I dont want you to go cray, cray.

Belachelijk. Hoe hij ooit op het idee was gekomen om de merrie aan te moedigen een kudde uit te dagen; hij was het spoor bijster. Alsof iemand zijn lichaam tijdelijk had overgenomen. Oke, Devadas had dan misschien een huge hekel aan hem, maar zo iets zou ze nooit doen. Ze zou nog liever bij Devaraja weg gaan, vertelde ze hem later. Awesome; hij werd dus echt gek. Kreunend sleepte hij zich voort door een gebied waarvan hij de naam niet wist en niet hoefde te weten. Zolang er zuurstof, voedsel en H2o was; dont hear him complain. Het grappige was dat hij er inmiddels serious aan zat te denken de merrie weer tot hem te roepen en haar te vragen of hij met haar mee mocht doen. Hij twijfelde of hij de enigste zou zijn. Vast niet; de 'badass' veulens van tegenwoordig gingen allemaal opzoek naar een kudde. Een place to replace their mammy . Well, hopelijk hoefde hij straks geen snotneusen af te vegen, want zoiets was hij niet bepaald voor weg gelegd. Hij zou een veulen hooguit een bloedneus trappen, tenzij het uiteraard om meer vroeg. En dat deden ze tegenwoordig gauw. Gelukkig had hij nog een veulen gekend dat manieren had, BJ was een van zijn maatjes geweest. BJ had je hem altijd aangesproken als 'meneer' en daar genoot Aegir met volle teugen van. Maarja, BJ was vermoord en Aegir was daar niet meer. De rest van de kudde was daar overigens ook niet meer. Maar goed, hij wou zich dus gaan 'aanmelden' bij de kudde van de merrie. Niet dat hij op zijn knieen zou gaan, maar hij zou zich toch iets anders gaan gedragen. Een diepe zucht gleed over zijn lippen en vervolgens klonk er een hinnik. Mwa, hij was dan zacht; ze zou het vast wel horen. En zo niet, dan had ze pech. Met zijn ogen scande hij zijn omgeving die hij tot nu toe nog niet beter had bekeken; dit was het gebied dat ze de vallei noemde. Wat een belachelijke naam, sorry. Waarom dan niet gelijk het huppelende paardjes gebied? Aegir propte zijn grijns weer weg en zuchtte.

[& Fether] [ERHMAIGOHD. Shorty! Volgende word langer. ]

[39. De vallei]

In een rustige, verende draf bewoog de merrie zich lichtvoetig door de vallei. Haar oren lagen ontspannen naar achteren en haar staart had ze elegant opgeheven zoals ze meestal deed. Fether was arrogant. Dat was een feit, en iedereen die ook maar íets van haar af wist wist dat. Het feit dat ze nu haar eigen kudde had zorgde er ook niet bepaald voor dat haar gevoel van eigenwaarde zakte. Ze vond het geweldig om nu haar eigen kudde te hebben, het was iets waar ze al heel lang van droomde. Ze had nu macht en iets over een ander paard te zeggen. Niet dat ze dat eerst nooit deed ofzo, maar nu had ze daar ook echt officieel het recht op. Een vlug en klein duivels lachje schoot voor een paar seconden over haar gezicht heen. Toen Fether een tiental meters voor zich een rivier haar pad zag kruisen maakte ze een overgang naar galop en sprong er soepel over heen. Het was eigenlijk niet eens echt een rivier, eerder een klein beekje.
