KINGDOM COME

De regen viel met bakken uit de lucht. Het kletterde tegen de harde stenen van de drakenberg op. Wat een vreselijk rotweer. Je kon er geen hond door jagen. Toch was de grote campolina op pad. Zijn oren tegen zijn schedel aan gedrukt. Zijn staart haast tussen zijn benen in. Hij haatte dit weer werkelijk. Op zo'n dag was hij Kitty kwijt geraakt. Eigenlijk waren ze nooit officieel partners geweest en toch waren ze het ergens. Ze hadden hun tijd altijd samen gespendeerd. Waren nooit een seconde van elkaar gescheiden geweest. Ze waren bijna het perfecte duo geweest. Nooit hadden ze een partner gehad in die twee jaar. Al stond Kitty bekend als een hengstenverslinster. Ze had nooit een partner gehad. Misschien had ze haar rust gevonden bij hem. Navayo was dan ook een easy paard om mee samen te leven. Hy maakte nooit ruzie en was bijna met alles tevreden. Maar als hij iets in zijn hoofd had dan ging dat ook gebeuren. Zo was hij dan weer wel. Dat was niet altijd zo makkelijk. Ook was hij continu onderweg doordat hij zich zo snel verveelde. Navayo hield niet van verveling en bleef continu zoeken naar dingen die hem interesseerden. Helaas duurde die interesse niet lang genoeg om ergens lang te blijven. Voor sommige paarden was dit een enorm nadeel, voor anderen niet.
Oké goed, bij het doel blijven. Hij moest een schuilplaats vinden. Hij vond het echt niets om hier door te gaan. Niet enkel door zijn emoties maar ook doordat hij veel warmer gewend was. Plots duwde hij zijn neus vooruit. Snoof luid een geur op. Het was van een jong dier, eenzaam en alleen. Navayo schudde zijn hoofd eens. Het was vast zijn verbeelding. Wie liet er nu ook een veulen alleen? Echter kwam er geen geur van een ouder bij. Hij schudde nog eens zijn hoofd. Hij mocht er zich niet mee bemoeien. Maar dit vond hij toch geen correcte opvoeding moest hij eerlijk zijn. Wie liet er nu zijn kind alleen in zulk slecht weer? Hij besloot om toch maar zijn neus eens te volgen. Zijn hart ging sneller slaan met de seconde. Hij zag een veulentje liggen. Ze leek te slapen. Haar hele benen lagen open van de talloze vallen die ze waarschijnlijk had gemaakt. Voorzichtig ging hij door zijn voorbenen. Hij strekte zijn hals uit en duwde zachtjes tegen haar schoft aan. Navayo wou haar niet doen schrikken. Ze opende haar ogen. Navayo stond ondertussen al terug recht. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Zijn hazelbruine ogen bezorgd.
"Kom, dit is geen plek voor een veulen om te schuilen. Iets verder is een veilige grot." Sprak hij met zijn warme hese stem. Als ze daar zouden zijn zou hij genoeg tijd hebben om haar verhaal te horen. Ze leek immers geen ouders meer te hebben. Dat rook hij in haar vacht. Er was geen geur van de moeder aanwezig.

