@ the lake

Lydewin was op het moment erg gelukkig het ging goed met haar veulen Lycia en met haar pleegdochter Nevada. Haar tante had toch wel ergens gelijk gehad het was best zwaar voor de eerste keer een veulen krijgen en dan gelijk er een pleegkind bij nemen. Maar had ze spijt nee echt niet het was de juiste beslissing die ze genomen had. Het leuke was dat Nevada Lydewin aan haar zelf deed denken zij was ook gevonden als een zwak veulen en door een vreemde merrie geaccepteerd als haar eigen kind. Unico had Nevada ook als zijn dochter geaccepteerd Lydewin had dat eigenlijk wel verwacht dat hij dat deed daarom had ze het veulen al gewoon geaccepteerd zonder met Unico het er over te hebben. Gelukkig waren beide veulens sterk genoeg en konden wel even zonder Lydewin. Lydewin moest even alleen zijn heerlijk zonder veulens aan haar hoofd. Ze mocht haar dochters graag maar soms werd ze echt gek van ze. Hier bij het meer kon ze echt te rust komen en ze had hier ook nog eens goede herrineringen liggen. De herrinering van Fonta en Saphira die een klein bruinbont veulen leerde zwemmen voordat ze naar de zee gingen. Heerlijk vond Lydewin het herrineringen ophalen. Dit deed ze eigenlijk de laatste tijd echt veel eigenlijk sinds dat ze haar dochters had.


[Alleen Lydewin en Sorento]

De drafpassen van de gitzwarte hengst waren ruim, maar ze konden niet rustig worden genoemd. Hij liep op een hoog tempo, bijna gehaast en onrustig te noemen. Dat was hij sinds hij Saphira een poosje geleden had gezien elke keer dat hij haar even alleen liet. Zijn Arabische partner was hoogdrachtig van hun veulen was. Hij was als de dood dat haar wat zou overkomen op de momenten dat ze niet bij hem was. Echter kon de merrie ook prima voor zichzelf zorgen en dus zei hij zichzelf telkens dat hij zich geen zorgen moest maken. Maar Sorento zou het zichzelf nooit vergeven als haar wat zou overkomen. Echter zorgde een bekend geur dat hij plots stopte. Zijn fijne oren draaide zich wat rond en zijn neus ging de lucht in. Sterk rook hij de geur van Lydewin. Een luide hinnik liet hij horen naar zijn pleegdochter. Wist ze eigenlijk al dat haar moeder drachtig was? En dat ze uberhaupt ieder moment kon bevallen? En hij was ook benieuwd naar hoe het haar zelf zou zijn. Hij zette zijn barrokke lichaam in beweging om zo richting zijn pleegdochter te lopen. Zijn ogen zochten naar de bonte merrie, net zolang tot hij haar vond. Opnieuw klonk er een hinnik, deze zachter en begroetender. Echter ontging hem niet dat er een andere geur rond haar hing. "Lydewin!" klonk zijn stem rustig.

[Sorry dat ie zo kort is, moest even snel]