There's no cold yet I shiver
There's no flame and yet I burn
I don't know what I'm afraid of and yet I'm trembling...
"There's no storm yet I hear thunder.." fluisterde ze, als een zachte wind tussen de takken door. "And I'm breathless why I wonder... Weak one moment then the next I'm fine..." vervolgde ze haar lied, eerst zacht, maar uiteindelijk bloeiend zoals de sakurabloem in haar zilveren manen. Ze stopte met zingen. Een paar dieren uit het bos waren bij haar gekomen. Ze leefde in de bossen, ze ging nergens anders heen. Ze leefde van het drinken uit de plassen van regenwater en paddenstoelen. Eekhoorntjesbrood smaakte beter dan het klonk. Het was geen fijn leven, maar soms kwam ze op een open plek. Er was dan een kleine vijver met enkele plukken gras eromheen. Die plekken in het bos onthield ze goed. Tijdens de regen werden zulke vijvertjes(je kon beter zeggen enorme plassen) aangevuld wanneer ze leeggedronken waren door andere wezens. Soms liet ze zichzelf in zo'n vijver glijden en schraapte zo hard als het kon met haar hoef over de bodem, om het dieper te maken voor meer water. Er waren meerdere bosdiertjes die haar nu kenden, in de gaten houden van een afstandje, maar een kleinere afstand dan bij andere paarden. Ze was deel van het bos, en dat was ze nu wel een tijdje. Maar waarom? Ze hief haar hoofd op naar de lucht. Het was schemerig. Met een paar dikke plukken wolken aan de lucht. Het begon in ieder geval deze avond niet te regenen. Tot waar liepen de bossen? Meestal markeerde ze dat gebied tot aan een Zilveren Meer. Het was een enge plek, en deed haar te veel denken aan vroeger...
"What are all these new sensations, what's the secret they reveal..." "Stop neuriën!" siste Mystical haar zusje toe. Ze waren nu al een paar uren in de grot met de voedselvoorraden. "Sorry," antwoordde haar zusje. "Maar ik vind het zo stil hier zonder mama of papa." Na de schoten nog steeds geen beweging in het bos. De vogels waren nog steeds niet aan het fluiten, het was nog niet over. Haar oudste broer leek het zat te worden. Hij stapte uit de grot. "Oké, we hebben nu al een paar uur gewacht. Gaan we voor ze zoeken of blijven we hier wachten totdat ze verdwalen in dit bos?" Mystical's zusje sprong haast uit de grot. "Ik help mee zoeken!" "Sst! Niet zo hard." zei Mystical, eerder bezorgd dan kwaad. "Ik weet ook niet wat er aan de hand is, maar als papa en mama zeggen in de grot te blijven, blijf ik ook." "Okee" antwoordde haar broer, "Maar ik zoek liever naar oplossingen en heb zoveel mogelijk paarden nodig om mee te gaan op deze spannende expeditie. Wie gaat er mee?" Alleen Mystical's zusje ging mee. De anderen bleven in de grot. "Goed, we gaan wel met z'n tweeën." zei haar oudere broer, nog geen twee jaar oud.
De merrie wist het nog. Die vrolijke lach op haar zusje's gezicht. Zo zorgeloos in het onbekende. Drie uur later, kwam haar broer terug, duidelijk geschokt en gewond aan zijn rug. Er zat een soort van teken op. Een streep met een half rondje eraan. Bijna de letter P, maar dan zat dat halve rondje in het midden. Het bloedde vreselijk, maar het bleek geen diepe wond te zijn. Alleen een soort van snijwond. Ze konden er niets aan doen, maar teruggaan in de grot. Haar broer wilde alles vertellen, maar kon het niet. Telkens als ze hem iets vroeg, kon hij niet praten. Ze concludeerde dat het misschien kwam door de schok, het trauma dat hem is overkomen. Maar wat hem was overkomen, is ze nooit achtergekomen. En waar haar zusje naartoe verdwenen was ook niet. Ze begon weer te zingen. Ze kon niet eens zingen. Het was meer hinniken. Maar hinniken met een gepijnigde ziel. "I'm a bundle of confusion, yet it has a strange appeal. Did it all begin with him?" Ze keek naar de lucht, de bosdieren keken mee, waarschijnlijk gealarmeerd door haar plotseling stop van zingen. Maar ze ging verder. "And the way he makes me feel(van de film Yentl :3)..." Ze eindigde haar liedje en ook haar verhaal. Ze merkte dat er iemand was. Een ander met wie ze kon communiceren. Maar de witte merrie met zilveren manen en een sakurabloem rustend in die manen was niet van plan om erop af te gaan. Zij was dit keer degene die begon. En als een paard begon was het nou eenmaal de bedoeling dat het tweede paard het eerste paard stoort, en niet andersom. Als er al iemand was. Zij? Zij noemde zichzelf Mystical, maar omdat ze zich altijd in de bossen huisde, noemde ze zichzelf ook wel Spirit of the Forest. Één klein probleem: Ze was geen magisch dood paard dat is opgestaan uit de dood om met magische krachten het bos te besturen. Naah, who cares? XD
[OPEN :3]
There's no flame and yet I burn
I don't know what I'm afraid of and yet I'm trembling...
