Het was zomer. Sunset wintervacht was alweer verdwenen en had plaats gemaakt voor haar dunnere, maar toch zachtere vacht. Sunset was alweer iets aangekomen, maar had nog steeds niet haar oude, normale gewicht terug. Maar dat zou wel komen. Inmiddels was ze al weer een weekje of wat uit de klauwen, neem me niet kwalijk, hoeven, van de hengstengroep. Ze was door Tuxedo gedekt en meegetrokken naar een grot, in het uiterste noorden van Dream Horses. Maar ze had weten te ontsnappen. Gelukkig. Maar natuurlijk hadden de hengsten eraan gedacht om de merries te verwakken, door weinig eten en water te geven. Sunset was dan ook mager te noemen toen ze weer vrij was. Nu zag ze er wel weer beter uit, maar nog steeds niet helemaal gezond. Lopend plukte ze een beetje gras van de grond en at dat op. Toen de heuvels in zicht kwamen begon ze te draven, en al snel te galopperen. Maar na niet al te lang moest ze weer stoppen, ze had de conditie nog niet om lang te kunnen rennen. Sunset nam een diepe hap lucht, die de geur van haar kuddegenoot mee nam. Magnifico. Sunset keek om zich heen en zag de bruine merrie al. Ze glimlachte en stapte richting het paard, maar aarzelde even. Het zou Magnifico niet ontgaan zijn dat Sunset lang weg was geweest. Zou ze boos worden als ze merkte wat er was gebeurd?
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
It wasn't about weakness -Magnum-
2 plaatsers
Bericht [Pagina 1 van 1]
2 Re: It wasn't about weakness -Magnum- vr 22 nov - 10:00
Magnifico
AdministratorZelfs de zomer die was aangebroken kon haar niet opvrolijken. Ze had de afgelopen dagen veel geleden. Eerst was ze verheugd dat ze eindelijk weer Remember had gezien, maar hun ontmoeting was niet zo heugelijk geweest als ze had gehoopt. Nee, het was het ergste wat ze kon verwachten. En nu stond ze er alleen voor, helemaal alleen. In het eerst sinds 3 gelukkige jaren in Dream Horses, was ze weer alleen sinds voorheen.
Wie waren nu nog haar vrienden? Dygur, maar die was al tijden weg. De enige die overbleven waren Sunset en Navayo, maar Sunset was spoorloos en Navayo was te druk bezig om haar te zoeken. Wie zou zich nu nog om haar bekommeren? Haar groot geworden dochters hadden haar ook niet nodig. Ze ontdekten de wereld. Ze wist dat het er ooit van moest komen en haar dochters moest loslaten. Ze kwamen wel terug, ooit zouden ze weer samen zijn.
Ze struinde door de heuvels. Ze kreupelde nog van de zweer in haar hoef en haar stijf geworden gewrichten hielpen daar ook niet aan mee. Magnifico liet lusteloos haar hoofd hangen en wandelde door het gebied dat haar ooit had kunnen opvrolijken, galopperend door de gebieden. Nee, niets kon deze Quarter met een gebroken hart helpen. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat het tussen Remember en haar voorgoed voorbij was.
Opeens rook ze een bekende geur, haar hoofd veerde iets overeind en in de verte zag ze de bonte merrie. Sunset? Sinds wanneer was die er weer. Ondanks daarvoor was ze wel blij. Sunset was een merrie met een gouden hart. Maar hoe dichterbij ze kwam, zag ze steeds beter dat de merrie in een slechte staat verkeerde. Ze kon van afstand haar ribben tellen. Ze stopte. Maar ja, wat zou Sunset wel van haar denken. Zij was ook niet helemaal piekfijn in orde. Haar doffe ogen, het gekreupel en ook zij was behoorlijk afgeslankt in de winter.
'Hallo, Sunset,' was het enige wat de merrie over haar lippen kreeg. De woorden waren schor en Magnifico kuchte vervolgens om haar stem weer normaal te krijgen.
'Je bent er dus weer! Ze probeerde enthousiast te klinken, maar ze was daarvoor niet bepaald in de stemming. 'Maar waar heb je uitgehangen?' vroeg haar stem enigszins zorgelijk, aangezien haar fysieke toestand er niet op was verbeterd.
Ze stelde de bonte merrie snel vragen, voordat ze haar vragen kon stellen. Ze probeerde het moment zo lang mogelijk uit te stellen dat zij de lastige vragen zou gaan stellen. Ze kon niet tegen Sunset liegen, maar ze voorspelde dat als ze het zou vertellen opnieuw in tranen zou uitbarsten.
ZO BINNEN EEN PAAR DAGEN! BEN JE TROTS?
Wie waren nu nog haar vrienden? Dygur, maar die was al tijden weg. De enige die overbleven waren Sunset en Navayo, maar Sunset was spoorloos en Navayo was te druk bezig om haar te zoeken. Wie zou zich nu nog om haar bekommeren? Haar groot geworden dochters hadden haar ook niet nodig. Ze ontdekten de wereld. Ze wist dat het er ooit van moest komen en haar dochters moest loslaten. Ze kwamen wel terug, ooit zouden ze weer samen zijn.
