the sum of sums will equal infinity - Lloyd

Ze was benieuwd naar de hengst, naar zijn doen en laten. Hoe kwam het dat een neutrale kudde, een neutrale kudde, zolang zonder één enkel lid had moeten leven? Neutraal, zo zeg ik het je, is verdorie een soort toevlucht voor paarden te beroerd om te vechten, voor besluiteloze paarden of de nieuwkomers. Nou was Ravena een uitzondering op deze drie punten, maar wat was de hengst? Waarom had hij nog geen één enkel lid, hoe miezerig en meelijwekkend dan ook, kunnen werven? Was dit het begin van een nieuw tijdperk zonder neutralen? Of was deze hengst, Lloyd genaamd, gewoon te dom om te weten hoe hij moest lopen en dus niet in staat om hinniken te beantwoorden, of misschien wist hij gewoon niet hoe het er hier aan toe ging.
Het maakte niet uit aan welk van de eerder genoemde ‘afwijkingen’ de hengst leidde, hij liet verdomde lang op zich wachten. Dit was waarschijnlijk de reden waardoor Ravena steeds minder begon te twijfelen aan haar voormalige standpunt, de hengst was niet in staat om te lopen en daardoor was het ook onmogelijk om op haar hinnik te reageren, dat zou jammer zijn, maar Ravena zou wel iets anders bedenken, zoals altijd.
Ze wachtte geduldig, voor zover geduld van toepassing was bij Ravena, ze probeerde er aan te werken, echt waar, maar het ging haar gewoon minder goed af dan bij andere. Ze stond dan ook op het randje om geërgerd te worden, ook al liet de hengst niet eens belachelijk lang op zichzelf liet wachten, toen ze eindelijk een zwarte vlek in de verte zag aankomen denderen. Ze trok haar wenkbrauwen op toen hij een paar belachelijk uitziende konijnenhupjes maakte, waarschijnlijk om niet tegen haar op te botsen, en uiteindelijk voor haar stil te komen staan. Dus dit was Lloyd, interessant. Ravena merkte zijn reactie bij het zien van haar ogen, ze was het gewend, maar kon er nooit echt helemaal aan wennen, ze hield er toch al niet van als paarden naar haar keken, om welke reden dan ook. Ravena verplaatste een beetje ongemakkelijk haar gewicht van het ene naar het andere been en bekeek de hengst snel en vluchtig, gewoon om hem in haar gedachte te prenten. Ze bleef niet hangen bij de details of bij opmerkelijke dingen, behalve bij de rode strepen in zijn vacht, net bij zijn zij. Ze wist niet wat er was gebeurd en hoe ze moest reageren, dus ze besloot om het te negeren, op het moment was dit niet een van haar problemen. De hengst kon zichzelf ongetwijfeld prima verzorgen, aangezien hij beweerde neutraal te zijn, zou hij wel gestruikeld zijn en ergens langs geschaafd. Ja, dat was wat er gebeurd was. Ravena schudde lichtjes haar hoofd om haar aandacht erbij te houden en keek de hengst schattend aan. `gegroet. Lloyd, leider van Paradox, tot uw dienst.’ Goh, dacht Ravena, wat een verrassing, eventjes kostte het moeite om geen sarcastische opmerking terug te maken, toen bedacht ze zichzelf dat het alleen maar logisch was dat hij zichzelf voorstelde, misschien was het de manier hoe, maar Ravena moest er maar mee leven. De hengst had haar tot nu toe nog niet teleurgesteld als leider. 'En hoe mag ik jouw noemen? Diegene die smacht om bij mijn zijde te komen staan.' smacht, in haar hoofd moest Ravena eventjes schamper lachen, ja, ze wou graag ‘aan zijn zijde komen te staan’, om de hengst eventjes te citeren, maar smachten, dat was waarschijnlijk een beetje overdreven. Op haar gezicht was niks te merken van haar gedachten gang, ze wist een klein glimlachje te produceren, het zij met enige moeite, een glimlach was iets dat je moest bewaren voor de speciale momenten en misschien was dit wel een speciaal moment. Misschien.
`Ravena, aangenaam,’ stelde ze zichzelf voor, `smachten is wel een beetje overdreven, vind je niet?’ Ze kon het niet laten.
`Maar inderdaad, ik wil me bij jouw kudde voegen,’ voor zover het de naam ‘kudde’ waard was, dacht ze er vluchtig bij, `als dat mogelijk is natuurlijk,’ voegde ze er met een klein glimlachje aan toe. De hengst zou zelf maar de vragen moet stellen, vandaag was zij degene die de vragen zou beantwoorden en de hengst was degene die zou bepalen welke vragen ze precies zou beantwoorden.

