ModeratorSnuivend. Briesend. Lopend. Levend. Nar bewoog zich voort door het koren heen, keek zo nu en dan wat sullig om haar heen. Haar zwarte ogen zochten naar een punt van herkenning, maar vond die niet. In dit gedeelte van het gebied wat de naam Dream Horses toegewezen gekregen had, was ze niet thuis. Ze kwam hier nooit.
Het koren was dusdanig hoog dat Nar moest springen om over het veld heen te kunnen kijken. Toen ze merkte dat ze daar toch moeër van werd dan dat de bedoeling was geweest, besloot ze haar vier poten op de grond te houden en gewoon verder te sjokken. Moe zijn had geen enkel iemand wat aan.
Nar hapte in één van de naar boven stekende stengels, kauwde loom op de sprieten en kwam tot de conclusie dat het nergens naar smaakte. Ze spuugde de rotzooi uit en sjouwde bijna plichtmatig verder.
Met haar neus over de grond heen speurde Nar naar wat eetbaars, maar ze vond helemaal niets. Zelfs geen gras, zelfs geen onkruid. Enkel de bittere strengen oneetbare rotzooi. Nar wierp een norse blik op de deinende pieken goud en liep met een geïrriteerde uitdrukking verder. Ze zette één voor één haar hoeven neer. Stap voor stap werkte ze zichzelf moeizaam vooruit. In stilte vroeg ze zich af waarom ze eigenlijk niet gewoon stil bleef staan: In dit verdomde doolhof was toch geen voer te vinden en Nar had niet genoeg honger, of trek, om verder te willen met het zoeken.
Ze stapte verder, maar bleef uiteindelijk toch stilstaan en staakte haar pas. Ze hief eigenwijs haar hoofd op en spitste haar oren toen ze wat geritsel hoorde.
Was er dan nog een levende ziel in dit godvergeten stuk aarde? Nar trok haar wenkbrauwen op: Dan was die wel minstens even gek als dat ze de schedelmerrie altijd noemden.
[ Kay
+ ik kan geen startpost maken, dus vraag me dat maar niet weer :') ]
Het koren was dusdanig hoog dat Nar moest springen om over het veld heen te kunnen kijken. Toen ze merkte dat ze daar toch moeër van werd dan dat de bedoeling was geweest, besloot ze haar vier poten op de grond te houden en gewoon verder te sjokken. Moe zijn had geen enkel iemand wat aan.
Nar hapte in één van de naar boven stekende stengels, kauwde loom op de sprieten en kwam tot de conclusie dat het nergens naar smaakte. Ze spuugde de rotzooi uit en sjouwde bijna plichtmatig verder.
Met haar neus over de grond heen speurde Nar naar wat eetbaars, maar ze vond helemaal niets. Zelfs geen gras, zelfs geen onkruid. Enkel de bittere strengen oneetbare rotzooi. Nar wierp een norse blik op de deinende pieken goud en liep met een geïrriteerde uitdrukking verder. Ze zette één voor één haar hoeven neer. Stap voor stap werkte ze zichzelf moeizaam vooruit. In stilte vroeg ze zich af waarom ze eigenlijk niet gewoon stil bleef staan: In dit verdomde doolhof was toch geen voer te vinden en Nar had niet genoeg honger, of trek, om verder te willen met het zoeken.
Ze stapte verder, maar bleef uiteindelijk toch stilstaan en staakte haar pas. Ze hief eigenwijs haar hoofd op en spitste haar oren toen ze wat geritsel hoorde.
Was er dan nog een levende ziel in dit godvergeten stuk aarde? Nar trok haar wenkbrauwen op: Dan was die wel minstens even gek als dat ze de schedelmerrie altijd noemden.
[ Kay
+ ik kan geen startpost maken, dus vraag me dat maar niet weer :') ]