Ze struinde door de heuvels. Ze kreupelde nog van de zweer in haar hoef en haar stijf geworden gewrichten hielpen daar ook niet aan mee. Magnifico liet lusteloos haar hoofd hangen en wandelde door het gebied dat haar ooit had kunnen opvrolijken, galopperend door de gebieden. Nee, niets kon deze Quarter met een gebroken hart helpen. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat het tussen Remember en haar voorgoed voorbij was.
Opeens rook ze een bekende geur, haar hoofd veerde iets overeind en in de verte zag ze de bonte merrie. Sunset? Sinds wanneer was die er weer. Ondanks daarvoor was ze wel blij. Sunset was een merrie met een gouden hart. Maar hoe dichterbij ze kwam, zag ze steeds beter dat de merrie in een slechte staat verkeerde. Ze kon van afstand haar ribben tellen. Ze stopte. Maar ja, wat zou Sunset wel van haar denken. Zij was ook niet helemaal piekfijn in orde. Haar doffe ogen, het gekreupel en ook zij was behoorlijk afgeslankt in de winter.
'Hallo, Sunset,' was het enige wat de merrie over haar lippen kreeg. De woorden waren schor en Magnifico kuchte vervolgens om haar stem weer normaal te krijgen.
'Je bent er dus weer! Ze probeerde enthousiast te klinken, maar ze was daarvoor niet bepaald in de stemming. 'Maar waar heb je uitgehangen?' vroeg haar stem enigszins zorgelijk, aangezien haar fysieke toestand er niet op was verbeterd.
Ze stelde de bonte merrie snel vragen, voordat ze haar vragen kon stellen. Ze probeerde het moment zo lang mogelijk uit te stellen dat zij de lastige vragen zou gaan stellen. Ze kon niet tegen Sunset liegen, maar ze voorspelde dat als ze het zou vertellen opnieuw in tranen zou uitbarsten.
ZO BINNEN EEN PAAR DAGEN! BEN JE TROTS?
3 Re: It wasn't about weakness -Magnum- za 23 nov - 23:54
Sunset
VIPMeteen toen ze de merrie zag, zag Sunset al dat ze echt niet boos op haar zou worden, als ze al tegen Magnifico zou zeggen wat er werkelijk gebeurd was. En eerlijk gezegt, was ze dat niet van plan. Zeker niet nu ze de merrie duidelijk zag, met haar doffe ogen. Er was iets met haar aan de hand. Bezorgd zette Sunset een drafje in en draafde de laatste paar meters naar de merrie toe. Nu zag ze dat het niet alleen haar ogen waren. Sunset keek snel over de merrie heen. Ze was ook een stuk dunner, en liep kreupel. 'Hallo, Sunset.' haar stem klonk schor, en de merrie kuchte even. Sunset zocht haar ogen, plakte een glimlach op haar gezicht en knikte. 'Je bent er dus weer!' zei Magnifico, die probeerde haar stem enthousiast te doen klinken. Sunset merkte al dat de merrie haar snel vragen stelde, voor zij zelf ook maar iets aan háár kon vragen. Er was zeker iets met haar aan de hand. 'Maar waar heb je uitgehangen?' vroeg Magnifico er weer snel achteraan. Sunset dacht razendsnel na, opzoek naar een niet helemaal gelogen antwoord, maar wat toch niet de hele waarheid bevatte. "Laten..." begon ze. "Laten we zeggen dat ik een... Een onvrijwillige vakantie had." zei ze. Ja, dat antwoord was veilig. Natuurlijk zou Magnifico aan haar geur kunnen ruiken dat ze drachtig was, maar misschien zou ze het niet eens merken. Sunset keek op, recht in de ogen van de bruine merrie en zag de pijn die daar in weerspiegeld werd. "Magnifico...." begon ze bezorgd, terwijl ze wist dat zij dat juist niet wilde, maar Sunset moest het weten. "Wat is er aan de hand?"
4 Re: It wasn't about weakness -Magnum- za 30 nov - 9:06
Magnifico
AdministratorNiet alleen het figuur van de merrie was veranderd - die trouwens verschrikkelijk achteruit was gegaan - maar ook iets aan haar geur. Magnifico kon het niet zo snel plaatsen, maar naar een tijdje herkende ze de zoetige aroma die vaag naar hengstige merries rook. Meteen viel het op zijn plek, Sunset was verdikke drachtig. Van Navayo? Of van een andere hengst? Magnifico wilde eigenlijk de tweede optie al buiten sluiten, maar aangezien haar snelle vermagering.... Zou ze gevangen zijn? Nee, die conclusie mocht ze niet te snel trekken. Maar wat had haar anders zo kunnen aantasten, Sunset was niet zo dom!
"Laten..." begon Sunset. "Laten we zeggen dat ik een... Een onvrijwillige vakantie had." Magnifico kantelde vragend haar hoofd. Onvrijwillig weggeweest. Ze was dus toch gevangen genomen, anders kon niet. En waarschijnlijk door een hengst, die haar misbruikt had. Of Navayo had haar daarvoor al gedekt. Maar Magnifico hield wijselijk haar mond, al was de drang groot om te vragen wie de vader was. Het moest uit Sunsets mond komen, vrijwillig, niet op aandringen van haar.
