblok wel niet moest zijn. Een bergpaard was ze ook helemaal nog niet, en over het rotsblok klimmen was dus ook geen optie. Bovendien was deze een meter hoog, en nogal glad door de regen. Helemaal geen optie. Visual spande haar spieren aan, met in haar ooghoeken de zwarte merrie, die ze niet vertrouwde uiteraard. Ze snoof, maar haar hoofd was ideeloos. Ze kon geen idee bedenken waardoor het rotsblok zomaar uit elkaar brokkelde, of in ieder geval een beetje verplaatste. Waarom was een rotsblok in zulke situaties toch zo...onoverwinnelijk? Wat was er mee aan de hand waardoor het zo machtig als een huis bleef staan? Het was een enorme verdediging zonder ook maar één zwakke plek, behalve nog een steen. Maar als ze er überhaupt voor mekaar kreeg er een ander te vinden, waar zou dan de verpletterende kracht zijn die beide stenen kon vernietigen? Flits! Meteen kwam er een enorme knal. Visual schrok en keek naar boven. Alles ging net even iets trager. Ze voelde bijna die bliksem in de berg te dalen en te dalen tot de diepe zachte aardebodem. De flits en de knal stopte, en Visual keek of er misschien een lawine of zoiets zou ontstaan door de flits en de knal. Ze zag hoe er zo'n drie meter boven haar, de merrie en het rotsblok, een stuk van de top dat afbrokkelde, en op het rotsblok viel. Een knal en wat rondvliegende stenen, het enige wat Visual kon doen was haar ogen dichthouden en zorgen dat er geen puin in haar ogen kwam. Toen de puin weg was deed ze haar ogen open. Ze vernauwde haar ogen en het enige wat er van de twee rotsblokken over was, waren kleine irritante steentjes die ontzettend in een hoef konden prikken. Ze keek weer vanuit haar ooghoek naar de merrie, maar ze zei niets. Rustig stapte ze verder door naar de top. Ze negeerde de pijn in haar achterbenen die nog steeds rondwoelde. Maar dat was op dat moment niet belangrijk. Ze wilde naar de top en wel nu. Ze haalde diep adem en ging maar verder, steeds die merrie in de gaten houdend. Ze hield er niet van wanneer ze niet alleen was. Het voelde wat anders dan als je alleen was, gewoon wat goedzakjes noemden 'gezellig', wat neutraaltjes noemden 'gezelschap', wat slechte paarden noemden 'obstakel', of 'bondgenoot', mochten ze beiden in een eenzame staat zijn tegenover een paar goedzakjes. Ze zuchtte en schudde even met haar hoofd zodat een lok die in haar ogen terecht was gekomen weer goed kwam te zitten. Het begon zwaar te worden, maar dat mocht ze niet tonen. Ze liep in een rustige stap, ze had geen zin om als een malloot van steentje naar steentje te springen ofzoiets. Haar vacht was nu nog donkerbruiner dan die eerst al was en haar manen plakten tegen haar lichaam aan. Bah, regen. Slecht paard of niet, een hindernis was regen, ook al was het onweer ontzettend mooi op de top te zien. En moest ze klaar zijn voor de meest vreemde hindernissen mocht ze ooit moeten vechten ofzoiets.

[Heheh, thank you, maar jouw posts mogen er ook zeker wezen hoor! =D]

Kalm maar alert wachtte ze het antwoord van de bruine merrie af, al lag het al redelijk voor de hand, ze wilde het uit haar mond horen komen. "Misschien probeer ik hem van het pad af te rollen. Omdat het rotsblok de weg naar de top blokkeert." Vipers lippen leken even te krullen. "Het ziet er niet uit alsof het al aan het lukken is. Maar ons doel is gezamenlijk." Constateerde ze. Ze stelde een feit vast, het was niet echt pestend al kon het zo wel opgevat worden, het was gewoon het uitspreken van wat ze zag. Ze voelde haarfijn aan dat de merrie aan dezelfde kant stond als zij of daar in elk geval een poging toe deed, en dat er in feite geen directe rede was om haar aan te vallen, te irriteren, of op dit moment van de berg af te doen vallen. Nog niet, in elk geval. Ze moest het ook niet te bont maken; Dat Viper haar in de buurt toe liet stond voor een goedzakje gelijk aan een vriendelijke begroeting.
"Ik heb geen zin in ruzie, merrie." Zuchtte de merrie toen. "Heel verstandig van je." De woorden kwamen enigszins sarcastisch en zacht uit haar mond gerold, ze leken kort te blijven hangen om daarna te vervliegen, met de krachtige wind mee.
