Beneath my beautifull

Trots paradeerde – er was geen beter woord voor – de jonge hengst door het water van het zilveren meer. De spetters maakte zijn grijs kleurige buik nat. Alles riep om aandacht, van zijn gekrulde hals, zijn oortjes die vrolijk naar voren gespitst waren, tot zijn staart die in de lucht geheven had. Kijk mij! Kijk mij! Leek alles aan hem te roepen. Hij tilde zijn ranke benen altijd net iets verder omhoog waardoor hij een sierlijke pas had. Hij had een grijzige kleur. Boven zijn rechter neusgat was zijn vacht een beetje bruinachtig. Tussen zijn twee neusgaten was het een beetje rozeachtig. Hij had een roze lip en een dunne witte bles. Zijn ogen waren diepzwart en twinkelde vrolijk. Hij had dunne manen en staart en een dunne voorpluk. Het begin tussen zijn manen en voorpluk was zo goed als kaal. Drie van zijn achterbenen waren zwart tot en met zijn knieën, zijn linker achterbeen droeg daarin tegen een witvoet dat opliep tot halverwege zijn pijp. Hij wist dat hij een speciale kleur had en dat hij er mooi uitzag, hij pronkte er dan ook graag mee. Hij was alles behalve verlegen, hij was soms iets te recht voor zijn raap en was te zelfverzekerd, wat hem weer naïef maakte zo nu en dan. Soms dacht hij nog wel eens dat hij de hele wereld aankon, gelukkig was hij nog geen slechtzakje tegengekomen die hem niet alleen met woorden liet kalmeren. Hij was namelijk nogal een zelfverzekerde stuiterbal, dat was de beste benaming. Iets waar de meeste paarden zich blijkbaar verschrikkelijk aan konden irriteren. Hij daarin tegen vond zijn hele karakter gé-wél-díg. Hij stopte met rennen en keek zichzelf zwijmelend aan in het water, hoewel hij een beetje verminkt was door de golfjes zag hij er natuurlijk prachtig uit, zoals altijd. Iets wat hij dan ook graag in woorden beaamde. `Wat zie je er weer prachtig uit Dacoda,’ mompelde hij zachtjes tegen zichzelf, een kleine glimlach rond zijn roze lippen. Hij knipperde een paar keer verleidelijk met zijn ogen en paradeerde toen weer verder in stap. Hij stapte gemakkelijk het water uit. Nu pas viel op hoe klein hij was, hij was amper groot dan 1.58. Het puntje van zijn staart was nat geworden en daardoor donkerder dan normaal. De omgeving was werkelijk waar prachtig, door de zon die scheen leek het blauwe meer haast zilver, de grijs kleurige bomen op de achtergrond deden vrolijk mee aan het proces om het meer zilver te laten lijken. Het meer inspireerde hem, het fascineerde hem. Hij vond het leuk om te zien hoe hij toch net iets mooier was dan het meer, zoals hij zichzelf zag.

Haar oren lagen verstopt onder haar bos manen die in klitten langs haar hals heen hing. Haar normaal zo dode zwarte ogen stonden op onweer. Toch was het niet het onweer wat je van een badass gewent was. Ze stonden op en triestig onweer. Normaal was iedereen blij met zijn verjaardag. Panarea niet. Elk jaar als het haar verjaardag was herdacht ze ook de dood van haar moeder. Dan liet ze het bloed rijkelijk vloeien. Dat was het enige positieve aan deze dag. Ze kon meer bloed laten vloeien als in andere dagen van het jaar. Dan kwam haar woede nog meer tot zijn uiting. En wat was een betere drijfveer dan de pijn die je vanbinnen losliet als woede en agressie? Juist ja, niets. Pan was meedogenlozer als anders. Ze viel je aan zonder reden. Elk paard dat bij haar in de buurt kwam kon miserie met haar krijgen. Ze vond altijd wel een reden om je te kunnen verminken. Ze was dan ook bijzonder creatief na al die verhalen van haar vader. Elke keer vond ze wel iets anders leuk om je te pijnigen. Soms met woorden, soms met daden. Het hing van haar humeur af. Was ze in een goede bui kon ze misschien nog een beetje genade tonen, anders mocht je bidden dat ze je liet leven. Was ze woedend moest je zelfs dat niet eens meer doen, dan kon je enkel hopen dat het snel voorbij was.

Haar slanke hoeven dansten door het veel te prachtige gebied. Het verslechterde haar humeur nog meer. Plots hoorde ze de stem van een jonge hengst. Ze rolde met haar ogen. Waar zo'n narcist. Een diepe zucht gleed door haar keel heen. Ze kon er niet tegen als paarden zichzelf mooi of perfect vonden. Pan was ver van mooi door haar littekens en lang niet perfect anders leefde er geen enkel goed paard meer op deze zielige planeet die zichzelf aarde noemt.
"Zullen we dan wat aan die schoonheid gaan sleutelen schoonheid?" Vroeg ze zonder dat ze haar aanwezigheid had aangekondigd. Haar lichtgele tanden vlogen richting zijn kont. Haar blik vol vuur en haat. Haar neusgaten wijd open. Het jonge dier zou te maken krijgen met een paard dat een ego haatte. Ze prees zichzelf niet de hoogte in. Al voelde ze zich net iets te goed om zich bij die kudde van in DH aan te sluiten. Ze volgde Cobra trouw zoals haar moeder had gedaan, maar dan op haar eigen manier. Pan had bij alles zowat haar eigen manier. Tevreden grijnsde ze terwijl ze aan haar lippen likte. Ze keek het paard iets of wat trots aan.
"Wat vind je ervan schoonheid?" Vroeg ze poeslief. Echter veranderde haar blik meteen. Ze snoof luid en keek hem aan, recht in zijn ogen. Ze krulde haar bovenlip lichtjes naar boven. Haar roze tanden tonend. Pan wist dat haar moeder trots op haar zou zijn. Ze keek vanuit de hel naar haar, samen met de duivel. Haar leider. Haar vader was ook trots op haar, dat wist ze. De schrik buiten DH was teruggekeerd en zou samen met zijn dochter nog meer slachtoffer maken. Ze zouden de goede paarden uitroeien tot de laatste. Eerder zou pan niet rusten. Ze zou ervoor blijven werken waarvoor ze was gecreëerd.