Shut up, I don't wanna meet ya!

Replay trok geirriteerd zijn achterhoef uit de bruine modder waarna hij zijn lichaam weer voort zette. Zijn humeur was niet al te best vandaag en dat was goed te zien aan de gevlekte hengst. Hij rimpelde zijn neusgaten en begroef zijn oren in zijn grote bos met manen, zowiezo had hij vandaag geen zin in bezoek! Replay kon zich wel in zijn eentje vermaken, hij had geen andere nodig. Bij elke stap moest hij kracht zetten om zijn enorme hoeven uit de zuigende modder te trekken, maar veel moeite hoefde hij niet te zetten. Zijn ijzigblauwe ogen loerde door de dode bomen, nee, echt niet opzoek naar gezelschap. Gewoon een slachtoffer waar hij helemaal op los kon gaan, gewoon om de ingehoude woede vrij te laten. Hij vernauwde zijn ogen iets waarna hij bij een boom tot stilstand kwam, de bruine modder trok enorm aan zijn hoeven en dat was de reden dat hij ze soms alle vier even optilde en daarna weer neerzette, gewoon om te zorgen dat hij niet geheel werd vastgezogen. Luidkeels slaakte hij een zucht en liet zijn blik even op een konijnlijk vallen, waarom hadden ze hem niet in leven gelaten zodat hij het beest onder zijn hoeven plat kon walsen? Met een chagerijnige kop slenterde hij weer verder door de modder, zijn hoofd toch hoog opheven in de lucht en zijn staart sloeg dreigend door de lucht. Nee, Replay had vandaag totaal geen zin in enig gezelschap, had hij trouwens nooit. Niet voor een 'gezellig theekransje' iniedergeval. Alleen de paarden die aan de goede kant stonden vonden dat helemaal geweldig, maar deze hengst niet, hij stond trouwens niet eens aan de goede kant. Vele paarden hier op Dream Horses hadden een partner, voor liefde, aanrakingen en vooral die gezelschap weer. Hij zou alleen een partner hebben voor zijn veulens, verder voor niks. Liefde bestond in zijn wereldje niet en al helemaal die misselijke aanrakingen niet. Niemand mocht hem aanraken, die zou sterven. Ook was hij niet zo'n fan van elke keer die lieve woordjes toe fluisteren, als het moest zou hij zijn merrie de huid vol schelden, alles liever dan zacht en aardig doen. Bah! Chagerijnig knarste hij zijn tanden over elkaar en begroef zijn oren nog iets verder in zijn enorme bos met manen, die ondertussen al tot zijn schouders reikte. De punten van zijn volle manen waren dood, de meeste ergerde zich er kapot aan maar het boeide Replay allemaal niet zo.

In een sukkelig pasje kwam hij op het harde en vieze modder droop van zijn buik af, langzaam werden zijn hoeven weer zichtbaar en dikke klodders met modder dropen van zijn benen af. Replay was nog niet lang in Dream Horses, dit was trouwens ook de eerste keer dat hij zich in het openbaar toonde. Anders was hij altijd op een plek die toch bijna niemand kon en dus ook weinig paarden waren, dat was ook de reden waarom hij meestal maar op de achtergrond bleef, gewoon alleen blijven was beter dan met een grote groep paarden. Nijdig trok hij een verdwaald grassprietje uit de grond waarna hij weer opkeek en zijn ijzigblauwe ogen rond het gebied liet gaan. Als er bezoek aan zou komen, zou hij zijn koers wijzigen om te zorgen dat het paard hem niet kon vinden, zo wel dan zou het geen fijne ontmoeting worden voor diegene.

[Open voor 1 paard. (:]