Ze zag aan de hengst dat hij twijfelde aan haar, waarschijnlijk was een grote en uiterst belangrijke factor daarvoor haar uiterlijk. Geen levenslust was te bedenken, maar het ging beter, het was makkelijker, als ze met een ander praatte, in het gezelschap van een anders was ging de tijd sneller, het vloed veranderde in tij ongeacht de stand van de maan. Ze moest licht glimlachen bij het idee aan haarzelf vroeger, vrolijk, naïef zoals ieder jong dier en zwart, zwart als de hengst die zich voor haar bevond. Ze had een moeilijke tijd door moeten staan toen ze merkte dat ze lichter begon te worden, begon te schimmelen, nu wist ze niet wat ze prefereerde, haar zwarte vacht, of de grijs witte vacht die ze nu had. Waarschijnlijk was het de kleur die ze nu had, enkel omdat Ravena geen paard was om in het verleden te blijven hangen.
Ze was niet zeker hoe ze de hengst zou overtuigen dat ze het waard was om zich bij hem in de kudde te voegen, zeker niet in haar tijdelijke toestand, maar ze was vastbesloten om de hengst te tonen dat uiterlijk er niet toe deed, of in elk geval niet altijd. Iedereen zeurde altijd maar zo door over dat het uiterlijk er niet toe deed, maar zonder het uiterlijk zouden er geen vooroordelen zijn, daarbij, als iedereen er hetzelfde uitzag zou de wereld ongelooflijk en onwaarschijnlijk saai zijn.
`Ravena..’
`Lloyd,’ antwoordde ze met een klein glimlachje rond haar mond en haar wenkbrauwen een beetje opgetrokken. Algauw keek ze weer normaal en luisterde ze aandachtig naar alles wat de hengst te zeggen had, alsof het reuze interessant was. Natuurlijk had ze enige interesse voor wat Lloyd te zeggen had, immers was hij, als het goed was, haar toekomstige leider en ze was altijd al geïnteresseerd geweest in de mening van een ander. Ze glimlachte lichtjes bij het woord loyaliteit, aan haar loyaliteit hoefde hij niet te twijfelen, aan haar vermogen om naar het gezelschap van zijn kudde te smachten wellicht nog wel. Smachten was zoveel groter, zoveel groter dan iets heel graag willen, zoals Ravena zich voelde over deze kudde, natuurlijk wilde ze het graag, graag genoeg voor haarzelf, maar graag genoeg voor hem? Eventjes spande haar spieren zich toen hij een stap dichterbij kwam, maar bijna direct ontspande ze zich weer, ze had geen idee waarom ze zo gespannen was vandaag, waarschijnlijk waren het zenuwen en twijfel, of ze wel waardig was om zich bij Paradox te voegen.
Weer stelde hij de vraag en wéér gebruikte hij het woord smachten alsof het niks was.
`Laten we zeggen dat ik bereid ben om te smachten, om te smachten om in een neutrale kudde te willen, in jouw neutrale kudde – dat ik in een neutrale kudde wil heb ik jaren geleden al besloten – ik ben bereid om te smachten voor jouw kudde, als dat is wat jij verwacht van mij, als dat het vereiste is om mezelf lid van Paradox te noemen, dan ben ik bereid om te smachten – met hart en ziel,’  zei ze, hopend dat deze verklaring hem, voor nu, tevreden zou stellen. Ze was er nog niet helemaal over uit of ze er nu echt naar smachtte, ze wilde het dolgraag, meer dan ze veel dingen ooit had gewild, om eindelijk verlost te zijn van de kwellende eenzaamheid die de afgelopen maanden aan haar had geknaagd.
`Als het niet al te onbeleefd is om te vragen,’ begon ze twijfelend, ze had al meer dan genoeg gekke dingen gezien met paarden in Dream Horses om soms te twijfelen waarover iemand beledigd of boos kon worden, `maar hoe kom je aan die wond en moet je er niet iets aan doen?’ vroeg ze onschuldig, ze zou nou niet bepaald gelukkig worden als de hengst een of andere infectie op zou lopen terwijl hij hier doodleuk met haar stond te praten, waarschijnlijk was de wond niks ernstigs en zag hij er erger uit dan hij werkelijk was en zo snel liep je nou geen infecties op, maar je wist maar nooit.
`Daarbij moet ik waarschijnlijk ook mijn excuses aanbieden voor mijn huidige uiterlijk, maar ik verzeker je dat ik er meestal wel beter uitzie,’ zei ze, haar mond tot een brede glimlach gevormd.