Blindfolded: Hideout

De kleine bonte merrie stribbelde hevig tegen, maar het maakte geen verschil want Sunset was doodmoe. De hengst zette er flink tempo in en sleepte haar aan haar hals mee naar een andere grot. Ze voelde de wond van de oorlog langgeleden weer open gaan, en het bloed begon over haar hals te druipen. Ze kwamen bij een smal paadje en Tuxedo liet haar los. Maar het was zo smal dat ze onmogelijk weg kon. Ze voelde een duw en liep de grot in. Bij het horen van zijn stem bokte ze laag, haar benen naar hem uitslaand. Maar toch zakte ze daarna bijna door haar benen heen. Ze liet haar blik door de grot heen gaan, opzoek naar een uitweg, die er niet was. Nu bekroop de paniek haar. Waarom had ze dit niet zien aankomen? Hoe had ze zo stom kunnen zijn? En Navayo. Navayo.... Hij zou boos op haar zijn. Natuurlijk zou hij boos op haar zijn! Ze draaide haar hoofd naar de uitgang, waar Tuxedo nog stond. Ze keek kort in zijn ogen, en wist zeker dat hij haar angst meteen gezien had. Ze wendde haar blik af. Nu begreep ze ook wat ze had geroken. Hij was niet alleen. Er zouden meer hengsten komen. Die gedachte maakte haar bang. Maar dan zouden er misschien, nou ja eigenlijk wel zeker weten, ook meer merries komen! Zouden ze elkaar kunnen helpen ontsnappen? Sunset zuchtte. Ze wist het niet. De uitgang was zo smal, ze zouden er nooit tegelijk uit komen. En de hengsten zouden hun goed in de gaten houden. Er zat één voordeel aan het hele gebeuren. Ze droeg nu waarschijnlijk een veulen van Tuxedo, dus zou ze elf maanden redelijk veilig zijn. Ze zou in ieder geval niet gedood worden. Maar ze konden nog steeds zorgen dat ze magerder werd. Sunset duwde de nare gedachtes weg. Ze had een partner en een kudde. Navayo zou de kudde bijeenroepen als bleek dat ze echt weg was. Ze was nu al minstens drie dagen uit zijn zicht. Hij zou bezorgt worden. Ze wist het bijna zeker. Maar aan de andere kant, de grot was moeilijk te vinden. Ze wist het niet... Ze wist niet wat het lot haar zou brengen...

Scheef keek hij haar aan, ‘niet te veel hoop krijgen dat ik zoals vele showpony ben, Tough,’ zei ze terwijl ze grijnsde, hij keek haar vragend aan, maar ze draafde al weg. Wat bedoelde ze daar mee: niet te veel hoop krijgen dat ik zoals vele showpony ben, Tough, het was alsof ze een nadruk had gelegd op zijn naam, wat hij zich natuurlijk verbeelde. Maar hoe moest hij weten hoe vele showpony’s waren? Hij deed maar alsof hij het begreep en schudde zijn hoofd terwijl hij grinnikte. Nee, nee, dat zal ik niet doen, dat zal je namelijk nooit meer worden, ze zou nooit van der leven meer weg komen eenmaal in de grotten, het plan was te goed, te goed doordacht, ontsnappen was niet mogelijk. Tenzij, een van de bewakers het verpestte, maar dat individueel zou wel gestraft worden, zo niet door Tuxedo, dan door Tough. Of die Belbo, in gedachte spuwde hij de naam uit, iemand dacht gewoon binnen te wandelen en zijn ‘eer’  als enigste jager van Tough weg nemen en weg te gooien. Het idee van nog een hunter beviel Tough niet. Het was iets dat van Tuxedo en Tough was, en die Belbo zal dat niet afpakken. Hij pakte dat privilege niet van Tough af en Tough zou zorgen dat Tuxedo trots op hem zou worden, hij zou meer merries binnen brengen dan die Belbo, wat hij er ook voor moest doen. Hij zou alles in de strijd gooien tegen die Belbo, wat dacht die hengst? Hij kon niet zomaar ongestraft binnen wandelen en zich gedragen als hunter, wat hij ook zou doen, Tough zou hem blijven haten. Hij gooide roet in het te perfecte plan, het was inderdaad gewoon te perfect geweest.
" Probeer ze eerst op te trekken, voor je ze strekt."sprak ze als raad, hij probeerde het, nog steeds zonder veel succes, maar het zag er minder stom uit. Nou ja, een ding wisten ze wel weer: Tough zal nooit succesvol zijn als showpaard, hij zou zichzelf trouwens toch niet rustig kunnen houden tussen al die andere paarden. Zo was hij niet, hij was wild en dat bleef hij.
Hij was verbaasd dat ze zo langzaam op hem af sjokte, wat was het probleem? Het was alsof het weer haar stemming beïnvloedde, of zij beïnvloedde het weer, maar dat laatste leek hem sterk. Misschien had ze gewoon een slecht voorgevoel van wat er ging gebeuren, Dat zou ze moeten hebben ook, schoot er door zijn gedachte heen. Maar hij keek haar verbaasd aan en geruststellend, ze kwam al. Natuurlijk kwam ze, wie weerstond Tough nou? "En je weet zeker dat je goed gaat?" hij keek haar weer verbaasd aan terwijl hij zich naast haar voortbewoog. Ze moest nu niet achterdochtig worden, niet nu alles, bijna alles, zo perfect liep. `Natuurlijk gaat alles goed! Gekkerd,’ grinnikte hij zachtjes, alsof hij het niet begreep waarom ze zo achterdochtig was, maar natuurlijk begreep hij het wel, `wat zou er mis moeten gaan?’ vervolgde hij, nog steeds verbaasd. Gelukkig ging ze dichterbij hem lopen, hij deed niets, ze vertrouwde hem al minder, dus moest hij nu niet overhaast doen. Toch kon hij er niks aan doen dat hij een pas oversloeg en zijn hoofd omhoog gooide toen hij de geur van haar hengstigheid rook. Rustig Tough, gedraag je. Hij keek haar verontschuldigend aan, `sorry, ik kon er niks aan doen,’ verontschuldigde hij zichzelf, maar waarom zou ze het hem kwalijk nemen? Hij was toch maar een hengst, niemand die hem zoiets kwalijk nam.
Ze stopte, haar hals bevond zich onder de zijne en haar hoofd leunde tegen haar borst, hij keek rond, kon de steile toegang naar de grot al zien. `Ik zie een geschikte grot,’ mompelde hij zachtjes in haar oor, hij gleed met zijn neus over haar hals en rug. Ze kreeg de kans niet om te reageren: hij dekte haar.
Zijn neus drukte hij zachtjes tegen haar manen, toen tegen haar neus. Hij boog zijn hals weer over de hare, knabbelde aan haar schoft. Maar er was niet veel tijd voor dit gedoe, gelukkig voor Tough, de zon ging onder en al snel was het donker. Hij wist de weg uit zijn hoofd naar de grot. `Volg mij, ´ mompelde hij zachtjes, hij duwde tegen haar schouder aan en bleef schuin voor haar lopen, zorgde dat het fysieke contact er bleef zodat ze hem sowieso niet kwijt zou raken. `Pas op hier, het is steil,’ soepel liep hij de steile bult op. Hield rekening met haar snelheid, hij liep regelrecht de donkere grot in, de merrie moest hem wel volgen wou ze niet buiten staan als makkelijke prooi voor roofdieren die hier ongetwijfeld rond zwierven. Toen hij zeker wist dat ze helemaal binnen was veranderde zijn houding, zijn oren gleden naar achteren, hij keek de bonte merrie aan die ook in de grot aanwezig was, zij was hem nog niet opgevallen.
Hij naderde haar langzaam, besteedde al geen aandacht meer aan Veriënda: zij was niet belangrijk meer, zij deed er niet meer toe. `Hallo kleine, is het gezellig hier?’ zijn lach schaterde door de grot, hij draaide zijn kont naar haar toe. `Waar is Tuxedo?’riep hij haast, hij zei het niet tegen iemand in het bijzonder, het was gewoon een roep, de hengst was vast wel ergens in of rond de grot. Hij moest zeggen, de grot was goed uit gekozen, hij was gigantisch op het eerste zicht.