Het wemelde hier van de vliegen. Haar vacht leek intussen meer grijs/zwart dan wit. Het was vies, benauwd, vochtig, en.. jakkes! Nirvana haalde haar neus op toen er een verschrikkelijke stank dichterbij kwam. Wat het was wist ze niet, maar ze wist wél dat ze verdwaald was. In het moeras. Tussen de vliegen, horzels, krokodillen en wie-weet-wat hier verder allemaal rondloopt, kruipt of vliegt. De witte merrie had een rotdag. Haar theorie om maar rechtdoor te blijven lopen om er dan vanzelf uit te komen, had niet gewerkt, ze dwaalde nu al een paar uur rond. Zó groot was het moeras nou toch ook weer niet? Nirvana werd moe van het constante oppassen, het blijven zoeken van wat drogere stukken. Ze wilde eigenlijk luid hinniken. Cio zou haar vast horen, of een andere vriend. Maar ze wist dat hier roofdieren zaten. Ze zou hen als muggen naar licht aantrekken als ze zich nu liet horen. Met een geïrriteerde zucht ploegde ze verder. Plotseling hielt ze stil, midden in een modderplas, en fleemde. Jahoor, er wás een ander paard hier in de buurt. Alleen het moeras vervormde de geuren zó, dat ze niet kon zeggen in welke richting. Bovendien wist ze niet of het paard vriend of vijand was, ze herkende de geur niet. Ze besloot maar verder te stappen, wetend, dat in welke richting ze ook ging, het de verkeerde kon zijn. Het duurde echter niet lang of de geur werd sterker en ze zag door de mist een silhouet. De merrie stopte en tuurde naar de schim. Haar oren lagen strak naar achteren. Ze wilde hier niet zijn, niet nu, ze wilde gewoon wég uit dit verschrikkelijke moeras. Terwijl ze dit dacht had zich bijna een hele zwerm vliegen en muggen om haar heen verzameld, zodat haar staart overuren draaide, maar het helemaal geen nut had. Ze bleef naar het paard staren, maar kwam niet dichterbij. Alles zat tegen vandaag. Ze durfde er dan ook wel op te wedden dat diegene haar niet zou helpen hier weg te komen. Echter had ze ook zo haar trots en ze zou nooit van haar leven wegrennen.

[ik hoop dat het lang genoeg is.. :')]

In zijn ooghoeken zag hij een witte schim voorbij kwamen, maar Replay besloot stil te blijven staan en zijn ijzigblauwe ogen op de merrie te richtten. De bonte hengst snoof eens luid waarna hij zijn oren nog verder in zijn grote bos met manen begroef en zijn ogen iets vernauwde. Wat deed die daar nou? Zeker een paard van de goede kant. Hij zette een paar dreigende passen haar kant op waarna hij zijn hoofd iets meer de lucht in hief, maar absoluut geen dominantie uitstraalde. Zo te zien wilde de merrie hier niet graag zijn, iniedergeval, zoals hij van een afstandje kon zien. Replay sperde zijn neusgaten waarna hij de geur van de merrie eens goed op snoof. Niet veel te herkennen, geen kudde maar wel een geur van een hengst. Hopelijk was ze niet zo laf om vrienden van haar te roepen om haar komen te helpen, niet dat hij van plan was de merrie aan te vallen. Niet nu. Met een chagerijnige kop schuurde hij zijn hoofd langs zijn voorbeen waarna hij zijn nietszeggende, ijzigblauwe ogen weer op de merrie voor hem richtte. Weer deed hij wat stappen dichterbij waarbij zijn lange, dikke staart dreigend door de lucht vloog. Altijd als hij een pesthumeur had, moest er een neutrale of goede knol verschijnen, het zat de hengst de laaste tijd toch wel vreselijk tegen. Luidkeels slaakte hij een zucht, maar zijn ogen hielden de merrie strak in de gaten. Nog steeds waren zijn neusgaten wijd opengesperd en volgde zijn lichte ogen elke beweging die de merrie maakte. Zijn tong ging een paar keer over zijn lippen heen en zijn hoofd zakte wat naar beneden. Geirriteerd sloeg hij zijn voorbeen tegen de modder waardoor dikke klodders modder de lucht in vlogen en tegen zijn borst kwamen, ook de merrie bleef niet wit op haar borst. Met een kleine grijns, die al snel verdween, liep hij een stap naar voren en zijn oren begroef hij nog diepen in zijn bos met manen. Al snel waren zijn neusgaten gerimpeld en zijn grote ogen keken de merrie doordringend aan. Nog steeds sloeg zijn staart dreigend in het rond, wat deed een merrie zoals haar in dit gebied? Was toch veel te gevaarlijk voor een zwakkeling? Moesten die niet naar hun liefjes en veulens om die te beschermen? Replay trok een misselijk gezicht bij de gedachten terwijl hij een rondje om de merrie heen liep en zijn ogen over haar lichaam gleden. Eenmaal weer voor haar snoof hij luid en spande hij zijn enorme spieren aan. Hij ging niks zeggen, als de merrie een gesprek met hem zou willen zou ze hem maar moeten openen en als ze d'r mond niet opentrok zou hij zich abrupt omdraaien, alleen maar tijdverspilling en daarvoor was hij hier niet.