Direct werd ze weer uit haar bezorgdheid gehaald toen Sunset vroeg wat er aan de hand was. Meteen voelde ze de doordringende pijn in haar hart weer. Bijna sprongen de tranen opnieuw in haar ogen. Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Ze wilde niets zeggen, want dan zou Sunset horen dat ze bijna moest huilen. Magnifico sloot haar ogen en haalde eens diep adem, waarna ze de magere merrie weer aankeek.
'Het is Remember,' prevelde ze. 'Hij..' Ze kwam al niet meer verder. Ze haalde eens haar neus op, waarna ze piepend vervolgde: 'Het is over tussen ons. En ik denk nu voorgoed.'
En dit was het moment dat ze de macht op haar tranen verloor.
uhgh
"Laten..." begon Sunset. "Laten we zeggen dat ik een... Een onvrijwillige vakantie had." Magnifico kantelde vragend haar hoofd. Onvrijwillig weggeweest. Ze was dus toch gevangen genomen, anders kon niet. En waarschijnlijk door een hengst, die haar misbruikt had. Of Navayo had haar daarvoor al gedekt. Maar Magnifico hield wijselijk haar mond, al was de drang groot om te vragen wie de vader was. Het moest uit Sunsets mond komen, vrijwillig, niet op aandringen van haar.
Direct werd ze weer uit haar bezorgdheid gehaald toen Sunset vroeg wat er aan de hand was. Meteen voelde ze de doordringende pijn in haar hart weer. Bijna sprongen de tranen opnieuw in haar ogen. Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Ze wilde niets zeggen, want dan zou Sunset horen dat ze bijna moest huilen. Magnifico sloot haar ogen en haalde eens diep adem, waarna ze de magere merrie weer aankeek.
'Het is Remember,' prevelde ze. 'Hij..' Ze kwam al niet meer verder. Ze haalde eens haar neus op, waarna ze piepend vervolgde: 'Het is over tussen ons. En ik denk nu voorgoed.'
En dit was het moment dat ze de macht op haar tranen verloor.
uhgh
5 Re: It wasn't about weakness -Magnum- za 7 dec - 2:47
Sunset
VIPSunset verzette ongemakkelijk haar hoeven en staarde naar de grond. Ze voelde dat Magnifico het door had dat ze drachtig was, en waarschijnlijk vielen de puzzelstukjes nu ook op hun plek. Ze wist dat de merrie wilde vragen door wie ze dan gedekt was, maar Magnifico vroeg het niet. Gelukkig. Toen Sunset vroeg wat er met haar aan de hand was merkte ze meteen dat ze een gevoelige plek had geraakt. Ja, er was zeker iets aan de hand. "Het is Remember," zei Magnifico na even stilte tegen haar. "Hij..." de bruine merrie kwam al niet meer verder. Sunset liep dichter naar haar toe en drukte haar neus tegen de hals van de merrie. Deze haalde haar neus op en vervolgde toen met een piepende stem: "Het is over tussen ons. En ik denk nu voorgoed." Sunset keek even verbaast maar herstelde zich snel, misschien had ze het niet gezien. Ze hoorde een snik en zag dat de tranen over Magnifico's gezicht liepen. Maar ze begreep er helemaal niets van. Wat was er dan gebeurd? Waarom waren ze uit elkaar? "Maar... Wat is er gebeurd?" vroeg ze voorzichtig.
6 Re: It wasn't about weakness -Magnum- zo 15 dec - 2:28
Magnifico
Administrator And I’ve been looking at the stars
For a long, long time
I’ve been putting out fires
All my life
For a long, long time
I’ve been putting out fires
All my life
Haar oren kantelden naar achteren. Ergens was de aanraking van Sunset net wat ze nodig had, maar het kon niet aan verdriet temperen. Magnifico probeerde om te stoppen met huilen, al wist ze dat dat voorlopig niet zou lukken. Ze liet haar hoofd suf hangen en toen kwam de beruchte vraag waarvan ze zelf het antwoord ook niet wist.
'Dat weet ik niet, dat is het juist. Hij wil niets zeggen!' sprak ze luid. Opnieuw borrelde de woede weer op. Woede en verdriet, dat was alles wat ze voelde. Haar hart was in duizenden stukjes gebroken, het was een wonder dat het nog klopte. Eigenlijk wilde ze in een donker hoekje wegkruipen. Niet wetend waar Remember was, was bijna nog beter dan dit gevoel: dat hij niet meer van haar hield.
Donkere wolken begonnen zich boven hun hoofden te verzamelen. Het was een typisch geval van een zomerstorm en die konden behoorlijk hevig zijn. Ze had echter de puf niet om een schuilplaats te gaan zoeken. Ze had de puf niet om van haar plaats te komen. Ze keek Sunset schuin aan, waarna ze zuchtte. Haar hoef deed nog pijn, haar gewrichten werkten niet mee. Ze kon hier ook blijven staan en hopen dat ooit de bliksem haar zou treffen. Dan was ze meteen van alle problemen af en dan was ze eindelijk bij Amourette, mocht zij al gestorven zijn.
Opeens laaide een vuurtje in haar op. Remember had het over haar gehad. Nu ze hem toch niet meer had, kon ze net zo goed weer vertrekken om haar te gaan zoeken. Maar dat was onmogelijk. Ze had 4 lange jaren gezocht, geen spoor van haar bestaan. Niets.