Viper keek nog even naar de steen, waarna ze ook haar krachten op de proef wilde stellen. Ze zette enkele zelfverzekerde passen naar de grote steen toe, de merrie verder negerend. Toen plaatste ze haar schouder er tegen. Ze wilde immers ook naar die top, en geloofde niet dat de merrie haar iets zou willen aandoen. En anders zou dat erg slecht voor haar uit gaan pakken, daar kon die merrie van op aan.
Ze wilde haar spierkracht al erachter gaan zetten toen een onheilspellend gevoel haar waarschuwde. Het was meer haar instinct, een waarschuwing die vanuit het niets opwelde en zo dringend aan haar trok alsof er iemand in haar oor stond te schreeuwen. Ze kon het niet negeren en zette direct een paar stappen achteruit, tastend naar houvast. Haar oren gingen plat liggen door dit onbestemde gevoel, en enkele seconden later wist ze dat dat gevoel, wat het ook geweest was, haar redding had betekend. Gruis vermengde zich met de neerstromende regen en bedekte haar vacht, splinters en gesteente schoten weg toen de vernietigende kracht van de steen de andere raakte en die vermorzelde. Samen stortten ze, of wat er nog van ze over was, de afgrond in, en Viper wist heel goed dat dit lot voor haar ook niet ondenkbaar was als ze niet goed op haar tellen paste. De schok van de donderklap die de berg raakte leek nog na te trillen in haar botten, geleidde door haar lichaam, liet haar enkele seconden stilstaan. Ze wist hoe dichtbij de dood was geweest, maar ditmaal had die mis gegrepen. Een onwerkelijke grijns gleed even over haar gezicht, opnieuw was een gevecht gewonnen, een veldslag gestreden. Het idee dat alles in één klap over kon zijn was voor Viper niet angstaanjagend, het was opwindend. Het was een spel dat ze speelde, een spel waar haar inzet haar leven was. Dat maakte het alleen maar leuker, interessanter.
De merrie voelde hoe een paar ogen op haar gericht werden en direct werd de blik die op haar geworpen werd beantwoord door haar gloeiende ogen, die verder niets los lieten.
Het bruine paard naast haar vervolgde zwijgend haar weg naar de top, Viper snoof zacht en overwoog even wat ze zou doen, een beslissing die snel gemaakt was. Haar doel was de top, dus naar de top zou ze gaan. Dieper de storm in, haar grenzen opzoekend, haar kunnen verbeteren, haar geluk pushen, uitrekken. Ze kende geen angst; Het lot besliste, en als iets gebeurde dan was daar een rede voor. Dus als ze zou sterven, dan stierf ze met een rede. En als goedzakjes onder haar hoeven stierven, dan stierven ze ook met een rede. Zo simpel was het. Dat het rotsblok versplinterd was en dat de twee merries nu hun tocht door konden zetten was ook met rede gebeurd, en het aanbod dat haar gedaan werd zou ze nu niet af gaan slaan, dat was zo klaar als een klontje.
Haar blik viel kort op de acherbenen van de bruine, die bebloed waren. Toch ging ze nog door, dus het was haar veel waard om bovenaan te komen. Snel en onopgemerkt als een schaduw voegde ze zich bij de merrie en ging voor haar lopen. Haar ogen hield ze op de weg voor haar gericht, maar haar oren draaiden naar achteren, naar het paard achter haar. "Waarom? Waarom wil je de top uit alle macht bereiken? Ben je bereid om je leven op het spel te zetten?" Klonk haar stem. Het was een redelijk uitdagende vraag, maar tegelijkertijd eentje die maar beter niet genegeerd kon worden, want als Viper iets vroeg wilde ze duidelijke antwoorden. Als je er niet toe in staat was om haar genoeg te informeren, kon je beter maken dat je wegkwam, want ze had er ook heus geen moeite mee om antwoorden uit je te forceren. Met geweld dus.
Haar woorden verbraken de stilte die was gevallen na de oorverdovende donderklap en de vallende steen die volgde. Ondertussen verlichtte een felle flits alles weer, kregen de gekartelde donkere stenen een witte rand, het tegenovergestelde van het verder zwarte silhouet van de bergen.

