Sandstorms and Scars

Wat in the name of hell deed ze hier? De droge grond onder haar voeten creëerde een stofwolk achter haar. Niet de moeite nemende haar voeten hoger op te tillen dan absoluut noodzakelijk was stapte Chegyo door. Een geïrriteerde zucht ontsnapte haar. Dit was onzinnig, stompzinnig en nutteloos in een. Toch was het noodzakelijk, en dat was de rede dat ze geïrriteerd was. Toen ze nog geen kudde had gehad kon ze dit soort dingen uitstellen, van zich afschuiven tot ze een keertje zin had om iets te doen. Maar die optie bestond niet langer voor haar, nu moest ze wel, voor het welzijn van haar kudde. Ugh, welzijn, nog zo’n onnodig iets. Haar kuddeleden, nee, verbetering, kuddelid kon prima voor zichzelf zorgen, daar was ze niet bang voor. De verse snee in haar schouder werd gestriemd door een plotseling opzettende wind. Ze knarste haar tanden over elkaar en kneep haar ogen tot kleine spleetjes om het opstuivende zand eruit te houden. Dit was niet zoals ze haar terugtochtje had voorgesteld. De volgende paar minuten was een grote chaos om haar heen, het enige wat ze kon doen was stilstaan en weerstand bieden tegen de kracht der elementen die om haar heen raasden. Wind huilde in haar oren en zand teisterde haar lichaam. Chegyo had het gevoel alsof ze gegeseld werd, zo krachtig was de zandstorm.
Even plotseling als de wind was komen opzetten was die ook weer afgelopen.
Beroofd van al haar gevoel stond ze daar. Haar lichaam begon langzaam te tintelen en toen kwam met een schok de pijn. ‘Urggh.’ Bracht ze moeizaam uit, het zand had bloedende striemen veroorzaakt op haar witte vacht. Verder leek er geen ernstige schade toegebracht te zijn. Chegyo schudde zich hevig uit en voelde het zand overal vandaan komen. Fijn, ook dit nog, gelukkig voor haar bracht de reis een frisse onderdompeling met zich mee even verderop, zorgen om haar uiterlijk had ze niet, maar die striemen konden gaan ontsteken als je er niet voorzichtig mee was, en daar had ze dus overduidelijk geen behoefte aan. Ze vervolgde haar traag opschietende reis en liet haar gedachten de vrije loop. Wat had ze anders te doen.
Chegyo dacht terug aan de tijd dat ze haar ouders had gekend. Die eerste veulentijd, de tijd waarin ze van een lief, onschuldig veulen was veranderd in een moordmachine. Pas later in haar leven was ze begonnen voor zichzelf te denken, had ze het doelloze bestaan opgegeven waarin ze verstrikt was geraakt. In die tijd had ze slechts één iemand boven haar gehad, dacht ze. En die ene persoonlijkheid was niemand minder geweest dan Belial, zoals de duivel werd genoemd in haar land van herkomst. Kort draaide ze haar hoofd om en keek naar de weg die ze tot nu had afgelegd. Er waren veranderingen op komst, ze kon het voelen. Of ze voor haar en haar kudde goed zouden zijn wist ze niet, maar waar de mogelijkheden waren zou zij ze aangrijpen, profiteren waar ze kon.

40. 500 woorden


OPEN!

Colyat stapte wreedzaam door de ash valley, De stof hong in de lucht. Hij kuchte langzaam en probeerde wat sneller door te stappen, maar hij had geen energie, en hij was er ook wat te lui voor. Zijn benen voelden als steen, alsof het niet kon bewegen, en als je het bewoog het gewoon keihard terug zou vallen. Na de hele dag lopen was het best wel logisch dat zijn benen als steen voelden, maar nog steeds zat het hem niet lekker. Wat moest hij hier? Nouja, hier zou hij in iedergeval niet een zeurende merrie, hengst of veulen tegenkomen die weer zo stoer gaan doen en denken dat hij lief, leuk en aardig tegen hun gaat doen want dat is hij zeker niet van plan.
Colyat keek voor zich uit en zag een witte schim voor zich stappen, Wat boeide het hem?
Hij had geen zin in sociale interactie, en als hij nou ook nog is een keer in een goede bui zou zijn, maar dat had hij ook bepaald niet vandaag.
De hengst kuchte nog een keer door een grote stofwolk die er hing, wie dat veroorzaakt had moest een keer zijn benen optillen of hij zou zijn benen er afbijten.
Kort keek hij achterom, hij was te lui om terug te gaan en te lui om voor zich uit te lopen, en er was ook niet echt bepaald eten, het enige wat er was was een dode boom.

[heel kort maar moet eten mwuahaha]