I'm only honest when it rains

Het was misschien weken of maanden geleden sinds Painted voor het laatst een ander paard had gezien. Het kudde dier dat hij ooit was, was inmiddels verloren. Hij had de stilte geaccepteerd. Gek worden van zijn eigen gedachtes zat er ook niet meer in, de stilte zat zelfs in zijn gedachtes. De hengst hief zijn hoofd om de omgeving in zich op te nemen; de vallei had hij zelden bezocht. Toch was er iets aan de vallei wat hem een gevoel van thuis gaf. Een soort warmte wat hem deed denken aan familie. Dezelfde warmte die ooit had gestaan voor Amani, zijn jeugdliefde. Als jonge hengst was hij hals over kop verliefd geraakt op de bruine merrie. Zijn hele wereld verdween en werd haar; hij was zelfs bereid zijn kudde op te geven voor haar. Maar uiteindelijk bleek het Amani te zijn, die hem verliet. Het verdriet dat hij toen gekend had, herkende hij inmiddels niet meer. Hij had zich bij haar keuzes neergelegd en bedacht dat hij moeilijk zijn leven lang om haar kon mopperen. En dat was ook zo. Ervaringen rijker, waaronder twee veulens, kon Painted toegeven dat hij nooit een slechte tijd met haar gehad had. Toch gleed haar naam nog steeds op de raarste moment in zijn gedachtes, vaak momenten dat hij zich eenzaam voelde. Misschien was het omdat hij nooit andere liefde had gekend dan dat van Amani.

Painted trilde vel met zijn huid toen er een vlieg vlak bij zijn schoft landde. Vroeger had hij enkel wat onrustig met zijn staart gezwiept, maar na maanden zat zijn huid eindelijk weer strak om zijn lichaam. Waar hij vroeger mager en ingevallen was, waren nu eindelijk weer spieren aan het opkomen.En dus voelde hij tegenwoordig de irritante beesten overal. Gek werd hij er niet echt van; meer geïrriteerd. Hij stompte nog wat met zijn zwarte achterbenen om de beesten daar weg te krijgen, maar het bleek geen nut te hebben. De beesten bleven maar komen. Hij kon nu op zijn minst zeggen dat hij niet alleen was, hoewel hij dat eigenlijk nooit echt was geweest. Hij had er zelf voor gekozen om de bekende gebieden in DH te verlaten, Vanwege het feit dat Amani weg was of de schaamte van het verliezen van zijn kudde; hij wist het zelf ook niet meer. Utopia was voor hem zijn trots geweest. Hij had een hoop bijzondere paard ontmoet dankzij Utopia, maar ook vóór Utopia. Maar ook buiten Utopia had hij bijzondere paarden ontmoet. Courage, zijn beste vriendin, maar ook andere kuddeleiders en paarden die een enorme indruk achterlieten; het schedelhoofd van Nar. Hij had zijn share of paarden wel gehad. Met een zucht wierp hij zijn hoofd naar boven, waar donkere wolken leken te verschijnen. Het zou gaan regenen, shit.

[&Parel]

Het weer was wisselend. Elk moment dat ze een pad verliet dat al kronkelend door de vallei leidde scheen óf de zon óf was deze bedekt door een aantal donker ogende wolken. Het maakte Pearl niet uit. Ze was in een opperbest humeur. De smaragdgroene, heldere oogjes twinkelden en haar passen waren zowel sierlijk als enthousiast. Elke keer dat een hoef de grond raakte, dreunde deze een aantal centimeters in de grond om zo een aantal grassprietjes van hun levens te beroven.

Een enorme windvlaag - die de temperatuur echter niet deed veranderen en haar geen kou bezorgde - raasde laag over het gebied en deed het gras als een ingestudeerde choreografie heen en weer bewegen. Met een simpele afzet van haar achterbenen sprong ze over een omgevallen boomstronk die het waarschijnlijk ooit begeven had tijdens een storm. Gek, de zon had nog geen uur geleden de prachtige heuvels goed gedaan aan een gouden gloed.
De bonte merrie sloot haar ogen. In de (opkomend) mistige namiddag was elke ademhaling waar te nemen als kleine witte wolkjes die vervolgens in het niets verdwenen. Een onbekende weg afreizend, niet wetend waar het zou eindigen. Onvoorspelbaar. Het was ergens te vergelijken met het leven: niets bleef een tijd hetzelfde: op momenten waar je je een moeilijke situatie niet kon veroorloven rukten deze juist de veilige toestand van je weg.

...