Dikke druppels vielen op haar dunne zomervacht, waarna er meteen een koude rilling door haar lichaam ging. Het begon al snel harder te regenen en uit de verte hoorde ze gestommel.
Nog een urgh
7 Re: It wasn't about weakness -Magnum- ma 16 dec - 8:33
Sunset
VIPZe voelde dat Magnifico iets terug wilde zetten toen Sunset haar neus tegen haar aan legde, maar ze deed niets. Magnifico liet haar hoofd hangen, en Sunset deed een paar stappen terug. Langzaam voelde ze de paniek op komen. Nee! Remember had de merrie gewoon gebroken! Sunset snoof en hief haar hoofd hoger. Nee, dit liet ze niet zomaar gebeuren! De bruine merrie antwoorde dat ze niet wist waarom Remember haar had laten vallen. Sunset hield haar hoofd schuin. Hij had niets gezegd? Dat was wel heel laf. Sunset schudde vol onbegrip haar hoofd. Er moest een reden zijn voor Remembers gedrag. De vraag was alleen wat die reden was.
Zonder dat Sunset het door had gehad hadden donkere wolken zich boven hun samen gepakt. Nauwelijks had ze dit gezien of er stak een gure wind op. Sunset keek al om haar heen, opzoek naar een schuilplek. Ze zag in de verte een grot onder de heuvels. Maar Magnifico leek niet om haar heen te kijken. Sunset stampte met haar hoef op de grond toen ze een donder in de verte hoorde. Ze was er nog steeds bang voor, voor onweer, dus ze wilde hier zo wie zo weg. De eerste druppels begonnen al te vallen. "Kom, we gaan een schuilplek zoeken." zei ze tegen de bruine merrie. Sunset pakte een pluk manen in haar mond en trok daar zacht aan. "Kom," zei ze nog een keer, en ze liep in de richting van de grot die ze gezien had. Na even lopen was ze al vrij nat geworden. Voor de grot bleef ze wat aarzelend staan. Dit was eng. Het was donker, kil, koud. Zo wie zo hadden grotten nu geen goede uitwerking op Sunset, gezien de hengsten groep. Maar ze moest zich erover heen zetten. Ze liep aarzelend de grot in, draaide zich weer om en bleef bij de uitgang staan. Ze zouden maar moeten wachten tot de storm over was gevlogen.
Zonder dat Sunset het door had gehad hadden donkere wolken zich boven hun samen gepakt. Nauwelijks had ze dit gezien of er stak een gure wind op. Sunset keek al om haar heen, opzoek naar een schuilplek. Ze zag in de verte een grot onder de heuvels. Maar Magnifico leek niet om haar heen te kijken. Sunset stampte met haar hoef op de grond toen ze een donder in de verte hoorde. Ze was er nog steeds bang voor, voor onweer, dus ze wilde hier zo wie zo weg. De eerste druppels begonnen al te vallen. "Kom, we gaan een schuilplek zoeken." zei ze tegen de bruine merrie. Sunset pakte een pluk manen in haar mond en trok daar zacht aan. "Kom," zei ze nog een keer, en ze liep in de richting van de grot die ze gezien had. Na even lopen was ze al vrij nat geworden. Voor de grot bleef ze wat aarzelend staan. Dit was eng. Het was donker, kil, koud. Zo wie zo hadden grotten nu geen goede uitwerking op Sunset, gezien de hengsten groep. Maar ze moest zich erover heen zetten. Ze liep aarzelend de grot in, draaide zich weer om en bleef bij de uitgang staan. Ze zouden maar moeten wachten tot de storm over was gevlogen.
8 Re: It wasn't about weakness -Magnum- zo 29 dec - 9:15
Magnifico
AdministratorMagnifico snoof eens tegenstribbelend toen de merrie opperde dat ze een schuilplaats moesten gaan zoeken. Ze voelde een lichte weerstand in haar manenkam, toen Sunset haar bij een punt van haar manen had gegrepen. Sunset beval haar mee te lopen. Ze kreunde toen een ze een stap naar voren zette. Haar gewrichten waren rauw en haar hoefzweer werkte natuurlijk ook niet mee. Maar onder zacht gevloek en gemopper volgde ze uiteindlijk toch haar leidster.
Leidster. Haar kudde, het was allemaal niet meer zo belangrijk. De kudde die ze lang had geleid, voor gevochten en zich dik over gemaakt. Woede en verdriet had ze daarvoor gevoeld. Maar ook geluk en euforie. Maar nu voelde ze niets. Alsof de kudde weg was, vervaagd en opgelost in een duister meer. Dat de herinneringen die ze had verstopt werden in een duister dat, achterin haar brein. Langzaam bedolven onder stof en spinrag om uiteindelijk vergeten te worden.
Voordat ze uberhaupt in de grot stond, was ze al nat van top tot teen. Magnifico huiverde en Sunset toonde enige aarzeling voordat ze in de grot stapte. Magnifico volgde haar snel en dook meteen achterin de grot in. Uiteindelijk was ze blij dat ze haar lichaam had verplaatst. Ze haatte het immers om nat te worden. Ze draaide haar ogen en oren naar Sunset toe, die nog dichtbij de ingang stond. Ze brieste zachtjes naar de IJslander en merkte op dat ze zich een beetje apart gedroeg. Magnifico wimpelde die gedachte weg, waarna ze zich door haar benen liet zakken en haar lichaam op de koude, stenen grond legde.