[Flutje. ]

Al gauw was het duidelijk dat de hengst er eentje van de slechte kant was, en wel precies zoéén die dacht dat hij alles was. Great. De hengst kwam steeds iets dichterbij. Het was een Paint horse, met veel wit op zijn hoofd en twee (toch?) maanogen. Nirvana bleef onbeweeglijk staan toen de hengst dichterbij kwam en om haar heen liep. Haar ogen bleven hem strak in de gaten houden. Als hij dacht dat ze bang van hem werd zou hij een tweede keer na moeten denken. Ze snoof minachtend toen de hengst weer voor haar kwam en duidelijk zijn spieren aanspande. Was dat nou echt nodig? Zelf gooide ze haar hoofd in de lucht en haar voorbenen kwamen iets van de grond, waardoor ze weer met een plons in de modder terecht kwamen toen ze weer naar beneden kwam. Het maakte haar niks meer uit of ze zelf nog viezer werd. Bovendien was het een betere schutkleur dan haar witte vacht, en wie weet hoe lang ze nog in dit moeras zou zijn, bedacht ze met een grimas. "Wie ben je en wat moet je?" was haar korte vraag. Wie weet, misschien zou hij wat bijdraaien, maar ze verwachtte niets. Op de één of andere manier had ze het idee dat deze hengst niet alleen maar deed alsof hij slecht was, zoals zovelen. En ze had ook het gevoel dat het geen zin had om hem de weg te vragen, dus hield ze verder haar mond en wachtte op een eventueel antwoord.

Geirriteerd haalde hij zijn wenkbrauw op terwijl hij de merrie aankeek. Een paar woorden rolde uit haar mond en Replay liet een spottend lachje horen. Hij maaide zijn voorbeen dreigend door de luch en vernauwde zijn ogen opnieuw. De merrie was helemaal wit, met een gecombineerde neus. Verder was ze spierwit, ofja. Als ze schoon zou zijn waarschijnlijk. Wit, bah. De kleur van de 'goede' kant. Ja Replay had ook een witte kleur in zijn vacht, maar de rest was donkerbruin met hier en daar een kleine witte vlek. Dat hoefde trouwens niet te betekenen dat hij goed was! Nee, Replay was niet goed. Hij deed trouwens ook niet alsof hij slecht was, hij was gewoon slecht. Puur slecht. Met een snuivend geluid wendde hij zijn blik even van de merrie af, het donkere bos in. Nadat hij genoeg had gezien, gleed zijn ijzigkoude blik weer naar de merrie voor hem. Nog steeds had hij haar vraag niet beantwoord, dan zou hij dat zo maar eens gaan doen. Replay zuchtte eens luidkeels waarna hij even nadacht over een antwoord. 'Wie ik ben en wat ik moet? Replay en ik moet eigenlijk niks van je. Je bent zeker verdwaald? Paarden zoals jou horen hier ook niet thuis, die horen thuis in de bloemenvelden en al die andere blije gebieden. Dus wat doe je hier?' sprak zijn stem met een valse ondertoon, die er altijd in te herkennen was. Wat hij ook deed, die valse toon was altijd te horen bij de bonte hengst. Ondertussen moest zijn staart overuren draaiden door de zwem muggen en vliegen rond hem, dat ze de witte merrie voor hem maar eens gingen irriteren, die verdiende het tenminste. Voordat hij zijn blik afwennde liet hij nog een valse blik op de merrie vallen en daarna staarde hij doelloos naar de rechterkant van hem, het enigste wat daar zichtbaar was, was de dikke en lage mistlaag. Chagerijnig duwde hij zijn oren tegen zijn schedel aan waarna hij zijn ijzigblauwe naar de merrie liet glijden. 'En wie moet deze witte merrie voorstellen?' vroeg hij toen op een droge toon. Zuchtend sloeg hij zijn voorbenen tegen de grond aan en zijn achterbenen volgde, gewoon om even uit de zuigende modder te komen. Replay had niet bepaald veel zin om vast te komen te zitten, niet dat hij zichzelf niet kon redden maar het was gewoon puur zijn luiheid. Iets dat er nooit meer uit zou gaan bij hem, nooit deed hij ergens moeite voor. Als hij zelf maar in leven bleef was alles prima. Nog nooit had hij van zijn leven iemand gered en dat was hij trouwens ook niet eens van plan.

