I never told you.

Navayo's geelwitte tanden rukten wat gras van de grond wat hij daarna heerlijk op knabbelde. Zijn ogen waren half gesloten. De zon scheen op zijn valk kleurige vacht. Het gaf zijn vacht een gouden glans. Zijn zwarte aalstreep viel zo nog meer op als anders. Zijn pekzwarte manen en staart dansten rustig mee op het ritme van een zacht briesje. Zijn voorlok hing speels voor zijn hazelbruine ogen. Het leven kon gewoon heerlijk zijn zo zonder zorgen. Niets aan je hoofd en gewoon verstand op nul en eten. Damn, hij hield van eten. Hij zou er zich een hele dag mee bezig kunnen houden. Maar natuurlijk wel wat afwisseling. Dan wat gras, dan wat appels, dan misschien een bloem ofzo. Je kon veel verschillende dingen eten maar je moest er gewoon op komen en het vinden. Misschien moest dat wel zijn hobby worden. Eten zoeken. Haha hij zag het eigenlijk wel al voor zich. Misschien kreeg hij dan wel zijn eigen planeet vol eten. En dan kon hij er een standbeeld zetten en die ook opeten. Oh Zalig gewoon.

Navayo schrok toen een merrie tegen hem aan liep. Hij keek recht in haar donkere ogen. Ze zaten verstopt onder een witte bos manen. Hij staarde haar even aan. Awkward! Ze had dezelfde vachtkleur als hem ongeveer. Een scheve grijns kwam op zijn gezicht. De merrie leek zich te schamen voor haar actie. Dan moest hij het ijs maar breken. Hij schonk haar een warme glimlach en grijnsde daarna.
"Je mocht ook hoi zeggen om mijn aandacht te trekken. Ik bijt niet." Knipoogde hij naar haar. Hij hoopte dat ze door had dat hij maar een grapje maakte. Hij bekeek haar eens beter. Ze was best mooi. En ze leek aardig. Hmm, maar ze leek ook droevig. Maar daar was hij niet zeker van. Eigenlijk was niets zeker in het leven, en zelfs dat was niet zeker. Misschien moest hij het maar gewoon vragen of er iets was.
"Is er iets? Je lijkt zo sad." Vroeg hij aan haar. Hij hoopte niet dat ze in tranen uit zou barsten want dan zou hij totaal niet weten wat te moeten doen. Hij zou er eerder vreemd bij blijven staan en zeggen dat het wel goed kwam. Maar hij vond het wel niet leuk dat ze droevig was. Hij wou haar opvrolijken. Dat deed hij bij alle paarden.

13. 'Niets is zeker, en zelfs dat niet.' - Multatuli

Even maakte hij een 'owwwhhh' beweging met zijn mond als een soort 'Oh I got it' reactie. Dat het een lang verhaal was gaf ie niet om. Maar hij dacht eerder dat de merrie er niet over wou spreken. Meestal zeiden paarden dat als ze ergens niet over wouden spreken. Maar Navayo was soms een leeg hoofd op dat gebied. Zijn EQ lag soms nogal laag kon je zeggen. Maar deze keer had meneer het gelukkig wel door. Hij stond er eigenlijk maar een beetje ongemakkelijk bij. Hij schraapte even met zijn linkerhoef over de grond heen. Zijn hoeven waren trouwens gidzwart net zoals de puntjes van zijn oren. Daar had hij van die leuke plukjes aan hangen op de uiteindes.
"Als je het niet wilt zeggen hoeft het niet hoor" Zei hij tegen haar. Weet je? Hij had zich eigenlijk nog niet eens voorgesteld. Damn watn sukkel was hij toch. Hij zou zichzelf wel op zijn hoofd kunnen slaan, als paarden dat al zouden kunnen.
"Btw myn naam is Navayo" Stelde hij zichzelf dan ook maar voor. Hij was eigenlijk ook wel benieuwd naar haar naam.
"And the name of this lady is?" Vroeg hij terwijl hij zijn hoofd lichtjes kantelde. Oké oké Navayo kon best nieuwschierig zijn soms. Voor heel even dan toch.