Ze had de afgelopen winter in grotten geleefd, dus ze kende het gevoel. 's Winters was het nog guurder in een grot. Ze haatte sneeuw, dus ze weigerde om naar buiten te gaan. Soms was ze buiten, dan hinnikte ze naar Remember totdat de zon onderging, waarna ze weer enkele dagen zich in haar grot terugtrok. Ze was toen sterk vermagerd, nu kwamen de verloren kilo's er eindelijk weer bij.
'Wat is er gebeurd op jouw "vakantie"?' vroeg Magnifico plots uit het niets aan Sunset. Ze wist dat het zonder te vragen niet uit de merrie kwam, die er ook niet zo goed uit zag als ze was geweest. Ze probeerde de merrie niet te dwingen om het te vertellen. Magnifico vond echter wel dat zij het recht had om haar duistere geheimpjes te mogen weten. Slechts omdat zei een open boek was die haar gevoelens niet bij zich kon houden en eigenlijk iedereen alles over haar wist, betekende niet dat het een dame was die nee zei tegen een goede roddel. Dit was echter geen roddel, maar een geheim van een vriendin. En vrienden vertelden elkaar geheimen, toch? Daarbij durfde ze ook toe te geven dat ze wel eens snakte naar andermans pijn, in plaats van die van zichzelf.
Leidster. Haar kudde, het was allemaal niet meer zo belangrijk. De kudde die ze lang had geleid, voor gevochten en zich dik over gemaakt. Woede en verdriet had ze daarvoor gevoeld. Maar ook geluk en euforie. Maar nu voelde ze niets. Alsof de kudde weg was, vervaagd en opgelost in een duister meer. Dat de herinneringen die ze had verstopt werden in een duister dat, achterin haar brein. Langzaam bedolven onder stof en spinrag om uiteindelijk vergeten te worden.
Voordat ze uberhaupt in de grot stond, was ze al nat van top tot teen. Magnifico huiverde en Sunset toonde enige aarzeling voordat ze in de grot stapte. Magnifico volgde haar snel en dook meteen achterin de grot in. Uiteindelijk was ze blij dat ze haar lichaam had verplaatst. Ze haatte het immers om nat te worden. Ze draaide haar ogen en oren naar Sunset toe, die nog dichtbij de ingang stond. Ze brieste zachtjes naar de IJslander en merkte op dat ze zich een beetje apart gedroeg. Magnifico wimpelde die gedachte weg, waarna ze zich door haar benen liet zakken en haar lichaam op de koude, stenen grond legde.
Ze had de afgelopen winter in grotten geleefd, dus ze kende het gevoel. 's Winters was het nog guurder in een grot. Ze haatte sneeuw, dus ze weigerde om naar buiten te gaan. Soms was ze buiten, dan hinnikte ze naar Remember totdat de zon onderging, waarna ze weer enkele dagen zich in haar grot terugtrok. Ze was toen sterk vermagerd, nu kwamen de verloren kilo's er eindelijk weer bij.
'Wat is er gebeurd op jouw "vakantie"?' vroeg Magnifico plots uit het niets aan Sunset. Ze wist dat het zonder te vragen niet uit de merrie kwam, die er ook niet zo goed uit zag als ze was geweest. Ze probeerde de merrie niet te dwingen om het te vertellen. Magnifico vond echter wel dat zij het recht had om haar duistere geheimpjes te mogen weten. Slechts omdat zei een open boek was die haar gevoelens niet bij zich kon houden en eigenlijk iedereen alles over haar wist, betekende niet dat het een dame was die nee zei tegen een goede roddel. Dit was echter geen roddel, maar een geheim van een vriendin. En vrienden vertelden elkaar geheimen, toch? Daarbij durfde ze ook toe te geven dat ze wel eens snakte naar andermans pijn, in plaats van die van zichzelf.