"Waarom? Waarom wil je de top uit alle macht bereiken? Ben je bereid om je leven op het spel te zetten?" klonk de stem van de merrie achter haar door de regen en bliksem heen. "Nou, als ik het niet overleef, ben ik niet sterk genoeg. Je hebt niets aan een paard dat niet sterk genoeg is. Het is zwak om terug te gaan wanneer er iets mis is. Het is normaal om terug te gaan wanneer je op sterven ligt. Het is sterk om verder te gaan door alle omstandigheden heen." antwoordde Visual ijzig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om altijd wat chagrijnig te praten. Ze vond het irritant om vragen te beantwoorden van de merrie. Misschien was zij wel de enige die het antwoord erop wist, maar ze hoefde niet haar hele levensverhaal kwijt aan een slechte merrie. Ze moest haar energie sparen voor de reis, en niet voor het vechten met een verschrikkelijk irritante merrie. Het pad werd steiler, het werd moeilijker om te lopen. Gewoon de pas aanhouden, dacht Visual. Gewoon blijven aanhouden en dan komt het wel goed. Dan zal ik de top bereiken. Het begon harder te regenen. Vervloekte regen ook. Ach, anders was het geen uitdaging toch? Trainen moest, elke dag, onder elke omstandigheid die ze maar kon verzinnen. Donder, regen, hagel, storm, tornado. Ook al was het laatste misschien overdreven. Ze moest zichzelf niet overschatten. Het laatste wat ze wilde was zelfmoord plegen door te gaan trainen vlakbij een tornado. Geen enkel paard kon zoiets aan, ze moest realistisch blijven. Au. Telkens als een regendruppel haar wonden raakte, ging het prikken, omdat het moest ontsmetten. En aangezien het stortregende, was het net alsof ze onder een speldenkussen doorliep. Uiteindelijk waren de wonden zo ontsmet dat de regen haar geen kwaad meer deed. En juist dat moment hield het pad op. Verbaasd liep Visual het pad af, en kwam toen op de top van de drakenberg terecht. Het was een kleine top, maar ze zag een grote spleet. Toen ze zich daardoor tussen had gewurmd, verder in de top, zag ze een klein plateau, helemaal besneeuwd weliswaar, maar het leek veilig. Voorzichtig probeerde Visual hoef voor hoef het plateau uit, maar het leek veilig. Dus dit plateau was de top, omgeven door rotspunten. Zo zag het er niet uit helemaal beneden. Ze had de berg overwonnen. Ein-de-lijk. Nu nog bedenken wat die merrie zou doen. Zou ze de kans nemen om Visual aan te vallen, terwijl die verzwakt was? Dat was net zo laf als een veulen te doden toch? Een verzwakt paard aanvallen was prima, maar je moest wel zelf het paard verzwakken. Anders had het toch geen zin.
Visual keek even rond. De regen begon eindelijk wat zachter te worden. Regenbuien konden immers niet voor lang duren, vooral onweersbuien waren er eerst, en dan weer weg. Nou, daar ging de spanning van haar training. Nog steeds waren er zwarte wolken aan de lucht. Misschien zou het weer harder gaan regenen, maar misschien ook niet. Oh nee, het was hier geen regen meer. Hier was het sneeuw. Hier bleef alles uit sneeuw bestaan. Ze merkte dat er inderdaad al een best groot pak was. Fijn, nu werd ze een sneeuwmerrie. Hallo iedereen, hier is sneeuwmerrie, dacht ze sarcastisch. Haar hoeven begonnen koud te raken door de sneeuw. Wat vervelend zeg, dacht ze. Had ze die enorme reis gehad voor een minisneeuwplateau om een sneeuwmerrie te worden. Vervelend was op z'n zachts gezegd dan. Ze moest niet zoveel in het noorden rondhangen. Misschien was het dé trainingsplek voor slechte paarden, maar ze kon ook loltrappen met goedzakjes in het zuiden. Ze zag al de scène voor haar. "Ik verzoek u nu dringend dit gebied te verlaten." "Okee, wat anders?" "Anders...dwing ik u weg.". Ja, dat zou vermakelijk zijn, om te zien hoe goedzakken probeerden een obstakel uit hun territorium te halen. En ze kon natuurlijk naar het moeras, om haar balans te oefenen. Balans was belangrijk voor de strijd, zeker als ze haar speciale lenige en snelle bewegingen wilt bevorderen. En natuurlijk moest ze ervoor zorgen dat haar nadelen voordelen werden: Zoals haar lengte. Ze was kleiner dan het gemiddelde paard. Ze zou dat kunnen gebruiken in haar voordeel: Grote paarden zijn meestal lomper en onhandiger dan kleine paarden. Ook al hadden grote paarden wel tien miljoen keer zoveel kracht. Ze draaide zich om naar de merrie, en wachtte af wat er zou gebeuren.