We all have Battle Scars - Nar

Hoe meer stappen ze in DreamHorses zette, hoe meer herinneringen er terug kwamen. Ze speelden zich voor haar ogen af terwijl de zwart bonte merrie door de gebieden stapte. Goede, maar ook slechte herinneringen. Goede herinneringen van de kudde, van hoe veilig ze zich had gevoeld daar, zelfs in de aanwezigheid van andere hengsten. Goede herinneringen van Navayo. Hoe ze dagen in het wilgenwoud hadden gespendeerd, met elkaar. Slechte herinneringen van Tuxedo, haar gevangenschap in de grotten. Hoe boos Navayo op haar was geweest toen hij had gemerkt dat ze drachtig was.
Sunset had haar weg voortgezet naar de Drakenberg. Ze wist wat haar daarheen terug. Ze wist alleen niet of, als ze er was, ze nog steeds zou durven. Het was de plek waar de oorlog had plaatsgevonden. Het was de plek waar Mischa was doodgegaan. En die gedachte brak het hart van de kleine merrie nog steeds. Toch vond ze zich aan de voet van de berg, zonder dat ze het echt gemerkt had. Ze was in gedachten verder gelopen en had het niet eens gemerkt. Sunset draaide haar oren even een aantal keer wat nerveus heen en weer. Ja. Ze wilde dit doen. Dus de zwart bonte merrie begon haar klim op de berg. Voet voor voet zette ze er, naar de grond kijkend zodat ze zich niet verstapte en er vanaf zou kletteren.
Uiteindelijk kwam ze op de plek aan waar het zich had afgespeeld. Ze bleef staan, bekeek het gebied even. Daarna begon ze te lopen. Beelden speelden zich af in haar hoofd terwijl ze er liep. Hoe Aaliyah naar haar toe was gekomen – hoe klein ze toe beide nog waren. Niet wetende dat ze zelf beide eens aan het hoofd van de kuddes zouden komen te staan. Ze zag hoe Deina een einde maken aan Mischa’s leven. Hoe Kay Sunset weer aan haar manenkam omlaag terug. Ze kon zijn stem nog in haar oor horen. Het liet haar lichaam rillen.
Maar, het was voorbij. Al een hele tijd. Het was minstens 3 jaar geleden. Dat besef was raar, omdat het zich zo levendig voor haar ogen afspeelde. Maar ze had het afgesloten. Natuurlijk vond ze het moeilijk maar ze moest verder. Het was goed dat ze hier heen was gekomen voor de verwerking. Ze kon het achter zich laten.

De wind nam een geur mee Sunset's kant op. Een geur van een ander paard, welteverstaan. Sunset wist nou niet of ze daar echt zin in had. Dat zou aan het gezeldschap liggen. Toen het andere paard in zicht kwam, wist Sunset al meteen dat dit paard geen zin in háár zou hebben. Als ze het goed had - ze had nogwel wat gehoord namelijk - was het Nar. Tja, je kreeg nou eenmaal naamsbekendheid als je een schedel op je hoofd had... En dat was niet rot bedoeld, absoluut niet. Sunset probeerde dan ook niet teveel ernaar te kijken. Schrok ze ervan? Ja, zeker wel. Dit was namelijk niet iets wat je alledaags zag.
"Je verstoort mijn eenzaamheid. Kun je ergens anders semi-filosofisch in de verte kijken en deze plek met rust laten?" klonk de stem van de merrie tegenover haar. Sunset zuchtte. Alsof zij hier niet was voor hetzelfde. Hallo, zij was hier eerst! Maar dit leek niet de merrie om zo iets tegen te zeggen, en Sunset was niet het type voor zo'n uitspraak. "Het spijt me. Het was niet de bedoeling je te verstoren. Maar ik loop wel een stukje door. Hebben we allebei rust." Sunset wist niet wat ze had, maar ook deze toon was niets voor haar. Het was niet direct bot, maar het was ook niet haar eigen, vriendelijke zelf. Sunset keek de merrie kort aan waarna ze zich dus omdraaide en verder het bergpad vervolgde. Dan maar weer een andere plek zoeken.