Nadat ze had gevraagd of hij wel wist waar hij heen ging, keek hij haar weer verbaasd aan terwijl hij zich naast haar voortbewoog. Ze was achterdochtig aan het worden. `Natuurlijk gaat alles goed! Gekkerd,’ grinnikte hij zachtjes, `wat zou er mis moeten gaan?’ vervolgde hij, nog steeds verbaasd. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar hem en kon een opmerking niet binnen houden. "Weet ik veel, ik ben niet zo'n wonderpaard als je denkt hoor." Het kwam er deels boos uit, en deels geïrriteerd. Ze zag zijn hoofd omhoog gaan, waarna hij haar verontschuldigend aan had gekeken. `sorry, ik kon er niks aan doen,’ verontschuldigde hij zichzelf. Iets waarbij ze met haar ogen rolde. "Het is niks, Tough." Ze sprak zijn naam weer uit, met een ondertoon.
Ze stopte, haar hals bevond zich onder de zijne en haar hoofd leunde tegen haar borst, haar witte manen hingen naar beneden als een waterval.`Ik zie een geschikte grot,’ mompelde hij zachtjes in haar oor, hij gleed met zijn neus over haar hals en rug. Ze kreeg de kans niet om te reageren: hij dekte haar.
Zijn neus drukte hij zachtjes tegen haar manen, toen tegen haar neus. Hij boog zijn hals weer over de hare, knabbelde aan haar schoft. De zon ging onder, en boos begon ze onrustig op en neer te drempelen op het smalle pad. Het liefste had ze nu naar hem uitgehaald en gezorgd dat hij niet meer op kon staan. Maar door de kleinheid van het pad had ze geen kans, misschien zou ze er zelf in vallen. Ze wist nu wel waarom ze zo achterdochtig was geweest, ze had zijn geur al geroken, en die van twee andere hengsten en een merrie. `Volg mij, ´ mompelde hij zachtjes, hij duwde tegen haar schouder aan en bleef schuin voor haar lopen, zorgde dat het fysieke contact er bleef zodat ze hem sowieso niet kwijt zou raken. `Pas op hier, het is steil,’ soepel liep hij de steile bult op. Eigenlijk zou ze hem van het pad moeten stoten, integendeel tot dat gaf ze hem geen duw maar haalde wel uit naar zijn hals, waar ze een plek achterliet. Maar veel keus had ze niet, ze moest wel met hem mee lopen, zeker nu ze niet achteruit kon lopen door de wending.  Ze liepen beide een grot binnen, eentje waarvan ze niet wist wat ze moest denken. Ze zag zijn oren naar achter gaan, mee dat ze binnen waren, en die van haar hadden al naar achter gestaan mee dat hij van haar af was gegaan.
Ze zag hem op een bonte merrie af gaan.`Hallo kleine, is het gezellig hier?’ zijn lach schaterde door de grot, hij draaide zijn kont naar haar toe. `Waar is Tuxedo?’riep hij haast, hij zei het niet tegen iemand in het bijzonder, het was gewoon een roep, Ze kon het niet laten te reageren. "Waarschijnlijk ver weg van het vreselijke iets dat Tough heet." Siste ze, en begon achteruit te lopen, naar de uitgang. Als ze eruit zou kunnen komen was ze vrij en zou ze kunnen proberen weg te komen. Ze keek naar de bonte merrie, waarschijnlijk ook het slachtoffer hiervan, en besloot te blijven. Als gezelschap voor haar. Voorzichtig zette ze enkele passen naar de merrie, Tough zowaar opzij duwend. Hij kon haar part dood neervallen. Ze richtte zich weer op de merrie en ging voor haar staan. "Hoi.." Ze keek achterom naar Tough, gaf hem een hatende blik en vervolgde haar zin. "Veriënda.. En jij?"

Sunset stribbelde tegen maar haar kracht was miniem. Ze was moe, uitgeput en hij kon haar makkelijk aan. Ook al was ze niet moe kon hij de merrie aan. Ze was niets meer dan een lappenpop voor hem.
Inmiddels in de grot aangekomen was de grot akelig leeg. Hij gromde, teleurgesteld in het kleine aantal hengsten dat hij nog onder zijn commando had. Als hij ooit een beetje macht zou hebben moest hij echt uitbreiden. Maar het was een begin. Zolang hij maar een paar leden had die naar hem luisterden, dan was hij een beetje gelukkig. Opeens voelde hij zwak de achterhoeven van Sunset tegen zijn borst aan komen. Hij legde zijn oren plat tegen zijn schedel en meteen haalde hij naar de achterhand van de merrie uit. 'Hoe durf je?!' gromde hij haar toe en hij dreef haar met een paar passen dieper de grot in. Zijn tanden schoten daarna naar haar hals, waarna hij woest snoof. Daarna liet hij de merrie voor wie ze was en draaide zijn achterhand naar haar toe.

Hij kreeg geen antwoord toen hij vroeg om Tough. Waarschijnlijk was de Konik weg om een merrie te zoeken. Hij schudde zijn hoofd en snoof daarna eens over de grond. Het regende inmiddels buiten en je hoorde de druppels neervallen op de bovenkant van de grot. Wat had hij toch weer een sfeervol plekje. Zijn ogen gleden door de kale grot, niets groeide hier en er hing een ijzige stilte. Hij grijnsde en keek tevreden naar de ingang van de grot, waar tot zijn verassing juist op dat moment Tough binnenkwam met een sneeuwwitte merrie. Kennelijk een prooi van zijn rooftochten. Hij grijnsde, terwijl zijn ogen de witte merrie keurden. Ze had een prima bouw en zeker niet lelijk. Tough had een goede aanwinst gedaan. Echter leek ze nog wel erg krachtig en vurig. Die kracht zou wel gebroken worden. Een valse grijns ontstond op zijn gezicht.
Tough zei iets tegen Sunset waarna een schaterlach volgde. Hij grinnikte kort maar zijn stemgeluid kwam niet boven dat van Tough uit. Duidelijk was hij in een goede bui, tevreden met zijn buit.
'Waar is Tuxedo?' galmde vervolgens door de grot. Verbaasd was hij geweest dat Tough hem nog niet had opgemerkt. Waarschijnlijk teveel in zijn nopjes. Vervolgens zei de witte merrie iets. Hij rolde zijn ogen en liep vervolgens naar Tough toe. Het was zijn prooi, hij moest haar straffen als ze ongehoorzaam was. 'Goedenavond, Tough,' galmde zijn stem als ware uit het niets en hij stapte uit het hoekje van de grot waarin hij zich had verborgen. Eenmaal bij de Konik aangekomen glimlachte hij. 'Goed werk verricht,' complimenteerde hij de hengst kort. 'Zorg wel dat je haar in toom houd,' fluisterde hij toen in het oor van de hengst op een onheilspellende toon.  Alsof er vervolgens "of anders" achteraan zou komen. Maar dat liet hij de hengst met zijn eigen fantasie opvullen.