9 Re: It wasn't about weakness -Magnum- do 2 jan - 22:42
Sunset
VIPSunset hoorde Magnifico snuivend protesteren toen Sunset zei dat ze mee moest lopen naar een schuilplek. De bruine merrie kreunde toen ze een stap zette, maar Sunset bleef aan haar manen trekken. Het was niet goed als ze met hun dunne vacht in de regen bleven staan. Toen Magnifico echt met haar mee liep liet Sunset haar los en liep verder. Maar voor ze in de grot waren, waren ze allebei al helemaal doorweekt. Sunset zag dat Magnifico al rilde. De bruine merrie stapte snel de grot in en ging achteraan liggen. Sunset was er ook ingelopen, maar bleef bij de ingang staan. Ze hoorde de merrie briesen, draaide haar hoofd naar Magnifico toe. Deze had zich al door haar benen laten zakken en lag op de grond. Ze zou wel niet begrijpen waarom Sunset zo gespannen was. Sunset draaide zich naar de merrie om, liep naar haar toe en ging naast haar zitten. Ze had de neiging om sorry te zeggen dat ze zo gespannen deed, maar dan zou ze alles moeten uitleggen. Sunset legde na een tijdje haar hoofd over haar benen op de grond. Maar had Magnifico er niet recht op om het te weten? Magnifico was een goede vriendin van haar. En zij had haar toch ook gezegd wat er met haar aan de hand was? "Wat is er gebeurd op jouw 'vakantie'?" vroeg Magnifico toen ineens. Sunset dacht even na. Ja, ze had het recht om het te weten. Alles. Waar moest ze beginnen? Bij Tuxedo maar.... Sunset nam een hap adem en begon haar verhaal hakkelend. "Ik... Ik ben gedekt, maar dat had je vast al door. Een paar maanden terug kwam ik bij het zilveren meer een hengst tegen." even aarzelde of ze zijn naam zou zeggen. Nee, als hij merkte dat zij hen had verraden, de hele groep. Ze was dood. "Hij... hij was knap, ik werd verlegen. Hij deed heel lief, vleidde me." ineens had ze door waar ze de fout in was gegaan met de bonte tinker hengst. "Hij zei dat hij nieuw was, en de omgeving nog niet kende. Dat hij wel een gids kon gebruiken. Ik zei dat ik dat wel wilde doen. Ik dacht dat ik binnen drie dagen wel terug zou zijn. Zo lang duurt het niet. Maar we gingen dus naar het noorden. En ik... Bij het ijsmeer.... Ik sloofde me nog al uit, om indruk te maken. Navayo was toen ook nog niet mijn partner trouwens. Dat was daarna. Ik kwam hem later tegen. Maar goed. Die hengst... had dus een soort schuilplek in het noorden. Met andere hengsten en andere gevangen merries. Toen we in het noorden aankwamen was het donker. Ik was moe, maar dat leek bij hem wel mee te vallen. Maar we gingen rusten in een van de grotten. Toen begon hij ineens heel... Heel verlieft te doen. Ik zei dat ik een partner had, en ben de grot uit gelopen. Ben wel weer terug gegaan, maar hij deed heel zielig. Daar kon ik niet tegen, dus ik was naar hem toe gelopen... En... En..." ze aarzelde, voelde een brok in haar keel. "Hij... Ik... Ik had het niet door, ik viel bijna om van de vermoeidheid... Maar... Hij stond ineens achter me, ik wilde nog opzij gaan, maar ik was te moe. Hij dekte me en sleurde me mee naar zijn schuilplek..." ze zei niet waar het precies was... Maar dat hoefde ook niet.
10 Re: It wasn't about weakness -Magnum- zo 5 jan - 7:41
Magnifico
AdministratorMagnifico
Na haar vraag begon Sunset haar verhaal. Ze luisterde en besloot haar niet te onderbreken. Ergens zat dus een hengst merries te misbruiken. Wat was zijn doel? Wat was het praktisch nut ervan? Wat wilde hij er in godsnaam mee bereiken? Magnifico snoof verontwaardigd. Hengsten. Inmiddels begreep ze er helemaal niets meer van.
Opvallend was dat ze geen namen noemde of plaatsen. Was ze nog bang voor ze? Waarschijnlijk wilde ze niet dat ze gevonden zouden worden en dat het haar schuld zou zijn. De eerste die ze op zouden jagen was zij. En ze probeerde natuurlijk haar eigen hachje te redden. Ze nam dat haar niet kwalijk, dat zou zij ook hebben gedaan.
Maar Sunset was drachtig. En nu? Ze zou een veulen krijgen van een hengst die ze eigenlijk niet kende. Het veulen zou ongewenst zijn. En wat zou Navayo ervan vinden? Het kwam pas hard aan toen Magnifico besefte dat ze bijna hetzelfde had meegemaakt, alleen dan iets minder wreed. En hoe Remember toen gereageerd had. Toen was er nog de kans geweest dat Remember de vader was, omdat ze twee keer gedekt was. Sunset was gedekt door die hengst. Nou, ze wist niet of Navayo en Sunset het hadden gedaan. Magnifico was echter niet van plan om Sunsets privéleven te schaden en liet het zoals het was.
'Dat moet verschrikkelijk zijn, Sunset..,' Was dat het enige wat ze kon zeggen?! "Dat moet verschikkelijk zijn". Ja, ze was super in anderen troosten. Wat was ze weer een geweldige vriendin om dat te zeggen. Natuurlijk was het vreselijk, wat dacht ze wel niet.
OOC: AH OMG WAT SLECHT SORRY.
11 Re: It wasn't about weakness -Magnum- ma 6 jan - 8:38
Sunset
VIPMagnifico luisterde en onderbrak haar niet. Sunset voelde zich iets beter nadat ze alles had verteld. Nou ja, bijna alles. Magnifico zou het ook wel door hebben dat ze geen plaatsen of namen had genoemd. Maar ze zou wel begrijpen dat Sunset bang was. Toch? Sunset hoorde Magnifico snuiven en keek haar even aan. Daarna richtte ze haar ogen weer op de uitgang van de grot en deed een paar stappen de grot uit, zodat ze met haar hoofd net in de regen stond. 'Dat moet verschrikkelijk zijn, Sunset..,' hoorde ze de stem van Magnifico. De bonte merrie zwiepte met haar staart. Nee, daar had ze wat aan. Ze wist dat het verschrikkelijk was. Verschrikkelijk stom en onnozel van haar! Ze stampte met haar hoef op de grond en liep toen de grot uit. Het regende nog steeds enorm, en de wind was toegenomen. Sunset liep recht tegen de wind in, maakte een sprong naar voren en galoppeerde een stuk rechtdoor, waarna ze omkeerde en weer terug rende. Daar stopte ze en probeerde haar ademhaling weer normaal te krijgen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? De regen stortte op haar neer en Sunset voelde de tranen alweer omhoog komen...