"There's no storm yet I hear thunder.." fluisterde ze, als een zachte wind tussen de takken door. "And I'm breathless why I wonder... Weak one moment then the next I'm fine..." vervolgde ze haar lied, eerst zacht, maar uiteindelijk bloeiend zoals de sakurabloem in haar zilveren manen. Ze stopte met zingen. Een paar dieren uit het bos waren bij haar gekomen. Ze leefde in de bossen, ze ging nergens anders heen. Ze leefde van het drinken uit de plassen van regenwater en paddenstoelen. Eekhoorntjesbrood smaakte beter dan het klonk. Het was geen fijn leven, maar soms kwam ze op een open plek. Er was dan een kleine vijver met enkele plukken gras eromheen. Die plekken in het bos onthield ze goed. Tijdens de regen werden zulke vijvertjes(je kon beter zeggen enorme plassen) aangevuld wanneer ze leeggedronken waren door andere wezens. Soms liet ze zichzelf in zo'n vijver glijden en schraapte zo hard als het kon met haar hoef over de bodem, om het dieper te maken voor meer water. Er waren meerdere bosdiertjes die haar nu kenden, in de gaten houden van een afstandje, maar een kleinere afstand dan bij andere paarden. Ze was deel van het bos, en dat was ze nu wel een tijdje. Maar waarom? Ze hief haar hoofd op naar de lucht. Het was schemerig. Met een paar dikke plukken wolken aan de lucht. Het begon in ieder geval deze avond niet te regenen. Tot waar liepen de bossen? Meestal markeerde ze dat gebied tot aan een Zilveren Meer. Het was een enge plek, en deed haar te veel denken aan vroeger...
"What are all these new sensations, what's the secret they reveal..." "Stop neuriën!" siste Mystical haar zusje toe. Ze waren nu al een paar uren in de grot met de voedselvoorraden. "Sorry," antwoordde haar zusje. "Maar ik vind het zo stil hier zonder mama of papa." Na de schoten nog steeds geen beweging in het bos. De vogels waren nog steeds niet aan het fluiten, het was nog niet over. Haar oudste broer leek het zat te worden. Hij stapte uit de grot. "Oké, we hebben nu al een paar uur gewacht. Gaan we voor ze zoeken of blijven we hier wachten totdat ze verdwalen in dit bos?" Mystical's zusje sprong haast uit de grot. "Ik help mee zoeken!" "Sst! Niet zo hard." zei Mystical, eerder bezorgd dan kwaad. "Ik weet ook niet wat er aan de hand is, maar als papa en mama zeggen in de grot te blijven, blijf ik ook." "Okee" antwoordde haar broer, "Maar ik zoek liever naar oplossingen en heb zoveel mogelijk paarden nodig om mee te gaan op deze spannende expeditie. Wie gaat er mee?" Alleen Mystical's zusje ging mee. De anderen bleven in de grot. "Goed, we gaan wel met z'n tweeën." zei haar oudere broer, nog geen twee jaar oud.
De merrie wist het nog. Die vrolijke lach op haar zusje's gezicht. Zo zorgeloos in het onbekende. Drie uur later, kwam haar broer terug, duidelijk geschokt en gewond aan zijn rug. Er zat een soort van teken op. Een streep met een half rondje eraan. Bijna de letter P, maar dan zat dat halve rondje in het midden. Het bloedde vreselijk, maar het bleek geen diepe wond te zijn. Alleen een soort van snijwond. Ze konden er niets aan doen, maar teruggaan in de grot. Haar broer wilde alles vertellen, maar kon het niet. Telkens als ze hem iets vroeg, kon hij niet praten. Ze concludeerde dat het misschien kwam door de schok, het trauma dat hem is overkomen. Maar wat hem was overkomen, is ze nooit achtergekomen. En waar haar zusje naartoe verdwenen was ook niet. Ze begon weer te zingen. Ze kon niet eens zingen. Het was meer hinniken. Maar hinniken met een gepijnigde ziel. "I'm a bundle of confusion, yet it has a strange appeal. Did it all begin with him?" Ze keek naar de lucht, de bosdieren keken mee, waarschijnlijk gealarmeerd door haar plotseling stop van zingen. Maar ze ging verder. "And the way he makes me feel(van de film Yentl :3)..." Ze eindigde haar liedje en ook haar verhaal. Ze merkte dat er iemand was. Een ander met wie ze kon communiceren. Maar de witte merrie met zilveren manen en een sakurabloem rustend in die manen was niet van plan om erop af te gaan. Zij was dit keer degene die begon. En als een paard begon was het nou eenmaal de bedoeling dat het tweede paard het eerste paard stoort, en niet andersom. Als er al iemand was. Zij? Zij noemde zichzelf Mystical, maar omdat ze zich altijd in de bossen huisde, noemde ze zichzelf ook wel Spirit of the Forest. Één klein probleem: Ze was geen magisch dood paard dat is opgestaan uit de dood om met magische krachten het bos te besturen. Naah, who cares? XD
[OPEN :3]