ModeratorEnkele bladeren lieten los en belandden op Pearl's bonte hoofd toen ze langs stapte. Ergens leken hun opvallend sierlijke bewegingen hoopvol, alsof ze geluidloos smeekten om op te vallen voor de inwoners van Dream Horses. Wellicht werd dit enkel gedaan door de personen die werkelijk interesse hadden in de natuur en dat waren er naar haar schatting niet bijzonder veel. Zijzelf toonde veel belangstelling in de natuur, maar dat was iets waar ze in haar jongere jaren al een hoop tijd in stak. Het ontdekken van bepaalde dingen en het liefhebben van al het prachtige in de wereld hoorde gewoon bij haar. Daar waren de meesten van op de hoogte. Iets wat waarschijnlijk ook haar zwakke punt was: Vaak wilde ze niet meteen het slechte van iemand in zien terwijl dit wel beter gedaan kan worden. Soms waren tweede kansen geven goed, maar negen van de tien keer zorgde het voor een nieuwe last op haar schouders. Niet iedereen verdiende haar vergevingsgezindheid.
Een donkerbruine uil verscheen plotseling tussen de boomtakken. Door de schaduw waren zijn details moeilijk te zien vanaf haar afstand. De wind die speels aan de puntjes van haar manen leek te trekken ging liggen en het kleine bos langs het meander werd overvallen door een plotselinge stilte. Haar blik ging van de uil naar het pad waarop ze liep, om net op tijd een misvormde boomtak te omzeilen die over het pad groeide. Een uil in de namiddag? Meestal verschenen deze vogels pas rond middernacht. Het kon best zo zijn dat na het verschijnen van Volturi rond de wat vroege tijdstippen anderen werden meegesleept in de sneeuwuil haar rare, dagelijkse routine.
'Het is hier mooi, hè? Ik kom hier graag.'
Haar groene ogen priemden zich in die van Lacuna die zich de hele tijd al naast haar bevond. De stilte werd voor kort gevuld door haar warmhartige woorden, en verdween net zo spoedig als deze gekomen was. Het feit om Lacuna op deze vrolijke manier door het leven te zien gaan deed haar goed. Haar zus was al flink aangesterkt. Op dit soort momenten had ze er profijt van dat ze kennis had van planten. Ze was er zeker van dat deze kleine plantjes en kruiden net voor dat extra beetje genezende kracht en vitaminen zorgden.
Het allesbehalve eentonige bospad kwam tot zijn eind. Een felle straal zonlicht bracht een beter beeld van de plek die erachter lag: Kleine rivier-stroompjes die ergens - dat zou waarschijnlijk dik een paar kilometer van de twee merries vandaan zijn - uit zouden monden in een groter meer of een zee. De omringende heuvels en bomen gaven een golf van verschillende tinten groen weer. Pearl keek opnieuw opzij naar haar zus, om haar emoties in te schatten. Ze was er zeker van dat het gevlekte paard naast haar net zo hoteldebotel van deze plek zou zijn als zij altijd al was geweest.
Een donkerbruine uil verscheen plotseling tussen de boomtakken. Door de schaduw waren zijn details moeilijk te zien vanaf haar afstand. De wind die speels aan de puntjes van haar manen leek te trekken ging liggen en het kleine bos langs het meander werd overvallen door een plotselinge stilte. Haar blik ging van de uil naar het pad waarop ze liep, om net op tijd een misvormde boomtak te omzeilen die over het pad groeide. Een uil in de namiddag? Meestal verschenen deze vogels pas rond middernacht. Het kon best zo zijn dat na het verschijnen van Volturi rond de wat vroege tijdstippen anderen werden meegesleept in de sneeuwuil haar rare, dagelijkse routine.
'Het is hier mooi, hè? Ik kom hier graag.'
Haar groene ogen priemden zich in die van Lacuna die zich de hele tijd al naast haar bevond. De stilte werd voor kort gevuld door haar warmhartige woorden, en verdween net zo spoedig als deze gekomen was. Het feit om Lacuna op deze vrolijke manier door het leven te zien gaan deed haar goed. Haar zus was al flink aangesterkt. Op dit soort momenten had ze er profijt van dat ze kennis had van planten. Ze was er zeker van dat deze kleine plantjes en kruiden net voor dat extra beetje genezende kracht en vitaminen zorgden.
Het allesbehalve eentonige bospad kwam tot zijn eind. Een felle straal zonlicht bracht een beter beeld van de plek die erachter lag: Kleine rivier-stroompjes die ergens - dat zou waarschijnlijk dik een paar kilometer van de twee merries vandaan zijn - uit zouden monden in een groter meer of een zee. De omringende heuvels en bomen gaven een golf van verschillende tinten groen weer. Pearl keek opnieuw opzij naar haar zus, om haar emoties in te schatten. Ze was er zeker van dat het gevlekte paard naast haar net zo hoteldebotel van deze plek zou zijn als zij altijd al was geweest.
