Tuck your tail in little duck{Raveenpeen}

De zon scheen neer op haar blonde huid. Er was een verschil. Zelf was ze eigenlijk blond van manen, en dat was ook duidelijker op te merken dan haar vacht. maar aangezien ze niet wit was, en niet licht bruin kon er moeilijk van gesproken worden. Maar wie was ze? Wat had ze? En wat wilde ze worden? Allemaal simpele antwoorden. Maar je moest er maar op zien te komen. Haar licht blauwe ogen schitterden in de reflectie van het water. Prim. Vernoemd naar de Primrose uit haar geboorteland. Sleutelbloem. Nog steeds had ze geen idee hoe het was geweest bij haar thuis. Van jongs af aan had ze het al ontvlucht. Samen met haar zus, moeder, en het gezin van haar zus haar vriend. Bang als ze toen was om alleen door het bos te dolen. Zelfs met haar moeder bij haar bleef het een ultieme uitdaging. Maar sinds kort leerde ze beetje bij beetje deze angst af. En daarom was ze nou juist hier allen op deze wereld. Ze was nog bang, maar ze was oud genoeg, en ervaren, ze had al vele paarden uit nood geholpen. Verplegen zat haar in het bloed leek het. En dus was dit wat ze wilde worden. Dokter. Behoed keek ze voor zich uit en met een soepel sprongetje sprong ze zo het riviertje over. Haar benen brachten haar tot in galop. Wild en tevreden galoppeerde ze door de velden heen totdat de heuvels overliepen in een soort bos. Maar dan met wilgen. Ze vond het een aangename plek. Hier zou vast wel veel te beleven vallen. Hoewel ze voor het grootste deel nog steeds bang was van te veel avontuur. Ze was niet zo avontuurlijk aangelegd als haar zus. Maar dat hoefde ook niet. Want na vandaag zou ze zich gauw weer de bezorgdheid over zich uithalen. Samenhorigheid. Bondgenoot- en vriendschappen. Zonder maar een seconde te aarzelen gooide ze haar hoofd de lucht in en hinnikte ze zo zuiver en ver mogelijk als ze maar kon. Weldra zou alles weer veranderen. Daar hoopte ze sterk op.

Iedereen wordt ouder Ravena, deal with it.
Ook haar dochter was ouder geworden, Vasilisa moest inmiddels al rond de twee en een half jaar oud zijn en waarschijnlijk leidde ze haar eigen leventje. Ravena was een verschrikkelijke moeder, ze had Vasilisa bijna nooit gezien en ze had haar amper opgevoed. Ze hoopte maar dat Vasilisa zichzelf een beetje manieren had gegeven. Ravena voelde zich schuldig omdat ze bijna nooit naar Vasilisa had omgekeken, ze had het altijd te druk gehad met haar eigen problemen. Vasilisa kwam altijd als tweede en nu, nu Vasilisa volwassen was, kwam Ravena er pas achter dat ze verschrikkelijk was in moedertje spelen. Zou Kai ook zo erg zijn geweest? Vast niet. Nu had Ravena er spijt van, maar nu was het te laat. Ze wou Vasilisa niet eens meer onder ogen komen, bang dat haar dochter verschrikkelijk kwaad was op haar. Ze had zo graag als haar moeder willen zijn, een zorgzame moeder die goed op haar dochter lette en die haar opvoedde. Ravena had een mooie jeugd gehad, ondanks haar grote mond. Ze snapte nu hoe gelukkig je al kon zijn alleen met een goede moeder. Maar ze had de kudde nog, de Utopia. Ze zat al jaren lang bij de Utopia en nu leidde ze hem eindelijk. Hoewel niet alles op rolletjes verliep. Niemand meer was actief, ze wist niet eens of ze nog wel leden had hier in Dream Horses. Ze had geen idee en hoopte op een hinnik die spoedig zal volgen. Erg lang hoefde ze niet te wachten. Een hinnik bereikte haar oren. Haar oren deden hun best om de klanken zorgvuldig naar haar hersenen door te sturen. Ze merkte al wel op dat de hinnik naar haar gericht was. De merrie was een goudkleurige palomino. Ze naderde de merrie in een vlotte stap en daarna in een vlotte draf. Voor de merrie stopte ze, haar ogen gleden priemend over haar lichaam. De test was begonnen. ,,Je riep? Ik veronderstel dat je mijn naam al weet.’’ Begon ze meteen en abrupt. ,,Waarom wil je in de Utopia? En wat is jouw defenitie van neutraal?


~Sorry voor late reactie~