De merrie was duidelijk niet blij dat ze hem achterliet, hij genoot er van. Het was precies zoals hij zich had voorgesteld, hij speelde met hun hart, brak ze en zij waren verdrietig of boos. Boos in dit geval, maar de merrie kon niets, als het echt uit de hand zou lopen dan zou Tuxedo hem waarschijnlijk wel helpen, hoopte Tough dan, maar hij was niet bang dat de merrie een partij voor hem zou zijn. Tough was niet de grootste, maar hij bezat wel over een grote kracht.
"Waarschijnlijk ver weg van het vreselijke iets dat Tough heet." Hij trok zijn wenkbrauw op, voor zover dat kon. Maar dit duurde niet lang, hij was van zijn verbazing af, hij had niet verwacht dat de merrie zo zou reageren, maar ja, ze was nog fit en zeker nog sterk, dit zou wel veranderen de komende dag, dan zou ze honger gaan krijgen en minder sterk worden, vervolgens zou ze langzaam af takelen, maar natuurlijk zou ze in leven blijven en ze zou haar veulen nog moeten baren, ze bleef leven, maar op het randje van de dood. Waarschijnlijk zou ze wel wensen dat ze dood was, mooi niet dat iemand van hun haar zou gaan vermoorden, daar was ze veel te waardevol voor. Deze gedachte duurde echter maar een fractie van een seconde, zijn oren gleden weer in zijn nek en hij haalde uit naar haar schoft, waar hij zijn tanden snel in plantte, de roestige smaak van bloed stroomde in zijn mond, met zijn voorhoef trapte hij tegen haar aan, hij was niet waar, maar het was raak volgens hem. `Laat dat,’gromde hij tegen de merrie, toen richtte hij zich tot Tuxedo die gesproken had: `Goedenavond, Tough,’uit het niets zei hij deze woorden, Tough knikte enkel, gelukkig had die Belbo nog geen merrie afgeleverd, hij was de eerste, dus de beste was hij van mening. Een antwoord nu was niet nodig, hij complimenteerde hem echte wel. Tough glimlachte, deze woorden zouden nog lang in zijn hoofd spelen, goed werk, goed werk. Als hij maar een goede indruk bij Tuxedo achter liet, dan was alles goed. Tough knikte bij zijn laatste woorden, haar in toom houden was nu het belangrijkst, natuurlijk was dit zijn taak, hij had haar meegebracht, hij zou haar ‘opvoeden’
`Bedankt, en dat zal ik doen,’ Tough richtte er geen aandacht aan, dat er misschien een of anders had kunnen volgen bij zijn woorden, ergens wist hij wel dat er anders gevolgen waren, maar hij dacht er niet specifiek bij na. Hij draaide zich naar de merrie, en keek haar haast vriendelijk aan. `Ach, kind toch, heb je al vriendjes gemaakt? Ik zal je maar niet teveel hechten hoor,’ voor je het weet zijn jullie dood voegde hij er in gedachte aan toe, maar dat hoefde zij niet te weten. `Hoor je dat?! Ik mag je opvoeden, hmm,’hij stopte eventjes met praten alsof hij in zijn eigen dromenwereld was, `dag en nacht met jou optrekken, maar je moet wel lief zijn hoor, anders word ik beledigd,’grinnikte hij poeslief, met zijn oortjes vooruit keek hij haar aan, speels leek het haast.

Zo boos als ze was had ze hem uitgedaagd, zeker door het feit dat hij al zo gemeen deed tegen de andere merrie. Zijn oren gleden weer in zijn nek en hij haalde uit naar haar schoft, waar hij zijn tanden snel in plantte, de roestige smaak van bloed stroomde in zijn mond, met zijn voorhoef trapte hij tegen haar aan, hij was niet waar, maar het was raak volgens hem. `Laat dat,’gromde hij tegen de merrie, "Je bent geen baas over mij." Gromde ze terug en haalde met een van haar voorste hoeven uit, welke hem tegen zijn flank raakte.
" gedrocht." Zei ze, en een van haar oren draaide zich naar de andere hengst, die blijkbaar Tuxedo heette. Ze keek hem even minachtend aan als ze Tough had aangekeken. "Ah wel, als je daar gedrocht twee niet hebt." Gromde ze naar hem. Tough draaide zich naar de haar om, en keek haar haast vriendelijk aan. `Ach, kind toch, heb je al vriendjes gemaakt? Ik zal je maar niet teveel hechten hoor,’ Ze snoof en keek hem minachtend aan. " Beter vrienden met haar, dan vrienden met jou." Zei ze, haar oren naar achter leggend.`Hoor je dat?! Ik mag je opvoeden, hmm,’hij stopte eventjes met praten alsof hij in zijn eigen dromenwereld was,
`dag en nacht met jou optrekken, maar je moet wel lief zijn hoor, anders word ik beledigd,’grinnikte hij poeslief, met zijn oortjes vooruit keek hij haar aan, speels leek het haast. "Ach man, val dood." Zei ze boos, draaide zich om en haalde schopte in zijn richting en draafde, voor zover dat mogelijk was naar de andere kant van de grot. Of.. ze zou het spelletje gewoon mee gaan spelen en liep naar hem toe,
drukte haar neus zacht en subtiel tegen de zijne terwijl haar blauwe ogen hem rechtaan keken. Het leek alsof haar ogen recht door hem heen keken. Ze liep langs hem heen, haar neus gleed over zijn hals en rug, draaide zich om hem heen en bleef aan de andere kant van hem staan. Ze wist hoe ze spelletjes moest spelen. Haar neus bleef bij zijn hals hangen, en ze ging dicht tegen hem aan staan. Who doesn't play, doesn't win.

De merrie daagde hem uit, de imbeciel, je mocht hem uitdagen wat je wou, maar in deze situatie was er een grotere kans dat hij zou winnen. "Je bent geen baas over mij,’Hij negeerde haar woorden, nog niet nee, nog niet. Hij voelde haar hoef tegen zijn flank, hij keek haar beledigd aan, hoe durfde ze? Ze schold hem uit, daarna schold ze Tuxedo uit.
Nu ging het toch echt te ver, Tough gromde van diep uit zijn borstkas, in elk geval, zo’n soort geluid maakte hij. Hij sprong naar voren, hapte naar haar hals en trapte haar tegen haar been, ze moest het leren. Niemand schold hem én Tuxedo ongestraft uit. Daarbij niemand viel hem aan, zonder dat hij terug aanviel, hij was hier dominant over haar, dat mocht ze leren ook. En als Tuxedo wou dat hij haar in toom hield, dan deed hij dat ook.
Wéér beledigde hij haar, hij keek haar quasi beledigd en quasi geschokt aan. `Dat, is niet aardig hé,’ weerklonk zijn stem onheilspellend, haar hoeven vlogen hem om zijn oren, maar hij hapte in haar kont. `Leer je gedragen stom wijf,’gromde hij haar toe. Snel ook, vervolgde hij in gedachten.
Toen veranderde ze het spel, haar neus raakte die van hem aan en haar blauwe ogen keken hem aan, hij was verbaasd, liet het toe. Haar neus hing bij zijn hals toen ze stopte, hij gleed met zijn neus over haar rug, beet zacht in haar schoft tot hij haar bloed proefde en gleed toen door naar haar oor, eventjes streek hij erover een, toen greep hij hem. Beet hard door en gaf er een ruk aan, hij trok hem er waarschijnlijk niet af, maar kon wel voor een fikse pijn zorgen, hij sleurde haar zo wat mee, weer terug naar de andere kant van de grot. `De spelletjes zijn afgelopen, leer je gedragen en geen slijmerig gedoe,’hij draaide zich om en verkocht haar een trap, hij spoog haar bloed walgend op de grond en liep weer terug naar de ingang, waar hij zich naar haar toe draaide. `Dit is geen zomerkamp, schat,’zei hij nog dreigend.

Hij sprong naar voren, hapte naar haar hals en trapte haar tegen haar been, Boos keek ze hem aan.
Weer beledigde ze hem, en dat verdiende hij ook. hij keek haar quasi beledigd en quasi geschokt aan. `Dat, is niet aardig hé,’ weerklonk zijn stem onheilspellend, haar hoeven vlogen hem om zijn oren, maar hij hapte in haar kont. `Leer je gedragen stom wijf,’gromde hij haar toe. " Moet je dat eerst zelf maar eens gaan doen." gromde ze terug.
Toen veranderde ze het spel, haar neus raakte die van hem aan en haar blauwe ogen keken hem aan, hij was verbaasd, liet het toe. Haar neus hing bij zijn hals toen ze stopte, hij gleed met zijn neus over haar rug, beet zacht in haar schoft tot hij haar bloed proefde en gleed toen door naar haar oor, eventjes streek hij erover een, toen greep hij hem. Beet hard door en gaf er een ruk aan. Het deed immens veel pijn, maar zo dapper als ze was hield ze zich overeind en haakte een van haar hoeven hoog voor de zijne.
Hij sleurde haar zo wat mee, weer terug naar de andere kant van de grot. `De spelletjes zijn afgelopen, leer je gedragen en geen slijmerig gedoe,’hij draaide zich om en verkocht haar een trap, hij spoog haar bloed walgend op de grond en liep weer terug naar de ingang, waar hij zich naar haar toe draaide. `Dit is geen zomerkamp, schat,’zei hij nog dreigend. Ze stond recht op haar benen, en keek hem dreigend aan. " Ik heb al teveel trappen en beten gehad om bang van een miezerig iemand als jou te zijn Tho-ugh." Sprak ze. Ze liet zich niet kleineren door hem.
Ze liep naar hem toe, niet van plan zich over te geven aan zijn gedrag om haar op haar plek te zetten. " Je bent niet de baas over mij, niemand is dat." Zei ze boos, steigerde en maaide met beide hoeven tegen zijn hoofd. Toen ze neerkwam bleef ze staan waar ze stond, en dat was recht tegenover Tough. Er zaten maar enkele centimeters tussen hen in, en de witte merrie was duidelijk niet bang van hem.
Teminste zo leek het. Vanbinnen was ze als de dood dat ze hier zo sterven, En dan droeg ze ook nog eens een veulen van hem? Dat zou ze gelijk vertappen mee dat het geboren was. Het oor waar hij in had gebeten deed zeer, en ze schudde er even mee, om het gevoel erin te krijgen. Wat ze echter niet kreeg.

Hij hief zijn kop en zonder enige emotie te tonen keek hij toe hoe Tough de witte merrie voor het eerst op haar plaats zette. Ze moest weten dat ze dat gedrag niet moest tonen. Niet alleen had ze Tough beledigd, ook had hij hem een gedrocht genoemd. Een merrie moest weten dat ze de leider niet mocht beledigen, noch iemand anders van de hengsten. Zij was nou eenmaal de laagste rang en ze diende te luisteren.
Tough verzekerde dat hij op haar zou letten, waarna hij tegen de merrie sprak. Hij was altijd al zo geweest, maar wat hij nu deed was de merrie alleen maar opjutten. Ze was net rustig met Sunset aan het praten, als hij haar met rust had gelaten was ze daar gebleven. 'Tough, laat dat,' gromde hij naar de hengst, maar het was alweer te laat. Nu kwam de merrie - woest als ze was - weer teruggekomen om Tough uit te dagen. Ze probeerde de Konik te verleidden en in eerste instantie leek Tough erop in te gaan. Zijn neus streek over haar lichaam alsof hij haar begeerde. Hij wilde zijn blik afwendden, teleurgesteld in zijn hengst dat hij een simpele merrie op zich in liet spelen. Maar gelukkig was dat niet het geval, de hengst beet de merrie en sleepte haar dieper in de grot, terug op haar plek. Hij keek toe hoe Tough met de merrie worstelde. Hij zei nog dat ze moest luisteren waarna hij de grond van de grot sierde met een ranzige mengeling tussen zijn spuug en het bloed van de merrie.
Tot zijn ergernis kwam de merrie Tough weer achterna met een paar nietszeggende woorden. De merrie steigerde naar Tough en bleef daar staan. Toen sprong hij met een krachtige galopsprong tussen het tweetal in en zijn oren lagen plat in zijn nek.
'Nu is het klaar!' schreeuwde hij waarna hij een flinke trap tegen de borst van de merrie gaf. 'Weet je, ga slapen ofzo. Doe iets nuttigs, spaar verdomme je krachten want die zal je nodig hebben,' snauwde hij naar de merrie. Hij hapte naar haar neus en dreef haar terug de grot in. 'Je zult toch niet winnen, merrie.' verzekerde hij haar en staarde haar een tijd zonder iets te zeggen indringend in haar ogen. 'Knoop het in je oren.'
Tuxedo draaide zich om en bokte waarschuwend naar de schimmel om te tonen dat ze haar niet mocht volgen. Daarna ging hij naast Tough staan.
'Dat was niet nodig geweest,' sprak hij op een boze toon zacht tegen de hengst zodat de merries het niet konden horen. 'Haar vechtlust zal wel dalen, maar daag haar niet zo uit,' zei hij op dezelfde toon. Daarna wendde hij zijn blik van de hengst af en liep terug naar een hoekje van de grot. Hij zette kalm een hoef op rust en staarde nog naar het drietal. Hij moest nu gaan rusten en morgenochtend zou hij weer vertrekken. En als het nodig was zou Tough hier net zo lang blijven totdat het weer rustig was.

Ze werd vooruit gejaagd door de zwarte hengst. Angstig beklom ze de hellingen,en moest zo nu en dan een kwade hap van hem ondergaan. Ze voelde zich vreselijk, vreselijk omdat ze binnenkort voor het eerst een veulen zou dragen in haar buik. Alles was zo snel gegaan, eerst deed hij zo vriendelijk en zachtaardig, maar nu leek hij wel een monster wat haar gebruikte omdat ze een goed uiterlijk had. Ze stond voor een smalle opening van een grot, en kreeg weer wat nijdige happen van de hengst te verduren. Ze hinnikte schril en sprong vooruit, door de ingang heen, de grot in. Ze brieste nerveus en zag twee andere hengsten staan. Een stukje verderop hoorde ze wat gestommel, nog andere merries misschien? Ze keek angstig achterom, waar Belbo elk moment door de ingang kon komen zetten. Ze keek met grote, angstige ogen naar de Konink hengst en de zwart witte hengst die ook in de grot stonden, wat waren ze in vredesnaam met haar van plan?

