Het meisje in het schilderij
Je kunt nooit twee maal in dezelfde rivier stappen
~Heraclitus
Proloog
Mijn grootvader vertelde mij altijd veel verhalen, spannende, waargebeurde en leerzame verhalen die mij op de één of andere manier beter lieten slapen.
Het klinkt verontrustend, maar die spanning was heerlijk om over te dromen, mijn dromen waren namelijk altijd mooier dan de realiteit die ik zo verschrikkelijk haten kon.
De realiteit was hard, gemeen en het vernietigde al je mooie dromen, verpulverde het onder zijn grote laars alsof het broodkruimels waren; ze kraakten nog zo lekker als je ze eenmaal verpletterd had. Alsof de realiteit plezier had aan het kleineren van mijn fijne dromen, volgens mij deed het dat ook.
Dat- en nog veel meer- maakte die spannende verhalen zo veel beter dan normaal, gewoon omdat ze mij plezier brachten. Het was immers mijn grootvader die ze vertelde, en ik hield zielsveel van mijn grootvader.
Alles wat hij deed, deed hij goed, hij bracht het plezier terug in mijn leven nadat die gemene realiteit ook dat onder zijn grote laars verpletterd had. Het kostte hem erg veel moeite om mijn plezier van zijn zool af te schrapen voordat hij mijn dromen verpulverde.
Plezier bleef nooit lang rond hangen bij mij want, toen mijn verdriet weggeëbd leek te zijn, kwam het terug, en groter dan ooit, als een golf die zich terug leek te trekken en toen een keer zo groot weer terug kwam en zich op de rotsen smeet.
Die rotsen, die moesten mij voorstellen, en de golf, dat was het verdriet gemengd met realiteit. Het leven is een leugen en iedereen die mij en anderen verteld dat het mooi is, is een leugenaar. Ja, het leven en haar koelbloedige realiteit is een nachtmerrie waaruit ik niet wakker lijk te worden maar, als ik droom, lijkt het allemaal niet zo erg meer..
Je kunt nooit twee maal in dezelfde rivier stappen
~Heraclitus
Proloog
Mijn grootvader vertelde mij altijd veel verhalen, spannende, waargebeurde en leerzame verhalen die mij op de één of andere manier beter lieten slapen.
Het klinkt verontrustend, maar die spanning was heerlijk om over te dromen, mijn dromen waren namelijk altijd mooier dan de realiteit die ik zo verschrikkelijk haten kon.
De realiteit was hard, gemeen en het vernietigde al je mooie dromen, verpulverde het onder zijn grote laars alsof het broodkruimels waren; ze kraakten nog zo lekker als je ze eenmaal verpletterd had. Alsof de realiteit plezier had aan het kleineren van mijn fijne dromen, volgens mij deed het dat ook.
Dat- en nog veel meer- maakte die spannende verhalen zo veel beter dan normaal, gewoon omdat ze mij plezier brachten. Het was immers mijn grootvader die ze vertelde, en ik hield zielsveel van mijn grootvader.
Alles wat hij deed, deed hij goed, hij bracht het plezier terug in mijn leven nadat die gemene realiteit ook dat onder zijn grote laars verpletterd had. Het kostte hem erg veel moeite om mijn plezier van zijn zool af te schrapen voordat hij mijn dromen verpulverde.
Plezier bleef nooit lang rond hangen bij mij want, toen mijn verdriet weggeëbd leek te zijn, kwam het terug, en groter dan ooit, als een golf die zich terug leek te trekken en toen een keer zo groot weer terug kwam en zich op de rotsen smeet.
Die rotsen, die moesten mij voorstellen, en de golf, dat was het verdriet gemengd met realiteit. Het leven is een leugen en iedereen die mij en anderen verteld dat het mooi is, is een leugenaar. Ja, het leven en haar koelbloedige realiteit is een nachtmerrie waaruit ik niet wakker lijk te worden maar, als ik droom, lijkt het allemaal niet zo erg meer..