Painted Black? Was alleen zij het of hadden meerdere Dream Horses-bewoners last van het ik-kom-na-een-hele-lange-tijd-opeens-een-bekende-tegen-syndroom? Je zou bijna denken dat Pearl haar eigen leven niet in de hand had en een eigenlijk te oude twintiger haar leven bestuurde en besloot haar toevallig een vriend aan te laten treffen in haar gigantische leefgebied.
Komisch.
De zwarte hengst had altijd dichtbij haar gestaan. Een trouwe vriend. Ook al zagen de twee niet zoveel als eerst (lees: zo goed als niet meer) bleef hij vertrouwd. Het was dan ook goed om het grote dier (getraind, Painted?) opnieuw te zien na deze bizar lange en barre tijd. Pearl snelde iets aan en overbrugde de afstand tussen de twee binnen een aantal minuten. "Painted Spiermassa Black?" De merrie lachte.

Teleurgesteld besloot de hengst om verder in de vallei een schuilplek te zoeken. Hij wist dat hij meer geluk had in gebied waar ze grotten hadden, maar met de vallei moest hij het maar doen. Het eerst volgende gebied zou hem zeker nog een uur kosten, zelfs in een standje rengalop. En dat was het dus echt niet waard. En zolang het bleef bij een beetje regen, overleefde Painted het wel. Met een schuin hoofd en gespitste oren ging hij opzoek naar donder maar enkel stilte begroette hem. Omweer was nooit zijn favoriet geweest. Hij sloeg nog een keer gefrustreerd naar de vleigen om zich heen en besloot toen een licht drafje in te zetten om toch wat sneller op zoek te gaan naar een schuilplek.

Hij was nog maar enkele meters verder toen de vochtige lucht een andere geur in zijn richting bracht. Een andere paard. Het was weer zover. En hoewel er iets mistte, was de geur toch bekend. Het was een paard dat hij al kendde en zijn pas versnelde. Blijkbaar had ook zijn soortgenoot een geur herkend en kwam het dier nu op hem afgedraafd. Toen hij uiteindelijk tot stilstand kwam, kon hij de ander eens goed bekijken. Vlak voor hem stond de welbekende Pearl. De bonte merrie had hij jaren geleden ontmoet en nogal gekke gesprekken mee gehad. Pearl was iemand waar hij makkelijk zichzelf bij kon zijn en had daardoor een grote indruk op Painted achtergelaten. Het duurde even voordat Pearl hem opmerkte.

“Painted Spiermassa Black’’ lachte de merrie. Painted beantwoordde haar met een grijns; ‘Pearl schoonheid’ en toen verzuchtte hij zich. ‘Ik bedoel Schoonheid Pearl’ Daar trok hij een vragende blik bij, nee, ook dat klonk niet vloeiend. ‘Sorry, het gaat allemaal niet meer zo vleiend als vroeger’. En dat was logisch, Painted had al even geen contact meer gehad met andere en blijkbaar werd het daardoor steeds lastiger om te praten. ’Hoe gaat het leven tegenwoordig?’. Hij had het idee dat Pearl ook rondom Dream Horses had gezwerft, zoals de meest die hij had gekend. De kuddes waren nergens te bekennen en dus miste hij heel veel paarden in DH. Uiteraard waren er paarden gebleven, maar hij had er nog maar weinig gezien. .

Een druppel belandde op haar neus. De wolken hadden het officieel van de zon gewonnen en her en der begon het te druppen. Vrij lichtjes (nog), gelukkig. De ene dag was regen gewenst - kon ze op een dag vol hitte en energieverlies wel een koude plens gebruiken -, maar vandaag mocht het overwaaien. Het weer was de meeste dagen nog heerlijk, maar de herfst wilde en begon zich door te zetten. Bladeren veranderden langzaamaan in rood, geel en groen, maar lieten zich nog niet vallen. Wachtend tot de zon onderging en niet meer terugkwam - tot ze toestemming hadden.
Pearl lachte om de reactie van Painted Black, die op dezelfde manier als zij uit de hoek probeerde te komen. Ze trok haar rechterknie omhoog en boog lichtjes haar hals, bij wijze van spreke als eervolle buiging: "Dank, mijnheer. De enige echte." Haar groene ogen richtten zich op de grote zwarte hengst voor haar. De lach liep over tot een grijns wanneer hij zei dat hij niet meer zo soepel ging als vroeger. Hij was altijd een charmeur geweest.
"Hoe het leven gaat?" De gevlekte hield haar hoofd voor een moment schuin, bedenkelijk. "Goed, denk ik." Ze was er zeker van dat de Fries geen verdere uitleg nodig had wat betreft de twijfel in haar stem, want ook hij verkeerde zich in de momentele vreemde situatie.
Het ging ook goed met haar. Ze was gezond en kwam door de dagen heen. Correctie: kwam door de dagelijkse sleur heen. Het enige wat ontbrak was die sprankel die het leven weer kleurig maakte: vrienden, familie en kudde. Een beetje teleurstellend dat dit dan ook het enige was wat in de verste verte niet te bekennen was. De natuur was nog steeds haar prachtige zelf.
"En die van jou, Painted?"