Het was rustig. Midden in de nacht.
Vaag in de verte huilde een uil, steentjes brokkelden af onder de hoeven van schichtige herten, rolden naar beneden, onzeker waar ze zometeen weer zouden landen. Hoewel de nacht ook een tijd van rust was, was het ook een tijd van roofdieren. Met hun visie aangepast zodat ze zowel in het daglicht, als het duisternis konden zien, waren ze onhoudbaar, niets viel hen te stoppen. De nacht was de tijd van onzekerheid, onzeker of je ooit de warme tinten van de zon weer zou kunnen zien, gevallen in de klauwen van de roofdieren.
De robuuste hengst staarde naar de bewolkte hemel, het wolkendek onthulde geen sterren, niet eens een maan. Het was absoluut pikkedonker. Geen licht, het was het toppunt van duisternis.
Met een lichte zucht keerde hij zijn blik terug naar de grot, de donkere contouren waren lichtjes te zien, hij had er naar staan staren voor de afgelopen uren, zijn ogen waren gewend geraakt aan het feit dat de zon onder was gegaan.
Met een ruk hief hij zijn hoofd, luisterde naar de roep die bestemd was voor de Guards. Hij keek om zich heen, negeerde de andere Guards. Zijn houding werd alert, hij luisterde naar de geluiden van een paard dat zich een weg omhoog was gaan klimmen. Na een ogenblik zag hij de bonte leider, en een vermoeide merrie tevoorschijn komen. Een kleine grijns kwam op zijn smoel, een sadistische grijns, vol leedvermaak. Hij herkende de merrie, de jonge IJslander. Tuxedo was hier gekomen met de leidster van de goede kudde. Geamuseerd keek hij toe hoe de hengst de merrie losliet en haar een bevel toeblafte. Daarna werden de Guards begroet met een knik, Enyeto keek alleen maar toe.
‘Waar is Tough?’ werd er gevraagd. Enyeto kantelde zijn hoofd, hij had de Konik nog niet gezien, ‘waarschijnlijk een merrie zoeken,’ sprak hij met een rauwe, diepe, schorre stem. Vervolgens draaide hij zijn hoofd weer om en keek strak naar de merrie.
‘Home sweet home,’ grijnsde Tuxedo tegen de merrie, wat hem weer sadistisch liet grijnzen, Enyeto genoot van de hulpeloosheid van de merrie.
De merrie bokte naar Tuxedo, wat beantwoord werd door een pissed off bonte hengst. Geïntrigeerd bekeek hij het schouwspel, nog eventjes en de merrie zou naar hen toe komen, smekend voor voedsel, smekend om genade. Daarna zou haar buik gaan groeien, en later zou ze een veulen op de wereld zetten.
‘Pas op, het is steil.’
Enyeto herkende het stemgeluid van de Konik en kwam tot de conclusie dat zijn ‘merriejacht’ succesvol was. Al snel vulde Tough zijn beeld, en kort daarna een merrie. Beheersd zette Enyeto een stap meer naar de uitgang, zodat hij eventuele ontsnappingen zou kunnen verhinderen.
Tough riep iets, lachte iets, riep iets. De zwarte hengst rolde met zijn ogen, grijnsde lichtjes, bleef naar de merries kijken. De witte merrie was bijna gelijk naar de bonte merrie gegaan, schonk de Konik een paar vuile blikken, voordat ze zich waarschijnlijk voorstelde aan de jongere merrie.
Er waren een paar oninteressante momenten, voordat de scenario’s behoorlijk interessant werden. De Konik en de witte begonnen te bekvechten. Witte betrok even later Tuxedo erbij, noemde de hengst een gedrocht, voordat ze zich weer richtte op Tough. Er vielen enkele klappen, slijmerig gedoe, en meer klappen. Enyeto richtte zijn blik op Tuxedo, trok zijn wenkbrauw lichtelijk op, hij wilde maar al te graag tussenbeide springen, duidelijk maken dat ze zich moesten gedragen naar hun leeftijd, man het leek alsof hij aan het kijken was naar zijn twee kleine kinderen.
Alweer geamuseerd – hij was vandaag gemakkelijk te amuseren – keek hij toe hoe Tuxedo ingreep en tegen beide paarden begon te snauwen. Daarna was de merrie weg geleid, en werd Tough ook toegesproken.
Enyeto besloot zijn achterhand lichtelijk af te wenden zodat hij zowel naar buiten als naar binnen kon kijken. De geluiden in de grot waren nu enigszins rustig.
Alweer opgeschrikt zag hij hoe een merrie schril hinnikte en zich een weg naar boven baande, met een zwarte hengst op haar hielen, de merrie was angstig en schoot de grot in, verward waarschijnlijk, keek ze om zich heen.
Omdat de hengst - Belbo - nog niet helemaal was aangesloten versperde Enyeto haar de uitgang en drukte zijn tanden in haar kont, met zijn oren in zijn nek joeg hij haar vooruit zonder een woord te zeggen. Eenmaal in de acceptabele ruimte van de grot, keerde hij weer terug naar de ingang, en bleef daar weer staan.


flut

Grijnzend had de zwarte hengst toegekeken hoe de witte merrie schril hinnikte en de grot inging. Hij zag ook de guard : Enyeto welke er nog een schepje bovenop deed. Hij liep de grot binnen en hield zijn hoofd schuin en keek eerst naar Tuxedo. " Wel, zo te zien gaat het sneller als verwacht." Hij knikte even en richtte zich toen op Tough. " Zeker niet gedacht dat ik zo snel al terug was." Hij glimlacht poeslief en hapte naar Suzan. " Ga verder naar binnen, ga bij die twee andere staan. Of moet ik je helpen?" De duivelsheid was af te lezen in zijn ogen, en zijn kwaadaardige grijns natuurlijk. Hij keek naar de drie aanwinsten : Sunset, de ijslander die Tuxedo had meegebracht., Suzan, de schimmel die hij in nog geen twee uur hier heen had gejaagd, en een sneeuwwitte merrie die waarschijnlijk door Tough hierheen was gewerkt. Kortom: een goede aanwinst tot nu toe. Hij kromde zijn hals even, terwijl zijn oren naar achter bleven liggen. Hij vond het geweldig dat hij aan Tough had laten zien dat niet alleen hij dat kon, maar dat Belbo zelf ook best voor een goede vangst kon zorgen. Hij keek naar Suzan, en richtte zijn oren naar voor. " Ik zou je maar thuis gaan voelen hier, want je komt hier echt niet weg." Greens hij, en schraapte met een van zijn hoeven over de grond.

" Je bent niet de baas over mij, niemand is dat." Zei ze boos tegen hem, hij gromde naar haar, haalde uit, dat was hij wel, iedere hengst hier was dat. Toen steigerde ze, hij gooide zijn hoofd omhoog. `GENOEG!’bulderde hij tegen de merrie, hij wou naar voren springen maar kreeg de kans niet: Tuxedo kwam ertussen, bijna had hij Tuxedo een klap verkocht, hij was al in de aanval naar de merrie gegaan, maar hij had zich tegen gehouden. Geamuseerd keek hij toe hij Tuxedo de merrie eindelijk op der plek zette, misschien had Tough haar uitgedaagd, hij had zelfs zijn woorden genegeerd, kreeg waarschijnlijk op zijn donder, maar het maakte niet uit, als hij maar beter bleef dan Belbo.
Tuxedo kwam weer naast hem staan, gaf hem op zijn donder. Het enige wat Tough deed was stijf knikken, hij keek de merrie woest aan. Vervolgens draaide hij zich gefrustreerd om en liep langs Enyeto zonder hem een blik waardig te gunnen, hij had niks tegen de hengst, maar hij was nu niet in het humeur om een gesprek te beginnen of überhaupt gedag te zeggen. Hij moest naar buiten, frisse lucht binnen krijgen. Hij zwiepte geërgerd met zijn staart, boos om de reactie van de merrie, boos om zijn eigen gedrag. Hij had zich niet zo stom moeten gedragen, hij had zich niet zo moeten laten gaan, niet in de buurt van Tuxedo of een van de hengsten die het door zou kunnen zeggen. `Hou jezelf toch eens in de hand Tough,’ bromde hij zachtjes tegen zichzelf, hij had altijd al woedeproblemen gehad, kon zichzelf niet goed in de hand houden, tenzij hij bezig was met zijn spelletje. Maar voor de rest was hij een snel op de kast gejaagde eikel. Toch vond hij zichzelf geweldig.
De twee schimmen die in de verte verschenen maakte zijn humeur nog slechter, natuurlijk, hij was blij dat de groep weer uitgebreid was, maar de komst van Belbo kon hij nu absoluut niet gebruiken, hij gromde boos en draaide zich om, hij liep de grot in, zichzelf iets meer in de hand houdend. Voor je het wist brak hij weer de boel af. `Belbo komt eraan,’zei hij geërgerd, zijn boze stem weergalmde door de grot. Hij haalde diep adem en schudde zich uit. Rustig Tough, je bent meer waard dan dat zwarte mormel, laat zien dat je boven hem staat, sprak hij zichzelf toe in gedachte.
Hij keek toe hoe de witte merrie naar binnen liep, vergeleek haar met Veriënda en besloot dat Veriënda mooier was, in elk geval beter, maar hij had haar uitgekozen, dus ze was beter. Punt. Belbo sprak hem toe en glimlachte poeslief. Tough glimlachte soepeltjes terug, waarschijnlijk was het duidelijk dat Belbo geen favoriet was bij Tough, maar het was ook duidelijk dat Tough zich niet bezig hield met de spelletjes die Belbo speelde. Het was niet slim om ruzie te maken met je ‘kudde’ genoten of ze überhaupt zo uit te dagen, wat Belbo duidelijk deed. `Eigenlijk niet nee, maar goed gedaan hoor,’complimenteerde hij de hengst simpel weg, verder rest besteedde hij geen aandacht meer aan de hengst, hij merkte vanuit zijn ooghoek wel dat Belbo het leuk vond dat Tough zag dat hij iemand had meegebracht, maar Tough had zojuist besloten om een nieuwe tactiek te doen bij Belbo: hij zou hem negeren en enkel het hoog nodige tegen hem zeggen, hij zou reageren als Belbo tegen hem sprak, maar geen vijandelijk gedoe. Ze waren geen kleuters verdomme, ze waren volwassen paarden met hetzelfde doel.

Een gitzwarte hengst die ze nog niet eerder had gezien beet in haar kont, en ze hinnikte voor de tweede keer angstig. Ze stond nu in de grot, samen met twee andere merries en wat hengsten. Nu kwam Belbo ook binnen. " Ga verder naar binnen, ga bij die twee andere staan. Of moet ik je helpen?" Klonk zijn duivelse stem en ze trapte naar achteren, richting de hengsten. Ze bleef aan de grond genageld staan, en keek van de Konink hengst, de twee zwarte hengsten naar de zwart witte hengst, en schuifelde langzaam naar achteren, zich voorbereidend op een eventuele hap van de hengsten die ze had geraakt. ''Www-wat willen jullie van me!'' Riep ze en hoorde haar stem weergalmen in de grot. Wat angstig deens ze naar achteren, richting de andere twee merries.

Toen steigerde ze, hij gooide zijn hoofd omhoog. `GENOEG!’bulderde hij tegen haar, hij wou naar voren springen maar kreeg de kans niet: Tuxedo kwam ertussen, bijna had hij Tuxedo een klap verkocht. Wat ze dan eigenlijk wel zo vermakelijk had gevonden. Maar helaas. Tuxedo was er dus tussengesprongen : Nu is het klaar!' schreeuwde hij waarna hij een flinke trap tegen haar borst gaf. Een laag piepend geluidje kwam uit haar mond en keek toen nijdig op naar de bonte hengst, 'Weet je, ga slapen ofzo. Doe iets nuttigs, spaar verdomme je krachten want die zal je nodig hebben,' snauwde hij naar haar. Hij hapte naar haar neus en dreef haar terug de grot in. 'Je zult toch niet winnen, merrie.' verzekerde hij haar en staarde haar een tijd zonder iets te zeggen indringend in haar ogen.  Glashard keek ze terug, niet van plan haar hoofd af te wenden. Ze tegerend langzaam achteruit, puur omdat ze geen zin had achteruit te lopen[b]'Knoop het in je oren.'
Tuxedo draaide zich om en bokte waarschuwend naar haar  om te tonen dat ze hem niet mocht volgen. Ze deed zijn woorden zonder enkel geluid na en liet zich toen op de grond zakken. Haar hoofd hield ze omhoog, om alles in de gaten te houden. Haar oor bewoog ze heen en weer, want deze deed verschrikkelijk veel pijn en ze had er geen enkel gevoel in. Toen ze haar hoofd ook liet zakken, kwamen er schorre hoesten uit haar mond. Ze zag een andere witte merrie de grot in komen, op de voet gevolgd door een andere zwarte hengst, welke duidelijk een beetje tegen Tough bezig was, maar voor de rest niet echt iets deed als tegen de andere merrie snauwen.
Ze deed haar hoofd omhoog toen die wat zei. " Ze willen gewoon een veulen, nou leg je erbij neer en houd je mond anders word ik net zo irritant als hen."Gromde ze boos en legde gaar sierlijke witte hoofdje weer neer.

Ze had meteen door dat die hem nooit had moeten trappen. Ze hoorde zijn boze stem en een kreet van pijn verliet haar mond onaangekondigd toen hij haar pijnlijk terug trapte. Haar dreef haar dieper de grot in waar ze zich tegen de muur drukte, in de hoop dat hij haar zou laten gaan, wat Tuxedo inderdaad deed. Ze zakte door haar benen van vermoeidheid. Ze keek weer op toen twee nieuwe paarden de grot binnenkwamen, een merrie en een hengst. Tuxedo kwam uit de hoek vandaan waar hij zich had verborgen en begroette de konik hengst. Ze luisterde mee naar hun gesprek. Ineens begreep ze de hele bedoeling van dit alles. Ze 'vingen' merries om ze te dekken en hun groep, tot nu toe bestaande uit hengsten, uit te bereiden.
Met moeite stond ze op toen de witte merrie voor haar ging staan. "Haai." groette ze met vermoeide stem terug. "Ik ben Sunset."

Ineens begon Veriënda nog te slijmen bij de konik hengst, die haar met een paar trappen op haar plek zette. Niet doen, wilde Sunset schreeuwen, maar ze was al moe, en als Tuxedo vond dat zij ook even op haar plek gezet moest worden had ze een probleem, dan was het zeker dat ze niet meer op kon staan. Voor even dan. Maar de schimmel merrie hield niet op. Ze was blijkbaar echt boos en had nog kracht genoeg. Tuxedo kwam er bij en Sunset schrok van zijn stem, ookal was het niet tegen haar. Hij gaf de witte merrie een felle trap en bleef ze kennelijk staan. Twee hengsten en een merrie kwamen de grot binnen. De hengsten waren zwart, de merrie was wit met grijze appeltjes. Ze leek erg bang. Sunset's blik bleef naar de uitgang gericht, maar ze wist dat ze er nooit doorheen zou kunnen komen.

-Sorry van de late reactie jongens-

Ook hij negeerde Tough nu en keek naar Sunset, de bonte ijslandse pony. Ze kon blijkbaar niet eens meer opstaan, dus Tuxedo had haar flink vermoeid. Hij keek even naar de drie andere hengsten en liep toen naar Sunset toe, hij mocht dan gemeen lijken.
Maar hij kon het niet aanzien als er een merrie zo behandeld werd. Hij duwde zacht zijn neus tegen de hare, vriendelijk en zonder enig gebaar van slechtheid. "Gaat het?" Het was een zachte fluistering, die de andere niet zouden kunnen horen. Hij bekeek haar, niet om te zien hoe ze er uit zag, maar om te zien of er enig teken was van een verwonding.
Zijn zwarte oortjes stonden naar voren, en zijn bijna zwarte ogen keken de merrie rustig aan. "Probeer te slapen, op energie te komen, je zult het nodig hebben." Zachtjes dwingde hij Sunset om te gaan liggen, streek even met zijn neus over haar hals en liep naar een ander gedeelte van de grot, niet bij de andere hengsten, en niet bij de merrie's. Gewoon een plekje voor hem alleen.


Vermoeid keek hij rond. Het was nog best wonderbaarlijk dat ze het plan al zo snel op gang hadden weten te krijgen. Zijn oren lagen naar achter, hij had gewoon geen zin in gezelschap.
Teminste het lag eraan wie het was, sowieso niet van Tough of die Suzan. Hij zocht de ogen van Sunset, gaf haar en blik van hoop en ging toen liggen, zijn hoofd op de grond.
Alle geluiden hoorde hij, maar voor menig paard leek het alsof hij sliep. Want het was algemeen bekend dat hij het haatte om staand te slapen.

Ze voelde de blik van een van de paarden op haar gericht en keek de grot rond op haar trillende benen. Ze keek alert naar de hengst die op haar af kwam, maar hij leek niet van plan haar iets aan te doen. "Gaat het?" het klonk zelfs oprecht bezorgt. Ze voelde zijn neus tegen haar hals. Maar ze wilde geen hengst hier vertrouwen, dus ze trok haar hals weg. Maar toch, het was zo zacht. Misschien meende hij het. Ze werd zacht maar iets dwingend op de grond geduwd. "Doe niet zo lief, Tuxedo straft je," fluisterde ze terug. "Probeer te slapen, op energie te komen, je zult het nodig hebben." zei de hengst. Sunset legde haar hals op de grond. Met haar ogen volgde ze de hengst toen die een plekje op zocht voor zichzelf, bij de andere hengsten. Ze sloot haar ogen, maar was te alert om in slaap te vallen. Haar oren stonden op scherp en reageerden op elk geluid.

De hengst hield een stevige tred aan terwijl zich op het pad waagde dat naar de grot zou moeten leiden. Hij had even moeten nadenken over zijn beslissing, maar tot nu toe leek het hem een goed idee. Al die tijd was hij meer tegen het neutrale aan blijven hangen, maar hierdoor zou hij zichzelf kunnen vinden. En dat was hoognodig. Daarbij kon Tuxedo zijn hulp waarschijnlijk wel eens goed gebruiken, dacht hij zo. Yamato was niet alleen ene brok spieren,, maar beschikte ook nog eens over een goede intelligentie. Die combinatie was handig. Er zouden namelijk zeker wat pittige merries tussen zitten, en die moesten onder controle worden gehouden. Dat was zijn taak. Alles in het oog houden, de rust bewaren en zorgen dat er niemand ontsnapte. De merries binnenhalen zou niet aan hem zijn, maar dat vond hij goed. Bijna was hij de grot al voorbij gelopen, maar zijn neus leidde hem toch nog naar de smalle opening. Slim was het wel, als de geuren van de merries goed gemaskeerd zouden worden, dan was er weinig kans dat ze gevonden werden. De opening was dan wel smal, maar hij kwam toch vrij makkelijk naar binnen. Eenmaal binnengekomen zag hij al en flink aantal merries, maar er zouden er nog meer komen. De meeste paarden lagen op de grond, waren aan het uitrusten. Ook Tuxedo stond uit te rusten. Die zou hij dan maar niet storen. Hij liep een stukje terug, richting het begin van de grot, totdat hij alle paarden kon zien. Je zou altijd van die merries kunnen hebbend ie wouden proberen weg te komen, dus zou hij wakker blijven deze eerste nacht. Na verloop van tijd zouden de merries zwakker worden en geen energie hebben om wat et proberen, maar nu waren ze nog té gezond om iets te riskeren. Het was hier een mengeling van verschillende geuren, iets wat een beetje verwarrend werkte, maar één geur sprong eruit. Hij richtte zijn blik op de kleine merrie, haar geur was hetzelfde als die van de hengst die hij een tijdje terug had ontmoet. Misschien van dezelfde kudde? Dat was gevaarlijk.. Paarden uit een kudde kwamen voor mekaar op. Als er één iemand verdween zou dat snel genoeg opgemerkt worden. Water. Ze moest in het water, zo snel mogelijk. Deze ‘groep’ zou uiteindelijk hun eigen geur krijgen, maar dat kon veel te lang duren. Morgen zou hij met het voorstel naar Tuxedo gaan. Zijn zintuigen stonden scherp terwijl hij de groep merries in de gaten hield.

Nojin's valkkleurige vacht was half doorweekt. Hij had zijn tocht door de rivier gemaakt om zijn benen sterker te maken. Zijn Relatief slanke hoofd wiegde heen en weer. Zijn oren wat naar achteren gericht. Tux wist wel dat hij naar buiten was gegaan. Er waren toch nog geen merries geweest toen hij vertrok en ze hadden twee Guards. Enyeto kon het dus ook wel even alleen aan. Anders was het een enorme sukkel. Nojin was een brok vol testosteron dat als een stier overal door heen walste als het moest. De merries zouden het niet makkelijk hebben met hem. Zijn hele lichaam was bezaaid met littekens. Hij was geen plaatje om te zien. Zijn donkere ogen waren alert, zelfs op zijn weg richting de grot. Zijn voorbenen trokken hem naar boven terwijl zijn achterbenen de motor speelden. De grot was in zicht. Enkel het smalle pad nog. Iets waar Nojin altijd goed moeite moest doen om alles te zien. Met zijn linkeroog zag hij namelijk minder goed. Een letsel uit een gevecht met een grotere sterkere hengst. Een slag die hij misschien verloren had maar bij de groep van Tux had hij zich werkelijk bewezen. Hij was misschien maar een guard maar dat kon hem weinig schelen. Hij zag het als een wraakactie om deze merries bang te maken en te laten beven. Zonder ouders opgroeien was het vreselijkste wat Nojin had kunnen overkomen. Maar hij was er sterk en duister van geworden. Een hengst die trots was op wie hij was.
De grot was kil, koud. Maar hij hoorde stemmen. Niet alleen die van hengsten maar ook die van merries. Nojin snoof de geur eens op. Heerlijk, angst, pijn, bloed. Stuk voor stuk waren ze dom genoeg geweest om een van de hunters te volgen.  Een geur merkte hij op, De quiet sparkle. Nojin's neusvleugels trilden ervan. Was Tux echt zo dom geweest? Dat moest hij maar eens melden. Maar eerst eens kennis maken met de dames. Rustig slenterde hij verder tot bij de dames.
"Dag dames, welkom in hotel you'll never get out." Grijnsde hij vals waarbij hij zijn slechte oog richting hun richtte. Hij kon er wel door zien maar erg slecht. Het was duidelijk dat de hengsten een bonte verzameling zouden opbouwen om te kijken welke het beste zou worden. Nutteloze beesten zouden uitgeschakeld worden. Tegenwerkers zouden aangepakt worden door hem en Enyeto. Nojin draaide zijn lichaam en wandelde naar de rest van de hengsten. Hij gaf Tough en Enyeto een knik. Hij ging op een meter van elk paard staan en keek naar Tux.
"Die kleine bonte zit in een kudde, markeer haar geur wat beter, straks hebben we een hele kudde op ons dak zitten." Zei hij enkel. Niet dat hij niet van actie hield maar een hele kudde was niet zo makkelijk als je dan ook nog een stel drammende merries achter je gat had die wouden ontsnappen.

De witte merrie's hoesten bleef maar aanhouden. Het leek alsof het met de minuut erger werd, niet dat het een van de hengsten uit zou maken. Dacht ze in zichzelf, voordat ze wankelend opstond. Maar ze begon de fout nu al, door het opstaan werd de hoestbui alleen maar erger, en het deed ook alleen maar meer zeer.
Haar lichtblauwe ogen waren waterig, en keken zoekend rond. Niet dat ze dacht dat ze hulp zou krijgen, of naar buiten mocht., maar het was te proberen. Terwijl haar buik bij elke hoest ineenkromp, en ze al half geen adem kreeg bleef ze dapper staan.
Ze hield haar hoofd wel laag, het hoesten werd langzaam minder, waarbij ze ook gelijk haar gedachte hervatte.
Ze schraapte met haar hoef over de grond, ter herinnering dat ze er ook nog was. Ze liep naar Sunset, dat was de enigste merrie die ze kende. Voorzichtig zakte ze door haar benen om vlakbij Sunset te gaan liggen welke ze zachtjes aantikte met haar neus. "Hey.." zei ze zacht, en keek naar de zwarte hengst die net bij Sunset had gestaan. "Wat moest hij van je?"