Ineens weerklonk er een niet al te harde hinnik over het gebied van de vallei. De hinnik kwam haar bekend voor, maar ze kon niet gelijk plaatsen van wie hij afkomstig was. Ze verlengde haar passen nog iets en ging nu in de richting van het paard die waarschijnlijk naar haar had geroepen. Waarschijnlijk was het iemand die bij haar kudde wilde. Ze draaide haar oren iets verder naar achteren en probeerde zich te focussen uit welke richting het geluid was gekomen. Ineens ving ze met een windvlaag de geur van een ander paard op waardoor ze nu zeker wist in welke richting ze moest galopperen. Ook de geur kwam haar zo bekend voor maar van wie hij was schoot haar gewoon niet te binnen. Ze had er zo´n hekel aan als ze wist dat ze iets wel wist maar er gewoon niet op kon komen, dan kon ze zichzelf wel gewoon voor haar kop slaan. In de verte zag ze al een schim staan, maar het paard was nog te ver weg om echt zijn uiterlijk in zich op te kunnen nemen. Wel kon ze vanaf hier al zien dat het een schimmel was. Maar natuurlijk! Het was Aegir! Hij had haar het plan gegeven om een poging te doen om de kudde over te nemen, en het was haar nog gelukt ook. Het had de vorige keer best wel goed geklikt tussen hun, wat voor haar best bijzonder was want ze mocht bijna nooit iemand bij de eerste ontmoeting al. Ze kwam steeds dichter bij waardoor ze nu de arabisch achtige contouren van zijn hoofd kon zien. Vlak voor hem hield ze halt, maar wel op genoeg afstand dat ze niet in zijn persoonlijke zone kwam. Fether had er zelf altijd een hekel aan als iemand heel erg dicht bij haar kwam staan. De paarden die dat bij haar deden wisten dan altijd ook gelijk dat ze dat geen 2e keer moesten flikken.
“Aegir.” Ze knikte een keer met haar hoofd als begroeting. “Je riep me?” Sprak ze op een vlakke emotieloze toon. Rustig wachtte ze af wat de hengst haar te vertellen had. Ze vermoedde dat hij haar riep om bij haar kudde te komen maar ze wist het natuurlijk niet zeker.

Goh, duurde het altijd zo lang? Aegir kon zich zelf wel voor zijn kop slaan dat hij ook nog eens had gehinnikt, maar hoe eerder de merrie hier was, hoe eerder hij hier klaar was. En alsof hij een honingspoor had achter gelaten, kwam de witte merrie maar al te gauw. Misschien iets té gauw? Ze hield halt, niet te dicht bij hem. Persoonlijke ‘space’. “Aegir.” Ze knikte een keer met haar hoofd als begroeting. “Je riep me?” Ohgod. Dit was het moment waar hij op zijn knieeën zakte en de merrie smeekte om hulp. Maybe not? Langzaam liet hij hoofd naar beneden glijden en begon zachtjes van het gras te eten. Hij negeerde haar. Vervolgens deed hij zijn hoofd vluchtig weer om hoog. ’Oh Fether! Wat leuk om jou weer te zien’ Sprak hij met een irritant piepstemmetje. ’Meid! Wat zie je er goed uit, welk dieet volg je?’ Waarbij hij een half rondje om haar lichaam liep. ’Maar goed,’ Normaal praatte hij nooit zoveel en al helemaal niet zo relaxt. ’Zoals je waarschijnlijk al denkt wil ik mee doen aan je groepje.’ Een grijns was niet te onderdrukken. Nog even en hij zou hier weg huppelen. En nu zou er waarschijnlijk een hele vragenlijst komen, dus besloot hij deze alvast maar te beantwoorden. ’Ik wil in de kudde omdat ik heel erg van regenbogen en eenhoorn’s hou’ Hij grinnikte. 1-0. ’En omdat de kudde een sexy leidster heeft’’ floepte hij er uit. Hij snoof, alsof hij niet degene was die het had gezegt. Yeah sure, Aegir. Word je nu al verliefd op de eerste, beste, arrogantste merrie? Hij schudde zijn hoofd, liet zijn blik vervolgens door het gebied glijden. ’Derp. Derp. You’re a douchebag.’ Oh, fijn. Nu ging zij zich er ook nog mee bemoeien. ’Het is maar goed dat ik je had vertelt over het kudde utidagen, anders hadden we hier niet gestaan, niet waar?’ Hij was hier sowieso niet geweest, al had God snoepjes uit gedeeld die je onsterfelijk maakte. Hij vertrouwde tegenwoordig niemand; maar Devaraja had hem de voordelen van een kudde vertelt. Voordeel 1: Wanneer Aegir iemand aan viel, die ook in een kudde zat, betekende dat automatisch oorlog. Jesh. Oorlog. Nee, dat was een ‘bonus’ voordeel. Misschien iets voor als hij zich verveelde? Voordeel 2; Uh… Oke. Er waren dus niet veel voordelen voor Aegir, maar goed, waarom niet? Gezellig met z’n alle over slechte dingen praten. Nee, dat was niks voor hem. ’Jij praat liever over eenhoorns en regenbogen’ Dat wekte een grijns bij hem op. ’Weet je wat nóg mooier zou zijn? Als je helemaal niet praatte!” Klonk haar stem opgewonden. ’Sure, soms klink je als een veulen van 2 maanden dat niet kan stoppen met vragen over wat dat wel niet is of wat dit is’ Hij zag voor zich hoe ze met haar ogen rolde en dat maakte hem nogmaals aan het lachen. De laatste paar dagen was het vooral Devadas geweest die in zijn hoofd rond zwierf; Devaraja was nergens te bekennen. Dus had ze vertelt dat Devadas stond voor Servads of Gods, oftwel; de rechthand. Devaraja daar in tegen betekende King of gods, die naam hadden ze besloten toen hij geboren werd. Waarom hij de enige was met ijsblauwe ogen was ze nooit achter gekomen. Dat wou ze hem niet vertellen ofzo. Dus had Aegir zijn verhaal gedaan; het zielige verhaal van hij en zijn zusje, ingeruild voor een ander, stom, veulen. En hij was letterlijk ingeruild. Je had van die moeders die nog een kind kregen en hun andere kind nog steeds aandacht gunde, maar nee, dat kostte zijn moeder teveel moeite. Dus zodra het schimmel achtige mormel was geboren, stonden Aegir en Fealyn op straat. Joepiedepoepie. Maar goed, ook Fealyn was er niet meer, dus het was inmiddels vrij rustig geworden in Aegir’s leven. Nu had hij enkel nog de twee stemmen en in dit geval Fether, misschien nog een kudde. Maar god, waarom zou ze hem niet ‘toevoegen’? Hij had haar immers op het idee gebracht. Hij herinnerde zich hoe geamuseerd ze was door zijn complimenten en ideeën. Merries: zo simpel. Echter had hij nooit echt een merrie gehad waar hij zich aangetrokken toe voelde en bij Fether was dit lichtelijk wel het geval. Misschien omdat ze een kudde had en hij haar zo snel mogelijk van haar troon af wilde stoten of hij had toch eindelijk iets gevonden wat hem amuseerde. Moeilijk, overigens, hij had hele zware eisen. Ten eerste was humor belangerijk, oh zo belangerijk. Hij moest kunnen lachen in de momenten dat het stil werd, wat toevallig hier ook het geval was. Dus, waarom niet? In zijn hoofd ging hij opzoek naar meer vragen; welke vragen zou ze nog kunnen stellen? ’Oh! Ik ben de ‘’waarom de andere kudde niet’ vraag vergeten!’ Sprak hij alsof hij totaal overdonderd was. ’Hmm.’ Vervolgns, alsof hij nadacht. ’Dit is meer een kudde voor mijn..bereik? Ik bedoel, ik had het hele ‘kudde uitdaag’ gedoe niet voorgesteld als ik niet in jou leiderschap geloofde, niet waar? Dus waarom zou ik daar niet van genieten?’ Waarbij zijn lippen een simpele grijs vormde. Dat waren alle vragen, right? ’Moet je niet zo’n betá hulpje?’ Waarbij hij zijn ogen even liet twinkelen. Vervolgens plakte hij de grijns weer terug. ’Sorry, ik kon het niet laten’ Even scande hij zijn omgeving weer, hadden kuddes niet eigen gebieden? En liet vervolgens zijn blik weer op de merrie rusten. Wouldn’t it be awesome to run around a place where no one can see ya? Awesome. Aegir zag al voor zich hoe Fether daar s’ochtends rondjes rende, in haar naakie. ’En, uit wie bestaat je coole clubje al?’ Niet dat hij andere paarden hier kende dan Fether, en Nar, maar het was gewoon om de stilte te verbreken. Hij had geloofd dat Nar zou winnen, maar dat witte merrie gewonnen had, was uiteindelijk een grote verassing geworden. Nar had niet gefaald, maar hij was wel een beetje teleurgesteld in haar. Jep, that word.