Haar ogen vernauwden zich en voor ze het wist snoof ze toen de hengst klaar was met praten. "Ik ben géén goedzak," beet ze hem toe. Ze háátte het beledigd te worden en ze was meteen ook helemaal klaar met dit gesprek. "Dat gaat je niks aan," mompelde ze er pissig achteraan, toen ze zijn vraag herinnerde. Ja, ze was verdwaald, nou én? Hij moest zich met zijn eigen zaken bemoeien! Toch viel ze hem niet aan. Ten eerste omdat er écht een goede reden moest zijn wilde ze iemand aanvallen, ten tweede... Nirvana's ogen vernauwden zich nog wat meer. Die Replay zag er sterk uit. Zelf was ze nog niet helemaal bovenop haar bevalling gekomen, en dus durfde ze met redelijke zekerheid te zeggen dat ze het zou verliezen van deze hengst. Deze gedachte maakte haar echter niet bang. Haar trots overheerste vaak, ook op dit moment, alle andere emoties, zodat ze de hengst recht in zijn ogen kon kijken. Al gauw volgde echter zijn volgende vraag, en weer had ze eigenlijk zin om een antwoord te geven in de trant van 'wat gaat jou dat aan'. Toch boeide het haar niet of hij haar naam wist. "Nirvana," antwoordde ze dus. Haar kaken waren op elkaar geklemd, het was duidelijk dat ze het met tegenzin zei. Ze wendde haar blik af van de hengst en keek half naar boven. Het was duidelijk al donkerder aan het worden, de nacht begon in te vallen. Geïrriteerd slaakte de merrie een lichte, nauwelijks hoorbare zucht. Ze zou niet graag in het moeras de nacht doorbrengen. Haar blik gleed weer naar de hengst voor haar, duidelijk in tweestrijd.

Als het kon, had hij zijn wenkbrauwen opgehaald en zijn ogen door zijn kassen gerold. 'Zei ik dat je een goedzak was dan?' beet hij terug. Weer duwde hij zijn oren verder tegen zijn schedel aan en zijn ogen vernauwde zich iets. Een spottend lachje verliet zijn mond bij het horen van de pissige woorden. Zuchtend wendde hij zijn blik even van haar af, de merrie irriteerde hem terwijl ze niet eens veel deed. Replay had niet veel zin om de merrie aan te vallen, toch had hij een pesthumeur maar iets zei dat hij de merrie beter gewoon haar gang kon laten gaan. Wie weet werd het nog wel een 'gezellig' gesprek. Met een kleine grijns, die overigens al snel verdween, richtte hij zijn blik weer op de witte merrie. De ogen van beide waren op elkaar gericht en dat zorgde ervoor dat Replay zijn ogen niet iets verder vernauwde, Nirvana dus. 'Oke Nirvana.' antwoordde hij droog. Haar kaken waren daarna weer op elkaar geklemd en dat was het teken voor Replay, dat ze haar naam met tegenzin zei. Veel boeide het hem niet. Zuchtend draaide hij zijn lichaam een kwartslag maar voor hij ging, keek hij nog even om naar haar. 'Nog veel succes met de weg vinden merrie.' siste hij tussen zijn tanden door, waarna hij knarsend met zijn tanden zijn brede lichaam voorzette. Toen hij bijna verdwenen was, liet hij nog een valse blik op de merrie vallen en staarde daarna doelloos voor zich uit terwijl hij weer verder liep. Het enigste wat nu nog was te horen was het 'ploppende' geluid dat elke keer klonk als hij zijn hoeven uit de drap trok. Niet veel later ging de bonte hengst over in een klein, sukkelig en traag drafje. Binnekort ging hij weer trainen, puur voor zijn conditie en om zijn enormie spieren ook zo enorm te houden. Het was de bedoeling om bijna alle paarden aan te kunnen, althans, dat wilde hij wel. Dreigend drukte hij zijn oren strak tegen zijn schedel en met krachtige passen ging hij over naar een nog stijf gallopje. Zodra zijn spieren wat losser waren, werd het een uitgestrekte en actieve gallop. Zijn ogen had hij tot spleetjes geduwd en niet veel later werd hij opgeslokt door de dikke mistlaag, op naar het volgende gebied waar hij paarden zou kunnen ontmoeten en wie weet zijn ingehouden woede eindelijk de vrije loop te laten gaan.

Black Magic galoppeerd door het mistige moeras heen. Het ziet er donker en kil uit. Hij zucht. Hij mist Claire.. Vroeger waren mooie tijden. Jammer dat ze nu alweer met iemand anders gaat. Black Magic schudt met zijn hoofd, daar mag hij helemaal niet aan denken. Hij moet niet aan Claire denken, dan gaat hij haar te veel missen. Hij moet maar eens op zoek gaan naar iemand anders. Hij stoot zich, au wat doet dat zeer. Hij staat eventjes stil en kijkt naar de plek waar hij zich gestoten heeft, nee het is niet ernstig, alleen een klein schrammetje. Hij stapt weer rustig door en ziet in de verte twee paarden staan. Hij keek naar de twee paarden, ze zagen er mooi uit. Hij stapt op de twee paarden af en opent een gesprek. "Hey, alles goed met jullie?" vraagt hij en hij wacht rustig op een antwoord van de twee paarden die voor zijn neus staan.