Ze hoorde tussen de regen door die keihard op de grond kletterde, en een onheilspellende indruk maakte, vooral als je op zo'n onbetrouwbare plek was als deze, hoefgetrappel dat op de harde grond weerkaatsen. Lichtjes trilde ze met haar oogleden. Kwam daar nou écht iemand aan, of droomde ze? Ze dacht dat het wel een droom zou zijn. Hoe kon ze nou hoefgetrappel horen bij dit weer? Ze probeerde zich weer kleiner op te rollen, om een poging te doen om iets warmer te worden. Helaas was die poging tevergeefs. De grond was ijskoud, en ze was nog steeds doorweekt. Ze kon gewoon amper warmte vinden. Ze legde haar hoofd weer neer, en probeerde te gaan slapen. Misschien zou dan alles beter worden. Of sliep ze nou al?
Zachtjes voelde ze hoe een neus tegen haar schoft werd gedrukt. Haar ogen vlogen als in een reactie open en ze keek de hengst angstig aan. Al snel kalmeerde ze toen de hengst vriendelijk glimlachte. Ook zijn ogen waren zachtaardig uitgedrukt, toch was die bezorgde blik erin te vinden.. Waarom dachten oude paarden áltijd dat veulens zich niet konden redden. Altijd als je iemand tegenkwam, vroeg die automatisch: "Waar zijn je ouders?" Pfft, je kon toch ook wel eens zonder ouders zijn, ook al had je wel ouders. Maar ach, zij had geen ouders meer. En ze had geen zelfmedelijden. Haar moeder zij dat ze moest wegrennen toen ze de kans had, en dat was het laatste wat ze uit de mond van haar moeder had gehoord. Misschien leefde ze nog, misschien niet? Misschien zou ze haar ouders ooit nog tegenkomen. Misschien was ze haar spoor gevolgd, haar geur! Even keek ze weer naar de hengst. Nee, dat was onmogelijk. De regen had alles uitgewist.
"Kom, dit is geen plek voor een veulen om te schuilen. Iets verder is een veilige grot." Ze keek de hengst eens besuusd aan. Voor één keer had het paard niet als eerste gevraagd: "Waar zijn je ouders?" of "Wie ben je?" En dan kwam de eerste vraag er wel meteen achteraan. Misschien wilde ze wel helemaal niet vertellen wat er met haar ouders was gebeurd. Tenminste, niet aan Jan en Alleman. Ze keek de hengst eens angstig aan, met hem meekomen? Maar, was dat wel goed? Nooit met vreemde paarden meegaan, had haar moeder gezegd. Maar ze had nu niemand meer. Het stemmetje in haar hoofd was nog steeds kwaad, maar nu sprak hij dat ze niet mocht meegaan. Ze had geen hulp nodig. Helaas voor dat stemmetje, was hij wel iets dat haar aanspoorde om het juist wel te doen. Je mocht toch wel eens hulp krijgen, als anderen dat aanboden? Langzaam kwam ze overeind, met haar ogen pijnlijk dichtgeknepen, en een zacht gesnik wist ze niet naar binnen te slikken. Haar wondden brandden nog erger dan eerst tevoren. Er zat nu allemaal stof en viezigheid in van de grond. Ze zette een paar stappen, en ze beet op haar lip. Toch zette ze door en liep naar de hengst. Ze keek hem eens beduusd aan. Waar moesten ze heen? Ze voelde meteen de ijskoude wind door haar vacht heen snijden, en de regen viel weer over haar vacht heen. Ze was al helemaal nat, dus dat deerde haar niet. Maar de wind was zó koud, dat die het gevoel alleen nog maar erger maakten.
Oh, die grot moest dichtbij zijn. En hopelijk was die iets meer beschut dan dát hol. Ze wendde haar blik weer naar de kloof. Ze keek toen weer omhoog naar de hengst. Ze wist nu niet meer wat ze moest doen, óf zeggen. Maar ondanks haar radeloosheid, was nog steeds die strijdlustige twinkeling in haar ogen te zien. Niet zo duidelijk, maar hij was er nog altijd.

Navayo keek om toen hij een zacht gesnik hoorde. Hij liet zijn oren even hangen. Ze leek enorm veel pijn te hebben aan haar knieën. Ze lagen helemaal open en nu zat er vuil in. Eigenlijk zou het zuiver gemaakt moeten worden. Morgen dan maar. Het veulen had het ijskoud en dat baarde hem zorgen. De wind sneed zelfs in zijn vacht en hij was een sterk volwassen dier. Hij besloot langs haar te gaan lopen zodat hij toch iets of wat de wind op ving voor haar. Hij zwaaide zijn grote heeft even om de regen wat uit zijn vacht te krijgen. Het hielp niet veel, amper zelfs. Hij wenkte het veulen als teken dat ze moest volgen. Het was niet ver wandelen maar ze zou even moeten door bijten. Af en toe duwde hij zijn neus tegen haar achterhand aan als ze een verhoogje op moesten. Het was misschien niet hoog maar zo gebruikte ze minder krachten als hij haar wat hielp. Snel gingen ze niet. Dat moest ook niet. Het regende dan misschien vreselijk hard maar ze had pijn aan haar knieën en die waren nog niet iets belangrijker als de regen.