Het weer zat hem wel mee vandaag, maar niet heus. De grijze lucht die hem langzaam had achtervolgd begon nu spetters te geven, waardoor zijn rug langzaam wat vochtig werd. Echte regen was het nog niet, maar toch was het vervelend. De grote vlakte van de vallei maakte het alleen maar kouder. De merrie voor hem lachte om zijn woorden, wat ze vervolgens beantwoorde met een buiging. Painted schonk haar even een schuine glimlach. Een ander paard had hij het niet gauw zien doen, maar het hoorde bij het nogal extravagante karakter van Pearl. Wanneer de merrie voor hem zijn vraag beantwoord met ‘Goed, denk ik’, weet hij direct wat ze bedoeld. Ook Pearl bevond zich in de vreemde tussenwereld, half in Dream Horses, half ergens anders. Waarschijnlijk was haar plan hetzelfde geweest; terug keren naar DH om te kijken of er nog leven was in de brouwerij. Volgens de geruchten was DH langzaam overgenomen door jongere paarden, waar hij alleen maar blij om was. Wat jeugd in de brouwerij deed nooit wat kwaad. Utopia had ook een groep jongeren gehad, soms wat losbundig maar over het algemeen heel meegaand in de activiteiten. Hij was benieuwd of de jeugd ook kuddes zouden starten, maar twijfelde of dat precies was wat DH nodig had.

Toen haar vraag volgde over zijn huidige leven, hoefde hij daar niet lang over na te denken. Er was maar een optie tegenover Pearl en dat was eerlijkheid. ’Eenzaam, de laatste tijd’ gaf hij dan ook eerlijk toe. ’Maar ik ben gezond.’ vervolgende hij, alsof dat genoeg was om uit te snappen dat ook hij de sleur van het dagelijkse leven mee maakte. Zolang hij iedere dag nog wakker werd, kon hij niks anders van het leven eisen, toch? Maar hoewel hij zo gezegd ‘tevreden’ was met zijn huidige leven, mistte hij wel sommige aspecten uit zijn jeugd. En over jeugd gesproken.. ’Ik heb gehoord dat DH langzaam word over genomen door pubers, heb jij toevallig nog gehoord of de oude kuddes bestaan?’. Wie weet had iemand Quiet Sparkle voort gezet. Of misschien wel Utopia en de slechte kuddes.

Maar hij was gezond. En dat was - eigenlijk - het belangrijkste. Soms een wat vreemde gedachte want ja, wat was het leven zonder toevoeging en geluk? Niks, maar eigenlijk ook weer enorm veel. We gaan dood, maar dat maakt ons de gelukkigen: de meesten sterven niet omdat ze nooit geboren worden. Die ongeboren spoken omvatten betere dichters dan Keats, wetenschappers groter dan Newton. Hoe durven wij bevoorrechten, die de loterij van de geboorte hebben gewonnen tegen alle kansen, te klagen om het leven?
Pearl begreep zijn eenzaamheid. Ze knikte.
"Gelukkig." Want hij was gezond.

"Bestonden de oude kuddes nog maar." Pearl zuchtte. "Ik heb Dream Horses nooit verlaten, -" De meesten hadden besloten het gebied uit te trekken, waar dan ook die verdwijningen van kennissen en onbekenden uit voort was gekomen. "- maar de meesten zijn weg. Ik denk dat er geen kuddes meer ontstaan zijn in de tussentijd door de warboel hier. Gekkenhuis. Alles stond op zijn kop."
Sunset verkeerde hier wel nog, maar de Quiet Sparkle was ook niet meer wat het ooit was: menig kuddelid (of beter gezegd, op misschien een enkeling na elk kuddelid) was weg. Was er überhaupt nog animo wat betreft kuddes? De hoeveelheid inwoners die het mogelijk maakte? Of Aaliyah moest in onbekendheid nog een groep wraaklustige knollen aansturen. Ze had de gouden merrie niet meer gezien, maar her en der wel wat verhalen over haar aanwezigheid gehoord.
"Ik heb wel veel kleinen gezien ja." Misschien in staat het gebied te redden van zijn ondergang.

"Hoelang ben je weggeweest?"