[24. 1000 woorden]

Tot Fether’s verbazing begon de hengst niet gelijk te praten maar ging hij grazen, alsof Fether er helemaal niet stond. Maar al vlug deed hij zijn hoofd weer omhoog. ’Oh Fether! Wat leuk om jou weer te zien’ Zei hij met een stem van een of ander over enthousiast wijf die haar vriendinnen te lang niet gezien had. ’Meid! Wat zie je er goed uit, welk dieet volg je?’ Weer diezelfde irritante stem. Als Fether wenkbrauwen had dan zou ze die nu ongetwijfgeld opgetrokken hebben, maar omdat dat helaas niet het geval was hield ze het bij een arrogante\verbaasde staar. ’Maar goed,’ Hervatte Aegir zich weer naar een normale houding. ’Zoals je waarschijnlijk al denkt wil ik mee doen aan je groepje.’ Sprak hij met koele stem terwijl er een onderdrukte grijns op zijn gezicht overheerste. . ’Ik wil in de kudde omdat ik heel erg van regenbogen en eenhoorn’s hou’ Hij had duidelijk al meer ervaring met kuddes en wist dat de leiders gewoonlijk vragen stelden waarom hij in de kudde zou willen en al die shit. ’En omdat de kudde een sexy leidster heeft’’ De sarcastische toon die Fether bij zo’n uitspraak zou verwachten ontbrak, wat een korte gevleide glimlach over haar gezicht liet glijden die vervolgens gelijk weer verdween. Hij had natuurlijk gelijk, er was geen enkele kudde in dh met zo’n sexy leidster. Buiten dh trouwens ook niet. Bij hun vorige ontmoeting had de hengst haar ook al weten te vleien en dat beviel haar wel. Niet dat Fether nou een merrie was die erg moeilijk te vleien was, maar dat hij al de moeite nam vond ze al goed genoeg. . ’Het is maar goed dat ik je had vertelt over het kudde utidagen, anders hadden we hier niet gestaan, niet waar?’ Hij had zeker gelijk. Zelf had Fether er zelfs nog niet eens aan gedacht om een kudde uit te dagen, waardoor ze zichzelf –achteraf gezien- wel voor haar kop kon slaan. Maar als ze het eerder had gedaan was ze er nog niet zo zeker van geweest dat ze de uitdaging zou hebben gewonnen. De tijd was er nu rijp voor, en dat de Horcrux onder Nar’s leiding de laatste tijd niet meer erg actief was geweest had natuurlijk ook een hele belangrijke rol gespeeld. ’Oh! Ik ben de ‘’waarom de andere kudde niet’ vraag vergeten!’ Schrokte Aegir haar uit haar gedachten op. ’Dit is meer een kudde voor mijn..bereik? Ik bedoel, ik had het hele ‘kudde uitdaag’ gedoe niet voorgesteld als ik niet in jou leiderschap geloofde, niet waar? Dus waarom zou ik daar niet van genieten?’ Fether dacht aan Aegir’s gezicht te zien dat hij nog niet klaar was met zijn voorstelling dus wachtte ze nog even af wat hij nog meer te vertellen had voor ze zelf zou gaan praten. ’Moet je niet zo’n betá hulpje?’ Haar blik verstrakte gelijk toen Aegir de woorden uitsprak. Dus dit ging hem om de macht? Zeker omdat hij haar had geholpen zou hij een hoge functie krijgen? Nee zo werkte dat bij haar zeker niet. Om een hoge functie te krijgen zou je iets voor de kudde moeten betekenen, ze zou hem dus ook zeker geen hoge status geven alleen omdat hij haar toevallig al kende en haar goed advies had gegeven. . ’Sorry, ik kon het niet laten’ Nu zag Fether pas aan zijn gezicht dat de opmerking niet echt zo serieus bedoeld was. Ze vatte het zo serieus op doordat ze in het verleden al zat paarden ontmoet had die er echt zo over dachten. Niet dat ze toen echt al macht had, maar als ze dat in die tijd wel zou hebben gehad zouden ze er zeker gebruik van hebben gemaakt. Maar ze had aan de andere kant van zulk soort paarden weer geleerd. Ze was nu echt wel op haar hoede voordat ze een paard zomaar iets toevertrouwde. Paarden die te vertrouwen waren bestonden niet. Er waren natuurlijk uitzonderingen maar die waren ook maar schaars. Maar om de een of andere reden had ze een gevoel dat Aegir heel misschien wel een van die uitzonderingen was. Waarom wist ze niet, en dat was best apart want normaal geloofde ze niet zomaar haar gevoel zonder dat er echt bewijzen ergens voor waren. ’En, uit wie bestaat je coole clubje al?’ Fether negeerde die laatste vraag voor nu even en ging in op de dingen die hij al eerder had gezegd. ”Je had je zelf echt niet zo voor schut hoeven te zetten hoor, je had er zo ook wel bij gemogen.” Een plagerig lachje verscheen eventjes op haar gezicht. Deels was dit een grapje, maar als Aegir net niet uit zichzelf al die onzin al had verteld zou ze hem ook niet echt veel gevraagd hadden. Ze had eigenlijk ergens ook al wel een beetje verwacht dat hij bij haar kudde zou willen, hij had haar immers ook een beetje aan de kudde geholpen. “Maar er zijn nog niet zoveel leden. In ieder geval niet zoveel die echt bij de kudde betrokken zijn. Ik heb voor jou een veulen toegelaten; Night Magic heette hij geloof ik.” [/color] Sprak ze nu weer serieus. De kalme toon waarop ze net gesproken had had ze echt al lang niet meer gebruikt, realiseerde ze zichzelf ineens. Ze voelde zich gewoon op haar gemak bij de hengst. Ze walgde bij die gedachte, alsof je je echt aan iemand kon hechten, of nog erger zelfs; houden van. Ze moest moeite doen om haar gedachten niet op haar gezicht te laten zien. Liefde was alleen maar een legende voor de goedgelovigen. Een legende om ze op de been te houden als ze zich alleen en verlaten voelen. Maar Fether hield zichzelf op de been. Daar had ze niet een of ander fabeltje voor nodig.

”Je had je zelf echt niet zo voor schut hoeven te zetten hoor, je had er zo ook wel bij gemogen.” Dat leverde een speelse grijns op zijn gezicht. Ach, als iedereen je al gek noemt, waarom maak je het niet erger? “Maar er zijn nog niet zoveel leden. In ieder geval niet zoveel die echt bij de kudde betrokken zijn. Ik heb voor jou een veulen toegelaten; Night Magic heette hij geloof ik.” Oh geweldig. Nu kwam zijn voorspelling van eerst ook nog eens uit. De hopeloze veulentjes gingen opzoek naar liefde door te zeggen dat ze slecht waren. Niet dat Aegir zich slecht noemde; hij moordde niet dus hij was goed. Maar verder, nee, bestond er wel slecht? Misschien, misschien. ’Dus’ Sprak hij, en als hij wenkbrauwen had gehad hadden deze een rare, friemlige beweging gemaakt, ’Wat zeg je ervan om deze knappe hengst in jou kudde te hebben?’ Nogmaals; als het kon, had hij weer zo’n beweging gemaakt. ’Ik kan vechten. Maar alleen met een zwaard.’ Grapte hij. ’Hebben jullie wel zwaarden? Oh, ik wil wel een goud harnas met een grote A er op’ Waarbij zijn hoef iets naar voren drukte. ’Ja, of misschien wel een grote H, van de kuddenaam weetjewel. Of een F’ Brabbelde hij door. Maar goed, de merrie zou hem hoogstwaarschijnlijk door laten. Vet. ’Horcrux’ Mompelde hij, terwijl hij zijn voet weer langs de ondergrond liet glijden. Wait. Er was hier gras. Omnomnom. Gras. Langzaam liet hij zijn hoofd weer zakken en begon langzaam te grazen. Hij hield zijn ogen licht, droogjes op Fether gericht. Hij moest toegeven; die arrogantie was er niets voor niets. Waarschijnlijk waren er meerdere hengsten over haar heen aan het kwijlen en dan had je toch wel een soort bescherming nodig. Stel je voor dat er zo’n nerdje op je afkomt; ew! Nah, ze was aardig om te zien, maar ze had niet het totale wow-factor. Nog niet. Hij wist zelf niet eens wat zijn wow-factor was, misschien was het wel een manwijf met lang haar of iets dergelijks. Nee, tot nu toe had hij zichzelf en daar was hij wel tevreden mee. Maar goed, Fether had de kudde dus overgenomen van Nar. Hij zag hoe trots Fether was op haar kudde, dat ze Nar had overwonnen en nu leidster was. Hij begreep het; hij zou hoogstwaarschijnlijk ook zo trots zijn, dus liet hij het voor wat het was. Hij was ooit eens trots geweest, maar dat was iets waar hij nu ongeloofelijk spijt van had. Hij had iemand bewezen dat hij ‘slecht’ was door een veulen te vermoorden. Pas nu begreep hij dat moorden geen nut had, want waarom zou je dat eigenlijk doen? Je kon ze beter langzaam pijn geven, waardoor ze hun hele leven met een gebroken been moesten rond sleuren. Maar de dood? Nee, meestal was die snel en was je er dus gauw vanaf. En wat is daar nou leuk aan? Misschien was hij nu wel trots, trots dat hij een keertwending zou maken naar zijn vorige leven; scheit aan het alleen zijn.

