Someday, somebody’s gonna ask you.
A question that you should say to.
Once in your life.
Met langzame stappen bewoog de witte merrie zich voort, haar glanzende zilver- achtige vacht kleurde mooi bij het meer dat zilver leek in de fel schijnende zon.
Om haar hoofd vloog een zacht beige kolibrietje met een blozend roze orchidee in zijn snavel. Het kleine vogeltje zette de orchidee achter Sirene’ haar spitse oren.
Haar ijsblauwe ogen volgden het kolibrietje en een glimlach speelde rond haar lippen, voorzichtig nestelde het vogeltje zich tussen Sirene haar oren in haar voor pluk.
Zachtjes lachte de jonge merrie en vervolgde haar weg langs het meer, nog steeds kon ze het geluid van het vallende water horen ook al was het ver weg.
De reflectie in het meer deed de merrie doen glimlachen en voorzichtig zette ze een stap in het water, en nog een, en nog een.
Het water rimpelde en vervaagde het spiegelbeeld, het zorgde voor vage rondingen en lijnen maar ergens herkende ze nog zichzelf. Ze strekte haar sierlijke nek en slurpte zachtjes wat water naar binnen, enkele puntjes van haar manen raakten het zilveren water en ze voelde hoe het vogeltje angstig wat naar achteren schoof.
Eenmaal weer rechtop liep Sirene verder het water in, met het doel de overkant te halen en eens te kijken wie daar allemaal te vinden was.
De zachte grond in het water zakte langzaam verder weg en ze moest het met de kracht in haar lange benen alleen doen en het ging een beetje stroef, ze had al lang niet meer gezwommen.
Gelukkig was dit geen rivier, want daar had ze slechte ervaringen mee, voornamelijk diepe rivieren met sterke stroming. Meteen hoorde ze het water weer op de keien kletteren en leek het alsof de stroming haar mee nam, weg van haar vrienden die haar zo lang zo goed hadden geholpen.
Ze werd wakker geschud uit haar nare herinnering toen ze een kei raakte met haar hoef. Meteen schrok ze enorm en met angst in haar ijs blauwe ogen zwom ze zo snel ze kon naar de andere over. Toen ze de grond wee ronder haar hoeven voelde maakte ze stevige stappen en ging in het natte gras liggen aan de kant.
Haar witte vacht was nat en ze rilde van kop tot staart, het vogeltje landde weer tussen haar oren en Sirene legde haar hoofd in het gras. Ze hoorde van alles en rook de geur van een onbekend paard. Hopelijk iemand die even aardig wilde zijn voor haar.
Cillian only
A question that you should say to.
Once in your life.
Met langzame stappen bewoog de witte merrie zich voort, haar glanzende zilver- achtige vacht kleurde mooi bij het meer dat zilver leek in de fel schijnende zon.
Om haar hoofd vloog een zacht beige kolibrietje met een blozend roze orchidee in zijn snavel. Het kleine vogeltje zette de orchidee achter Sirene’ haar spitse oren.
Haar ijsblauwe ogen volgden het kolibrietje en een glimlach speelde rond haar lippen, voorzichtig nestelde het vogeltje zich tussen Sirene haar oren in haar voor pluk.
Zachtjes lachte de jonge merrie en vervolgde haar weg langs het meer, nog steeds kon ze het geluid van het vallende water horen ook al was het ver weg.
De reflectie in het meer deed de merrie doen glimlachen en voorzichtig zette ze een stap in het water, en nog een, en nog een.
Het water rimpelde en vervaagde het spiegelbeeld, het zorgde voor vage rondingen en lijnen maar ergens herkende ze nog zichzelf. Ze strekte haar sierlijke nek en slurpte zachtjes wat water naar binnen, enkele puntjes van haar manen raakten het zilveren water en ze voelde hoe het vogeltje angstig wat naar achteren schoof.
Eenmaal weer rechtop liep Sirene verder het water in, met het doel de overkant te halen en eens te kijken wie daar allemaal te vinden was.
De zachte grond in het water zakte langzaam verder weg en ze moest het met de kracht in haar lange benen alleen doen en het ging een beetje stroef, ze had al lang niet meer gezwommen.
Gelukkig was dit geen rivier, want daar had ze slechte ervaringen mee, voornamelijk diepe rivieren met sterke stroming. Meteen hoorde ze het water weer op de keien kletteren en leek het alsof de stroming haar mee nam, weg van haar vrienden die haar zo lang zo goed hadden geholpen.
Ze werd wakker geschud uit haar nare herinnering toen ze een kei raakte met haar hoef. Meteen schrok ze enorm en met angst in haar ijs blauwe ogen zwom ze zo snel ze kon naar de andere over. Toen ze de grond wee ronder haar hoeven voelde maakte ze stevige stappen en ging in het natte gras liggen aan de kant.
Haar witte vacht was nat en ze rilde van kop tot staart, het vogeltje landde weer tussen haar oren en Sirene legde haar hoofd in het gras. Ze hoorde van alles en rook de geur van een onbekend paard. Hopelijk iemand die even aardig wilde zijn voor haar.
Cillian only