Navayo's gelige vacht blonk in de zon. Zijn zwarte neus bewoog soms langzaam eens een beetje als hij een geur op ving. Zijn zwarte voorpluk lag een beetje warrig op zijn hoofd. De rest van zijn manen hingen langs zijn gespierde hals. Ze waren redelijk dik maar hij had geen pak manen zoals een andalusiër ofzo. Zelfs zijn staart was niet abnormaal dik. Die was gewoon leuk zwart en altijd netjes gedragen. Nee hij was geen domme andalusiër of ander standaard ras. Hij was een rasechte campolina en zo vond je er maar 1 in europa zover hij wist. Er waren er al niet veel in Brazilië, waar hij vandaan kwam. Hij was gewoon zeldzaam. Net zoals zijn ras dat waarschijnlijk een enkeling kende. Maar hij was er trots op. En hij was beledigd als je hem een ander ras toeduwde. Of hij een volbloed veulen zou krijgen ooit? Bup, hij wist het niet. Ergens dacht hij van niet. Campolina merries waren nou niet bepaald zijn stijl.

Hij schrok op vanuit zijn gedachtes. Ze vroeg hem iets. Hij glimlachte even.
"Je bent in centraal DH, de vallei." Sprak hij rustig. Hij keek even om zich heen. Verzette zijn achterbenen wat en daarna zijn voorbenen zodat hij zich wat draaide. Voorzichtig duwde hij met zijn neus tegen der voorhand zodat ze zich mee zou draaien. Nu zou ze een uitgestrekt zicht hebben over de valei dat zou eindigen aan de bossen en andere gebieden. Zo goed kende hij DH nu ook weer niet.
"Zin in een rondleiding?" Vroeg hij aan haar. Een grijns kwam rond zijn zwarte lippen te staan. Misschien konden ze dan eens de benen strekken. Dat zou hem vast en zeker eens goed doen. Al was galop zijn minst sterke gang. Zijn draf was veel mooier. Hij durfde er ooit wel eens een passage uit te gooien als niemand keek. Misschien dat een paar enkelingen het zouden zien maar het zouden er niet veel zijn.

I can show you the world
Shining, shimmering, splendid

Navayo merkte hoe ze verstijfde bij zijn aanraking. Hij dacht er niet lang bij na. Misschien was ze gewoon verschrokken van zijn plotse actie. Deden soms wel meer paarden. Meestal waren dat alerte paarden. Navayo was zelf niet zo van dat type. hij was redelijk lui en dat liet hij in alles merken. Zijn reacties kwamen soms erg laat. Spijtig genoeg soms.

De merrie was al vertrokken voor hij het door had. Navayo keek haar even na. Daarna ging hij over in een soepele vrolijke galop. Zijn passen waren groot en soepel. Zijn voorhand werd elke keer hoog de lucht in geduwd bij de krachtige passen die hij zette. Waar ze heen zouden gaan, zouden ze wel zien. Misschien dat hij haar wel heel DH liet zien. Wel niet de badass gebieden. De merrie leek niet echt bepaald een type dat graag in de modder ging lopen ploeteren dus ging hij die gebieden dan ook mooi vermijden. hijzelf liep er nu ook niet bepaald erg graag rond. Navayo gooide zijn hoofd eens vrolijk de hoogte in en sloot voor even zijn ogen. Hij genoot van de wind die door zijn manen vloog en hem het gevoel gaf dat hij vloog.

♥ Allure

Allure haar ogen scande het gebied af,
ze had geen idee welke kant ze op moest.
Moest ze rechts of moest ze links.
Langzaam zet ze een galopje aan, met
krachtige galop sprongen komt ze vooruit.
Haar vacht glom in het zonnetje, als de zon
op de huid van hun beide stond leken ze
net dezelfde kleur. Haar witte manen dansde
op het ritme van haar passen.

Even keek ze naast zich precies wanneer
hij haar ook aan keek. Even sierde een glimlachje
haar lippen, opeens vroeg ze zich af.
Op zou ze lijken op haar moeder of haar vader...
De vragen ze bleven telkens maar terug komen.
Ze schudde met haar hoofd en zei tegen zich zelf
''verdumme Allure hou op'' zei ze zacht tegen
zich zelf. Opeens flapt ze er uit ''heb jij dat ook
wel eens dat je gek word van je gedachten?
dat het één dwalend spoor is van woorden''


Allure was een denker en geen doener.
Dit was soms een voordeel maar het kon ook
erg in haar nadeel werken. Ze snoof ze wist
niet of de hengst een antwoord zou geven,
het was ook een woorden stroom die zomaar
spontaan uit het niets kwam aan zetten.
Maar ze werd gek, die woorden moesten ergens heen.
Ze kon ze niet langer voor zich houden.