[7. Trots]

’Dus’ Sprak Aegir rustig. ’Wat zeg je ervan om deze knappe hengst in jou kudde te hebben?’ Terwijl hij sprak merkte Fether op dat hij echt een typische uitstraling over zich had. Zo'n uitstraling die een persoon uniek maakte. Aegir was zeker uniek. Ze had nog nooit een paard als hem ontmoet, hij durfde zomaar te grappen zonder dat hij bang was dat anderen hem niet 'slecht' genoeg zouden vinden. Dat vond Fether altijd zo'n onzin, die paarden moesten maar lekker denken wat ze wilden maar zij liet zich niet zomaar in een hokje stoppen. Als een paard haar niet echt 'slecht' vond was dat helemaal zijn eigen probleem, maar ze had genoeg dingen waarmee ze dat paard zou kunnen bewijzen dat ze dat wel was. Het was niet dat het haar uitmaakte als iemand haar niet echt slecht vond, alleen dan bedacht ze zich altijd de dingen die er volgens de gezegden dan nog over waren, en dan begon de walging. Alleen het idee al dat Fether rond zou huppelen als een of andere blijzak maakte haar al misselijk. ’Ik kan vechten. Maar alleen met een zwaard.’ Een ontspannen glimlachje verscheen op Fether's gezicht. ’Hebben jullie wel zwaarden? Oh, ik wil wel een goud harnas met een grote A er op’ Fether rolde een keer met haar ogen, maar voor een hoogst uitzonderlijke keer was het niet uit arrogantie en stond er een licht lachje op haar gezicht terwijl ze dat deed. ’Ja, of misschien wel een grote H, van de kuddenaam weetjewel. Of een F’ Een grote fantasie had deze jongen zeker, daar was echt geen twijfwel aan mogelijk. ’Horcrux’ Mompelde Aegir. Aegir begon te grazen, maar Fether zag dat zijn ogen nog steeds een beetje op haar waren gericht. Logisch, wie wilde er nou niet naar haar kijken. "We hebben alleen platic zwaarden, sorry bezuinigingen he." Het was lang geleden dat ze zo'n ontspannen gesprek had gehad met een paard. Ze dacht eens diep na, had ze eigenlijk al wel ooit eerder zo'n ontspannen gesprek gehad? "En goud harnas is gewoonlijk alleen voor de queen." Fether deed een stap dichter naar Aegir toe. maar misschien kan ik wel een uitzondering voor jou maken prinsje." Opnieuw maakte ze stapje dichter naar de hengst toe. Een ontzettend fake suikerzoete uitdrukking stond op haar gezicht. Ze deed haar hoofd ook naar de grond om een paar happen gras te nemen. Het gras was echt ontzetend vochtig door de vruchtbare grond en het beekje dat vlakbij langsstroomde. Ineens bedacht ze zich dat ze de eerste vraag van Aegir nog helemaal niet beantwoord had. Ze tilde haar hoofd weer op van het sappige gras en keek de hengst onstpannen aan, en deed een paar seconden niets anders dan dat. Ze deed nog een pas naar de hengst toe en hief haar hoofd iets zodat ze dichter bij zijn oor was. "Het lijkt me een genoegen om zo'n knappe hengst in mijn kudde te hebben." Zei ze half fluisterend vlak bij zijn oor. Ineens realiseerde ze zich hoe dicht ze nu eigenlijk bij hem stond, en het verbaasde haar dat het haar eigenlijk niet eens stoorde.