Blindfolded: Hideout

Tuxedo

^{Lust's passion will be served}

Opeens kwam er een witte merrie tussen zijn hoeven en Sunset. Het stomme beest had de klap voor Sunset opgevangen. Hij draaide zich ruw om en zag dat de merrie nog fel was, met haar stemmetje commanderen wat hij zou moeten doen. Een grommend geluid kwam uit het binnenste van Tuxedo en hij liep naar de merrie toe en hapte naar haar borst.
'Jij gaat mij zeggen wat ik moet doen?!' Hij lachte vals. Dom wicht. 'Jij zal verdomme eens leren wat je plaats hier is,' snauwde hij naar haar, waarna hij opnieuw op zijn achterbenen stond, zijn hoeven maaiend naar het hoofd van de witte merrie, waarvan hij de naam was vergeten. Er liepen hier wel meer schimmels rond. En dit was Toughs buit, niet de zijne.
Hij draaide zich om, schopte naar de schimmel en terwijl hij de merrie vervloekte liep hij weer door de grot heen. Blijkbaar had Sunset oproep verzorgd, want opeens was er overal zacht geroezemoes door de grot. Van hengsten en merries.
Hij draaide zijn hoofd om en zag opeens dat een schimmel begonnen op haar zij lag. Hij draaide zijn oren naar voren en zette nieuwsgierig een stap dichterbij. Het was Ravena, hij had haar gedekt. En haar weeën waren begonnen.
Tuxedo was enthousiast. Ze was vroeg, eerder dan Sunset, terwijl hij haar later had gedekt. Hij wachtte ongeduldig, benieuwd welk geslacht zijn veulen zou dragen. Een merrie zou zonde zijn, daar zou hij niets aan hebben.

Na een lange tijd was een veulen geboren. Hij keek naar een zwart hoopje, liggend naast Ravena. Hij had nog nooit zoiets gezien, dus hij was verrast hoe het er daadwerkelijk uit zag. Hij volgde het proces rustig, hoe het kleine dier voorzichtig in het rond keek. Zijn blik had hem nog niet geraakt. Opeens keek Ravena naar hem, haar ogen vol angst. Precies op de plek waar hij haar hebben wilde. Het veulen keek ook naar hem, en hij draaide zijn oren naar voren en brieste. Zijn ogen werden zachter toen hij een korte blik op het gezicht van zijn veulen mocht richtten.
Het veulen probeerde op te staan. Hij viel een aantal keer, maar uiteindelijk stond hij op vier lange, stuntelige benen. Benen van een pasgeboren veulen. Pas nu zag hij dat het een hengst was en Tuxedo kon wel een kreetje van geluk uitbrengen. Hij wilde zijn zoon betasten, zijn geur opsnuiven. Tuxedo wilde dat hij hem zou waarderen. Dit was zijn eerste veulen die hij ook daadwerkelijk zou zien en aanraken. Hij liep richting het jonge ding,
Hij was onder de buik van zijn moeder gekropen, en zijn blik leek verwijtend. Kon een veulen van nog niet eens een uur oud nu al verschillen zien? Nee, dat was niet mogelijk, het had nog geen idee hoe de wereld in elkaar zat. Enkel wat er binnen de wanden van deze grot afspeelde. Hij zou er wel aan wennen.
`Laat hem met rust, hij heeft niks gedaan,' Hij keek fel op naar Ravena. Zijn oren legde hij plat in zijn nek, fel naar Ravena kijkend. 'Heb ik hem dan met een tengel aangeraakt? Wie zegt dat ik hem iets ga aandoen? Hij is evenveel mijn zoon als de jouwe!' snauwde hij naar de merrie.
Vervolgens liet hij zijn hoofd zakken en zijn oren richtten zich naar voren. Het veulentje was met zijn hoofd tussen de voorbenen van zijn moeder gekropen. Hij glimlachte naar hem. De blik in zijn ogen verzachtte. Opeens zag hij in een lichtstraal de ogen van de jonge hengst: Het was alsof hij in zijn spiegelbeeld in het water keek. Zacht donkerbruin van kleur met een warme uitdrukking. Hij had zijn ogen, sprekend. Hij strekte zijn neus naar het voorhoofd van de hengst en snuffelde zacht, waarna hij het donzige plukje veulenhaar kort aanraakte. Zijn zoon.
Hij dacht niet na over hoe hij hem wilde noemen, dat moest de merrie maar beslissen. Voorzichtig zette hij weer een stap achteruit. Nu pas zag hij dat iedereen naar hem keek. Hij keek eens nors de grot in, waarna hij zich omdraaide en weg stapte.