Ze schrok op toen ze een kleine tik voelde. Ze was dus blijkbaar toch in slaap gevallen. Geschrokken keek ze omhoog. Veriënda. Sunset zuchtte opgelucht dat het geen hengst was en glimlachte kort naar haar. De witte merrie was door haar benen gezakt en lag bij haar. "Hey" zei de merrie. "Wat moest hij van je?" vroeg de witte merrie, wenkend naar de zwarte hengst. Sunset keek nog een keer naar de hengst. "Niets, hij leek bijna bezorgt. Ik weet het niet..." ze keek weer naar de merrie. "Denk je dat we hier uit kunnen komen?" vervolgde ze zachter. Misschien 's nachts, als de hengsten ook sliepen, dat ze er vandoor konden gaan. Met de andere merries. Sunset keek de grot door en haar oog viel op een bruine hengst, die naar Tuxedo stapte. Hopelijk onopvallend spitste ze haar oren om wat van het gesprek op te vangen. De hengst had haar geur herkend. Natuurlijk, ze rook nog naar haar kudde. Plots hief ze haar hoofd. Haar geur! Die hing hier nog in de buurt, misschien nog wel de hele route! Maar ze hoorde de hengst zeggen dat Tuxedo haar geur snel moest maskeren. Als ze nu gewoon naar de uitgang liep, hoever zou ze komen? Maar ze keek naar de wond van Veriënda. Tja, daar zat ze niet op te wachten. Maar als dat de prijs was voor vrijheid... Misschien. Maar ze moest eerst slapen, ze was totaal uitgeput.

De merrie schuifelde richting de andere twee merries. Voor geen goud bleef ze alleen in de buurt van die hengsten staan. Zachtjes legde ze zich neer, en keek met een schuin oog naar de andere twee merries. ''Ik ben Suzan.'' Zei ze zachtjes en keek naar de andere twee merries. Haar gedachten flitsten even terug naar Belbo, wat een gemenerik om haar zo mee te lokken, en haar op het laatste moment zo toe te takelen. Ze voelde de verse wonden op haar rug en kont nog goed. Ze legde haar hoofd neer en zuchtte diep, zou ze ooit nog in vrijheid kunnen rennen? Hoe had ze ooit aan dit hele avontuur willen beginnen? Nee, ze had op wat heel anders gehoopt. Op het weerzien van haar broer, neven, zussen en nichten die ooit waren vertrokken uit hun kleinschalige familiekudde. Maar als ze hier gevangen zou zitten, bij al deze hengsten, hoe zou ze haar droom ooit waar maken? Ze zou vast ver moeten reizen, en nu ze binnenkort ook nog eens het veulen van Belbo mee zou moeten nemen, mits deze alles overleefde tot ze weer vrijheid kreeg, mits ze ooit vrijheid kreeg..

Hij richtte geen aandacht aan het hoesten van Veriënda, ze was er duidelijk slecht aan toe, maar het was zijn probleem niet, ze had niet zo opstandig moeten doen, dan had ze geen klappen gehad, was ze gewoon nog gezond geweest. Hij keek zelfs met een soort pretkop naar Veriënda, hij zorgde dat ze het niet zag, zodat hij haar ook niet uitdaagde, maar het was haar verdiende loon. Je moest gewoon meewerken als je hier was, net zoals ze tegen de andere schimmelmerrie zei, de merrie die was gebracht door Belbo, ze zag eruit als Veriënda, maar het viel Tough direct op dat Belbo haar niet genoeg aandacht gaf, dat was iets wat ze hier niet moesten hebben, voor je het wist voelden de dames zich eenzaam en verontwaardigd en zouden ze iedereen in opstand zetten, zeker nu iedereen nog fris, sterk en gezond was bevonden ze zich op gevaarlijk terrein als een van de merries boos zou worden. Ze zouden niet winnen, lang niet, ze waren nu met vijf hengsten, maar de merries zouden wel schaden aan kunnen richten. Iets wat ze ook niet moesten hebben.
Hij volgde Belbo met enkel zijn ogen, Tough was wel opgevallen dat Sunset in een slechte staat was, maar hij snapte niet waarom Belbo op haar af ging, daarbij, eventjes had Tough het idee dat Belbo zijn neus tegen die van Sunset aan drukte, waarom zou hij? Sunset was zijn merrie niet eens, maar Tough kon het zich makkelijk verbeeld hebben, aangezien Belbo zijn rug naar hem toegedraaid had. Toch hield hij Belbo strak in de gaten, Belbo die iets tegen Sunset zei, waarom zo zacht? Als het gemeen was had Belbo heus de moeite niet gedaan om zacht te praten, of misschien wou hij wel dat Tough hem in de gaten hield, zodat hij iets had om tegen Tux te zeggen. De vieze gluiperd.
Hij volgde Belbo met zijn blik toen deze in een hoekje ging liggen, het viel Tough op hoe hij naar Sunset keek, met een gloed van hoop leek het. Wat was Belbo van plan? Zag Tough nu gewoon dingen die er niet waren, werd hij gek van haat? Of was Belbo duidelijk niet zoals de rest, dat was hij sowieso al niet volgens Tough. Hij was minder goed, hij was een mislukkeling die Belbo. Hij kon nog geen eens zijn merrie bij zich houden, doen alsof hij om haar gaf.
Tough schudde zijn hoofd, hij moest Belbo uit zijn hoofd zetten en houden, de hengst was het gewoon niet waard.
Yamato kwam binnen lopen, Tough bekeek hem, maar besteedde geen aandacht aan hem verder, als Yamato zou kijken dan zou Tough hoogstens een knik geven ter begroeting, maar dat was alles. Er was geen tijd voor gesprekken, hij had er niet eens zin in. Hij moest nu rusten, morgen ochtend vroeg zou hij andere merries zoeken en meenemen, morgen zou er een nieuwe dag zijn, een betere dag.
Hij was net een beetje ingedommeld toen er wéér iemand binnen kwam lopen, geërgerd opende hij zijn ogen, konden die hengsten niet een iets normaler tijdstip kiezen om binnen te wandelen? Het was Nojin, hij zei iets tegen de merries, Tough grinnikte wat en gaf hem toen een knik ter begroeting, Nojin kwam op een meter afstand staan, ze blokkeerde de ingang bijna helemaal met zijn drieën, genoeg ruimte voor een paard om er door heen te gaan, maar niet zonder dat iemand het zou merken. De merries zouden er zelfs niet uitkunnen als iedereen sliep. Nojin zei iets tegen Tuxedo, iets over de geur van de bonte, nu pas viel Tough het op. Ze droeg inderdaad de geur van een kudde, als ze maar niet de kudde op het dak kregen.
Tough brieste zachtjes, hij zou haar geur wel maskeren als hij morgen vroeg op weg zou gaan, dat was niet zo lastig, als die kudde maar niet nú al onderweg was, je wist maar nooit hoe sommige kuddes reageren op zulke verdwijningen, maar het maakte niet uit, want al gauw zouden alle merries weg zijn, dan zouden er alleen nog maar hengsten zijn. Dan zouden ze inmiddels heel het noorden overheersen.
Waarom zou hij eigenlijk wachten tot het weer dag was? Hij had nog genoeg energie en hij zou tijdens zijn reis wel wat kunnen slapen, de hengsten hadden hem nu niet nodig als bewaker en hoe eerder hij nieuwe merries afleverde hoe beter. Hij stapte naar voren `Ik ga vast op weg, ik masker haar geur wel een beetje,’ deelde hij mee, toen draafde hij de benauwde en vochtige grot uit, het was zeker niet de fijnste plek om te wonen, maar de hengsten konden weg zolang er genoeg guards overbleven en hij zou altijd onderweg zijn. Dit leven beviel hem wel. Hij draafde weg uit het gebied, zorgvuldig haar geur proberen te maskeren. Voor zover hij het kon met zijn paarden kwaliteiten, het lukte hem nog aardig.