12 Re: It wasn't about weakness -Magnum- vr 24 jan - 9:27
Magnifico
AdministratorMagnifico
Haar opmerking viel verkeerd. Sunset rende vrijwel meteen de grot uit. Super, Magnifico, je hebt het weer geweldig opgelost. De merrie kreunde en probeerde haar beurse lichaam omhoog te hijsen. Pijn schoot door heel haar lichaam heen.Vooral haar achterbenen hadden het zwaar te verduren. Dat was het verschrikkelijke van pijn, je kon het simpelweg niet verdringen.
Sunset was niet ver de grot buiten gelopen, ze stond redelijk dichtbij toen ze eindelijk bij de uitgang stond. Het regende pijpenstelen. Magnifico keek er tegenop om de regen opnieuw in te gaan. Ze was net bijna droog. Ze zuchtte, klemde haar kaken op elkaar en kreupelde naar buiten.
'Sunset!' riep de merrie naar de IJslander. Ze haastte zich zo snel dat haar lichaam kon naar de merrie toe. Zodra ze voor Sunset stond keek ze de merrie strak aan. 'Kijk me aan, Sunset,' beval ze de merrie, schreeuwend over de regen en de wind in.
Magnifico keek niet weg. Ze moest iets nuttigs zeggen, iets waar ze aan had. 'Weet je nog met mij, Remember en die andere hengst. Ik was tweemaal gedekt, er was een grote kans dat ik drachtig was door een andere hengst. Zo'n hengst die jij hebt ontmoet. Ik ben in dezelfde val gelopen als jij.' begon ze haar verhaal rustig. 'Ik heb ruzie gehad met Remember, veel ruzie. Maar hij is nooit van mijn zijde geweken..' tot nu toe, dacht de merrie erachteraan. Maar dit was anders, dit keer was het Remembers schuld. Zij had het geprobeerd op te lossen en hij had het niet geaccepteerd. En zij was degene die pijn had.. 'Maar we kregen er zo'n mooi cadeau voor terug. Daesha was het mooiste wat er in mijn leven is overkomen. En ik weet dat ook jij al een dochter hebt en dat het in jouw geval iets anders is. Maar als Navayo van jou houdt, dan zal hij ook verliefd worden op het veulen. Want het veulen is 50 procent van jou. En als hij jou in het veulen herkent, dan wordt hij opnieuw verliefd, Sunset.' Ja. Dit was beter. Ze was trots op haar woordkeuze. Hopelijk had de bonte merrie hier wel wat aan. Ze drukte haar neus tegen haar wang. 'Kom mee, we moeten weer terug naar binnen,' sprak ze kalm. Ze draaide zich om en haar stramme spieren protesteerden bij elke beweging. Maar Magnifico was in de grot gekomen, waar ze direct weer door haar benen zakte om de lichamelijk pijn te verzachten.
OOC: IK BEN ECHT NIET LAAT HOOR.... HEHE.
13 Re: It wasn't about weakness -Magnum- di 28 jan - 2:43
Sunset
VIP'Sunset!' de kleine merrie draaide zich half om naar Magnifico, die kreupelend de grot uit kwam gelopen. De bruine merrie liep naar haar toe en Sunset draaide haar hoofd weg. 'Kijk me aan, Sunset.' Magnifico schreeuwde om boven de wind uit te komen. Sunset draaide haar hoofd weer terug naar de merrie. Wat wilde ze zeggen? Niets zou haar nu kunnen helpen, en zeker woorden niet. Die losten niets op. Ze was gedekt, ze was zo stom geweest om alweer een hengst te vertrouwen. 'Weet je nog met mij, Remember en die andere hengst. Ik was tweemaal gedekt, er was een grote kans dat ik drachtig was door een andere hengst. Zo'n hengst die jij hebt ontmoet. Ik ben in dezelfde val gelopen als jij.' Sunset wilde haar onderbreken, maar Magnifico was nog niet uitgepraat. 'Ik heb ruzie gehad met Remember, veel ruzie. Maar hij is nooit van mijn zijde geweken..' Sunset keek naar de grond. "Maar... Ik ben twee keer in dezelfde soort val gelopen. Dat is toch dom? Dat kan toch gewoon niet?" zei Sunset, het was te horen dat ze boos was op zichzelf. Hoe had ze dan ook zo stom kunnen zijn? 'Maar we kregen er zo'n mooi cadeau voor terug. Daesha was het mooiste wat er in mijn leven is overkomen. En ik weet dat ook jij al een dochter hebt en dat het in jouw geval iets anders is. Maar als Navayo van jou houdt, dan zal hij ook verliefd worden op het veulen. Want het veulen is 50 procent van jou. En als hij jou in het veulen herkent, dan wordt hij opnieuw verliefd, Sunset.' Sunset dacht aan Tuxedo, precies met zwart witte vlekken, zoals ze zelf ook had. Maar Navayo wist dat niet. Niemand wist hoe Tuxedo eruit zag, behalve de merries die ook in de grot vast gezeten zaten. Iedereen zou zeggen dat het veulen op haar leek, want het moest wel zwart wit zijn. Maar als iedereen dan zou horen, of misschien wel zien, hoe Tuxedo eruit zag... Wat dan? 'Kom mee, we moeten weer terug naar binnen,' zei Magnifico en de bruine merrie draaide zich om en liep terug de grot in. Sunset zuchtte en volgde haar. Sunset ging ook liggen en dacht na over wat Magnifico had gezegd. Ergens had ze wel gelijk. Navayo kon niet eeuwig boos blijven.
