Beautifull Valley (&Courage)

Aragorn zuchtte opgelucht. Warmte. Te lang had hij in het koude noorden rond gewandeld. De hengst liet zijn hoofd hangen en liep door. Hij had water geroken en liep naar het hard van de vallei. Onder een grote boom zag hij een stroompje water. Hij dronk wat en plukte wat aan het gras. Hij had nu al aardig wat paarden ontmoet. Gracefull, Ventus, Navayo, De merrie in de Ash Valley. Maar of hij al echt vrienden had? Ja, Gracefull beschouwde hij wel als vriend. Hij was bij de open dag van Utopia geweest. Binnenkort zou hij wel hinniken, als hij zeker wist dat hij erbij wilde. Hij had wel gehoord dat Utopia niet veel leden had. Maar dat was toch zeker een reden om erbij te gaan, de kudde te steunen door haar een nieuw lid te geven. Aragorn zuchtte. Hij wilde zijn eigen kudde. Hij miste het nog steeds. Het voelde als familie.

Licht hijgend denderde Courage de zoveelste heuvel af en weer een volgende op, om vervolgens voor een laatste keer naar beneden te rennen en uit te komen op de vallei. Hiervoor had ze zo hard gerend. Het beste gras in heel DreamHorses, als je het aan haar vroeg. Hierover zouden de meningen misschien verschillen, maar Courage vond dat dit het beste was. Het maakte haar niet uit hoe warm het was of hoe ver ze moest rennen, voor dit gras zou ze zich zelfs een weg door een leger zombies willen banen. Dit gras was als het beste gerecht in een vijf sterren restaurant, dit gras was gewoon geweldig. En dit gras zat in Courage haar mond. Met een verheerlijkte uitdrukking kauwde ze op het malse, geweldige gras. Het kon haar niet schelen dat ze licht bezweet was doordat ze een aardig stuk in galop had moeten lopen om bij dit gras te komen. Dit moment was gewoon perfect. De zon stond hoog aan de hemel en voelde extreem warm aan op de vacht van de merrie. Op naar de schaduw dus.

Rustig trippelde ze een beetje langs de waterkant, nam af en toe een slokje water of plukte een stuk gras uit de grond en liep weer verder, tot ze eindelijk een goede boom op het oog had. Een mooi groot exemplaar met genoeg schaduw voor vijf paarden. De perfecte plek dus. Nogal onoplettend drentelde Courage naar de boom toe en plofte stilletjes in het gras neer. Het was zo perfect stil hier, dat ze die stilte niet wilde verpesten door als een of ander boeren paard op de grond te ploffen en alles wat in haar buurt stond te vernietigen. Ze legde haar hoofd op de grond en sloot ontspannen haar ogen. Langzaam werden alle geluiden om haar heen zachter en ze bedacht zich dus dat ze misschien niet in slaap moest vallen.

Dit lukte ook bijna niet, tot ze aan de andere kant van de boom een zucht van een ander paard hoorde. Meteen stond Courage weer rechtop en sloop om de boom heen. Daar stond een zwart paard er een beetje treurig bij te kijken. Een grijns verscheen op Courage haar gezicht. Ze had een plan, een meesterlijk plan! Nou ja, meesterlijk, ze zou in ieder geval het andere paard even plagen. Heel stil sloop ze dichterbij, totdat ze dichtbij genoeg was om haar plan tot uitvoering te brengen. Ze hief haar linkerbeen en gaf het paard een zachte trap tegen zijn kont, waarna ze zo snel als ze kon weer naar de andere kant van de boom rende, in de hoop dat het paard haar niet zou zien. Het leek misschien wat kinderachtig en dat was het waarschijnlijk ook, maar Courage had er plezier in en voor haar was dat het enige dat telde.

Aragorn voelde de aanwezigheid van een ander paard. Waarschijnlijk was deze niet heel ver bij hem vandaan. Hij keek om zich heen, maar zag niets. Wel zag hij hoefafdrukken in het gras. Aragorn dronk nog wat en nam nog een hap gras. Toen voelde hij een zachte trap tegen zijn kont en keek om, hij zag nog net een staart achter de boom schieten. Een glimlach verscheen op zijn mond en hij liep heel langzaam naar de boom. Zo geruisloos mogelijk. Hij kwam achter het zwart bonte paard. Misschien dat zij hem al gezien had, dat wist hij niet. "Boe," riep hij toen. Hij tilde zijn voorbeen op en gaf haar ook een zachte trap tegen haar kont. Ha. Toen keek hij naar de merrie. Ze was wat groter dan hem. "Aangenaam." zei hij. "Ik ben Aragorn." hij had geen zin om zich voor te stellen met een 'ik word Stapper genoemt', later zou hij dan toch zijn ware naam zeggen, dus waarom dan die moeite nemen?