Bij de grot aangekomen wandelde navayo ver genoeg naar binnen. Hij had zijn vacht uitgeschut en keek het merrieveulen aan.
"Als je knieën niet teveel pijn doen, kun je je beter uitschudden, droog je sneller." Sprak hij rustig naar haar met een warme glimlach. Hij strekte zijn voorbenen door zijn rug hol te maken. Het deed goed aan zijn hele lichaam. Regen was nooit leuk voor een paard. Hijzelf had er een enorme hekel aan. Pas nu besefte hij dat hij haar naam nog niet wist en zij de zijne nog niet.
"Oh trouwens, mijn naam is Navayo, en de jouwe jonge dame?" Vroeg hij terwijl hij een buiging voor haar maakte. Een speelse grijns speelde rond zijn lippen. Een twinkeling speelde in zijn ogen. Hij had ook een twinkeling in haar ogen gezien. Ze was een kleine vechter. Ergens was ze dapper om in de drakenberg met dit weer rond te zwerven. Ze leek moe te zijn. Ergens ook wel logisch, ze was zo jong, haar benen lagen open en ze was helemaal alleen. Het was niet niets voor zo'n jong dier.
"Probeer een beetje te slapen, dan gaan we morgen naar je ouders." Sprak Navayo rustig. Hijzelf was ook best moe dus zou dat beetje slaap wel van pas komen. Zodra het veulen lag ging hij aan de kant van de ingang liggen op een halve meter van het veulen. Zo vatte ze misschien geen koude doordat hij alle wind opving.

Ze zag aan de ogen van de hengst dat hij geen kwade bedoelingen had. Hij had een tedere blik, die brak toen zijzelf pijn had. Ze wilde niet iemand verkeerde gevoelens geven, al helemaal niet aan een wildvreemde. Toch wist ze zeker dat hij een hart die meer goud was dan zwart. Haar oortjes probeerden zich - ondanks de pijn die ze leed - naar voren te spitsen waarbij ze de valkkleurige hengst eens onderzoekend aankeek. Daarna wenkte de hengst haar met zijn hoofd, en zette zij de achtervolging in.
De hengst was extreem behulpzaam, en probeerde haar knieën zo min mogelijk te belasten, terwijl zij langzaam voortschuifelde over de rotsen. Hun tempo was traag, maar hij paste zich aan op haar tempo. Hij hield haar naar een droge en warmere plek. Hij liet zichzelf verkleumen, enkel om haar een beroep te doen. Ondanks dat de tranen in haar ooghoeken prikten van de pijn, glimlachte ze dankbaar naar de hengst - waarvan ze zijn naam niet wist. Dat hoefde ook niet, zijn hulp was voor haar genoeg.

De hengst liep een grot in. Haar amberkleurige ogen keken kort en wantrouwend in de duistere grot. Toen liep ze de hengst achterna. Ze vertrouwde hem, ook al kende ze de hengst slechts een paar minuten. Hij gaf haar raad om haar vacht uit te schudden. Ze keek naar de wonden op haar knieën, die hielden het wel voor eventjes. Ze zette zich schrap op en schudde toen eerst haar hoofd, vervolgens heel haar lichaam uit. De waterdruppeltjes vlogen uit haar vacht. Het voelde een stuk beter, al helemaal dat ze niet direct weer werd natgeregend, en er geen wind meer op haar tere lichaampje waaide. De hengst rekte zich uit, maar ze volgde zijn voorbeeld niet. Haar knieën zouden dat echt niet waarderen als ze dat zou doen.
"Oh trouwens, mijn naam is Navayo, en de jouwe jonge dame?" vroeg de hengst - waarvan ze wist dat hij Navayo heette. Hij maakte een buiging, gevolgd door een grijns en een twinkeling, die ze herkende van haar eigen gelaat. Kort stond een uitdagende blik op haar gezicht, waarna ze haar gezicht weer in een plooi trok. Haar oortjes draaiden zich naar voren.
'Navayo,' herhaalde ze zijn naam, de klanken rolden soepel over haar lippen, haar stem was snoezig zoals bij bijna elk veulen, toch verrassend zuiver en melodieus voor een paard van haar leeftijd. 'Gwenn,' stelde ze zichzelf kort voor, waarbij ze haar hoofd een beetje kantelde, haar amberkleurige ogen nieuwsgierig naar Navayo gericht. Wat zou hij te vertellen hebben, zou hij nog meer leven hebben? Een gezin? Ze wist dat die nieuwsgierigheid iet gepast en beleefd was. Toen liet ze zich door haar knieen vallen, opnieuw beleefde ze de pijn van een uur geleden. Ze kneep haar ogen dicht, en een zacht gekreun kwam uit haar keelgat. Zodra ze lag, strekte ze haar voorbenen een beetje voor zich uit, zodat er geen druk op haar wonden lag, waarbij ze gedwongen was een beetje op haar zijde te liggen. Ze vond het niet zo'n fijne houding, aangezien ze niet goed overzicht had op de grot, maar het moest. En Navayo was er tenslotte ook nog die een oogje in het zeil kon houden.
De hengst stelde haar voor om te slapen, en direct sloot ze krampachtig haar oogjes, maar toen hij over haar ouders begon, vlogen die weer over. Ze richtte haar hoofd een beetje op en keek Navayo met een beetje verdrietige blik aan. Ze schudde haar hoofd en wendde haar hoofd af.
'Doe geen moeite,' zei haar zachte stemmetje prevelend. Een stem alsof er een grote brok in haar keel zat, geknepen. Van het zuivere noch melodieuze was niks meer over. Ze keerde haar ogen naar de grond.

Navayo's ogen keken verbaasd naar het jonge dier. Waarom moest hij geen moeite doen? Hij begreep het niet echt honderd percent. Een onhoorbare oh kwam vormden er rond zijn lippen. Met een vlotte beweging plaatste hij zijn voorbenen onder zijn lichaam. Hij drukte zijn grote lichaam omhoog, schudde zich even uit. Een beetje onwennig wandelde hij richting het veulen. Hij drukte zijn zwarte neus tegen haar wang aan. Zijn ogen stonden bezorgd. Zijn lange oren hingen langs zijn hoofd. Hij zakte weer neer en ging langs haar liggen. Haar droevige ogen raakten hem. Hij zou haar toch niet alleen laten na deze nacht? Een jong dier achterlaten aan zijn lot was nooit iets goeds. Hijzelf had ook als jong dier zichzelf opgevoed en de meesten eindigden als een wrak. Naf zelf had geluk gehad dat hij geweldige vrienden had leren kennen. Maar hij wou dit veulen een andere kans geven. Ze zou een betere kans krijgen als hem. Een kans om een normaal veulen te zijn dat op de vingers werd getikt als het iets verkeerds deed maar ook beloond zou worden als het iets goeds deed. Tuurlijk moest zijzelf het eerst een leuk idee vinden. Anders had het helemaal geen nut, voor geen een van beiden.
"Als je wilt mag je voor altijd met mij rondtrekken. Als je mij aardig vind tenminste." Knipoogde hij naar Gwenn. Hij hoopte dat ze op zijn voorstel zou in gaan. Het continue gezelschap zou hem goed doen. Hij zou haar kunnen zien als zijn eigen dochter. Misschien was het helemaal niet zo maar dat zou hem dan niet meer interesseren.

De eerste zonnestralen kwamen door de ochtendmist heen. Hij moest in slaap zijn gevallen terwijl hij bij Gwenn had gelegen. Hij tilde zijn hoofd op en keek naar het slapende veulen. Een tedere glimlach verscheen voor even rond zijn lippen. Voorzichtig stond hij recht zonder haar wakker te maken. Een aantal stappen verder schudde hij zijn buckskin vacht uit. Hij keek naar de open lucht. Het leek vandaag stukken beter weer te worden dan een dag geleden. Dan konden ze weg trekken uit dit vreselijke gebied. Navayo hield niet van de drakenberg. Het was een doods, kil gebied waar je liever ver weg van bleef. Echter had deze keer hem toch iets moois cadeau gedaan. Hij keek achterom naar Gwenn die langzaam wakker werd.

Ze hoorde hoe de hengst overeind krabbelde, toch wilde ze hem niet in zijn ogen kijken, en hield haar ogen gericht op de wanden van de rots. Tot haar verrassing, drukte Navayo echter zijn neus tegen haar wang aan. Verward keek ze naar de hengst op, haar ogen lichtjes droevig. Hij zakte opnieuw door zijn knieën, en ging naast haar liggen. Haar uitdrukking werd alleen maar verwarder, toen liet ze haar neusje weer op de koude grond liggen, en staarde naar de grond, en zonder ze er erg in had, nestelde ze haar lichaam tegen de valkkleurige hengst aan, om warmte bij hem te zoeken, hopend dat haar natte vacht droog zou worden. Maar die van Navayo was ook kletsnat, dus heel veel nut zou het niet hebben. Toch was zijn lichaam warm, en voor haar een veilige haven.
"Als je wilt mag je voor altijd met mij rondtrekken. Als je mij aardig vind tenminste." De hengst knipoogde naar haar. Nu was haar gezicht wel het meest verward ooit, toch was een twinkeling in haar ogen zichtbaar geworden. Kon dat? Kon hij haar tweede vader worden. Voor altijd?

'Voor altijd bestaat niet,' gromde een stem in haar gedachten. Direct wendde ze haar ogen af van Navayo. Hoe kon het, hoe kon hij nou hier weer zijn? Waarom was dat stemmetje altijd op de plekken waar ze hem niet nodig had. Hij gromde in haar hoofd dat voor altijd een loze belofte was, dat het onmogelijk was om voor altijd bij iemand te zijn. Dat ze hem niet moest vertrouwen. En dat ze sterk moest zijn. Als ze bij hem was dan gaf ze haar zwakte toe, dan gaf ze toe dat ze niet alleen kon leven. En een zwak paard, dat wilde je toch niet zijn? Hij zei dat ze best alleen kon leven.
Boos schudde ze haar hoofdje. Nee, ze kon niet alleen leven, dan ging ze dood. Als hij haar niet had gevonden, was ze dood gegaan. Ze kon zich niet allen redden, echt niet. Ze draaide haar hoofd weer naar Navayo toe. Nog steeds mompelde het stemmetje in haar hoofd allemaal argumenten waarom ze niet ja mocht zeggen.
'Wil je dat echt?' vroeg ze een beetje bezorgd aan Navayo. Op haar gelaat stond nog steeds een verwarde uitdrukking. Echt?



_{OOC:
Sorry voor de late reactie. Ik had dit postje een keer bijna af, en toen ging hij weg. En het duurde even voordat ik weer de inspiratie had om opnieuw te beginnen. En sorry dat hij zo fluttig is.}

Hij blies warme lucht tegen haar kaak aan. Hij kon er niet tegen dat ze triestig was. Zo jong en al zo'n verdriet. Zo hoorde het toch niet in het leven? Ze hoorde te genieten van haar leven. Te rennen achter kleine dieren waarvan ze dacht dat ze ermee kon spelen. Samen met andere veulens genieten van de zon terwijl ze uitgestrekt in het gras lag te zonnen. Ze boos moest worden wanneer der iemand over der voorpluk een lik gaf.
Zachtjes brieste Navayo toen Gwenn zich tegen hem aan legde. Het was iets of wat onwennig voor hem. Hij had dan zelf ook nooit een veulen gehad. Nu moesten zijn instincten het maar eens over nemen. Hij bekeek haar eens en zag hoe doorweekt ze was. Hij legde zijn hals over haar heen waardoor zijn lange zwarte manen over haar hele lichaam vielen. Hij zag hoe verward het veulen hem aan keek. Ze leek haar oortjes niet te geloven dat hij voor haar wou zorgen. Maar hij wou het wel heel zeker. Misschien kon ze rust brengen in zijn leven. Het leven dat geen interesse wekte in de grote hengst. Hij hoopte ook dat hij Gwenn alles zou kunnen geven wat een jong paard verwachtte van het leven. Hij wou haar proberen alles te leren wat er te leren valt. Gewoon een fantastische tweede vader voor haar worden. Haar beste maatje die ze alles zou kunnen toevertrouwen. Haar beschermer als ze in de problemen zou raken. Haar schouder moest ze verdriet hebben. Kortom gewoon een goede opvoeder zijn en vooral een vader. Eentje waarvan ze niet eens zou weten dat hij het niet echt was.
Hij glimlachte warm naar haar. Ze leek te twijfelen aan zijn woorden. Ze vroeg of hij het echt meende. Hij gaf haar een lik tussen haar oren en grinnikte. Vroeger had hij het altijd gehaat als iemand dat deed bij hem. Zachtjes knabbelde hij aan haar voorpluk waarbij een klein rukje gaf dat helemaal geen pijn kon doen. Een uitdagende blik stond in zijn hazelbruine ogen.
"Ja ik meen het. Als je mij aankunt tenminste." Plaagde hij het veulentje een beetje. Ze zou er wel op in gaan. Ze zou nog wel merken dat Navayo soms echt zo speels was als een veulen. Ze zou zich volop kunnen uitleven in de spelletjes die ze spontaan in der op zou voelen komen. Als ze het zou willen zou ze er zeker van mogen zijn dat ze de nummer 1 zou zijn in zijn leven. Dat hij haar zou beschermen met alles wat hij had. Zelfs als ze een volwassen merrie zou zijn. Niemand zou dan aan zijn kleine meisje komen. Zo was Navayo nu eenmaal. Enorm weinig interesse totdat je iets voor hem zou gaan betekenen. Voor magnumpje en sunset zou hij ook door het vuur gaan. Ze waren zijn beste vrienden, misschien wel zijn enige echte. Hij wist het niet, het deerde hem ook niet veel. Wat hem wel enorm veel pijn deed was dat Kai weeral verdwenen was. Hij moest die merrie loslaten. Het was beter dat ze geen vrienden meer waren. Het deed hem enkel en alleen maar pijn dat hij haar telkens weer moest laten gaan en zorgen om haar moest maken.

De hengst liet zijn roze tong tussen haar maantop glijden. Vies trok ze haar neus op. ‘Bleeehhhhh!’ mopperde ze verwoed. Maar toen ze de plagende blik in de ogen van Navayo zag, moest ze toch wel een beetje grinniken. Ze schudde eigenwijs haar kopje toen de hengst zijn tanden tussen zijn voorpluk begon te plukken. Gevolgd door een kort rukje aan haar donzige haartjes. Een strijdlustige fonkeling begon in haar ogen te schitteren. Oké, dat was oorlog! Met een ferme tik probeerde ze de hengst een kopstoot tegen zijn neus te geven, maar ze betwijfelde of haar oorspronkelijke doel meer pijn zou hebben als haar voorhoofd die nu klaagde met een jammerlijk gebonk. ‘Auw,’ murmelde ze. Maar al snel vergat ze de pijn toen ze de lange voorpluk van Navayo aanlokkelijk voor haar ogen zag schommelen. Ze ontblootte haar nog witte tandjes en begon speels te happen naar de haren die voor haar neus bungelden.
Toen de hengst zei dat hij het meende, staakte ze het vuren en keek de hengst met grote, gelukkige ogen aan. Maar toen voegde hij er nog iets plagerig aan toe. ‘Tuurlijk kan ik je aan! Wacht maar!’ zei ze op een kwaadaardige toon. Ze krabbelde overeind, uit de greep van zijn zwarte manen en huppelde een paar vrolijke pasjes van de hengst af. Toen draaide ze een kwartslag. Een vastberaden blik kwam in haar ogen te staan en haar oortjes draaiden iets naar achteren. Uitdagend schraapte ze met een voorhoef over de stenen grond, wat een luid schrapend geluid opleverde wat je in de grot hoorde echoën. Toen nam ze een aanloop en sprong in galop. ‘AARRRRGHH!!’ riep ze keihard en nam een grote sprong om vervolgens langend op Navayo's liggende lichaam te landen. Haar tanden begonnen direct in zijn manen te happen en ze rolde lachend van zijn rug af.
‘Blijf je nu voor altijd bij mij?’ vroeg ze toen lachend, terwijl een beentje van haar in de greep zat van zijn lange manen en ze probeerde hem los te krijgen door er oncontroleerbaar hard mee heen en weer begon te bewegen.

Navayo's snuit vormde zich om tot een hoopje rimpels. Het veulen gaf net dezelfde reactie zoals hij altijd had gedaan als veulen. Hij haatte het ook als iemand hem dan likte ofzo. Het was gewoon niet aangenaam. Een plagerige lach ontsnapte uit zijn keelgat door haar antwoord. Hij graag haar kleine hoofd tegen zijn neus aan gebotst. Hij niesde ervan. Zijn hazelbruine ogen op het kleine speelse ding gericht. Haar tanden werden in zijn haardos geplaatst. Hij hield zijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren om haar te ontwijken, al lukte dat niet echt geweldig. Die kleine was een echte volhouder. Al had hij dat al veel eerder gemerkt aan het veulentje.
Ze krabbelde overeind na haar duidelijke antwoord. Een vragende blik speelde op in Navayo's ogen. Ze huppelde een aantal passen van hem weg om een kwartslag te draaien. De blik in haar ogen voorspelde genoeg net als haar oortjes die naar achteren draaiden.
"Ohohw." Speelde navayo geschrokken. Hij deed alsof hij haast bang van haar werd terwijl ze op hem af kwam gelopen. Ze sprong op hem en begon in zijn manen te bijten. Hij rolde op zijn rug en begon te lachen.
"Oké Oké ik geef toe, je kan mij aan." Gaf hij toe aan het veulen. Haar been zat vast in zijn lage manen. Ze bewoog wild heen en weer om los te komen. Navayo zuchtte eens en begon de klitten uit zijn eigen manen te werken zodat ze los kon komen. Of hij altijd bij haar zou blijven? Tuurlijk zou hij dat doen. Hij zou haar gaan beschermen met zijn leven. Hij zou de perfecte vader voor haar zijn. Ze zou als zijn eigen veulen zijn.
"Voor altijd, alleen wij twee." Beloofde hij haar. Echter zodra hij de woorden had uitgesproken wist hij dat het al fout was. Wat als hij een merrie leerde kennen? Zou ze het zo letterlijk opvatten dat ze enkel met zijn tweetjes zouden zijn? Zou ze het accepteren dat haar pleegvader een partner zou hebben? Agh, het waren voor hem eigenlijk geen zorgen. Hij en liefde ging toch niet samen. Ze moest zich dus totaal geen zorgen maken. Ze zou Navayo niet moeten delen met een andere dame.