14 Re: It wasn't about weakness -Magnum- ma 24 maa - 5:02
Magnifico
Administrator"Maar... Ik ben twee keer in dezelfde soort val gelopen. Dat is toch dom? Dat kan toch gewoon niet?" Magnifico kantelde haar hoofd, ze vroeg zich af wat ze moest antwoorden. De pijn in haar hoef begon steeds erger te steken en ze hield hem al van de grond af, balancerend op haar drie resterende benen.
'Soms kun je gewoon niet voorspellen wat er zal gebeuren. Sommige paarden hebben een hart voor manipuleren, liegen en bedriegen. Daar kan niemand tegenop.' Ze was tevreden over haar antwoord. Sunset moest zelf de rest maar uitvogelen, Magnifico kon haar niet blijven begeleiden. Sunset was nog erg jong, en de jonge merrie moest het zelf redden.
Gelukkig volgde Sunset haar. Magnifico's ogen vielen meteen dicht toen ze merkte dat de IJslander ook ging liggen. Direct dommelde ze weg, ze was uitgeput.
Magnifico's ogen vlogen open. Remember. Waar was hij? Ze keek om zich heen. De witte hengst was spoorloos, in plaats van hem zag ze Sunset. Ze herinnerde de scene van afgelopen nacht weer en liet haar hoofd weer op de grond liggen. De pijn in haar hoef voelde ze weer door haar lichaam heen steken. Buiten was het nog nacht, inmiddels was het opgehouden met regenen en kon ze de maan zien schijnen en honderden sterren. Zou een van die sterren Amourette zijn? Of keek ze net als haar naar de hemel en vroeg ze zich af waar haar zus was? Een steek van verdriet sneed weer door haar hart. Ze voelde zich heel alleen. Amourette weg, Daesha weg, Epica weg en nu wilde Remember niets meer van haar weten. Een diepe zucht rolde langs haar lippen.
'Soms kun je gewoon niet voorspellen wat er zal gebeuren. Sommige paarden hebben een hart voor manipuleren, liegen en bedriegen. Daar kan niemand tegenop.' Ze was tevreden over haar antwoord. Sunset moest zelf de rest maar uitvogelen, Magnifico kon haar niet blijven begeleiden. Sunset was nog erg jong, en de jonge merrie moest het zelf redden.
Gelukkig volgde Sunset haar. Magnifico's ogen vielen meteen dicht toen ze merkte dat de IJslander ook ging liggen. Direct dommelde ze weg, ze was uitgeput.
Magnifico's ogen vlogen open. Remember. Waar was hij? Ze keek om zich heen. De witte hengst was spoorloos, in plaats van hem zag ze Sunset. Ze herinnerde de scene van afgelopen nacht weer en liet haar hoofd weer op de grond liggen. De pijn in haar hoef voelde ze weer door haar lichaam heen steken. Buiten was het nog nacht, inmiddels was het opgehouden met regenen en kon ze de maan zien schijnen en honderden sterren. Zou een van die sterren Amourette zijn? Of keek ze net als haar naar de hemel en vroeg ze zich af waar haar zus was? Een steek van verdriet sneed weer door haar hart. Ze voelde zich heel alleen. Amourette weg, Daesha weg, Epica weg en nu wilde Remember niets meer van haar weten. Een diepe zucht rolde langs haar lippen.
15 Re: It wasn't about weakness -Magnum- wo 26 maa - 6:46
Sunset
VIPDe bruine merrie kantelde haar hoofd en Sunset zag dat Magnifico haar hoef van de grond haalde. 'Soms kun je gewoon niet voorspellen wat er zal gebeuren. Sommige paarden hebben een hart voor manipuleren, liegen en bedriegen. Daar kan niemand tegenop.' Sunset zuchtte en knikte langzaam, en volgde de merrie terug naar de grot. Daar ging ze liggen. Ze zag dat Magnifico meteen haar ogen dichtdeed toen ze zag dat Sunset ging liggen. Al snel hoorde ze aan de ademhaling dat de bruine merrie sliep. Sunset stond weer op en zuchtte. Ze liep naar de uitgang van de grot en keek naar de sterren. De hemel werd verlicht door de duizenden sterren, en de maan. Sunset hinnikte zachtjes, kon het niet laten. Zou Misha op haar neer kijken? Zou ze boos op haar zijn? Haar stom vinden? Of zou ze met haar meeleven? Sunset leunde tegen de grotwand aan. Plots voelde ze een energiestroom door haar lichaam trekken. Nee, Misha zou haar nooit zo veroordelen, toch? Toch had ze een schuldgevoel. Ze ging weer liggen en legde haar hoofd op de grond. Na even viel ook zij in slaap.
Bericht [Pagina 1 van 1]
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum