Frozen flowers for you my dear

Nooit maar dan ook nooit zou hij hier komen als het geen winter was. Het was hier te vrolijk, te lief en te zoet naar zijn zin. Maar nu het winter was en de bloemen doodgevroren waren en de dieren en insecten zich teruggetrokken hadden had deze plek wel iets. Het eens zo levendige veld lag en nu ijzig en doods bij. Wat genoot hij toch van de winter. Mede doordat hij zelf midden in de winter was geboren. In het meest noordelijke punt van de wereld ver weg van DH. Daar was het 's winters nog kouder dan hier op de sneeuwvlaktes en de ijsgrotten. Vandaar dat hij dus wel wat gewend was. Toch bleef hij het ook hier aangenaam vinden in de winter. Vele paarden zochten nu schuilplaatsen op om zo warm en droog te zitten. In tegenstelling tot hem. Nee, Azacar wilde DH zien in de winter. Zoals het eigenlijk altijd hoorde te zijn. Hij ademde uit en een witte wolk omringde zijn hoofd. Twee ijzig blauwe ogen staarden over het veld. Het bevroren veld. Zo koud als zijn hart was, zo doods en bevroren. Een evenbeeld met de bloemen hier. Maar die hadden eens geleefd. Hij niet. Nooit had hij leven in zijn kille hart gevoeld. Sinds die dag. Die dag dat hij Pablo ontmoette. De merrie had meer teweeg gebracht dan hij ooit had kunnen vermoeden. Het gevoel dat hij leefde was al sterk maar nu sterker dan ooit. Want het ware besef dat zij de zijne was drong nu tot hem door. Azacar stijgerde en hinnikte luid, een machtig bulderend geluid dat weergalmde over het gebied. Een duidelijke roep naar één bepaald paard, Pablo. Want dit prachtige uitzicht wilde hij alleen met haar delen. Af en toe draaiden zijn oren naar voren als hij dacht iets te horen. Verder tuurden zijn ijsblauwe ogen over de omgeving totdat hij de crémekleurige bijna witte merrie zag naderen, wat moeilijk zou zijn in die witte sneeuw.

[Pablo&Azacar!]

Stappend door de witte sneeuw, turend over de dode bevroren bloemen. De winter was de meest leuke tijd van het jaar, alles wat wit en zei ook dus hoe minder zichtbaar ze was wat ze prettig vond. Pablo haatte het om in het middelpunt te staan, wat ze zeker ook niet wou. Het liefst was ze alleen in het donker, samen met Azacar nu. De hengst die een plaatsje in haar hart had gekregen, geen enkel ander paard was zo diep in haar hard geboord. Alleen de harde sterkste, meer beruchte paarden zouden dat lukken. En niemand meer dan dat was Azacar. Bij iedere stap die verder zette in de sneeuw, zakte de helft van haar benen weg in de sneeuw. Wat het zwaarder maakte om zichzelf voort te bewegen, maar Pablo was sterk en hard voorzich zelf en dat maakte voor haar een makkie om door de stugge sneeuw te lopen. Haar ogen gingen iets naarvoren toen ze een hinnik hoorde, een eind bij haar vandaan. Een ligte valse grijns verscheen op haar gezicht, toen ze zich realiseerde dat die hinnik van Azacar kwam voor haar gericht. Nog nooit had iemand naar haar gehinnikt, niemand had ooit die poging durven te wagen. Maar ook bijna niemand kende haar, op een paar paarden naar die het niet in hun hoofd haalde naar haar te hinniken alleen als ze een goede reden hadden, zoals Azacar die wat haar betreft altijd een goede reden had. Pablo twijfelde geen seconden en sprong aan een galop, sneeuw stoof omhoog om haar heen. Een zwarte hengst was werd duidelijker zichtbaar en kwam duidelijk dichterbij. Ze snoof de geur van haar liefde op, de dode geur van haat, bloed, nijt, oftewel te geur van Azacar. Die geur kende ze uit duizende. Pablo remde af doordat ze haar voorbenen kort in de lucht gooide stond ze eerder stil en gleé ze niet verder door de gladde sneeuw. ''Azacar'' Haar blauwe oog straalde duidelijk een warme blik, maar haar dode wantrouwe blik keek zoals altijd dood, verstart. Even kort raakte ze haar neus tegen de zijne, wachtend op een reactie om de antwoorden. Pablo en Azacar verwisselde nooit veel woorden, wat ook amper nodig was. Ze begrepen elkaar door blikken uittewisselen, door elkaar alleen al een enkele blik te wisselen wisten ze precies hoe en wat.

Het verlangen om de crémekleurige merrie weer te zien was groot. Nu hij zijn gevoelens kenbaar had gemaakt en zich er niet meer tegen verzette voelde hij zich herboren. Trots stond hij daar, zijn hals geheven en zijn borst vooruit. Een ijzige bries kwam opzetten en liet zijn manen wapperen. Hij hield ervan de beet van de koude wind op zijn huid te voelen. Geduld had hij wel, maar vandaag werd het niet op de proef gesteld. Want al snel zag hij beweging in de verte. Azacar moest zijn ogen tot spleetjes knijpen om het goed te kunnen zien. Sneeuw stoof op rond de naderende verschijning. Dit moest en zou Pablo zijn. Een ander paard moest zich nu niet in zijn buurt wagen. Dan zou deze sneeuw vandaag nog rood kleuren. Uiteindelijk drong ook haar geur tot hem door. De geur van dood en bloed maar ook een heerlijke geur die hij niet kon plaatsen. Waarschijnlijk een geur die van een merrie kwam. Want bij hengsten had hij zoiets nog nooit geroken. Daarvan wist hij altijd precies waar ze naar roken. Azacar kon zo ook hun angst ruiken en genoot daar dan ook van. Vals grijnsde hij, Pablo kwam dichterbij. Ze kwam snel dichterbij. Zo elegant en mooi als ze van buiten leek zo hard en sterk was ze vanbinnen. Hij genoot nu dubbel van zijn uitzicht en brieste eens luid. Al snel was ze bij hem, stopte door even kort haar benen omhoog te gooien. Haar prachtige ogen keken hem aan. Aza hield van beiden. Van het blauwe oog dat hem warm aan keek. Maar ook haar zwarte oog, zo doods als de nacht. Kort voelde hij haar neus tegen de zijne nadat ze zijn naam had uitgesproken. "Pablo" sprak hij zoals altijd met zijn ijzige stem, toch klonk het ditmaal teder. Rustig streek hij met zijn neus langs haar kaak en haar hals en snoof daarbij haar heerlijke geur dieper op. "Prachtig hé?" zei hij rustig met een knikje in de richting van het doodgevroren bloemenveld.

Pablo sloot haar ogen toen Azacar langs haar kaak streek, zorgvuldig greep Pablo een voorpluk van Azacar vast en trok er zachtjes aan zodat het niet meer voor zijn oog hing. Het was als een verslaving om in zijn ogen te kijken, Pablo zag de Azacar haar geur op rook. Het verbaasde haar dat Azacar haar geur zo goed onder controle had, sinds gister was ze weer eens hengstig. Wat haatte ze die periode, hengsten die als vliegen aan haar bleven plakken. Alleen Azacar mocht dat, maar ze wist dat hij niet zo was ze vertrouwde hem voorledig. Pablo ogen staarde naar de bevroren bloemen ''Ja'' Zei ze zachtjes, zo doods het hier was waren zei dat ook. Alles leek één puzzel die op elkaar paste, Pablo en Azacar en het dode gebied om hun heen. Ze kon niet uitbrengen hoeveel ze om Azacar gaf, nog nooit had ze zoiets meegemaakt. Enzo vaak had ze daaraan gedacht, en nog steeds begreep ze het niet. Maar eigenlijk was de daar blij om, ze wou die gedachten vasthouden voor zolang ze leefde. Voor zolang Azacar hier in DH bij haar was, nu was het haast onmogelijk om die twee te scheiden. Nog steeds keek ze over de bloemen, de donkere lucht de halfvolle heldere maan die scheen op de zwarte vacht van Azacar wat een prachtig effect gaf. Ze had in al die tijd Azacar beter leren kennen, met amper woorden kenden ze elkaar beter dan wie dan ook. Maar niet alles, er waren genoeg dingen om achter te kunnen komen. Genoeg dingen om te ontravelen. Geduldig zonder enige haast als de zwarte duivel en de witte duivel. Vanbinnen wist ze dat ze zwart was, zo zwart als Azacar haar witte kleur verbergde haar innerlijk waarheid. Het was een val voor andere, net als haar blauwe oog.

Azacar merkte hoe Pablo zijn voorpluk vast pakte en er zachtjes aan trok zodat het niet meer voor zijn ogen hing. De zoete geur die van Pablo af kwam stond in tegenstelling tot haar karakter. En hij wist dat ook dit niet zomaar een geur was. Eerder had hij deze geur geroken. Bij andere merrie's. Merrie's die hem ook gesmeekt hadden zich te laten dekken door hem. Wat dachten die misbaksels wel niet? Hij had eenmaal een fout gemaakt bij een merrie en die zou hij niet nogmaals begaan. Dat kon nu echter ook niet, met zo'n geweldige merrie als Pablo. Ooit, nam hij zich voor. Als Pablo er klaar voor zou zijn zou hij een veulen van haar willen. Ooit, dat kon nog zo ver weg zijn maar ook zo dichtbij. Opdringen deed hij niet. Het moest van haar kant af komen. Zo'n hengst was hij niet. Dat een hengst slecht was hoefde nog niet te zeggen dat hij zomaar elke merrie zou bespringen. Nee, dat zat niet in zijn aard. Zachtjes had haar antwoord geklonken. Zo doods als de bevroren bloemen in het veld. Met Pablo aan zijn zijde was het plaatje compleet. Qua uiterlijk verschilden ze veel, maar ook weer niet. Zo was hij groot en grof. Zij had een mooie maat en was niet fijn gebouwd zoals een arabiertje maar ook niet zo grof als een Fries. Toch bezat ze een bepaalde elegantie en sierlijkheid die hij bij een Arabier nog niet had gezien. Een hekel had hij gekregen aan Arabieren. Die arrogante té trotse paarden die dachten beter dan alles en iedereen te zijn. Zachtjes schudde hij zijn hoofd en zijn lange, dikke manen bewogen bij die beweging mee. Die gedachten schudde hij weer van zich af om daarna weer naar Pablo te kijken. Met haar was alles compleet, zijn leven wilde hij met haar delen. Waarom hij op haar gevallen was? Niet op het eerste punt om haar schoonheid. Maar om haar karakter plus dat er gewoon een bepaalde chemie tussen hen beide was geweest dat niemand met woorden uit kon leggen. Toch heeft hij haar altijd wel een echte schoonheid gevonden. Hoe graag hij het destijds ook wilde ontkennen om zijn gevoelens te verbergen. Gevoelens waarvan hij niet wilde dat hij ze had. Maar ertegen vechten versterkde die gevoelens alleen maar. Haar aanwezigheid was als, als. Tja, hij kon het niet uitleggen. Maar het alleen al bij haar zijn deed hem goed en liet hem echt leven. Ondertussen kende hij haar al aardig, maar er bleven dingen die nog niet besproken waren tussenbeiden. Zoals vele dingen waarbij ze elkaar woordeloos hadden begrepen. Een blik tussen hen zei al meer dan duizend woorden. Azacar stapte opzij en ging dicht naast haar staan zodat ze elkaar raakten. Samen genietend van dit prachtige uitzicht.

Pablo haar ogen turde nog steeds over het bevroren gebied, het vertrouwde gevoel dat Azacar gaf was een teken dat hij er nog steeds was. En ze wist zeker dat dat altijd zo zou bleven, wat ze sterk hoopte. ''Azacar?'' Haar stem klonk kil, maar met mate nam sprak ze de woorden uit naar de zwart hengst. Even wachte ze tot ze een blik van hem ontving ''Weet je wat me zo verbaasd?'' Ze wachte op een antwoord zoals 'Nou, of ja' maar dat was niet nodig ze kon haast al ruiken dat Azacar zoiets zou antwoorden wat altijd al zo geweest was ''Ik weet dat je de sterke geur ruik,'' Ze het ene woord liever niet uitspreken het klonk zo niet passend ''Maar wat me dus verbaasd is dat je het weerstaat'' Ze wist uit ervaring dat hengsten als een zwerm bijen achter haar aanzaten, dat ze veulens van haar wouden. Pablo had het genegeerd, en meestal haalde paarden het niet in hun hoofd zoiets te doen. Het sloeg toch nergens op een veulen voor het bloed? Een veulen was een levend wezen, die je hoort optevoeden. Pablo zou best een veulen willen, hebben- de gedachte alleen al om een kruising te hebben van een Azacar en een Pablo. Leek haar wel grappig, maar ook omdat je het kon opvoeden zoals je wou, je kon het karakter bepalen. En Pablo wist al precies hoe ze dat ging aanpakken, ze was niet als de meeste merrie's die meteen vetrokken waren van zo'n veulen. Ze waren wel grappig vond zei.

Zijn ogen had hij gesloten tot dat hij haar prachtige stem weer hoorde. Hij opende zijn ogen weer en draaide zijn hoofd in haar richting bij het horen van zijn naam. Met zijn blik moedigde hij haar aan verder te spreken zijn oren waren in haar richting gedraaid en haar blik hield hij gevangen. Weer luisterde hij naar haar en zonder iets te zeggen, enkel met zijn blik en een klein knikje van zijn hoofd antwoorde hij, wat een 'Nou?' voor moest stellen. Weer ging ze verder en Azacar luisterde zonder maar één woord te zeggen voordat ze uitgepraat was. Het was zo, het was lastig te weerstaan maar in die jaren dat hij rondgezworven had tussen verschillende gebieden en zo talloze merrie's had ontmoet is hij daar in gegroeit en er sterker in geworden. Hoewel het bij deze merrie wel lastig was, dat moest hij toegeven. Toch lachte hij, een korte brede grijns die zijn witte tanden even ontblootten. "Het is niet makkelijk, maar na jaren van oefening lukt het me aardig. Hoewel het bij jou lastiger is dan ik had verwacht." antwoordde de zwarte hengst eerlijk. Tja, waarom zou hij erover liegen. Als je nu al, in het begin van een relatie leugens bedacht om zo beter over te komen dan was je slecht bezig en zou de relatie niet lang stand kunnen houden. En dat was iets wat Azacar niet wilde. Hij wilde juist voor altijd bij Pablo blijven wat er ook gebeurde. Waarom begon ze hier eigenlijk over? Zou ze dan toch? Azacar schudde de gedachte van hem af. Het is gewoon een vraag Aza, maak je er niet zo druk om. Toch lag de vraag op het puntje van zijn tong. Wat zij nou eigenlijk van veulens vond. De blik waarmee hij haar aankeek was warm en afstotend tegelijk. Maar Pablo wist vast wel dat dit zijn manier van een geliefde aankijken was. Net zoals zij één warm oog had en één koud, afstotelijk oog. Dat maakte haar juist nog interessanter. Alles aan haar was interessant én mooi. Weer die lichte grijns. In haar buurt kon hij gewoon niet stoppen met grijnzen.

Pablo haar oren stonden iets naarachter gericht, de houding zoals ze haar oren meestal had staan. Het zwarte litteken dat over haar hals liep was nog duidelijk zichtbaar doordat alles om hun heen wit was, Pablo zelf en het de witte bloemen overal. Behalve Azacar die als één groot donker figuur hier stond, alsof hij niet hoorde. Maar de sneeuw had iets wat haar veilig deed voelen, ze viel minder op doordat zei ook wit was. Toen ze de blauwe kijkers van Azacar voelde prikken keek ze op starend in zijn ogen, altijd had ze het gevoel alsof ze ernaatoe werd gezogen ze moest gewoon blijven kijken. Pablo liet de woorden die Azacar zei in haar hoofd dringen, ze knikte kort. De vraag branden in haar hoofd, Pablo wist dat Azacar al een veulen had samen met Dreamtime ''Azacar...'' Twijfelend keek ze hem aan, waar was ze eigenlijk bang voor. Pablo was nergens bang voor, zo was ze niet. En komop het is Azacar, die vertrouwd ze toch? Ze gooide de woorden eruit ''Ik weet dat je al een veulen hebt maar...'' Even stopte ze, ''Heb je erover nagedacht nog eentje te willen?'' OMG, wat had ze nu weer gezegd. Ze kende Azacar nu al heel lang, en vanaf het begin was ze al verliefd, alleen hadden ze het geen tijd gegeven. En stond die onnozele Dreamtime in de weg. Ongeduldig wachte ze op een reactie. Haar ogen draaide weg van Azacar nu kijkte ze opnieuw naar de dode bloemen, al dat witte met de zon die ligtjes scheen gaf een raar effect. Maar gek genoeg vond ze het wel mooi, ze voelde dat Azacar haar weer leven had gebracht. Nog nooit was iemand dat gelukt, maar ze wist dan ook dat Azacar niet iedereen was, hij was speciaal. Hij was anders, ze genoot van de stilte die ze met hem kon delen. Ze draaide haar hoofd weer naar Azacar, ze moest iets omhoog kijken om hem in de ogen te kijken. Nog steeds wachtend op een reactie.

Langzaamaan drongen haar woorden tot hem door. Kon ze zijn gedachten lezen of wat was dit? Precies hetzelfde had hij haar ook willen vragen. En dan was het aan haar wanneer ze het wilde. Het klopte dat hij al een veulen had, maar Nilou was al meer dan een jaar oud en kon al aardig voor zichzelf zorgen. Echt heel veel had hij ook nog niet met zijn dochter maar het was niet zo dat hij niet om haar gaf. Hij zag haar ongeduld en liet haar niet in spanning wachten. Want waarom zou hij er nog verder over nadenken? Tegen de tijd dat het veulen geboren zou worden waren ze al weer 11 maanden verder en was Nilou al weer twee jaar oud. En het was toch zíjn leven? Niet dat van zijn dochter. Plus dat het gewoon goed voelde en dan moest je toch niet tegen die gevoelens in gaan. "Pablo, dat was een vraag die ik jou ook al had willen stellen. En lang hoef ik er niet over na te denken. Mijn enige antwoord is dan ook ja. Met jou zou ik graag nog een veulen willen." zijn stem was kalm en ijskoud zoals altijd. Met toch met een bepaalde toon erin, een bepaalde emotie. Vaagjes glimlachte hij naar haar, streek teder met zijn neus over haar zwarte litteken dat zo afstak tegen haar witte vacht. Net zoals hij afstak bij haar, en de spierwitte sneeuw.

Het was ongelovelijk Azacar, alles wat hij deed verbaasde haar iedere keer weer zijn manier van doen. Het was zo bijzonder, Pablo mocht boven dat deze hengst van háár was[>:].De woorden drongen tot haar door, ''Ik ook met jou!'' De woorden waren rustig, ze sprak ze langzaam en zorgzaam uit. Ze hoopte nu dat Azacar zijn woord deed, zoals hengsten dat hoorde te doen. Pablo zou het ook willen doen geen probleem, maar zei had immers al aangemoedigd een veulen te gaan beginnen. Misschien moesten ze een maand wachten, op haar volgende hengstigheid. Maar ook was dit weer het juiste moment, en dan misschien weer niet. Ze liet haar over haar heen gaan, ze zou wachten wat er komen zou. Ze hield niet van opdringen, en ze bekeek alles zoals het kwam. Er was niks om moeilijk over te doen, niks om je zorgen over te maken, stelde ze zichzelf gerust. Evens sloot ze haar ogen toen Azacar met zijn neus tegen haar litteken duwde, zachtjes. Ze snoof kortachtig, nog steeds met gesloten ogen. Toen Azacar zijn neus weer weghaalde opende ze haar ogen langzaam. Hopend op een blik terug, natuurlijk stond hij der nog. Maar ze moest het zeker weten, hij stond er gelukkig. Ze lachte schaapachtig, even kort duwde ze haar neus tegen zijn hals en rook zijn heerlijke vertrouwde geur op. Blij dat ze zoiets bijzonders in haar leven heeft meegemaakt. Duizende keren voordat ze Azacar had onmoet had ze gedenkt, waarom ze op deze planeet was waarom ze geboren was. Maar nu wist ze het, vanwege deze hengst die voor haar stond. Ze wist het zeker.

Toen Pablo zei, ik ook met jou wist hij genoeg. Maar of zij het wilde? Dolgraag wilde hij een veulen met haar. Hij kende haar immers al een tijd. En nu was er geen merrie die tussen hen in stond. Nu kon hij zijn gevoelens voor haar gewoon kenbaar maken. Azacar staarde in haar prachtige ogen die ze weer geopend had. Hij voelde hoe haar neus zijn hals raakte en genoot van de korte aanraking. Ook dit voelde meteen al zo goed. Een verklaring kon hij er niet voor geven. Of toch wel? Dat ze gewoon voor elkaar geschapen waren. Het leven had zin met haar aan zijn zijde. "Pablo, ik weet niet of het nu het juiste moment is voor jou. Maar voor mij voelt dat wel zo.. Zou jij klaar zijn voor een veulen?" vroeg hij rustig met toch met enig gevoel, voor hoe ver dat mogelijk was voor hem. Over Nilou zou hij niet beginnen. Tegen die tijd zou ze oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Hij moest dat met een paar weken al. Azacar snoof, haar heerlijke geur die nu vermengd was met een zoete geur drong zijn neus binnen. Wat hield hij toch van haar. Dat nu voor zichzelf gezegt te hebben voelde dubbel zo goed.

Pablo grimmaste en keek nog steeds in de onnartuurlijke blauwe ogen van Azacar. Ze wist het zeker, ze moest er nu klaar voor zijn. Nog nooit had ze zoiets meegemaakt. Het was een hele nieuwe stap voor haar, Azacar zelf had al een partner gehad Dreamtime. Ze walgde bij die naam, ze kon zich de bijdehante merrie nog goed herrinderen, oh wat had zei graag die merrie gedood. Een valse grijns tekende op haar gezicht bij die gedachte, ''Ik ben er klaar voor'' En ligte onmerktbare zucht verliet haar mond, klaar was ze ervoor. Pablo zag en wist dat haar geur moeilijk was voor Azacar, ze hield haar staart iets omhoog zodat de geur nog meer vrijkwam. Om hem vervolgens weer te laten zakken zodat de geur bijna weg was niet helemaal het bleef vaagjes hangen in de lucht. Ze sloot zich af van die gedacht ze zocht afleiding zodat Azacar zijn gang kon gaan. Starend naar de dode bloemen, geen enkel leven wezen in de buurt op hun twee na. Het viel haar al een tijdje op dat er één grote boom verderop stond, opvallend wie ie geen bladeren takken staken uit, wat zorgde voor een spooky effect. Waar Pablo wel van hield, ze was immers zelf zo. Ze had toen geen keus, haar vader heeft haar zo gemaakt tot wat ze nu is geworden. Pablo had er geen spijt van die weg hebben te genomen, ze was tevreden over wat ze is geworden, dat ze zover had kunnen komen in haar leven. En anders had ze waarschijnlijk Azacar ook nooit ontmoet, die gedachte kon ze zich haast niet voorstellen een leven zonder Azacar.

Azacar knikte en keek Pablo voor de zekerheid nog een keer aan. Ze hield haar staart omhoog en de geur verspreidde zich weer niet lang, want ze bracht haar staart naar beneden waardoor de geur iets vervaagde. Toch bleef de geur in de lucht hangen. Nadat hij er zeker van was stijgerde hij laag en legde eerst voorzichtig zijn voorbenen op haar. Rustig draaide hij zich. Na zijn ding gedaan te hebben steeg hij af en liep naar haar toe. Teder gaf hij haar een neusje. Wat hen hadden was niet met een pen te beschrijven. De lichte schittering in zijn ogen was dan ook niet te ontgaan. En een klein, scheef lachje verscheen op zijn gezicht. Hij zou zich geen leven zonder haar, Pablo voor kunnen stellen. Niemand kon het ontgaan dat deze twee gewoon voor elkaar gemaakt waren. En als Dreamtime zich ooit nog hier in zijn buurt zou begeven zou hij haar genadeloos afslachten. Wat hij echter over haar gehoord had was iets wat hij eigenijk al wel had verwacht. Dat domme, zwakke rotbeest was Dreamhorses uitgevlucht. Hoe zwak was je dan? Vecht er dan tenmiste nog voor? Dan hadden hij en Pablo ook meteen iets leuks te doen. Want hij wist hoe zijn merrie [>=D] dat domme schepsel van een Dreamtime haatte. Wat zou het hem goed doen om Dreamtime afgeslacht te zien worden door Pablo. Azacar zou Pablo echt niet tegehouden. Nee, hij gunde het haar zelfs. Hoe graag hij Dreamtime ook zelf wilde doden. Die eer schoof hij Pablo toe. Het was bijzonder voor hem dat zij nu zijn kind zou gaan dragen. Nee, ho eens even! Hún kind. Het was immers van hen beiden. En het zou vrij zijn van dat vieze arabische bloed waar hij nu zo'n hekel aan had gekregen. Zijn blauwe ogen richtten zich weer op Pablo en voor een paar seconden stonden zijn ogen echt warm waarna ze weer iets verharden. De enige die dat ooit zou zien, die warme blik die hij kon hebben was Pablo. Zelfs zijn zus had die blik nog niet gezien. Daarna gaf hij haar een likje over haar wang en ging dicht tegen haar aan staan.