True courage is about knowing not when to take a life, but when to spare one.
Bloed sijpelde uit de gapende wond in haar been. Zelf mankte de merrie dan ook heel hard. Ze was blij doen ze bij een rivier aankwam waar ze voorzichtig met haar voorpoten in ging staan en toen volgde haar twee andere benen. Ze voelde het koude water haar wond op haar rechter achterbeen te spoelen. Het prikte, maar daar genoot de merrie van. Tegenover de wolven waar ze had tegen moeten vechten deed dit echt deugd. Toen haar hoofd de omgeving nu pas in zich opnam zag ze dat ze niet in een rivier zat met haar hoeven maar in een meer. Het had een zilveren glans. Eigenlijk had alles hier die glans. Direct had ze al een idee waar ze was, Het Zilveren Meer. Wat nogal logisch was.
Drie wolven waren haar gevolgd. Eerst had ze weg willen rennen maar ze kon geen uitweg vinden. Ze was zich zo aan het richten op het verslaan van die wolven dat ze niet zag dat er eentje wegglipte en haar vanachter aanviel. Vanaf toen kreeg ze het pas moeilijk. Ze weet niet precies welke had gebeten maar het gebeurde bijna vlak erna. Toen ze er twee eindelijk had weg gejaagd had de derde het opgegeven. Memory was gaan liggen van de pijn en had daar geslapen. Waardoor de wonde enkel nog maar erger was geworden omdat er nu nog meer vuil in zat. Toen is ze mankend opzoek gegaan naar water. Wat bijna onmogelijk leek. Maar ze had het niet opgegeven en daar werd ze nu mee beloond. Zelf heeft ze de wolven niet veel pijn gedaan. Een mankte een beetje. Maar eigenlijk viel het best mee. Ze heeft nooit de beste training gehad, dus dit was nogal veel voor de zwarte merrie.
Ze hat vanachter op haar kont ook een snede door de klauw van de wolf die vanachter had aangevallen. Het liefst zou ze helemaal in het water gaan om ook die snede te verzorgen maar het water was te koud naar haar zin. En het deed teveel pijn waarschijnlijk. Haar twee voorste benen zochten naar een goed plekje om eruit te gaan en toen ze die gevonden had volgde haar achter benen ook. Ze schudde haar zelf niet uit maar stapte iets verder weg van het water en liet zich dan door haar knieën zakken. Haar hoofd liet ze naar de wond glijden. Hij was properder want al het zand was weg. Het bloed was iets zachter eruit aan het komen maar het deed nog verschrikkelijk veel pijn. Ze liet haar hoofd schijn op de grond rusten en ademde diep in en uit. Haar oogleden vielen traag maar zeker dicht. Ze viel niet in slaap maar deed wel haar best ervoor.
Ook toen de geur van een ander paard haar neus binnen drong bleef ze nog liggen. Alhoewel haar oogleden langzaam open gingen. Ze zag hoe het paard dichterbij kwam. Tot eindelijk, toen ze dacht dat het dier redelijk dicht was, hief ze haar hoofd op en probeerde via haar voorbenen op te staan. Het koste moeite, na zo’n hele tijd neer te liggen, maar ze kwam recht. Toen keek ze naar het paard, een hengst. Ze zweeg en probeerde niet te laten zien dat ze pijn leed, dat ze zwak was. Welk paard het ook mag zijn, goed of slecht, zij was een merrie die het altijd geleerd had om trots te zijn op haar ras. Zij had geleerd dat ze niet zwak mocht zijn. Haar ouders hadden veel meer tijd in haar gedrag gestoken dan in haar training. Wat misschien fout was, maar ze had er iets van geleerd in ieder geval.
Bloed sijpelde uit de gapende wond in haar been. Zelf mankte de merrie dan ook heel hard. Ze was blij doen ze bij een rivier aankwam waar ze voorzichtig met haar voorpoten in ging staan en toen volgde haar twee andere benen. Ze voelde het koude water haar wond op haar rechter achterbeen te spoelen. Het prikte, maar daar genoot de merrie van. Tegenover de wolven waar ze had tegen moeten vechten deed dit echt deugd. Toen haar hoofd de omgeving nu pas in zich opnam zag ze dat ze niet in een rivier zat met haar hoeven maar in een meer. Het had een zilveren glans. Eigenlijk had alles hier die glans. Direct had ze al een idee waar ze was, Het Zilveren Meer. Wat nogal logisch was.
Drie wolven waren haar gevolgd. Eerst had ze weg willen rennen maar ze kon geen uitweg vinden. Ze was zich zo aan het richten op het verslaan van die wolven dat ze niet zag dat er eentje wegglipte en haar vanachter aanviel. Vanaf toen kreeg ze het pas moeilijk. Ze weet niet precies welke had gebeten maar het gebeurde bijna vlak erna. Toen ze er twee eindelijk had weg gejaagd had de derde het opgegeven. Memory was gaan liggen van de pijn en had daar geslapen. Waardoor de wonde enkel nog maar erger was geworden omdat er nu nog meer vuil in zat. Toen is ze mankend opzoek gegaan naar water. Wat bijna onmogelijk leek. Maar ze had het niet opgegeven en daar werd ze nu mee beloond. Zelf heeft ze de wolven niet veel pijn gedaan. Een mankte een beetje. Maar eigenlijk viel het best mee. Ze heeft nooit de beste training gehad, dus dit was nogal veel voor de zwarte merrie.
Ze hat vanachter op haar kont ook een snede door de klauw van de wolf die vanachter had aangevallen. Het liefst zou ze helemaal in het water gaan om ook die snede te verzorgen maar het water was te koud naar haar zin. En het deed teveel pijn waarschijnlijk. Haar twee voorste benen zochten naar een goed plekje om eruit te gaan en toen ze die gevonden had volgde haar achter benen ook. Ze schudde haar zelf niet uit maar stapte iets verder weg van het water en liet zich dan door haar knieën zakken. Haar hoofd liet ze naar de wond glijden. Hij was properder want al het zand was weg. Het bloed was iets zachter eruit aan het komen maar het deed nog verschrikkelijk veel pijn. Ze liet haar hoofd schijn op de grond rusten en ademde diep in en uit. Haar oogleden vielen traag maar zeker dicht. Ze viel niet in slaap maar deed wel haar best ervoor.
Ook toen de geur van een ander paard haar neus binnen drong bleef ze nog liggen. Alhoewel haar oogleden langzaam open gingen. Ze zag hoe het paard dichterbij kwam. Tot eindelijk, toen ze dacht dat het dier redelijk dicht was, hief ze haar hoofd op en probeerde via haar voorbenen op te staan. Het koste moeite, na zo’n hele tijd neer te liggen, maar ze kwam recht. Toen keek ze naar het paard, een hengst. Ze zweeg en probeerde niet te laten zien dat ze pijn leed, dat ze zwak was. Welk paard het ook mag zijn, goed of slecht, zij was een merrie die het altijd geleerd had om trots te zijn op haar ras. Zij had geleerd dat ze niet zwak mocht zijn. Haar ouders hadden veel meer tijd in haar gedrag gestoken dan in haar training. Wat misschien fout was, maar ze had er iets van geleerd in ieder geval.
OOC: Voor een hengst van Blindfolded die haar wilt ontvoeren ;d
